Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Aleksandra Szustakiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego: J. Ś.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2014 roku w W.

sprawy przeciwko Z. G.

synowi Z. i H. z domu H.

urodzonemu (...) w Ł.

obwinionemu o to, że:

w dniu 26 lipca 2013 roku ok. godziny 16:05 na ul. (...)
w W., kierując samochodem marki F. o numerze rej. (...), nie zastosował się do znaku drogowego B-39 „strefa ograniczonego postoju”,

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw,

I.  obwinionego Z. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który kwalifikuje z art. 92 § 1 kw i na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia obwinionemu kary;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego w całości od zapłaty kosztów postępowania i określa, że ponosi je Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 7837/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 lipca 2013 roku około godziny 16.05 na ul. (...) w W. funkcjonariusz Straży Miejskiej D. S. (aktualne nazwisko C.) ujawnił pojazd marki F. o numerze rejestracyjnym (...), który stał w strefie obowiązywania znaku drogowego B-39 „strefa ograniczonego postoju”. Na przedniej szybie pojazdu pozostawiona była przepustka typu (...), zezwalająca na postój pojazdu do 3 minut. Strażnik miejski D. C. obserwował samochód stojący około 25 minut. Po tym czasie do pojazdu przyszedł obwiniony Z. G., który wcześniej zaparkował w tym miejscu przedmiotowy pojazd i nie zastosował się tym samym do znaku drogowego B-39 „strefa ograniczonego postoju”. Obwiniony przyjechał w to miejsce, aby odwieźć 95-letnią matkę, która zamieszkuje w pobliżu i poszedł odprowadzić ją do mieszkania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci:

⚫

notatki urzędowej (k. 1-6);

⚫

zeznań świadka D. C. (k. 42, 8v);

⚫

wyjaśnień obwinionego Z. G. (k. 42).

Obwiniony Z. G. nie przyznał się, do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże de facto potwierdził okoliczności faktyczne wskazane w zarzucie wniosku o ukaranie. Wyjaśnił, że w przedmiotowym dniu zostawił samochód i odprowadził 95-letnią matkę. Sama droga do mieszkania z matką zajmuje 10 minut. Zanim matka osiągnie III piętro, to mija dużo czasu. Obwiniony dysponuje przepustką, która uprawnia do postoju do 3 minut. W ciągu tego czasu obwiniony nie potrafi nic załatwić (k. 42).

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony przez Sąd stan faktyczny nie budzi żadnych wątpliwości.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale de facto potwierdził, że nie zastosował się do obowiązującego w tym miejscu znaku B-39. Pozostały ujawniony materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie bez żadnych wątpliwości potwierdza sprawstwo obwinionego zarzucanego mu czynu. Zeznania strażnika miejskiego D. C., który podjął wobec obwinionego interwencję, korespondują z treścią notatki urzędowej. Zeznania świadka są jasne, pełne, logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Sąd daje im wiarę.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności także notatkę urzędową, stanowiącą podstawę ustaleń faktycznych. Jej treść koreluje z zeznaniami świadka D. C. i nie budzi ona żadnych wątpliwości. Wiarygodne są także ujawnione informacje o karalności - nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Przepis art. 92 § 1 kw stanowi, że kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany.

Obwiniony nie zastosował się do znaku drogowego B-39 „strefa ograniczonego postoju”, który oznacza wjazd do strefy, w której obowiązuje zakaz postoju pojazdów na wszystkich drogach; dopuszczalny czas unieruchomienia pojazdu dłuższy niż jedna minuta jest wskazany napisem na znaku. Znak B-39 nie dotyczy:

1. pojazdu komunikacji publicznej zatrzymującego się na wyznaczonym dla niego miejscu,

2. pojazdu zatrzymującego się w miejscu oznaczonym znakiem D-18, D-18a, D-18b lub D-44,

3. Pojazdu unieruchomionego ze względu na warunki lub przepisy ruchu drogowego,

4. autobusu szkolnego (§ 29 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych).

Obwiniony nie działał w żadnej z powyżej wskazanych sytuacji, których nie dotyczy znak B-39.

Niezastosowanie się do znaku drogowego wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Jego czyn jest bowiem bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), jest to także czyn zawiniony przez obwinionego (popełniony w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie popełnienia czynu nie dał posłuchu normom prawnym.

Sąd uznał jednakże, iż w okolicznościach sprawy niniejszej zasadne będzie odstąpienie od wymierzenie obwinionemu kary na podstawie art. 39 § 1 kw. Zdaniem Sądu – biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu oraz właściwości i warunki osobiste obwinionego – zachodzi wypadek zasługujący na szczególne uwzględnienie, aby skorzystać wobec obwinionego z dobrodziejstwa odstąpienia od wymierzenie kary. Obwiniony nie zastosował się do znaku drogowego, albowiem pomagał będącej w podeszłym wieku matce dostać się do mieszkania. Z uwagi na jej stan zdrowia nie mógł uczynić tego w czasie, w którym postój samochodu był dozwolony. Taka postawa obwinionego, który opiekuje się starszą matką, zasługuje oczywiście na pochwałę, choć nie może zwalniać z obowiązku stosowania się do znaków drogowych. Sąd - podejmując decyzję o odstąpieniu od wymierzenia kary - kierował się niskim stopniem społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia. Z. G. jest prawnikiem, zdaniem Sądu – samo uczestnictwo w rozprawie w charakterze obwinionego odniesie wszelkie skutki, które zasadniczo wiążą się z wymierzaną karą. Nadto obwiniony jest osobą niekaraną.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.