Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

O., dnia 7 kwietnia 2021 r.

Sąd Rejonowy (...) IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Giżewska-Rozmus

Ławnicy: Alicja Maksimow, Anna Hornatkiewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Danuta Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 07 kwietnia 2021 r. (...) na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko (...) (...)- (...) w O.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1530 złotych (jeden tysiąc pięćset trzydzieści) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV P 342/20

UZASADNIENIE

Powód K. K. (1) – w dniu 06 października 2020 roku w pozwie skierowanym przeciwko (...) (...)- (...) w O. wniósł odwołanie od rozwiązania umowy o pracę dokonanego przez pracodawcę pismem z dnia 15 września 2020 roku. Domagał się przywrócenia do pracy, a także zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wskazując w pozwie wartość przedmiotu sporu na kwotę 84.000 zł. Pismem procesowym z dnia 16 października 2020 roku powód, w związku z zarządzeniem o zwrocie pozwu, sprecyzował roszczenie w zakresie zasądzenia na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, żądając zasądzenia z tego tytułu kwoty 5.760 zł.

W związku z zarządzeniem z dnia 20.10.2020r. o zwrocie pozwu, w kolejnym piśmie procesowym z dnia 27 października 2020 roku, które wpłynęło do Sądu 02.11.2020r., Powód sprecyzował pozew w zakresie wartości przedmiotu sporu i wskazał, iż wynosi ona 74 880 zł i stanowi sumę wynagrodzenia za okres jednego roku- w zakresie roszczenia o przywrócenie do pracy- 69.120 zł, zaś w zakresie roszczenia o wynagrodzenie wynosi 5.760,00 zł. Ponadto wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych lub przedłożonego spisu kosztów.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powód nie kwestionuje faktu, iż w dniu 8 i 9 września 2020 roku był nieobecny w pracy, niemniej jednak jego zdaniem przyczyna i kontekst nieobecności w pracy wymaga wyjaśnienia, czego powodowi odmówiono. W ocenie powoda, mając na uwadze regulamin pracy obowiązujący u pozwanego rozwiązanie z K. K. (1) umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym jest nieuzasadnione i nastąpiło z naruszeniem prawa

Zarządzeniem z dnia 03.11.2020r. zakreślono sprawę (...) jako zakończoną i wpisano sprawę z odwołania K. K. od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia pod nowy numer.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany (...) (...)- (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana wskazała, iż przyczyną rozwiązania z powodem stosunku pracy było ciężkie naruszenie przez pracownika jego podstawowych obowiązków pracowniczych, polegających na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniach 8-9 września 2020 roku. Ponadto pozwany podkreślił, iż powód zajmował stanowisko kierownicze, a zatem od osoby z kadry kierowniczej wymaga się zdecydowanie więcej niż od szeregowego pracownika. Zdaniem pozwanego powód nie tylko zaniedbał swoje obowiązki, ale również nie poinformował o swojej nieobecności w jakiejkolwiek formie. Pozwany podkreślił, iż powód jako osoba zajmująca kierownicze stanowisko powinien zawnioskować o udzielenie mu urlopu na żądanie, bądź w inny sposób usprawiedliwić swoją nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powód był zatrudniony od dnia 01 stycznia 1989 roku na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy na (...) (...)- (...) w O. na stanowisku Kierownika D.. Ostatnie wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 5 670 zł miesięcznie.

(dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu- k. 105; świadectwo pracy w aktach osobowych powoda –cz. C)

Powód od dnia 20 listopada 2008 roku zajmował stanowisko Kierownika D. Zabezpieczenia Logistycznego (poprzednio D. (...) i (...)) (...) w O..

Do zakresu jego obowiązków należało m.in. koordynowanie pracami w zakresie zaopatrzenia uczelni w przedmioty zamawiane przez jednostki podstawowe; nadzór na dokonywaniem zakupów zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i ustawą „Prawo zamówień publicznych”, składanie zamówień, egzekwowanie warunków i terminów dostaw, udział w pracach komisji przetargowych, nadzór nad prawidłowym wykorzystaniem czasu pracy podległych pracowników, przestrzeganie Regulaminu pracy (...). Do obowiązków powoda należało także podpisywanie dokumentów finansowych.

(dowód: zakres obowiązków powoda z 24.11.2008r.- w aktach osobowych- cz. B, przesłuchanie powoda k. 134-136)

U pozwanego obowiązuje regulamin pracy, zgodnie z którym pracownikowi przysługuje prawo do wykorzystania urlopu, w tym urlopu na żądanie.

(dowód: bezsporne)

W praktyce powód ubiegając się o urlop składał wnioski do K., który następnie je akceptował.

Powód świadczył pracę w godzinach 7:00-15:00 od poniedziałku do piątku, stacjonarnie w siedzibie pozwanego. W dniach 4 i 7 września 2020 roku powód korzystał z urlopu wypoczynkowego. Poza K. uczelni, który mógł podpisywać dokumenty- faktury za powoda, nie było innego pracownika, który zastąpiłby K. K. (1) w tym obowiązku.

( dowód: przesłuchanie powoda k. 134-136)

K. K. (1) w kolejnych dniach tj. 8 i 9 września 2020r. nie był obecny w pracy. Powód od 04.09.2020r. przebywał wraz z małżonką w G. z wizytą u syna, który z uwagi na problemy rodzinne potrzebował wsparcia rodziców. Sytuacja syna powoda dotyczyła stosunków rodzinnych oraz kwestii kontaktów z dziećmi. Z uwagi na stan psychiczny i emocjonalny syna, powód postanowił przedłużyć pobyt w G.. Pomimo, iż w dniu 8 września 2020 roku powinien stawić się w pracy, nie zrobił tego. K. K. (1) tego dnia nie zawiadomił o swojej nieobecności przełożonych, ani swoich podwładnych. Sytuacja taka powtórzyła się kolejnego dnia, tj. 9 września 2020 roku. Kłopoty rodzinne syna powoda rozpoczęły się na początku wakacji 2020r. tj. na przełomie czerwca i lipca 2020 roku.

(dowód: przesłuchanie powoda k. 134-136)

W dniu 8 września 2020 roku do powoda zatelefonował jego podwładny- A. U. i poinformował o konieczności podpisania dokumentów księgowych. Wówczas okazało się, że powód nie pracuje w tym dniu i prawdopodobnie nie będzie go w pracy dnia następnego. W dniu 9 września 2020 roku K. uczelni został poinformowany o nieobecności powoda w pracy.

(bezsporne, nadto dwie notatki służbowe- w aktach osobowych powoda z 09.09.2020r. – cz. C; przesłuchanie powoda k. 134-136)

W tym samym dniu K. skontaktował się telefonicznie z powodem, celem potwierdzenia nieobecności K. K. (1) w pracy i poleceniem stawienia się w pracy w dniu 10 września 2020 roku.

(dowód: przesłuchanie powoda k. 134-136)

Tego samego dnia, tj. 9 września 2020 roku, po rozmownie z K. powód przesłał o godz. 14:53 swojemu przełożonemu za pośrednictwem poczty elektronicznej pismo z prośbą o uznanie dni 8-9 września 2020 roku za nieobecności nieusprawiedliwione bez prawa do wynagrodzenia. Wskazał na przyczyny osobiste związane ze złym stanem zdrowia syna.

(dowód: wydruk emaila k. 10; przesłuchanie powoda k. 134-136 )

Przed wręczeniem powodowi oświadczenia o rozwiązaniu z nim umowy o pracę, pracodawca zawiadomił działające przy (...) (...) o zamiarze rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę.

W dniu 15 września 2020 roku powód otrzymał oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy, pracodawca wskazał ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy w dniach 8-9 września 2020 roku.

(dowód: lista obecności, wydruk email z 10.09.2020r., zawiadomienia organizacji związkowych z 10.09.2020r., email powoda z 09.09.2010r., oświadczenie o rozwiązaniu umowy wraz z protokołem- w aktach osobowych powoda cz. C)

W dniu 06 października 2020 roku powód wniósł do tutejszego Sądu odwołanie, w którym domagał się przywrócenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wskazano wartość przedmiotu sporu na kwotę 84 000 zł. Pozew złożony przez profesjonalnego pełnomocnika zawierał braki formalne w postaci braku określenia wartości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz braku opłaty od pozwu. Wobec czego zarządzeniem z dnia 12.10.2020r. zwrócono pozew. Powyższe zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi powoda w dniu 14 października 2020 roku (k.75). Kolejne pismo procesowe zostało złożone do tutejszego Sądu w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia o zwrocie pozwu tj.16.10.2020r. Przedłożono dowód uiszczenia opłaty w kwocie 3402 zł w dniu 05.10.2020r. Jednocześnie we wniesionym pozwie wskazano wartość przedmiotu sporu na kwotę 84 000 zł oraz 5760 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. W dniu 20 października 2020 roku zarządzono zwrot pozwu, który doręczono pełnomocnikowi powoda 26 października 2020 roku. Zwrot nastąpił z powodu braku uiszczenia pełnej opłaty od pozwu ( k. 82). Kolejny pozew w przedmiotowej sprawie został złożony w dniu 02 listopada 2020 roku. Wskazano wartość przedmiotu sporu na kwotę 74 880 zł co stanowi sumę wynagrodzenia za okres jednego roku – 69 120 zł oraz roszczenia o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy- 5760 zł. W dniu 30.10.2020r. uiszczono kwotę 342 zł tytułem uzupełnienia opłaty.

(pozwy wraz z załącznikami, zarządzeniami i korespondencją k. 3-92)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd dokonał ustaleń w sprawie w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony, których wiarygodności i autentyczności strony nie kwestionowały, a także w oparciu o przesłuchanie powoda. Nadto, należy podkreślić, iż zasadnicze elementy stanu faktycznego sprawy związane z nieobecnością powoda w pracy w dniach 8 i 9 września 2020r. w pracy, przyczynami tej nieobecności oraz braku uprzedniego uzgodnienia z przełożonymi faktu nieobecności nie były pomiędzy stronami sporne.

Nie mniej jednak, w przedmiotowej sprawie zasadnicze znaczenie mają kwestie związane z prawidłowością tj. terminowością wniesienia pozwu o przywrócenie do pracy.

Zgodnie z art. 264 § 2 kp żądanie przywrócenia do pracy wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Po upływie terminów określonych w art. 264 kp roszczenie wygasa, chyba że ma miejsce przywrócenie terminu.

Zgodnie bowiem z art. 265 § 1 kp jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ kp i w art. 264 kp, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. W § 2 przywołanego przepisu wskazano, że wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, do którego udał się po otrzymaniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę.

Pozew zawierający żądanie przywrócenia do pracy oraz wypłaty wynagrodzenia został złożony do Sądu 06 października 2020 roku, a zatem w ostatnim dniu do jego wniesienia. Z powodu braków formalnych i fiskalnych złożonego pozwu tutejszy sąd, mając na uwadze treść art. 130 ^1a kpc oraz art. 130 ² kpc zarządził jego zwrot. Kolejne pismo procesowe wpłynęło w dniu 16 października 2020 roku. Uzupełniono nim brak w zakresie wskazania wysokości dochodzonego wynagrodzenia poprzez określenie jego kwoty na 5760 zł. Jednocześnie przedłożono dowód uiszczenia opłaty w wysokości 3402 zł w dniu 05.10.2020r. ( k. 81). Wartość roszczenia wynikająca z pozwu wynosiła 84 000 zł i 5760 zł. W związku z tym, iż opłata nie stanowiła pełnej opłaty od pozwu, zarządzeniem z dnia 20.10.2020r. zwrócono pozew ( art. 130 (2) par. 2 kpc) ( k. 82). Dopiero w dniu 30.10.2020r. strona uiściła pełną wysokość opłaty wskazując jednocześnie, iż wartość przedmiotu sporu wynosi 74 880 zł na co składa się wynagrodzenie za okres jednego roku – 69 120 zł z tytułu żądania przywrócenia do pracy oraz roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy- 5760 zł. Powód reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego już na etapie pierwotnego wniesienia pozwu miał obowiązek należytego opłacenia pozwu, czego nie uczyniono. Należy podkreślić, że uiszczona w dniu 05.10.2020r. kwota wynosiła 3402 zł. Nie stanowiła ona jednak 5 % wartości ani od kwoty 84 000 zł ( winno być 4200zł), ani od kwoty 89 760 zł ( tj 84 000 zł plus 5760 zł; winno być 4488 zł), ani od kwoty 74 880 zł ( winno być 3744 zł).

Jak stanowi art. 130 (2) § 1 kpc pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, które nie zostało należycie opłacone, przewodniczący zwraca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu sporu. W terminie tygodniowym od dnia doręczenia zarządzenia o zwrocie pisma z przyczyn określonych w § 1 strona może uiścić brakującą opłatę. Jeżeli opłata została wniesiona we właściwej wysokości, pismo wywołuje skutek od daty pierwotnego wniesienia. Skutek taki nie następuje w razie kolejnego zwrotu pisma z tej samej przyczyny (§ 2).

Jak wynika z przytoczonych okoliczności sprawy, strona powodowa nie zadośćuczyniła prawidłowemu wniesieniu pozwu, albowiem dopiero w dniu 30.10.2020r. tj. po wydaniu kolejnego zarządzenia o zwrocie pozwu z powodu nie uiszczenia opłaty w prawidłowej wysokości, uiściła pełną kwotę z tytułu opłaty od pozwu. Wskazany przepis przewiduje, iż jeżeli opłata nie zostanie wniesiona we właściwej wysokości po doręczeniu zarządzenia o zwrocie pozwu z powodów wskazanych w art. 130 (2) par. 1 kpc, w razie kolejnego zwrotu pisma z tej samej przyczyny pismo nie wywołuje skutku od daty pierwotnego wniesienia. W związku z tym, należy uznać, że pismo – pozew o przywrócenie do pracy skutecznie zostało wniesione dopiero najwcześniej z dniem 30.10.2020r. W tej bowiem dacie, jak wynika z potwierdzenia transakcji dokonano zlecenia i realizacji płatności kwoty z tytułu uzupełnienia opłaty od pozwu. W konsekwencji powoduje to uznanie, iż powód nie dochował wymaganego przez art. 264 par. 2 kp terminu 21 dni do wniesienia pozwu do Sądu pracy z żądaniem przywrócenia go do pracy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Jak wskazano powyżej art. 265 kp statuuje tryb postępowania w celu przywrócenia przedmiotowego terminu. W związku z tym strona winna była złożyć w terminie 7 dni od ustania przyczyny uchybienia terminowi, stosowny wniosek o przywrócenie terminu określonego w art. 264 par. 2 kp. Jakkolwiek Sądy pracy liberalnie podchodzą do kwestii formalnych w zakresie wniosku o przywrócenie do pracy, nie mniej jednak dotyczy to sytuacji szczególnych, a przede wszystkim wówczas gdy strona występuje samodzielnie tj. bez pomocy profesjonalnego pełnomocnika. W niniejszej sprawie powód od początku był reprezentowany przez radcę prawnego. Nadto „Przedmiotowo wniosek o przywrócenie terminu (art. 265 k.p.) różni się od pozwu i jego żądania (art. 187 k.p.c.). Wniosek o przywrócenie terminu może być zawarty w pozwie. Z regulacji wynika, że sam pozew nie jest tożsamy z wnioskiem o przywrócenie terminu, zatem nie zastępuje brakującego wniosku. Ponadto wniosek o przywrócenie terminu powinien przyznawać fakt wniesienia odwołania po terminie. Jeżeli pracownik twierdzi, że pozew został wniesiony w terminie, to jednocześnie nie jest konieczne poszukiwanie w nim wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Nie jest to konieczne, gdy pracownik występuje z profesjonalnym pełnomocnikiem.” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.10.2016r. III PK 151/15)

Reasumując, jak wskazano powyżej należy uznać, iż powód nie złożył pozwu w wymaganym 21-dniowym terminie i nie wniósł również o przywrócenie terminu do wniesienia żądania o przywrócenie do pracy. W związku z tym powództwo w niniejszej sprawie winno ulec oddaleniu zarówno w zakresie roszczenia o przywrócenie do pracy, jak i łącznie z nim dochodzonego roszczenia o wynagrodzenie w oparciu o art. 57 par. 2 kp.

Dodatkowo, należy zauważyć, iż niezależnie od przedstawionej powyżej przyczyny i podstawy oddalenia powództwa, w ocenie Sądu, powództwo winno ulec oddaleniu również ze względów merytorycznych. W rozwiązaniu umowy o pracę zarzucono powodowi, iż przyczyną rozwiązania umowy jest ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, a mianowicie nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy w dniach 08 i 09 września 2020r. Jak wynika z bezspornych okoliczności sprawy powód korzystał z formalnego urlopu wypoczynkowego w dniach 04 i 07 września 2020r. Jednakże również w dniach 08 i 09 września 2020r. nie stawił się w pracy. Nie zwrócił się do przełożonego K. ani pisemnie np. mailem, ani ustnie np. telefonicznie z prośbą o dodatkowe dni wolne. Nie poinformował również podwładnych o swojej nieobecności. Jednocześnie Powód zeznał, iż wielokrotnie realizując zadania służbowe kontaktował się ze współpracownikami telefonicznie lub mailowo wykonując pracę zdalną lub gdy zachodziła potrzeba bieżącego wyjaśniania spraw. Co istotne, K. K. zatrudniony był na stanowisku Kierownika działu Zabezpieczenia Logistycznego i nie miał ustanowionego zastępcy lub osoby upoważnionej do dokonywania czynności w jego zastępstwie. Dopiero potrzeba jednego z pracowników spowodowała, że zaczęto poszukiwać w pracy powoda i wykonano do niego telefon. Również telefonował do powoda K., a powód dopiero po rozmowie z K. w dniu 09.09.2020r. o godz. 14:53, napisał do niego maila z wnioskiem o usprawiedliwienie nieobecności.

Należy podkreślić, iż do podstawowych obowiązków pracowniczych wymienionych w art. 100 par. 2 pkt. 1 i 2 kp należy obowiązek przestrzegania czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy oraz regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku. Nie budzi wątpliwość fakt, iż, co do zasady, pracownik nie może bez usprawiedliwienia i uzgodnienia nie stawiać się w miejscu i czasie pracy. Należy zauważyć, że przepisy Regulaminu Pracy pozwanego, na które powołuje się powód w zakresie terminu usprawiedliwiania nieobecności w pracy ( par.41) tj. usprawiedliwienia nieobecności nie później niż w drugim dniu nieobecności w pracy dotyczą sytuacji gdy przyczyna nieobecności nie jest z góry wiadoma lub możliwa do przewidzenia. Nadto, wskazany przepis stanowi, że pracownik winien niezwłocznie zawiadomić bezpośredniego przełożonego lub pracownika jednostki właściwej ds. kadr o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania. Powód nie zadośćuczynił temu, albowiem maila z dnia 09.09.2020r. wysłał dopiero po rozmowie z K. dotyczącej nieusprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy w dniach 8 i 9 września 2020r. i żądania stawienia się w pracy w dniu 10.09.2020r. Nadto mail został wysłany o godz. 14:53, a powód wykonywał swoje obowiązki do godz. 15:00. Powód w pozwie powołał się także na par. 77 Regulaminu Pracy gdzie wskazano, że opuszczenie całości lub części dnia pracy, bez zgody bezpośredniego przełożonego, usprawiedliwiają tylko ważne przyczyny zaistniałe nagle, takie jak wypadek lub choroba członka rodziny wymagająca sprawowania przez pracownika bezpośredniej opieki lub nadzwyczajne wypadki uniemożliwiające terminowe przybycie do pracy. Należy wskazać, że przepis ten dotyczy przede wszystkim sytuacji nagłej, nieprzewidywalnej. Natomiast jak wynika z przesłuchania powoda sytuacja w jakiej znalazł się jego syn trwała od przełomu czerwca i lipca 2020r. Zaogniła się w tygodniu, w którym powód z małżonką udali się do syna. Jednakże, sytuacja ta, jakkolwiek trudna i przykra, nie usprawiedliwiała powoda w zakresie braku możliwości kontaktu z pracodawcą. K. K. wskazał, iż podczas pobytu w G. prowadzono rozmowy na temat zaistniałej u syna sytuacji. Nie wskazywał na inne szczególne, dramatyczne okoliczności. Podkreślał, że rozmowy toczyły się wokół ewentualnych kontaktów syna z dziećmi przy asyście policji od czego powód odżegnywał syna. Nie można, zdaniem Sądu, przyjąć, iż fakt pobytu powoda u syna, miał tak dynamiczny i dramatyczny przebieg, iż uniemożliwiło to K. K. zarówno 07.09.2020r. , jak i 08 i 09.09.2020r. wykonanie telefonu do przełożonego lub kadr celem usprawiedliwienia nieobecności. Tym bardziej, że gdy do powoda zadzwonił pracownik powód przeprowadził z nim rozmowę, podczas której poinformował go, że nie wie czy będzie 08.09.2020r. w pracy. Również w dniu 09.09.2020r. mógł przeprowadzić rozmowę z K. i dodatkowo napisać maila. W ocenie Sądu, zaistniała sytuacja nie może usprawiedliwiać zachowania powoda w zakresie nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy przez dwa dni. Należy podkreślić, że powód był zatrudniony u pozwanego od 1989r. na stanowisku Kierownika. Tym samym, zakres jego odpowiedzialności oraz stawianych mu wymogów jest wyższy niż szeregowych pracowników. Od kierownika jednostki pracodawca ma prawo wymagać większej staranności i obowiązkowości oraz respektu do obowiązujących norm prawa pracy. Zajmowane przez K. K. stanowisko implikuje zakres jego odpowiedzialności pracowniczej. Stanowi bowiem wzorzec postępowania dla podległych pracowników. Zaistniała sytuacja nie miała gwałtownego i nagłego przebiegu. Pobyt powoda z małżonką w G. polegał na ich obecności u syna, rozmowach i emocjonalnym wsparciu. Pomimo powyższych okoliczności powód przez dwa dni swojej nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy nie skontaktował się z zakładem pracy z własnej inicjatywy celem usprawiedliwienia nieobecności. Nadto, zeznał, że nawet gdyby K. do niego nie zadzwonił to wróciłby do pracy 10.09.2020r. Okoliczność ta wskazuje, iż nawet w ocenie powoda i jego małżonki sytuacja pozwalała na powrót do O.. „W wykonaniu ciążącego na pracowniku obowiązku, o którym mowa w § 2 ust. 1 - ust. 3 rozporządzenia z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281), pracownik powinien z własnej inicjatywy (osobiście lub za pośrednictwem osoby trzeciej), w sposób wiarygodny i bez nieuzasadnionej zwłoki powiadomić pracodawcę o przyczynie i przewidywanym okresie trwania swej nieobecności w pracy. Nie wywiązanie się z tego obowiązku wskutek winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa pracownika stanowi ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.)” ( wyrok Sadu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2004 r. I PK 639/03).

Dlatego też, również z przyczyn powyżej wskazanych, Sąd uznał, że dokonane wobec powoda rozwiązanie umowy odpowiada przesłankom art. 52 par. 1 pkt. 1 kp stanowiąc o ciężkim naruszeniu przez pracownika podstawowych jego obowiązków.

Uwzględniając powyższe rozważania, Sąd uznał, iż wskazane okoliczności nie dają podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda w zakresie przywrócenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, zarówno w związku z uchybieniem terminowi do wniesienia odwołania ( art. 264 par. 1 kp), jak i w oparciu o art. 52 par. 1 pkt. 1 kp.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 98 kpc w zw. z par 9 pkt. 1 podpunkt 1 i 2 w zw. z par.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( punkt II wyroku).

SSR Grażyna Giżewska-Rozmus