Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Aneta Łazarska
Sędziowie:	SO Magdalena Nałęcz SO Bernard Litwiniec (spr.)
Protokolant:	protokolant sądowy Aneta Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)spółki komandytowej
w W.

przeciwko P. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 15 stycznia 2014 r., sygn. akt VIII GC 1452/12

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od P. K. na rzecz (...) spółki komandytowej w W. kwotę 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

XXIII Ga 1575/14

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. k. w W. wniósł pozew przeciwko pozwanemu P. K., żądając zasądzenia kwoty 84.116,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 16.534,10 zł od dnia 15 września 2009 r. do dnia zapłaty, od kwoty 59.249,28 zł od dnia 15 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty, od kwoty 8.333,43 zł od dnia 15 stycznia 2011r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów bezskutecznego zawezwania do próby ugodowej w wysokości 40 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzi zwrotu wynagrodzenia, jakie mu przysługuje z tytułu świadczonych na rzecz pozwanego usług prawnych.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przypisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany odmówił zapłaty należności żądanych przez powoda, zarzucając mu szereg błędów i zaniedbań, jakie popełnił, będąc reprezentantem prawnym pozwanego.

Wyrokiem z dnia 15 stycznia 2014 r., Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 84.116,81 zł wraz z odsetkami od kwot wskazanych w pozwie oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 7.863,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach stanu faktycznego i jego ocenie prawnej:

W dniu 10 lipca 2009 r. P. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. K. udzielił adwokat O. S. oraz radcy prawnemu A. M. (1) z kancelarii „(...) sp. k. pełnomocnictwa procesowego, którego zakres obejmował podejmowanie wszelkich czynności faktycznych i prawnych związanych z prowadzoną przez P. K. działalnością gospodarczą o nazwie (...) P. K.. Z tytułu wykonywanych usług prawnych kancelarii (...) sp. k. przysługiwało wynagrodzenie.

W dniu 31 sierpnia 2009 r. (...) sp. k. wystawiła na rzecz (...) P. K. fakturę VAT na łączną kwotę 31.018,61 zł brutto tytułem świadczonych usług adwokackich, które wykonała.

W dniu 31 grudnia 2009 r. (...) sp. k. wystawiła na rzecz (...) P. K. fakturę VAT na łączną kwotę 59.249,28 zł brutto tytułem świadczonych usług adwokackich, które wykonała.

W dniu 13 grudnia 2010 r. (...) sp. k. wypowiedziała wszystkie pełnomocnictwa udzielone przez P. K. Spółce, w tym pełnomocnictwo udzielone dnia 10 lipca 2009 r.

W dniu 31 grudnia 2010 r. (...) Spółka komandytowa wystawiła na rzecz (...) P. K. fakturę VAT na łączną kwotę 8.333,43 zł brutto tytułem świadczonych usług adwokackich, które wykonała.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Wskazał, że w przedmiotowej sprawie podstawą roszczenia powoda była umowa, na podstawie której powód zobowiązał się świadczyć na rzecz pozwanego usługi prawne w oparciu o składane przez niego zlecenia, natomiast pozwany zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że strony niniejszego postępowania jasno określiły zakres czynności, do których podejmowania uprawniony był powód. Przedstawione przez tego ostatniego dowody w postaci zestawienia czynności, zeznań świadków M. S. i A. M. (1) potwierdziły, że powód wykonał czynności, za które wynagrodzenia dochodził w niniejszym postępowaniu. Sąd zaznaczył, że żadna ze stron niniejszego postępowania nie przedstawiła pisemnej umowy określającej m.in. wysokość przysługującego powodowi wynagrodzenia, to jednak w świetle treści art. 735 k.c. powodowi za wykonane zlecenia przysługiwało wynagrodzenie. Sąd powołując się na przepisy dotyczące umowy zlecenia wskazał, że w przypadku gdy umowa nie zawierała postanowień dotyczących wynagrodzenia, nie oznaczało to nieodpłatności zlecenia. Należało w takim przypadku zastosować przepisy art. 735 § 2 k.c.

W ocenie Sądu pozwany nie kwestionował ani faktu odpłatności czynności wykonywanych przez powoda, ani stawki za ich wykonanie, potwierdzonej przedłożonymi przez powoda dowodami. Poza sporem pozostawało, że pozwany zobowiązał się do zapłaty wynagrodzenia za wykonane przez powoda usługi prawne. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany nie kwestionował wysokości zobowiązania, a jedynie wskazał, że odmawia zapłaty należności z uwagi na błędy i zaniedbania, jakie powód miał popełnić na szkodę pozwanego przy wykonywaniu zleceń. Pozwany nie przedstawił jednak żadnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń i zarzutów. Nie został także zgłoszony wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wykazania, o ile należałoby obniżyć wynagrodzenie należne powodowi. W ocenie Sądu Rejonowego zarzut pozwanego był ogólnikowy oraz nieudowodniony. Ponadto pozwany uznał roszczenie powoda poprzez zapłatę części należności wynikających z faktur. Za niezasadny Sąd uznał również zarzut pozwanego, iż powód, wbrew wyraźnym ustaleniom, nie informował pozwanego o kosztach bieżących, zatajając te informacje. Sąd zaznaczył, że pracownicy i współpracownicy powoda wypełniali na bieżąco w programie komputerowym ilość godzin przepracowanych dla danego klienta, następnie ilość godzin dla danego klienta była przekazywana i mnożona przez stawkę godzinową. Wysokość wynagrodzenia zależała od ilości zleceń udzielonych przez klienta w danym miesiącu i od ilości czasu poświęconego przez powoda na realizację zleceń. Pozwany miał więc pełną świadomość, jaka była ilość i zakres zlecanych powodowi przez niego czynności. Sąd odwołał się do zeznań świadka, który wskazał, że rozliczenie było oparte na stawce godzinowej ustalonej z klientem pomnożonej przez ilość godzin poświęconych na pracę dla danego klienta w danym okresie rozliczeniowym.

Sąd wskazał, że z załączonych do akt sprawy dokumentów jednoznacznie wynika, że pozwany był informowany o wystawieniu na jego rzecz faktur VAT, a także zapoznał się z ich treścią. Z przedstawionej korespondencji i akt sprawy zdaniem Sądu wyraźnie wynika, że pozwany był na bieżąco informowany o wysokości zobowiązań wobec powoda, a faktury VAT były mu doręczane drogą elektroniczną i pozostawiane do obioru w siedzibie kancelarii. Pozwany nie kwestionował takiego sposobu doręczeń, otrzymywał faktury od pozwanego, o czym świadczył fakt, że je częściowo regulował. Ponadto z faktu zapłaty części zobowiązania wynika, że wysokość roszczenia została przez pozwanego uznana, w tym także wysokość stawki godzinowej stosowanej przez powoda.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł pozwany, zaskarżając je w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1.  art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie pobieżnej i niewszechstronnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, a także przekroczenie granic tej oceny poprzez:

a)  przez przyjęcie za wyłącznie wiarygodne relacji świadków zawezwanych przez powoda, mimo iż pozostają oni w zależności służbowej a więc i finansowej od powoda, co jednoznacznie profiluje ich zeznania;

b)  pominięcie zeznań radcy prawnego A. W. z których wynikało, że to powód samodzielnie decydował o zakresie i skali a więc również kosztów wykonywanych prac oraz potwierdzeniu przez nią faktu iż powód miał obowiązek raportować wysokość kosztów wykonanych prac co dwa tygodnie w celu zachowania kontroli nad nimi i czego nie robił;

c)  bezpodstawne uznanie zeznań pozwanego za niewiarygodne;

d)  wydania wyroku przez Sąd na podstawie niepełnego materiału dowodowego, to jest niekompletnej korespondencji mailowej przedstawionej przez powoda w sposób wybiórczy, pomijający korespondencję go obciążającą;

e)  pominięcie wniosku pozwanego o nakazanie powodowi wydania umowy, która była podstawą współpracy powoda i pozwanego;

f)  oddalenie wniosku o rozpatrywanie sprawy włącznie z pozwem wzajemnym;

g)  oddalenie wniosku o zawieszenie postępowania do czasu rozpatrzenia pozwu wzajemnego;

h)  uniemożliwienie korzystania z pomocy adwokata.

Mając powyższe na uwadze wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpatrzenia;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom apelacji rozstrzygnięcie Sądu I instancji uznać należy za prawidłowe, a ustalenia będące podstawą jego wydania oraz ich ocenę prawną Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne.

Sąd Okręgowy nie podziela zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., bowiem stanowi on wyłącznie polemikę z ustaleniami podjętymi przez Sąd I instancji. Podkreślenia wymaga fakt, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd ten uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena dokonana przez Sąd (tak SN w wyroku z 6 listopada 1998 r., sygn. akt III CKN 4/98, LEX nr 50231).

Uzasadnienie Sądu Rejonowego trafnie wskazuje, że powód co do zasady udowodnił swoje roszczenie. Do pozwu został dołączony wykaz czasu świadczenia usług prawniczych na rzecz pozwanego, nie budziła także wątpliwości stawka godzinowa dotycząca wynagrodzenia powoda. Zasadnie Sąd uznał za wiarygodne dowody zawnioskowane przez powoda, przeprowadzone na okoliczność odpłatności usług i ich wymiaru czasowego. Pozwany nie kwestionował faktu odpłatności usług, ani też wysokości stawek za ich wykonanie.

Pozwany nie złożył wniosków dowodowych, które mogłyby podważać ustalenia Sądu I instancji, zakwestionować stanowisko powoda co do sposobu wykonywania zlecenia przez powoda, stawki godzinowej wynagrodzenia oraz ilości przepracowanych godzin.

Natomiast twierdzenia pozwanego, który zarzucał błędy w prowadzeniu jego spraw przy wykonywaniu przez powoda na jego rzecz usług prawnych, czy objecie wykazazem usług, które rzekomo nie były objęte zleceniami, nie znajdują potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Pozwany ograniczył się tylko do zgłaszania twierdzeń, bez wykazania koniecznej inicjatywy w zakresie składania wniosków dowodowych, co słusznie zauważył Sąd Rejonowy. Pozwany twierdził, że wobec jego osoby była stosowana polityka nieinformowania o bieżących kosztach świadczonych usług, nie zostały jednak złożone jakiekolwiek dowody na poparcie powyższych twierdzeń.

Sama tylko okoliczność, że przesłuchani w sprawie świadkowie byli „w zależności służbowej a więc i finansowej od powoda”, nie daje podstaw do odmowy wiarygodności ich zeznań.

Nie można było uznać zasadności zarzutu pozwanego dotyczącego przyznania przez świadka A. M. (2), iż powód miał obowiązek raportować wysokość kosztów wykonanych prac co dwa tygodnie. Nie wynika to z treści zeznań tego świadka.

Nie można się zgodzić z twierdzeniami zawartymi w apelacji, że pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosił o przeprowadzenie dowodu z umowy zawartej pomiędzy stronami. Pozwany nie wnosił w sprzeciwie o zobowiązanie powoda przez Sąd do wydania umowy zawartej pomiędzy stronami. Nie można zresztą wskazać zasadności takiego wniosku w sytuacji, kiedy umowa została sporządzona w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron.

Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutu apelacji określonego jako „bezpodstawne uznanie zeznań pozwanego za niewiarygodne”. Sąd pierwszej instancji nie przekroczył granic swobodnej ich oceny, dokonał jej z uwzględnieniem całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego. Apelujący nie wykazał, ażeby przy ocenie jego zeznań zostały naruszone przez Sąd zasady logiki albo doświadczenia życiowego.

Nie jest zasadny zarzut apelacji dotyczący „wydania wyroku przez Sąd na podstawie niepełnego materiału dowodowego, to jest niekompletnej korespondencji mailowej przedstawionej przez powoda w sposób wybiórczy, pomijający korespondencję go obciążającą”. Apelujący nie wykazał w sposób przekonywujący, że zostały pominięte konkretne dopuszczone w sprawie dowody, które dawałyby podstawę do uznania, że zachodziły podstawy do oddalenia dochodzonych w niniejszej sprawie roszczeń w jakimkolwiek zakresie.

Pozostałe zarzuty podniesione w apelacji nie miały istotnego znaczenia dla prawidłowego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W szczególności Sąd Rejonowy nie miał obowiązku zawieszenia postępowania z mocy samego prawa, była to kwestia uznaniowa. W ocenie Sądu Okręgowego w okolicznościach niniejszej sprawy istotnie nie było podstaw do zawieszenia postępowania do czasu rozstrzygnięcia innej sprawy. Jako bezpodstawne i bez znaczenia należy ocenić zarzuty apelującego dotyczące oddalenie jego wniosku o rozpatrywanie sprawy włącznie z pozwem wzajemnym, czy rzekomym uniemożliwieniu mu korzystania z pomocy adwokata.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, uznając apelację pozwanego za bezzasadną, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 i 108 § 1 k.p.c. obciążając obowiązkiem ich zwrotu pozwanego, którego apelacja została oddalona w całości.