Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia Sądu Okręgowego Magdalena Balion - Hajduk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 sierpnia 2021 r. w G. sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.,

przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w T., P. P. (1) i I. P.
o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 20 stycznia 2021 r., sygn. akt VIII C 193/20

1. zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 i 2 w ten sposób, że:

a)  uchyla wyrok w stosunku do pozwanego Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego
w T., znosi postępowanie z udziałem tego pozwanego i sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach Wydziałowi I Cywilnemu,

b)  zasądza od pozwanych P. P. (1) i I. P. solidarnie na rzecz powódki 5080,72zł (pięć tysięcy osiemdziesiąt złotych i siedemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 20 maja 2019r.,

c) oddala powództwo wobec pozwanych P. P. (1) i I. P.
w pozostałym zakresie,

d) zasądza od pozwanych P. P. (1) i I. P. solidarnie na rzecz powódki 1526 (jeden tysiąc pięćset dwadzieścia sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2. oddala apelację w pozostałej części;

3. zasądza od pozwanych P. P. (1) i I. P. solidarnie na rzecz powódki 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSO Magdalena Balion-Hajduk

Sygn. akt III Ca 255/21

UZASADNIENIE

dotyczące punktu 1 a) wyroku Sadu Okręgowego w Gliwicach z dnia 10 sierpnia 202l r.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 stycznia 2021 roku Sąd Rejonowy w Zabrzu oddalił powództwo (...) sp. z o.o. w P. przeciwko Skarbowi Państwa - Sądowi Rejonowemu w Tarnowskich Górach o zapłatę kwoty 7245,13 zł z ustawowymi odsetkami od 5 kwietnia 2019 roku.

Powódka swoje żądanie przeciwko Skarbowi Państwa uzasadniała powstaniem szkody w związku z bezprawnym wstrzymaniem czynności egzekucyjnych przez Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach zaplanowanych na dzień 19 października 2018 roku tj. czynności wprowadzenia wierzyciela w posiadanie i opróżnienie pomieszczeń, które nie zostały powódce wydane. Powódka w uzasadnieniu pozwu wskazywała na niezgodność z prawem postanowień Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach: z dnia 18 października 2018 roku sygn. I Co 2144 /18, z 15 lutego 2019 roku sygn. akt I Co 2422/18 oraz niezgodność z prawem zarządzenia przewodniczącego z 27 marca 2019 sygn. akt I Co 372/19. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wskazał, że wydane w toku postępowania egzekucyjnego orzeczenia były prawidłowe i powołując jako podstawę prawną art. 417 § 1 k.c. oddalił powództwo wobec Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach.

Powódka w apelacji w zakresie rozstrzygnięcia odnośnie żądania zasądzenia odszkodowania od pozwanego Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 17 ust. 4 ⁴ k.p.c. skutkujące nieważnością postępowania na podstawie art. 379 pkt 6 k.p.c. i w tym zakresie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach jako sądowi pierwszej instancji właściwemu rzeczowo i miejscowo.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z treści pozwu powódka domagała się odszkodowania od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnych orzeczeń przez ten sąd.

Zgodnie z art. 17 pkt. 4 ⁴ k.p.c. do właściwości sądów okręgowych należą sprawy o odszkodowanie z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem. Sąd Rejonowy orzekł merytorycznie w sprawie należącej do

właściwości sądu okręgowego bez względu na wartość przedmiotu sporu, co skutkuje w tym zakresie nieważnością postępowania - art. 379 pkt. 6 k.p.c.

Sąd Okręgowy mając powyższe na uwadze na mocy 386 § 2 k.p.c. zniósł postępowanie z udziałem pozwanego Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach, uchylił wyrok w stosunku do tego pozwanego i przekazał sprawcę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach Wydziałowi I Cywilnemu w jako właściwemu rzeczowo i miejscowo.

SSO Magdalena Balion-Hajduk

Sygn. akt III Ca 255/21

UZASADNIENIE

dotyczące punktu 1 b, c i d wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 10 sierpnia 2021r.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 stycznia 2021 roku Sąd Rejonowy w Zabrzu oddalił powództwo (...) sp. z o.o. w P. przeciwko I. P. i P. P. (1) o zapłatę kwoty 7245,13 zł z ustawowymi odsetkami od 5 kwietnia 2019 roku. Powódka jako uzasadnienie żądania wskazała, że w związku z bezprawnym wstrzymaniem czynności egzekucyjnych przez Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach zaplanowane na 19 października 2018 roku czynności wprowadzenia wierzyciela w posiadanie i opróżnienie pomieszczeń nie zostały dokonane, co skutkowało powstaniem w majątku wierzyciela szkody, na którą składają się 4 395,10 złotych tytułem kosztów utrzymania lokalu od 20 października 2018 roku do 30 kwietnia 2019 roku, oraz 2 400 złotych tytułem kosztu wynajmu pomieszczenia tymczasowego za okres od 19 października 2018 roku do 19 listopada 2018 roku, oraz 450 złotych tytułem bezzwrotnego zadatku za wynajem pomieszczenia tymczasowego za okres od 25 lutego 2019 roku do 25 marca 2019 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że 22 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wydał postanowienie o przysądzeniu na podstawie którego, powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w P. przy (...)należące poprzednio do pozwanych I. P. oraz P. P. (1). Lokal ten zajmowali pozwani wraz z małoletnimi dziećmi.

Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Lublińcu T. P., zawiadomił pismem z 17 września 2018 roku pozwanych zajmujących lokal o terminie dokonania wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdującego się na tej nieruchomości pomieszczeń. Na tę okoliczność powód zapewnił dłużnikom za kwotę 2 400 złotych lokal tymczasowy położony w B. przy ul. (...). Na powyższe czynności pozwani złożyli skargę. Postanowieniem z 18 października 2018 roku w sprawie I Co 2144/18 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach oddalił skargę, a także oddalił wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, jednakże na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. nakazał Komornikowi wstrzymanie czynności egzekucyjnych względem pozwanych ad 2 i 3 oraz zobowiązał do pouczenia ich o możliwości wniesienia powództwa, o którym mowa w art. 791 § 3 k.p.c. oraz powództwa o ustalenia uprawnienia do lokalu socjalnego.

19 października 2018 roku Komornik wydał postanowienie, w którym to zawiesił postępowanie egzekucyjne na podstawie art. 35 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Na powyższe postanowienie, skargę złożył wierzyciel (powód w niniejszym postępowaniu). Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tarnowskich Górach postanowieniem z 11 stycznia 2019 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2424/18 uchylił postanowienie Komornika z 19 października 2018 roku i nakazał Komornikowi podjęcie czynności w sprawie, w szczególności przystąpienie do wprowadzenia wierzyciela w posiadanie nieruchomości oraz jej opróżnienie zgodnie z wnioskiem egzekucyjnym. Następnie, na skutek skargi dłużników (pozwanych ad. 2 i 3 w niniejszym postępowaniu), Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w sprawie I Co 2424/18 wydał postanowienie z 15 lutego 2019 roku, w którym to zmienił postanowienie Referendarza sądowego z 11 stycznia 2019 roku poprzez jego uchylenie. Następnie Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w sprawie o sygn. akt I Co 372/19 wydał postanowienie, w którym to uchylił postanowienie Komornikowi z 19 października 2018 roku akt KM 1708/18 w przedmiocie zawieszenia postępowania egzekucyjnego i na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. nakazał Komornikowi podjęcie czynności w sprawie, w szczególności przystąpienie do wprowadzenia wierzyciela (powoda w niniejszej sprawie) w posiadanie nieruchomości oraz jej opróżnienia zgodnie z wnioskiem egzekucyjnym.

Powódka 21 stycznia 2019 roku uzyskała potwierdzenie rezerwacji wynajmu pomieszczenia tymczasowego za okres od 25 lutego 2019 roku do 25 marca 2019 roku,
od którego uiściła zadatek w kwocie 450 złotych.

Powódka otrzymała od Spółdzielni Mieszkaniowej w P. faktury VAT za okres od 1 października 2018 roku 30 kwietnia 2019 roku na łączną kwotę 4 807,30 złotych.

Pozwani I. i P. P. (2) są w związku małżeńskim od około 16 lat. Z tego małżeństwa pochodzi dwójka dzieci, tj. syn J. P. urodzony (...) oraz córka A. P. urodzona (...). Pozwana wraz z dziećmi mieszkała
w lokalu położonym przy (...) od 2006 roku do 2019 roku, zaś pozwany po 2018 roku przebywał tam sporadycznie, gdyż ma mieszkanie służbowe. W dacie wydania postanowienia o przysądzeniu prawa własności i dalszych czynnościach egzekucyjnych, pozwana wraz z dziećmi, mieszkała w lokalu położonym przy (...), o czym informowano Sąd w Tarnowskich Górach oraz Komornika. Od 2019 roku pozwana wraz z dziećmi, zamieszkała w mieszkaniu służbowym zajmowanym przez jej męża.

Sąd Rejonowy oddalił powództwo wskazując, że dzieci pozwanych miały status lokatora w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z 21 czerwca 2001 roku ( t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 611), co otwiera drogę do rozważania dopuszczalności i potrzeby zastosowania mechanizmów ochrony przewidzianych w ustawie albowiem z art. 35 ustawy osobie, o której mowa w art. 14 ust. 4, przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, jeżeli przed dniem wejścia w życie ustawy (a więc przed dniem 10 lipca 2001 r.) została objęta orzeczeniem sądowym, chociażby nieprawomocnym, nakazującym opróżnienie lokalu, lub ostateczną decyzją administracyjną, o której mowa w art. 34, a orzeczenie to lub decyzja nie zostały wykonane przed dniem wejścia w życie ustawy. Powołany przepis art. 35 ustawy znajduje się pośród przepisów intertemporalnych, służących wprowadzeniu w życie uregulowań ustawy.

Zgodnie z art. 35 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów .o jeżeli w toku postępowania egzekucyjnego okaże się, że obowiązkiem opróżnienia lokalu objęta jest osoba, o której mowa w art. 14 ust. 4, komornik albo organ, o którym mowa w art. 34: zawiadamia tę osobę, że może wystąpić z powództwem o ustalenie uprawnienia do lokalu socjalnego w terminie, o którym mowa w ust. 2; zawiesza postępowanie egzekucyjne; o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego zawiadamia prokuratora. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 35 ust. 2 u.o.p.l. na żądanie osoby, o której mowa w ust. 1, o uprawnieniu do lokalu socjalnego orzeka sąd w sprawie przeciwko gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Sąd Rejonowy powołał również jako podstawę rozstrzygnięcia art. 999 § 1 k.p.c., art. 791 § 2 k.p.c. oraz art. 417 § 1 k.c. oraz ocenił działania komornika i Sądu Rejonowego za prawidłowe i zmierzały do ochrony małoletnich dzieci pozwanych, a w konsekwencji pozwani korzystali z tej ochrony, jako przedstawiciele ustawowi małoletnich dzieci. Powódka domagała się odszkodowania wskazując jako podstawę art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów. W ocenie Sądu i instancji roszczenie to w zakresie w jakim zostało przedstawione przy powołaniu okoliczności faktycznych należy rozpatrywać jako wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy (spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu). Artykuł 18 ust. 1 i 2 u.o.p.l. stanowi, iż osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, zaś odszkodowanie, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego, odszkodowania uzupełniającego. Sąd doszedł do przekonania, że pozwani nie byli lokatorami, zatem powodowi nie przysługiwało odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu na tej podstawie.

Przepis art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego dotyczy jedynie osób, które kiedyś były lokatorami. Uwzględnienie wykładni systemowej skłania bowiem do konkluzji, że chodzi o osoby, które miały wcześniej tytuł do lokalu, a zatem były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Przepis art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) ma charakter szczególny i tym samym wyłączający zastosowanie przepisów kodeksu cywilnego w tym zakresie, dotyczy on osób zajmujących lokal bez tytułu prawnego i to takich, które uprzednio miały taki tytuł, czyli były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, w razie zakończenia najmu i dalszego korzystania z lokalu w kwestii odszkodowania zastosowanie ma art. 18 ust. 1 z dnia 21 czerwca 2001 r. Natomiast gdy lokal zajmuje osoba, która nigdy nie miała pochodnego tytułu do korzystania z niego, wówczas żądanie właściciela o zapłatę za bezumowne korzystanie z rzeczy ma swoje podstawy w przepisach o roszczeniach uzupełaniających albo o bezpodstawnym wzbogaceniu. Wobec pozwanych zastosowanie znajdą przepisy kodeksu cywilnego o wynagrodzeniu za bezumowne korzystanie z rzeczy art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c.

Strona powodowa domagała się od pozwanych zapłaty kwoty stanowiącej równowartość opłat należnych spółdzielni mieszkaniowej. W ocenie Sądu Rejonowego w ramach roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy przewidziane w art. 224 k.c. - 225 k.c. mieści się także żądanie zwrotu wydatków poniesionych przez właściciela na rzecz stanowiącą przedmiot posiadania. Pozwani powinni zatem zwrócić powodowi opłaty, w tym eksploatacyjne w wysokości ustalonej przez spółdzielnię mieszkaniową, gdyż nie sposób przyjąć, by przy niemożności korzystania z jego własności, obowiązek ich uiszczania spoczywał wyłączenie na powodzie.

Wynagrodzenie, o jakim mowa w art. 224 k.c. ma bowiem również na celu rekompensowanie kosztów utrzymania lokalu tj. strat będących następstwem konieczności ponoszenia przez samego właściciela opłat za korzystanie z lokalu. Powód jako właściciel zobowiązany był do uiszczania tych kosztów, pomimo tego, że z lokalu korzystali pozwani. Tym samym właścicielowi rzeczy w ramach wynagrodzenia za korzystanie rzeczy, przysługuje roszczenie o zwrot uiszczonych przez niego opłat związanych z jej utrzymaniem.

Poza sporem było, że po przysądzeniu prawa na rzecz powoda lokal ten pozwani zajmowali nie uiszczając z tego tytułu na rzecz powoda żadnego wynagrodzenia. Powód wykazał przy pomocy zestawienia wysokość naliczanych wobec niego opłat, kwestionowany był natomiast fakt poniesienia tych opłat przez powoda. W tym zakresie powód nie złożył jednak potwierdzenia faktycznego uiszczenia tych należności. Powód nie wykazał, że zapłacił faktury, które wystawiła Spółdzielnia Mieszkaniowa w P..

Ponadto w zakresie żądania przez powoda od pozwanych należności wynikającej z faktury VAT nr (...) dotyczącej wynajmu pomieszczenia tymczasowego czy zadatku za rezerwację pomieszczenia tymczasowego było niezasadne z przyczyn wskazanych powyżej z uwagi na potrzebę wstrzymania działań związanych z wprowadzeniem wierzyciela w posiadanie lokalu, kosztów tych powód winien był się domagać w postępowaniu egzekucyjnym, a odnośnie należności z faktury VAT nr (...) również z tego względu, że powód nie wykazał by została ona opłacona.

Powódka w apelacji w zakresie rozstrzygnięcia odnośnie żądania powódki zasądzenia kwot od pozwanych solidarnie I. P. i P. P. (1) zarzuciła naruszenie prawa materialnego to jest art. 225 k.c. przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że roszczenie o wynagrodzenie z rzeczy obejmuje wyłącznie faktyczne poniesione przez właściciela koszty utrzymania rzeczy, podczas gdy zgodnie z prawidłową wykładnią art. 225 k.c. wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy jest należne właścicielowi niezależnie od tego czy poniósł jakikolwiek uszczerbek, w szczególności koszty utrzymania rzeczy. Powódka wniosła o zmianę wyroku i zasądzenie od pozwanych kwot i kosztów zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie. Powódka wskazała, że wykazała dochodzone roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości, przy czym sąd I instancji nie kwestionował wysokości tych kosztów, a jedynie fakt ich poniesienia, a fakt zapłaty kwot wykazanych dokumentami dołączonymi do pozwu pozostaje bez znaczenia dla oceny zasadności roszczenia powódki.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Stan faktyczny nie był w niniejszej sprawie bezsporny i znajduje odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Podkreślić należy, że podstawą roszczenia powódki wobec pozwanych P. i I. P. był art. 225 k.c. Pozwani po uprawomocnieniu się postanowienia o przysądzeniu na rzecz powódki prawa własności przedmiotowego lokalu mieszkalnego byli zobowiązani do jego niezwłocznego opuszczenia i wydania. Jest poza sporem, że pozwani nie opuścili lokalu mieszkalnego po uprawomocnieniu się postanowienia o przysądzeniu własności. Ich uprawnienie do korzystania z lokalu wygasło, a zatem zajmowali mieszkanie bez tytułu prawnego, stając się posiadaczami zależny w złej wierze, do których ma odpowiednie zastosowanie odpowiedzialność przewidziana w art. 225 k.c . Zgodnie z art. 225 w zw. z art. 224 § 2 k.c. właścicielowi należy się odpowiednie wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przez posiadacza w złej wierze, który nie miał do tego tytułu prawnego. Wynagrodzenie to stanowi kwota, jaką posiadacz w normalnym toku rzeczy musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie, obejmując to wszystko co uzyskałby właściciel gdyby ją wynajął, wydzierżawił lub oddał w użytkowanie na podstawie innego stosunku prawnego, z zastosowaniem cen wolnorynkowych obowiązujących w okresie, za który wynagrodzenie jest dochodzone. Skoro zatem w art. 225 k.c. mowa jest o wynagrodzeniu za korzystanie z rzeczy, należy je odróżnić od odszkodowania o którym mowa w art. 18 ust 1 ustawy o ochronie praw lokatorów. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 września 2020 r. sygn. II CSK 404/19 wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy nie jest uzależnione od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz w sposób efektywny z rzeczy korzystał i odniósł korzyść. Może dotyczyć zwrotu kosztów, które właściciel poniósł w związku z koniecznością korzystania z cudzej rzeczy zamiast własnej, kompensatę utraconych korzyści, możliwych do uzyskania w razie oddania rzeczy np. w dzierżawę lub najem, a także wydanie korzyści uzyskanych przez posiadacza w następstwie korzystania z rzeczy. O jego rozmiarze decydują wyłącznie kryteria obiektywne w postaci cen rynkowych za korzystanie z danego rodzaju rzeczy oraz czas jej posiadania.

Powódka jako dokumenty wykazujące roszczenie powołała faktury VAT wystawione przez Spółdzielnię Mieszkaniową w P. dotyczące należności za lokal mieszkalny przy (...), w których jako nabywcę wskazano powódkę. Sąd Odwoławczy na tej podstawie, mając na uwadze wyżej powołane argumenty i regulację prawną uznał, że pozwani winni są powódce wynagrodzenie za bezumowne korzystanie w lokalu mieszkalnego w wysokości wskazanej na fakturach za okres od listopada 2018r. do kwietnia 2019r. oraz za 12 dni za okres od 20 do 31 października 2018r. , co daje łącznie kwotę 5080,72zł.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy, zmienił zaskarżony wyrok na mocy art. 386 § 1 k.p.c. i orzekł jak w pkt 1 b wyroku, zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z art. 481 k.c. od wniesienia pozwu, zgodnie z żądaniem. Zmiana ta pociągnęła również zmianę rozstrzygnięcia o kosztach procesu, które zapadło na podstawie art. 100 k.p.c. Pozwani ulegli w procesie w 70%. Suma kosztów wyniosła 2180zł ( 363zł – opłata od pozwu, 1817zł wynagrodzenie pełnomocnika powoda wraz z opłatą od pełnomocnictwa, 70% wynosi 1526zł, które pozwani wini zwrócić powódce.

Na mocy art. 385 k.p.c. oddalono apelację w pozostałej części jako nieuzasadnioną, podzielając w tym zakresie argumentację Sądu I instancji co do roszczenia o zwrot zadatku za wynajem pomieszczenia tymczasowego – 450zł i koszt wynajmu pomieszczenia tymczasowego – 2400zł.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 100 k.p.c., Pozwani przegrali postępowanie w 70%. Koszty wyniosły 1400zł, które poniosła powódka w całości, 70% wynosi 980zł, które winni ponieść pozwani.

SSO Magdalena Balion – Hajduk