Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Rafał Rogiński

Protokolant: st. sekr. sądowy Aneta Szymborska

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2021 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

M. K. NIP: (...)

przeciwko

(...) Spółka Akcyjna w W. KRS: (...)

o zapłatę 3 158,64 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...)
(...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 3 158,64 zł ( trzy tysiące sto pięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia

17 września 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 075,00 zł, w tym kwotę 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sędzia

Rafał Rogiński

Sygn. akt V GC 824/19

UZASADNIENIE

Powód M. K. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółka Akcyjna
w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 3 158,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 września 2018 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 14 lipca 2018 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia miał zawartą z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.
W wyniku zdarzenia pojazd uległ szkodzie całkowitej, a na czas likwidacji szkody poszkodowany wynajął od powoda pojazd zastępczy.

Na mocy umowy cesji poszkodowany przeniósł na powoda wierzytelność
z tytułu szkody nr (...) z dnia 09 października 2017 r. gdzie uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) o nr rej. (...).

W dniu 19 września 2019 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Od nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zarzucił brak legitymacji czynnej powoda, argumentował, że poinformował pracownika powoda o możliwości zorganizowania nieodpłatnego najmu pojazdu zastępczego oraz w przypadku nieskorzystania z tej propozycji wskazał wysokość refundacji kosztów najmu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 14 lipca 2018 r. w okolicach W. doszło kolizji drogowej,
w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki (...)o nr rej. (...) będący własnością Z. G.. Poszkodowany był w trakcie urlopu
i uszkodzonym pojazdem jechał z miejsca zamieszkania ( G.) na M.. Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
z pozwanym. Szkoda została zgłoszona pozwanemu przez pracownika powoda A. K.. W trakcie zgłoszenia szkody pracownik powoda został poinformowany o możliwości zorganizowania przez pozwanego najmu pojazdu zastępczego i o akceptowanych przez pozwanego stawkach. Szkodę zarejestrowano pod numerem (...) Poszkodowany z uwagi na uszkodzenie jego pojazdu w okresie od dnia 14 lipca 2018 r. do dnia 30 lipca 2018 r. ( 16 dni ) wynajmował od powoda pojazd zastępczy. Dobowa stawka wynajmu tego samochodu wynosiła 170,00 zł netto/ 209,10 zł brutto za dobę.

W dniu 14 lipca 2018 r. powód ( cesjonariusz ) zawarł z poszkodowanym
( cedentem ) umowę cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanej z tytułu szkody o nr (...) na mocy której cedent przeniósł na cesjonariusza swoją wierzytelność z tytułu wyżej wymienionej szkody wobec dłużników tj. sprawcy szkody oraz jego ubezpieczyciela czyli pozwanego.

Za wykonaną usługę najmu pojazdu zastępczego powód wystawił w dniu
30 lipca 2018 r. na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 5 298,84 zł brutto.

Pismem z dnia 13 sierpnia 2018 r. zatytułowanym ,,zgłoszenie roszczenia” pełnomocnik powódki wezwał pozwanego do zapłacenia kwoty 5 298,84 zł brutto zgodnie z fakturą (...). W odpowiedzi pismem z dnia 27 sierpnia 2018 r. pozwany poinformował, że w związku ze szkodą ustalone zostało odszkodowanie
w wysokości 2 140,20 zł

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: umowy i protokołu najmu samochodu k 9, umowy cesji k 12, faktury k 14, zgłoszenia roszczenia k 15-16, pisma pozwanego k 18, druku zgłoszenia szkody komunikacyjnej k 33-34, akt szkody na płycie CD k 40, przyjęcia zgłoszenia szkody k 54, zeznań świadków: A. K. k 74, i Z. G. k 125, odtworzonych na rozprawie nagrań z rozmów telefonicznych.

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Przede wszystkim Sąd nie podzielił przytoczonej w sprzeciwie od nakazu zapłaty argumentacji pozwanego co nieważności umowy cesji.

Na podstawie art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Nie można mówić o sprzeczności umowy przelewu z naturą stosunku jaki powstał na skutek szkody czy o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu z treści umowy cesji wynika strony, że jej strony w prawidłowy sposób oznaczyły wierzytelności. Ponadto stwierdzić należy, że w przypadku odpowiedzialności in solidum chodzi o całkowicie odmienne zobowiązania, związane z jednym celem, zwykle w postaci naprawienia jednej szkody. Powyższe skutkuje tym, że w wyniku zdarzenia rodzącego odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego powstają samodzielne zobowiązania tak po stronie sprawcy szkody, jak i ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej, a odrębność tych tytułów prawnych powoduje, iż losy tych zobowiązań mogą być różne. Konsekwencją tego stanu rzeczy musi być zachowanie niezależności poszczególnych stosunków prawnych w czasie ich trwania. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 maja 2014 r. III CSK 224/13.

Dlatego zdaniem Sądu ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego
z dłużników ( ubezpieczyciela i ubezpieczonego ) jak również specyfikę odpowiedzialności in solidum uprawnione jest zbycie przez poszkodowanego przysługującej mu wierzytelności.

Pozwany nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności związanej
z przedmiotową szkodą ani zasadności skorzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego. Sporna była wysokość wynagrodzenia z tytułu najmu pojazdu zastępczego, w tym stawka za najem.

Na podstawie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz.1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art.34 ust.1 i art.36 ust. 1 w/w ustawy wynika, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu.

Ponadto Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 sierpnia 2017 r. (sygn. akt III CZP 20/17, Legalis nr 1651540) stwierdził, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała sama zasadność korzystania
z pojazdu zastępczego. Sporna była wysokość stawki za najem pojazdu.

W ocenie Sądu wydając rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie należało mieć na uwadze specyficzną sytuację w jakiej znalazł się poszkodowany, który był na urlopie z rodziną, daleko od swojego miejsca zamieszkania w trakcie podróży
i któremu powód udzielił wszelkiej pomocy niezbędnej do likwidacji powstałej szkody.

Pozwany zarzucił poszkodowanemu naruszenie obowiązku minimalizacji szkody przez wynajęcie przez niego pojazdu zastępczego po stawce wyższej niż maksymalna kwota przez niego akceptowana. W ocenie Sądu poszkodowany ma wprawdzie obowiązek minimalizacji szkody, ale nie musi go realizować za wszelką cenę nawet własnym kosztem, a samo nieskorzystanie z propozycji zorganizowania najmu pojazdu zastępczego nie powoduje automatyczne naruszenia obowiązku minimalizacji szkody.

Poszkodowanemu kolizja przydarzyła się w trakcie podróży na urlop, a powód udzielił mu pomocy pozwalając na dalsze spokojne i bezstresowe korzystanie z czasu wolnego. Zdaniem Sądu nie można było wymagać od poszkodowanego aby w sytuacji jakiej się znalazł zajmował się dodatkowymi formalnościami związanymi z kolizją zamiast skorzystać z pomocy profesjonalnej firmy, która za niego załatwi wszystkie sprawy związane ze zdarzeniem, które spowodowało szkodę.

Z uwagi na wyżej wskazane okoliczności Sąd uznał, że poniesione przez poszkodowanego wydatki na najem pojazdu zastępczego były celowe i ekonomicznie uzasadnione.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Pozwany jako strona przegrywająca sprawę musi zwrócić poniesione przez niego koszty procesu, na które składają się: opłata od pozwu w wysokości 158,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900,00 zł.

Sędzia Rafał Rogiński

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)