Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Barbara Bojakowska

Protokolant : Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2021 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.
przeciwko (...) SA z siedzibą w W. (...)

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 24 września 2021 roku, sygnatura akt I C 408/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach 2, 3 i 4 na następujący:

„2a. zasądza dodatkowo od (...) SA z siedzibą w W. (...) na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. 585,75 (pięćset osiemdziesiąt pięć 75/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 3 marca 2020 roku do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 6624,18 zł od 3 marca 2020 roku do 10 marca 2020 roku,

2b. umarza postępowanie co do kwoty 6624,18 złotych;

2c. oddala powództwo w pozostałej części;

3. zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na rzecz (...) SA z siedzibą w W. (...) 948,86 (dziewięćset czterdzieści osiem 86/100) złotych tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku następujące kwoty:

a) od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. 577,75 (pięćset siedemdziesiąt siedem 75/100) złotych;

b) od (...) SA z siedzibą w W. (...),86 (jeden tysiąc siedemset trzydzieści trzy 86/100) złotych tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa”;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. na rzecz (...) SA z siedzibą w W. (...) 32 (trzydzieści dwa) złote tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów postępowania apelacyjnego z odsetkami ustawowymi za późnienie od dnia 23 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 554/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku, w sprawie z powództwa (...) Sp. z o.o. w Z. przeciwko (...) S.A. w W. V. (...) o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda 1482,46 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 7 marca 2020 roku do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2), zasądził od powoda na rzecz pozwanego 1199,45 zł tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty (pkt 3) oraz zasądził na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku od powoda 1964,87 zł i pozwanego 346,74 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa
– Sądu Rejonowego w Łasku (pkt 4 a i b).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Z winy innego kierującego został uszkodzony samochód marki D. D.
nr rej. (...), stanowiący własność A. L.. A. L. zlecił naprawę samochodu firmie (...) Sp. z o.o. w Z.. Powód wykonał naprawę przedmiotowego samochodu i wystawił fakturę na 11825,07 zł. Poszkodowany na czas naprawy swojego samochodu (7 dni) wynajął od powoda samochód zastępczy. Powód wystawił fakturę
za najem na 1119,30 zł (7 dni x 159,90 zł brutto/dzień).

Poszkodowany przed wynajęciem pojazdu zastępczego został poinformowany przez pozwanego o maksymalnych akceptowalnych stawkach za najem pojazdu zastępczego, które dla samochodu poszkodowanego wynosiły 79 zł netto na dzień (97,17 zł brutto za dzień).

Sprawca szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) S.A. V. (...) w W..

Stawka 200 zł/rbh mieści się w stawkach stosowanych przez inne autoryzowane serwisy na terenie Ł. i okolic. Koszt mycia przedmiotowego samochodu w związku
z naprawą wynosi 30 zł netto. Nie było potrzeby jazdy próbnej. Koszty administracyjnej obsługi szkody nie mieszczą się w kosztach naprawy przedmiotowego samochodu. Prawidłowo przeprowadzone lakierowanie bez narzutów stosowanych przez powoda, przywróciłoby pojazd do stanu sprzed szkody. Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu przy w/w ustaleniach wynosi 10698,32 zł 32 gr brutto. Samochód poszkodowanego
jest kwalifikowany do segmentu C, a samochód wynajęty przez niego do segmentu A. Stawka najmu pojazdu segmentu C porównywalnego do samochodu poszkodowanego (SUW) wynosiła w okresie najmu od 110 zł netto za dobę.

Poszkodowany przelał swoją wierzytelność o odszkodowanie na powoda.

Powód wezwał pozwanego 3 marca 2020 r. w terminie 3 dni do zapłaty 8552,36 zł tytułem brakującego odszkodowania za naprawę samochodu i 1119,30 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany przyznał i wypłacił poszkodowanemu 7 marca 2020 r. w sumie 9216,16 zł tytułem kosztów naprawy samochodu i 680,19 zł (7 dni x 97,17 zł brutto/dzień ) tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Stan faktyczny ustalono na podstawach wskazanych w nawiasach.

Według sądu sprawca wypadku byłby zobowiązany do naprawienia szkody powstałej w samochodzie poszkodowanego na podstawie art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 415 k.c. i dlatego pozwany był zobowiązany do odszkodowania wobec poszkodowanego na podstawie art. 822 § 1 k.c..

Kolejno sąd wskazał na art. 363 § 1 - 2 k.c. i przyjął, że przedmiotowy samochód powinien zostać naprawiony przy przyjęciu kosztów naprawy 10698,32 zł i stwierdził,
że ponieważ powód nabył wierzytelność przysługującą poszkodowanemu na podstawie art.509 § .1 k.c. i powód otrzymał już 9216,16 zł, do zapłaty pozostała 1482,16 zł 16 gr.

Z powyższych względów orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

W pozostałej części powództwo oddalono jako niezasadne. Sąd uznał, że stawka najmu pojazdu zastępczego zaproponowana przez powoda (159,90 zł brutto/dzień) jest zbyt wysoka, ponieważ poszkodowany został poinformowany, że maksymalna stawka akceptowana przez zakład ubezpieczeń wynosi 97,17 zł brutto/dzień. Dla samochodu wynajętego (R. (...)) była to stawka rynkowa.

Sąd na podstawie art. 203 § 4 k.p.c. uznał cofnięcie pozwu i zrzeczenie się roszczenia przez pozwanego za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, ponieważ w chwili wytaczania powództwa (9 marca 2020 roku) przy zachowaniu należytej staranności powód mógł się dowiedzieć, że pozwany wypłacił już świadczenie (7 marca 2020 r.), co do którego później powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia.

Kwotę z punktu 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia, w którym minął termin z wezwania przedsądowego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. i art. 98 § 1 ¹ k.p.c. majac na uwadze, że powód wygrał sprawę w 15 %, a przegrał ją w 85 %.

Na podstawie art. 100 k.p.c. w związku z art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy
o kosztach sądowych w sprawie cywilnej zasądzono na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Łasku od powoda 85 %, a od pozwanego 15 % wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Łasku na zwrot kosztów stawiennictwa świadka i na opinię biegłego.

Apelację od wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w części - to jest
co do punktów 2, 3. i 4a, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest:

a/ art. 233 § k.p.c., polegające na nie wszechstronnej, a w części również sprzecznej
z doświadczeniem życiowym ocenie dowodów w postaci decyzji pozwanej z dnia 07.03.2020 r. (k. 69 akt sprawy), wezwania do zapłaty z dnia 03.03.2020 r. (k.12), faktury, opinii biegłego sądowego oraz komunikatu Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady (...)
z dnia 12.06.2018 r. a to przez:

- przyjęcie wbrew treści decyzji pozwanej z dnia 07.03.2020 r. i sprzecznie
z doświadczeniem życiowym, że 07.03.2020 r. nastąpiło wykonanie zobowiązania pieniężnego przez pozwaną, w sytuacji, gdy wydanie decyzji przez ubezpieczyciela nie jest jednoznaczne z dokonaniem zapłaty, a praktyka pokazuje, że zapłata często następuje
po pewnym czasie od wydania decyzji, przy czym na gruncie niniejszej sprawy uznanie rachunku wierzyciela, równoznaczne z wykonaniem zobowiązania pieniężnego, nastąpiło
10.03.2020 r.,

- nie dostrzeżenie, że decyzja pozwanej z 07.03.2020 r. o przyznaniu dalszego odszkodowania została wydana w sobotę, w dniu kiedy serwis powódki jest czynny
w ograniczonym zakresie, a pełnomocnik powódki nie pracuje, przy czym pozwana
nie wykazała, kiedy decyzja została doręczona powódce,

- nie wzięcie pod uwagę okoliczności wynikającej z wezwania do zapłaty i decyzji pozwanej, że pozwana, niezależnie od przekroczenia ustawowego terminu 30 dni na zapłatę odszkodowania i 14 dni od doręczenia, faktury, nie zastosowała się także do treści wezwania i wydała decyzję z przekroczeniem terminu określonego w tym wezwaniu, a. odszkodowanie zapłaciła jeszcze później (10.03.2020 r. - data uznania rachunku wierzyciela),

- nie uwzględnienie tego, że powódka zleciła prowadzenie sprawy adwokatowi
i jeszcze przed wydaniem przez pozwaną decyzji z 07.03.2020 r. przekazała pełnomocnikowi dokumenty mające stanowić załączniki do pozwu, wobec czego nie istniały usprawiedliwione podstawy by wymagać od pełnomocnika, aby nie wnosił pozwu w dniu 09.03.2020 r., skoro nie mógł mieć w tym dniu wiedzy ani o wydanej w sobotę 07.03.2020 r, decyzji pozwanej
ani tym bardziej o zapłacie, która nastąpiła 10.03.2020 r.,

- pominięcie faktu, że decyzja pozwanej z dnia 07.03.2020 r. została, wydana,
z opóźnieniem względem terminów wynikających z art. 817 § 1 k.c. i 14 ust. 1 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...), mianowicie po upływie 30 dni
od wystąpienia szkody i po upływie 14 dni od daty doręczenia faktury,

- błędną ocenę dowodu z postaci opinii biegłego w zakresie oceny zasadności zastosowania narzutu 121% w związku z zastosowanym materiałem lakierniczym wobec
nie wzięcia pod uwagę, że stosowanie tego narzutu nie ma związku z przywróceniem pojazdu, do stanu poprzedniego (vide uzasadnienie wyroku), lecz ze średnią ceną materiałów lakierniczych z grupy premium, której zasadności opinia biegłego nie podważa, " nie wzięcie pod uwagę przyczyn uwzględnienia danej liczby roboczogodzin na czynności związane
z obsługą szkody, mycia i sprzątania pojazdu po naprawie oraz utylizacji materiałów ujętych w rekomendacji Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady (...) z 12.06.2018 r.;

b) art. 203 § 4 k.p.c. polegające na. jego niewłaściwym zastosowaniu, a to wobec bezzasadnego przyjęcia, że powód sprzecznie z zasadami współżycia społecznego cofnął częściowo pozew wniesiony 09.03.2020 r., skoro pełnomocnik powódki nie mógł mieć
09.03.2020 r. wiedzy o wydaniu w sobotę 07.03.2020 r. decyzji o przyznaniu odszkodowania, a tym bardziej o zapłacie dokonanej w dniu 10.03.2020 r., zwłaszcza jeśli zważyć,
że dokumenty otrzymał od powódki 06.03,2020 r., a doświadczenie życiowe nakazuje przyjąć, że pełnomocnik powódki nie mógł być i nie był 09.03.2020 r. powiadomiony o tym, że w sobotę 07.03.2020 r. została wydana decyzja ubezpieczyciela.

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest: art, 362 k.c., polegające na jego niewłaściwym zastosowaniu wobec przyjęcia, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia szkody poprzez najęcie pojazdu zastępczego od powódki przy dziennej stawce czynszu 159,90 zł brutto, w sytuacji, gdy:

- nie ma podstaw do przyjęcia, że najęcie pojazdu zastępczego za kwotę przekraczającą najniższą na rynku jest zawsze przyczynieniem się do zwiększenia szkody,

- zgodnie z opinią biegłego rynkowe stawki czynszu najmu pojazdów porównywalnych do uszkodzonego wynosiły co najmniej 135,30 zł brutto (110,00 zł netto), wobec czego najęcie pojazdu od powódki przy stawce 159,90 zł brutto z pewnością
nie stanowiło przyczynienia się do zwiększenia szkody,

Skarżący wniósł ponadto o dopuszczenie w postępowaniu odwoławczym dowodów
z wydruku potwierdzenia przelewu bankowego w celu stwierdzenia, że pozwana dokonała zapłaty na rzecz powódki 6624,18 zł dopiero 10.03.2020 r. (data uznania rachunku wierzyciela) oraz wydruku wiadomości e-mail z dnia 06,03.2020 r. od D. K. miedzy innymi do A. M. w celu stwierdzenia faktu i daty poinformowania Dyrektora D. (...) A. M.
o przekazaniu do pełnomocnika procesowego między innymi sprawy o roszczenie w związku z fakturami nr (...), podnosząc, że potrzeba zgłoszenia powyższych dowodów powstała dopiero po sporządzeniu i doręczeniu uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji. Dopiero z uzasadnienia powódka dowiedziała się o przyjęciu przez sąd, że ustalił on, iż dopłata odszkodowania nastąpiła 07.03.2020 r,, wbrew twierdzeniu powódki sformułowanemu w piśmie procesowym z 19.07.2021 r., a także o motywach uznania częściowego cofnięcia pozwu za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego,

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki ponad kwotę zasądzoną
w punkcie 1. Wyroku również 1565,32 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od 03.03.2020 r. do dnia zapłaty, odsetek ustawowych za opóźnienie od 9671,66 zł
od 03.03.2020 r. do 10.03.2020 r., umorzenie postępowania w zakresie 6624,18 zł
oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, za obie instancje,

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda; zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz pominięcie zgłoszonych przez powoda wniosków dowodowych jako spóźnionych i możliwych do przeprowadzenia przed sądem I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Wobec postawienia w apelacji zarzutów naruszenia zarówno prawa procesowego jak i materialnego, trzeba podnieść, że prawidłowość zastosowania lub wykładnia prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na gruncie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej wyroku. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wówczas gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń ( por. wyrok SN z 26 marca 1997 r. , II CKN 60/97, OSNC 1997/9/128).

Powód w apelacji w zakresie merytorycznego rozstrzygnięcia sformułował w zasadzie dwa zarzuty naruszenia prawa procesowego – art. 233 § 1 w związku z art. 278 k.p.c. w kontekście dokonanej wadliwie oceny dowodu z opinii biegłego w zakresie braku zastosowania narzutu 121% na materiały lakiernicze i art. 233 k.p.c. przy braku wszechstronnej oceny materiału dowodowego w tym pominięcie komunikatu Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady (...) z 12 czerwca 2018 r. i oceny dowodu z dokumentu w postaci wydania decyzji z 7 marca 2021 r.

Odnosząc się już do poszczególnych zarzutów należy stwierdzić, że rację ma apelujący, że sam fakt wydania decyzji w dniu 7 marca 2021 r. nie jest jednoznaczny z wykonaniem zobowiązana, ponieważ środki pieniężne w wysokości 6624,18 zł zostały przekazane na konto powoda dopiero w dniu 10 marca 2012 r. i było to już po ustawowym terminie likwidacji szkody i po upływie 14 dni od przedstawiania faktury.

Dlatego też żądanie odsetek od kwoty (...),18 od 3 marca 2021 do 10 marca 2021 r, było uzasadnione.

Słuszny był także zarzut błędnej oceny dowodów w postaci opinii biegłego poprzez nieuwzględnienie w koszach dotyczących naprawy pojazdu narzutu 121% w związku zastosowaniem materiału lakierniczego P. oraz (...) Sam fakt powszechnego ustalenia kosztów materiałów lakierniczych w oparciu badania (...), która nie określna konkretnych przypadków lecz wartości średnie nie oznacza, że poszkodowanemu nie należy się wyższe odszkodowanie, jeśli faktycznie przy naprawie zastosowano materiały o wyżej wartości, prowadzące do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Już sam biegły zwraca uwagę, że już w październiku 2016 r. pojawił się problem sygnalizowany przez niektóre warsztaty braku doszacowania naprawy pojazdów i stwierdził, że koszty lakierownia według metody (...) nie pokrywają wszystkich kosztów materiału, ponieważ nie określa ona konkretnych przypadków, a tylko wartości średnie. Wobec tego, że powód nie tylko dostarczył fakturę, że samochód został wyremontowany, ale załączył dowody na wykorzystanie innych materiałów lakierniczych, o wyżej jakości, niż przyjmowane przy metodzie (...), należy zgodzić się z apelującym, że prawidłowe koszty naprawy powinny uwzględniać narzut zakupu materiałów lakierniczych w wysokości 121% , a koszty naprawy powinny wynieść 11000,98 zł brutto( d. opinia k 103).

W zakresie czynności dodatkowych, które nie zostały uwzględnione przez Sąd Rejonowy, to Sąd okręgowy uznał za uzasadniony koszt mycia samochodu i sprzątania według stawek zastosowanych przez powoda. Jest to logiczne, że po wykonaniu naprawy w pojeździe, a przed nałożeniem powłoki lakierniczej, celem zapewnienia lepszej przyczepności lakieru i zapewnienia jego trwałości, koniecznym jest jego umycie. Zresztą samą konieczność wykonania takich czynności widzi też biegły w swej opinii oraz Sąd Rejonowy ( d. opina k 97-98). Sporna jest tylko wysokość kosztów. Nie można jednak zgodzić się z biegłym, że koszty te powinien ponieść poszkodowany, skoro to nie z jego powodu samochód jest naprawiany, czy też, że koszt ten pewien wynieść tylko 30 zł. Jest to już ingerencja w stawki które powodowy zakład naprawy stosuje. Trudno jest też wymagać od zakładu naprawczego aby celem umycia samochodu, pracownik udawał się na myjnię ogólnodostępną, żeby zmniejszyć koszty, kiedy nie jest to czynność dodatkowa, ale konieczna ze względu na technologię naprawy. Sam natomiast sposób ustalenia wartości tych czynności na 0,8 roboczogodziny został wskazany w komunikacie Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady (...) z 12 czerwca 2018 r. i taka wartość tej czynności jest powszechnie stosowana.

Łącznie zatem koszty naprawy pojazdu wraz z kosztami mycia to 11197,78 zł, zapłacono 9216,16 zł, czyli do dopłaty powinno być 1981,62 zł. Sąd Rejonowy zasądził 1482,16 zł, czyli do zapłaty pozostaje za koszty naprawy 499,46 zł.

Sąd nie uznał natomiast za uzasadniony zarzut pomięcia w kosztach naprawy czynności związanych z obsługą szkody, jazdą próbną, czy kosztów utylizacji. W tym zakresie Sąd okręgowy w całości podziela argumentację, zawartą w opinii biegłego (k 99-100). Oprócz jady próbnej, która nie była uzasadniona z uwagi na zakres prac i technologię naprawy, pozostałe czynności są typowe, wykonywane w ramach każdej naprawy i związane są z prowadzeniem działalności i funkcjonowaniem warsztatu.

Słuszny jest natomiast zarzut naruszenia art. 203 § 4 k.p.c., nie można bowiem zgodzić się z poglądem Sądu Rejonowego, że cofniecie powództwa wraz z zrzeczeniem się roszczenia w sytuacji kiedy nietąpliwe kwota 9671,66 zł wpłynęła na konto powoda, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, czy zmierza do obejścia prawa. Uwzględnienie tego zarzutu, nie oznacza jednak, że powodowi należy się zwrot kosztów procesu w tej części. Niewątpliwe pieniądze zostały przesłane na konto powoda dopiero w dniu 10 marca 2020 r, . ale decyzja o przyznaniu odszkodowania i wysokości kwoty została przesłana na skrzynkę mailową powoda w dniu 7 marca 2020 r. o godzinie 8,54 , co wynika z dokumentów załączonych do akt szkodowych. Powód miał wiec czas aby poinformować swego pełnomocnika o tym facie i wystąpienie z powództwem także o kwotę przyznaną było nieuzasadnione, ani w dacie złożenia pozwu, ani też w okresie późniejszym. Należy zauważyć, że powód cofnął powództwo dopiero w lipcu 2021 r. ( d. pismo k 129)

Odnośnie zarzutu naruszenia prawa materialnego to jest art. 362 k.c. w zakresie kosztów pojazdu zastępczego, to jest on o tyle uzasadniony, że koszt wynajmu tego pojazdu powinien być liczony według stawek zaoferowanych przez pozwanego, ale w klasie pojazdu, który uległ uszkodzeniu. Jeżeli zatem pojazd bezpośrednio poszkodowanego był z klasy C, a faktycznie użytkował pojazd z klasy A, to uzasadnione koszty pojazdu zastępczego winny być liczone według stawki z klasy C czyli 89 netto razy 23% , co daje stawkę brutto 109,47 zł Bezpośrednio poszkodowany był poinformowany o wysokości stawki i nie można zgodzić się z apelującym, że jeżeli cena wynajmu zastosowana przez powoda mieściła się w stawkach rynkowych to należy ją uwzględnić. W tym zakresie Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko zawarte w treści uchwały Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17 z którego wynika, że jeżeli ubezpieczyciel zapewnia poszkodowanemu skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod względem klasy i stanu, zapewniając pełne pokrycie kosztów, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów, to nadwyżka zostanie zwrócona tylko wtedy, gdy wykaże szczególe racje przemawiające za ich uznaniem za ekonomiczne i celowe. W rozpoznawanej sprawie, jak wynika z zeznań bezpośrednio poszkodowanego nie tylko brak jest jakichkolwiek szczególnych racji, które uzasadniały wynajęcie pojazdu u powoda, ale nawet nie zainteresował za jaką kwotę wynajmuje pojazd zastępczy. Obowiązkiem poszkodowanego jest dążenie do minimalizacji szkody. Uzasadnione koszty wynajmu pojazdu, to kwota 766,29 zł brutto (109,47 zł razy 7), zapłacono 680 zł, czyli do dopłaty pozostaje 86,29 zł

Dlatego też uznając apelację za częściowo zasadną Sąd Okręgowy, zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zasądzając dodatkowe odszkodowanie w łącznej kwocie 585,75 zł ( 499,46 + 86,29) oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 6624,18 zł od 3 marca 2020 r. do 10 marca 2020 r.

Na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie zadania kwity 6624,18 zł.

W pozostałym zakresie apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 ¹ k.p.c.

Powód ostateczne wygrał sprawę z 21 %, ponieważ jak to już zaznaczono wcześniej występnie z żądaniem zasądzenia kwoty (...),18 nie było uzasadnione, w dacie wniesienia pozwu, a za brak komunikacji pomiędzy powodem a jego pełnomocnikiem , pozwany nie może ponosić odpowiedzialności. Łączne koszty procesu poniesione przez strony to 4134 zł, w tym powód (...) ,a pozwany 1817 zł. Pozwany powinien ponieść tylko 21 % tych kosztów, czyli 868,14, pozostaje zatem do zapłaty na jego rzecz od powoda 948,86 zł.

O obowiązku zwrotu wydatków orzeczono na podstawie 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawie cywilnej zw. z art. 100 k.p.c., ale przy uwzględnieniu celowości powołania biegłego i całkowitego rozliczenia szkody , Sąd Okręgowy uznał, że nawet pomimo przyznania decyzją odszkodowania w łącznej kwocie 9216,91 zł, powód i tak nie otrzymał żądanej kwoty i powołanie biegłego byłoby uzasadnione. Mając na uwadze, że faktycznie powód otrzymał 82% pierwotnie żądanej kwoty, to stopnień udziału obu stron w kosztach biegłego winien odzwierciedlać te proporcje, czyli powód pokrywa 18 % kosztów, a pozwany 82%, co daje kwoty 577,75 od powoda i 1733,86 zł od pozwanego.

O kosztach postępowania za drugą instancję także orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.

Powód wygrał apelację w 38%. Łączne koszty to 1100 zł. Stosownie do przegranej pozwany powinien ponieść koszty w wysokości 418 zł, a poniósł 450 zł, do zapłaty na jego rzecz pozostaje 32 zł.

\