Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2021r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 26 października 2021r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) S.A. w W. ( KRS (...) )

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W. ( KRS (...) )

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 910,53zł ( dziewięćset dziesięć złotych i pięćdziesiąt trzy grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 stycznia 2016r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 532,05zł ( pięćset trzydzieści dwa złote i pięć groszy ) tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 270zł ( dwieście siedemdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 1574/20

UZASADNIENIE

(...) S.A. w W. domagał się od (...) S.A. V. (...) w W. 910,53zł z odsetkami. Kierowca ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez pozwanego spowodował bowiem wypadek drogowy i uszkodził samochód osobowy; naprawa pojazdu kosztuje jednak 5.156,55zł, powód nabył roszczenie o naprawienie szkody na drodze cesji a pozwany zapłacił mu tylko 4.246,02zł, co uzasadnia żądanie ( k. 4 – 6 ).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że prawidłowo oszacował wysokość szkody ( k. 10 ).

Sąd ustalił, co następuje:

W 2015r. kierowca ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez (...) S.A. V. (...) spowodował kolizję drogową i uszkodził samochód marki N. należący do M. S. i R. A..

Bezsporne.

M. S. i R. A. zlecili (...) S.A. w W. likwidację szkody i przelali na nią roszczenie o odszkodowanie.

Bezsporne.

Skuteczna naprawa samochodu M. S. i R. A. kosztuje 7.103,09zł.

Dowód: opinia biegłego, k. 167v.

(...) S.A. V. (...) zapłaciła (...) S.A. 4.246,02zł odszkodowania.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

I.

1. Stan faktyczny w znacznej części był bezsporny wobec czego Sąd ustalił go w oparciu o zgodne oświadczenia stron i art. 230 k.p.c.

Spór dotyczył wysokości szkody a zatem Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego i oparł się na jego wnioskach. Dokonanie tego typu ustaleń wymaga bowiem wiadomości specjalistycznych. Ekspertyza była zaś jasna, spójna i konkretna a wnioski biegłego logicznie wypływały z przeprowadzonych przez niego wywodów i obliczeń. Strony nie kwestionowały opinii.

Dla porządku Sąd zaznacza, że dokumenty były wiarygodne z formalnego punktu widzenia, a strony nie podniosły przeciwko nim żadnych zarzutów.

Sąd dał wiarę świadkowi M. S., ponieważ jego wypowiedzi były spójne i logiczne a nie było żadnych podstaw do przyjęcia, że nie odzwierciedlały prawdy. Zeznania miały zresztą marginalne znaczenie.

Sąd pominął dowód z zeznań świadków R. A. i G. N., ponieważ w kontekście argumentacji stron ich przesłuchanie nie było potrzebne.

2. W tym miejscu wypada poczynić następujące uwagi ogólne.

Po pierwsze, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń kształtuje się identycznie jak ubezpieczonego posiadacza samoistnego pojazdu mechanicznego, z którego ruchem związana jest szkoda ( art. 822 § 1 k.c. ).

Po drugie, sprawca szkody ponosi odpowiedzialność jedynie za zwykłe następstwa swojego działania lub zaniechania, a zatem takie jego skutki, które pozostają ze szkodą w adekwatnym związku przyczynowym ( art. 361 § 1 k.c. ). Zgodnie przy tym z communis opinio adekwatny z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej związek przyczynowy zachodzi wówczas, jeżeli powstanie szkody stanowi typowy skutek zdarzenia, które ją wywołało.

Po trzecie, na gruncie prawa cywilnego obowiązuje zasada pełnego odszkodowania ( art. 361 § 2 k.c. ) zaś naprawienie szkody polega, według wyboru poszkodowanego na przywróceniu stanu poprzedniego albo na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej ( art. 363 § 1 zd 1 k.c. ). Od ubezpieczyciela można jednak dochodzić wyłącznie świadczenia pieniężnego.

Po czwarte, nie wdając się w teoretyczne rozważania wystarczy ograniczyć się do stwierdzenia, że w świetle art. 361 § 2 k.c. szkoda polegać może albo na poniesieniu przez poszkodowanego straty ( damnum emergens ) albo pozbawieniu go spodziewanej korzyści ( lucrum cessans ). W grę wchodzi zatem uszczuplenie majątku poszkodowanego lub utrata zysku, który by osiągnął, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Zgodnie przy tym z dominującą opinią ustalenie, czy poszkodowany rzeczywiście poniósł stratę oraz określenie jej rozmiaru polega na porównaniu wartości jego majątku w okresie poprzedzającym wyrządzenie mu szkody i po tej dacie. Wynik prostego odejmowania wyraża natomiast jej wielkość. Zastosowanie powyższej metody wymaga ponadto uwzględnienia w rozrachunku także korzyści, które wynikać mogą z powstania szkody ( compensatio lucri cum damno ).

W konsekwencji uszkodzenie rzeczy powoduje uszczuplenie majątku poszkodowanego w takim stopniu w jakim jej wartość zmniejszyła się porównaniu z wartością rzeczy nieuszkodzonej.

Nie budzi jednak wątpliwości, że w przypadku rzeczy, które dają się naprawiać, odszkodowanie może odpowiadać kosztom przywrócenia jej do stanu poprzedniego, jeżeli zabieg tego typu pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Dzieje się tak natomiast, jeżeli naprawa jest ekonomicznie uzasadniona.

Po piąte, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią przy czym umowa zobowiązująca rodzi także skutek rozporządzający ( 509 § 1 k.c. ).

Po szóste, de lege lata proces cywilny jest kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej. W rezultacie to strony są zobowiązane do aktywności i ponoszą negatywne skutki zaniechań i niepowodzeń w zakresie przeprowadzanych dowodów.

Po siódme wreszcie, w sprawie o odszkodowanie ciężar dowodu spoczywa przede wszystkim na stronie powodowej; musi ona bowiem wykazać przesłanki odpowiedzialności przeciwnika. Na pozwanym spoczywa jednak ciężar wykazania faktów, które przytacza, jeżeli podejmuje obronę polegającą na powołaniu okoliczności faktycznych ( art. 6 k.c. – ei incumbit probatio qui dicit ).

II.

1. Rozstrzygniecie nie nastręczało trudności.

Strony były zgodne, że wysokość odszkodowania należy obliczyć, ustalając szacunkowy koszt naprawy pojazdu, wobec czego Sąd postąpił w ten właśnie sposób ( volenti non fit iniuria ). Kluczowy był więc dowód z opinii biegłego, której strony nie zakwestionowały. Wynikało z niej natomiast, że naprawa samochodu kosztuje 7.103,09zł.

3. Z kolei argumenty pozwanego nie przekonywały.

Po pierwsze, pozwany twierdził, że prawidłowo oszacował wysokość szkody. Jego stanowisko nie wytrzymało jednak konfrontacji z wnioskami biegłego.

Po drugie, pozwany bronił się tym, że w czasie kolizji nie doszło do zniszczenia nakładki zderzaka tylnego i oświetlenia lampy tablicy rejestracyjnej. Było to jednak bez znaczenia, skoro koszt naprawy ustalony przez eksperta z pominięciem wymienionych elementów i tak był wyższy niż określany przez pozwanego; co paradoksalne, także powódka wykonując zlecenie poszkodowanych istotnie zaniżyła należne im świadczenie. Umowa cesji dotyczyła jednak całego odszkodowania nie zaś rekompensaty za poszczególne części samochodu. Fakt, że pozwany miał rację w zakresie nakładki i oświetlenia tablicy rejestracyjnej nie był więc ważny.

III.

1. W rezultacie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 2, 822 § 1 i 4 oraz 509 § 1 k.c. 910,53zł, ponieważ żądanie mieściło się w granicach szkody ( 7.103,09zł jest większe niż 5.156,55 a 7.103,09zł minus 4.246,02zł daje ponad 910,53zł ).

2. Sąd zasądził od pozwanego odsetki zgodnie z żądaniem, ponieważ pozwany go nie kwestionował a było usprawiedliwione w świetle art. 481 § 1, 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( tekst j. Dz. U. z 2018r., poz. 473 ze zm. ).

3. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. mając na uwadze, że celowe koszty dochodzenia roszczenia obejmowały 30zł opłaty od pozwu i 502,05zł zaliczki na wynagrodzenie biegłego ( w sumie 532,05zł ).