Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1595/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2021 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Agata Mikołajczyk

Protokolant:

protokolant Katarzyna Stania

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2021 r. w Rybniku

sprawy z powództwa (...) S.A. w B.

przeciwko K. K.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 376,00 (trzysta siedemdziesiąt sześć 00/100) złotych,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817,00 (tysiąc osiemset siedemnaście 00/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt: I C 1595/20

UZASADNIENIE

Powódka (...) S.A. z siedzibą w B. wniosła o zasądzenie
na jej rzecz od pozwanego K. K. kwoty 5.455,06 zł z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 3 maja 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienie się orzeczenia. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż pozwany w dniu 18 grudnia 2019 roku podpisał weksel zobowiązujący do zapłaty i na tej podstawie wezwała go do zapłaty, jednakże do dnia dzisiejszego pozwany nie spełnił żądania. Powódka podniosła, iż weksel stanowił zabezpieczenie zawartej umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 18 grudnia 2018 roku. Na dochodzone roszczenie składa się suma pozostałych do zapłaty rat pożyczki, z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie (k. 2).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 czerwca 2020 roku referendarz sądowy w tutejszym Sądzie uwzględnił w całości żądanie pozwu (k. 17).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu zakwestionował istnienie i rozmiar roszczenia, jego datę wymagalności oraz roszczenie odsetkowe. Podniósł, iż zobowiązanie nie istnieje, a zatem nie ma zobowiązania wekslowego, wskazał także na nieprawidłowość wypełnienia weksla zgodnie z zawartym porozumieniem wekslowym. Nadto podkreślił, iż powódka nie przedstawiła i nie udowodniła szczegółowego wyliczenia dochodzonej kwoty, a także sposobu wyliczenia odsetek. Pozwany zwrócił uwagę również na istnienie klauzul niedozwolonych w zawartej umowie pożyczki w odniesieniu do kosztów pożyczki i opłat związanych z jej udzieleniem, których to powódka nie udowodniła jako rzeczywiście poniesionych. Na koniec wskazał także, iż roszczenie jest przedwczesne, bowiem nie stało się wymagalne wskutek braku wypowiedzenia umowy pożyczki (k. 21-24).

Pismem procesowym z dnia 21 października 2020 roku powódka cofnęła powództwo w stosunku do kwoty 376,00 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 36).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka zawarła z pozwanym w dniu 17 grudnia 2018 roku umowę pożyczki gotówkowej numer (...) na kwotę 4.000,00 zł. Pożyczka miał zostać spłacona w 30 ratach w wysokości 302,00 zł miesięcznie. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 9.060,00 zł.

Zabezpieczeniem spłat kwot należnych powódce stanowił weksel in blanco nie na zlecenie wraz z deklaracją wekslową, stanowiącą załącznik do ww. umowy pożyczki.

Zgodnie z punktem 1.4 powyższej umowy w związku z udzieleniem pożyczki pozwany był zobowiązany ponieść następujące koszty: opłatę przygotowawczą w wysokości 129,00 zł, wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 3.271,00 zł, wynagrodzenie
z tytułu przyznania (...) w wysokości 600,00 zł.

Elementem dodatkowym związanym z umową pożyczki był (...) – Pakiet E. przyznający dodatkowe uprawnienia pożyczkobiorcy: obniżenie albo odroczenie raty, przyśpieszona wypłata oraz pakiet powiadomień klienta.

/dowód: weksel k. 3, deklaracja wekslowa k. 5, kopia umowy pożyczki wraz z załącznikami k. 41-44, harmonogram spłat k. 44, wniosek o udzielenie pożyczki k. 45-46, informacja (...) k. 47-48, lista naliczonych odsetek dziennych k. 51/

Pozwany spłacił na poczet zawartej umowy pożyczki łącznie kwotę 4.000,00 zł.

/dowód: karta klient k. 49-50/

Pismem z dnia 2 marca 2020 roku powódka wezwała pozwanego ostatecznie
do zapłaty zaległych dwóch rat pożyczki. Pozwany odebrał ww. wezwanie w dniu 5 marca 2020 roku. Pismem z dnia 3 kwietnia 2020 roku powódka wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki oraz wezwała do wykupu weksla. Powyższa przesyłka po awizacji została zwrócona powódce.

/dowód: kopia ostatecznego wezwania do zapłaty k. 52, wydruk ze śledzenia przesyłki k. 53, kopia wypowiedzenia umowy k. 54, wydruk ze śledzenia przesyłki k. 55/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody. W ocenie Sądu nie ujawniły się żadne okoliczności podważające wiarygodność tych dokumentów,
a strony w istocie również nie kwestionowały ich autentyczności. Jedynie pozwany zanegował wartość dowodową wydruków ze śledzenia przesyłki oraz kopii dokumentacji przedłożonej przez powódkę jednakże w ocenie Sądu zarzut ten jest bezzasadny. Z owych wydruków wynika nadawca, adresat, a daty wysyłki korespondują z datami wygenerowania powyższych pism, co w sposób dostateczny uwiarygodnia doręczenie ich pozwanemu, pomimo braku podpisu pracownika placówki Poczty Polskiej S.A. (...) należy, iż tylko to, że strona pozwana kwestionuje jakiś dokument prywatny, nie dyskwalifikuje go jako dowodu. Dokumenty prywatne posiadają moc dowodową i stanowią dowód tego,
że osoby które go podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 k.p.c.). Nie można z góry odrzucić dowodu w postaci dokumentu prywatnego jako pozbawionego wiarygodności, a tym samym mocy dowodowej tylko z tego powodu, że nie jest dokumentem urzędowym. Sąd ocenia go przez pryzmat całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, opierając się na zasadzie wynikającej z art. 233 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż wobec cofnięcia powództwa
ze zrzeczeniem się roszczenia w części przez powódkę tj. w wysokości 376,00 zł Sąd zobowiązany był do umorzenia postępowania w tym zakresie. Zgodnie z art. 203 § 1 i 4 k.p.c.
pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli
z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.
Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Zgodnie zaś z art. 355 k.p.c. sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne.
W niniejszej sprawie Sąd uznał, iż cofnięcie powództwa w części było dopuszczalne, a zatem na mocy art. 355 k.p.c. umorzył postępowanie w tym zakresie.

W rozpoznawanej sprawie sporna była kwestia wysokości dochodzenia roszczenia
w tym wysokości i sposób naliczania odsetek, skuteczność wypowiedzenia umowy pożyczki, skuteczność wystawionego weksla in blanco oraz abuzywny charakter postanowień umownych.

Powódka oparła swoje żądania na przepisach ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo Wekslowe (Dz.U.2016.160). Podstawę faktyczną pozwu w sprawie niniejszej stanowił wypełniony weksel in blanco. Zgodnie z art. 10 ww. ustawy jeżeli weksel, niezupełny
w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Na tle tego przepisu dominuje pogląd, że w stosunku do pierwszego wekslobiorcy - będącego kontrahentem z porozumienia wekslowego - zarzut niezgodnego
z porozumieniem uzupełnienia weksla może być podnoszony bez ograniczeń,
w tym zakresie art. 10 prawa wekslowego nie stosuje się. Art.10 wyznacza natomiast granice skuteczności tego zarzutu względem dalszego nabywcy, który nabył weksel sposobami prawa wekslowego. Pozwany zakwestionował prawidłowość wypełnienia weksla, poprzez nieudowodnienie i niewykazanie dlatego dla ustalenia zakresu jego odpowiedzialności należało odwołać się do przepisów regulujących stosunek podstawowy, który stanowi pożyczka.

Trzeba pamiętać także o tym, że pomimo zgłoszenia zarzutów dotyczących abuzywnych klauzul to utrwalone orzecznictwo ETPCz wskazuje na spoczywający na sądzie obowiązek badania tej kwestii z urzędu. Wobec przeniesienia zakresu rozpoznania na stosunek podstawowy Sąd nie rozważał w istocie prawidłowości wypełnienia weksla zgodnie
z deklaracją wekslową.

Podstawą prawną dochodzonego roszczenia jest art. 720 k.c., zgodnie z którą przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. W świetle tego przepisu nie może budzić zastrzeżeń, że występujący z żądaniem zwrotu pożyczki powinien - zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym wyrażoną w art. 6 k.c. - wykazać zawarcie stosownej umowy i w jej ramach przekazanie pożyczkobiorcy przedmiotu pożyczki, zaś na stronie pozwanej spoczywa ciężar wykazania, że pożyczka została zwrócona lub też
z innych przyczyn zobowiązanie do zwrotu pożyczki wygasło, czy też że świadczenie nie jest jeszcze wymagalne. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2019 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2019. (...)) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż żądane przez powódkę koszty zawarte
w umowie pożyczki obok kapitału głównego tj. prowizja, opłata przygotowawcza, opłata
z tytułu usługi (...) w wysokości łącznie 5.060,00 zł nie przekroczyły maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytów zgodnie z art. 36a ww. ustawy o kredycie konsumenckim.

Jednakże należało w niniejszej sprawie rozważyć kwestię abuzywnego charakteru postanowień niniejszej umowy, które nakładały na konsumenta – pozwanego obowiązek zapłaty pozaodsetkowych kosztów we wskazanej wysokości, pomimo ich dozwolonej wysokości.

W niniejszej sprawie pozwany dysponował statusem konsumenta, bowiem roszczenie wynikało z umowy pożyczki zawartej z przedsiębiorcą. Nie budzi również wątpliwości, że postanowienie umowne dotyczące opłaty przygotowawczej, prowizji i (...) nie dotyczyło głównych świadczeń stron. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 czerwca 2004 r., sygn. akt I CK 635/03 wskazał, iż pojęcie "głównych świadczeń stron" (art. 385 1 § 1 zd. 2. k.c.) należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Sąd podzielił stanowisko stanowiące, iż pozaodsetkowe koszty kredytu nie należą
do głównych świadczeń stron.

Zgodnie z art. 358 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to jednak postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Umowa została zawarta na wzorcu umownym, który został sporządzony przed zawarciem umowy i pozwany nie miał żadnego wpływu na uzgodnienie ich z powódką. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument
nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.
W niniejszej sprawie pozwany nie był uprawniony do dokonywania jakichkolwiek zmian
w umowie – umowa sporządzona została bezpośrednio przez powódkę. Pozwany jedynie zgłosił chęć zawarcia umowy pożyczki, a powódka przygotowała formalności z nią związane i poinformowała o wysokości kapitału i wysokości miesięcznej raty. Pozwany co prawda otrzymał załącznik dotyczący dodatku (...) jednakże nie miał żadnego wyboru, mógł podpisać przełożoną mu umowę lub w ogóle nie otrzymać pożyczki, w skład której wchodziło ww. postanowienie dodatkowe.

Na tle stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, brzmienie umowy pożyczki skłania do wniosku, że klauzule w nim zawarte stanowią niedozwolone postanowienia umowne. Klauzule te wprowadzają bowiem opłaty obciążające pożyczkobiorcę, rażąco naruszające interesy tego pożyczkobiorcy – konsumenta i są sprzeczne z dobrymi obyczajami. Dotyczy
to w szczególności tzw. opłaty przygotowawczej, opłaty za (...) oraz prowizji
za udzielenie pożyczki. Wprawdzie można uznać, że dopuszczalne jest wprowadzenie w umowie obowiązku zwrotu przez pożyczkobiorcę kosztów związanych z udzieleniem pożyczki, jednakże wysokość tych kosztów musi być usprawiedliwiona okolicznościami i pozostawać w rozsądnej proporcji w stosunku do kwoty pożyczki i innych kosztów związanych z jej udzieleniem. Nie można nie zauważyć, iż koszty udzielenia pożyczki, których dochodzi powódka znacznie przewyższają kapitał jaki otrzymał pozwany w związku z zawarta umową pożyczki. Sąd podziela także stanowisko pozwanego, iż konsument nie może być obciążany ryczałtowymi opłatami, które są oderwane od faktycznie poniesionych kosztów.

Zgodnie z art. 385 1 § 4 k.c. ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Powyższe fakty niewątpliwie wskazują na to, że postanowienia umowy pożyczki numer (...) z dnia 17 grudnia 2018 roku dotyczące prowizji, opłaty przygotowawczej i usługi (...) stanowią klauzule niedozwolone, co pozwany wykazał. Rację należy przyznać pozwanemu, iż sam fakt,
że pozaodsetkowe koszty mieszczą się w zakresie maksymalnych kosztów zgodnie z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie przesądza jeszcze o tym, że pożyczkodawca może dochodzić kosztów aż do maksymalnej ich granicy. Swoisty rodzaj miernika stanowi rzeczywistość poniesionych kosztów. Pomimo zakwestionowania tej okoliczności przez pozwanego powódka w żaden sposób nie przedstawiła stosownego rozliczenia jak rozkładają się owe koszy i na co żądana kwota ma zostać przeznaczona, a także nie udowodniła jakoby w rzeczywistości koszty takie poniosła. Samo wymienienie wysokości w umowie poszczególnych kwot nie jest wystarczające dla stwierdzenia, ich rzeczywistego charakteru. Także nie jest wystarczające wskazanie przykładowego przeznaczenia owych kwot w piśmie procesowym, bowiem nie stanowi to wykazania faktu, skutecznie zakwestionowanego przez stronę pozwaną w rozumieniu art. 230 k.p.c.

W odniesieniu do (...) to wskazać trzeba, iż w całości był on nieuzgodniony z pożyczkobiorcą, za które pożyczkodawca pobiera wynagrodzenie. Narzucanie tego rodzaju uciążliwych praktyk, zresztą dodatkowo płatnych, konsumentowi musi być ocenione jako zachowanie naganne. Pozwany nie miała żadnego wpływu na to czy chce, aby w zawartej umowie pożyczki obowiązywał powyższy pakiet, a zatem nie mógł podjąć decyzji czy chce ponosić koszty jego uruchomienia, czy też nie, ani w jakim zakresie. Z tej przyczyny i tę klauzulę sąd uznał za niedozwoloną.

Sprzeczne z dobrym obyczajem jest naruszenie ekwiwalentności świadczeń przy stosowaniu wobec konsumentów opłaty, której wysokość nie odpowiada wartości świadczeń realizowanych w ramach tej opłaty, co godziło w ich słuszny interes. Koszty te całkowicie nie przystają do kwoty przekazanej pozwanemu z tytułu umowy pożyczki wynoszącej 4.000,00 zł. Tak wygórowana opłata 5.060,00 zł nie była ekwiwalentna do korzyści, jaką odniósł pozwany z umowy w tym zakresie, tym bardziej że koszty zawarcia umowy przekraczały otrzymany kapitał pożyczki. Wskazane korzyści w realiach obecnej gospodarki wolnorynkowej nie są nadzwyczajnymi korzyściami - szybsza wypłata od zawarcia umowy czy możliwość odroczenia, obniżenia rat – które i tak mają później być w całości wpłacone na rzecz powódki. Zwrócić należy uwagę, że pozwany w przyszłości nie miał osiągnąć żadnych istotnych i faktycznych korzyści dla siebie z tytułu tego pakietu. Nie było także żadnego uzasadnienia, aby faktycznie koszty udzielonego pakietu realnie odpowiadały kwocie 600,00 zł, opłata przygotowawcza 129,00 zł, a prowizja za udzielenie pożyczki faktycznie wynosiła 3.271,00 zł.

W świetle powyższego Sąd przyjął, że postanowienia w przedmiocie pozaodsetkowych kosztów pożyczki w niniejszej sprawie tj. opłata przygotowawcza, prowizja oraz opłata za usługę (...) stanowią niedozwolone klauzule umowne i nie wiążą pozwanego. Powódka w żaden sposób nie wykazała na co wydatkowane są rzeczone opłaty, zatem należy uznać, iż wysokość opłat wskazuje jedynie na podejmowanie czynności zmierzających do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Obciążenie konsumenta pozaodsetkowymi kosztami w postaci prowizji, opłaty przygotowawczej, a zwłaszcza dodatkowej usługi (...), bez poinformowania o nich klienta, jako strony słabszej
w stosunku do profesjonalnego przedsiębiorcy i bez wyjaśnienia skutków zawarcia tych postanowień w umowie pożyczki, przy wykorzystaniu nagłej/ciężkiej sytuacji finansowej klienta kształtuje prawa i obowiązki klienta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami
i rażąco narusza jego interesy.

Oznacza to, że powództwo w zakresie kwoty przewyższającej kwotę należności głównej 4.000,00 zł podlega oddaleniu.

Rację przyznać także należy pozwanemu, iż powódka w istocie nie przestawiła żadnego szczegółowego wyliczenia dochodzonej pozwem kwoty, tym bardziej jakie odsetki składają się na żądaną kwotę, w jakiej wysokości i od jakich kwot i dat są obliczane. Wobec braku uzasadnienia faktycznego poniesienia kosztów opłaty przygotowawczej, prowizji oraz (...), a w konsekwencji uznania ich abuzywnego charakteru niemożliwym było ustalenie rzeczywistej kwoty odsetek dochodzonej przez powódkę. Naliczenie odsetek od nienależnych powódce kwot nie mogło zostać uznane za usprawiedliwione. Warto zwrócić także uwagę na to, że nawet jeśli Sąd nie stwierdziłby abuzywnego charakteru postanowień umownych to naliczanie od nich odsetek także nie byłoby prawidłowe, gdyż jak słusznie wskazuje strona pozwana odsetki należą się od kapitału głównego, a nie dodatkowych opłat, które nie stanowią świadczenia głównego stron i jak wskazuje sama powódka związane są głównie ze stroną techniczną/formalną udzielenia pożyczki.

Powódka nie wskazała, ani nie wykazała od kiedy odsetki stały się wymagalne, a tym samym w jaki sposób mają zostać wyliczone. Termin wymagalności należy odróżnić od terminu spełnienia świadczenia (płatności). Wymagalność określa najwcześniejsza chwila, w której wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia, a dłużnik ma obowiązek je spełnić. Termin płatności świadczenia wyznacza końcowy moment, do którego dłużnik nie popada w opóźnienie względnie zwłokę. Jeśli chodzi o zobowiązanie terminowe, to regułą jest początkowa zbieżność wymagalności i terminu płatności. Zarówno strony, kształtując zobowiązanie, jak i ustawodawca koncentrują się na określeniu terminu spełnienia świadczenia, a nie na terminie jego wymagalności. Skoro zatem nie sposób ustalić daty wymagalności roszczenia to takie żądanie nie mogło zostać uwzględnione. Zauważyć trzeba, że powódka reprezentowana jest przez profesjonalnego pełnomocnika, a zatem to na niej spoczywał obowiązek starannego działania i należytego wykazania dochodzonego roszczenia, czemu nie sprostała.

Na marginesie wskazać należy, iż Sąd nie podziela stanowiska pozwanego jakoby powód nie wypowiedział skutecznie ww. umowy pożyczki. Powódka przedstawiła dowody nadania korespondencji do pozwanego, na aktualny jego adres, wskazany przy zawieraniu umowy, pod którym jednocześnie odebrał wezwanie do zapłaty. Uchylanie się od prawidłowo zaadresowanej korespondencji, sytuacji gdy pozwany miał świadomość uprzedniego wezwania do zapłaty (zatem pozostawiania w zwłoce) nie może automatycznie świadczyć, iż nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy. Jednakże wobec stwierdzenia abuzywnego charakteru niektórych postanowień umowy zarzut ten nie miał znaczenia dla wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 k.p.c. kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.817,00 zł, na którą to kwotę złożyły się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 listopada 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn.: Dz. U. 2015.1800) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty zgodnie z regulacją z art. 98 § 1 1 k.p.c.

Sędzia Sądu Rejonowego

Agata Mikołajczyk