Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2020 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Maria Sałacińska

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2020 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy G. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o zasiłek chorobowy

na skutek odwołania G. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 4 lutego 2019 roku znak: 440000/603/666/2019/ZAS

oddala odwołanie.

Z/ odpis wyroku doręczyć stronom postępowania pouczając o trybie i sposobie złożenia wniosku o uzasadnienie oraz przysługującym środku zaskarżenia.

Sygn. akt VI U 149/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 lutego 2019 roku znak: (...) ((...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. odmówił G. K. prawa do zasiłku chorobowego za okresy: od 2 listopada 2018 roku do 16 listopada 2018 roku oraz od 23 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku. W uzasadnieniu wskazał, że niezdolności od 16 czerwca 2016 roku do 31 grudnia 2018 roku były spowodowane schorzeniami współistniejącymi i podlegały zaliczeniu do jednego okresu zasiłkowego wykorzystanego w dniu 14 grudnia 2016 roku.

(decyzja z dnia 4 lutego 2019 r. – a.r.)

Od powyższej decyzji G. K. wniosła odwołanie wskazując, że zasadne jest przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego za powyższe okresy ponieważ niezdolności do pracy w tym okresie nie były spowodowane przyczynami endokrynologicznymi tylko psychiatrycznymi. Wobec czego nie były to schorzenia współistniejące i nie powinny zostać zaliczone do jednego okresu zasiłkowego.

(odwołanie – k. 1-3)

Organ rentowy wniósł oddalenie odwołanie podtrzymując argumentację z zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 10-11)

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołująca się była niezdolna do pracy od 16 czerwca 2016 roku do 7 września 2018 roku z powodu schodzenia o symbolu (...) (autoimmunologiczne zapalenie tarczycy). Następnie w okresach od 8 września 2018 roku do 5 października 2018 roku, od 2 listopada 2018 roku do 16 listopada 2018 roku, od 23 listopada 2018 roku do 12 grudnia 2018 roku oraz od 13 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku była dalej niezdolna do pracy z powodu schorzeń autoimmunologicznego zapalenia tarczycy (schorzenia endokrynologiczne). W okresie od 8 września 2018 roku do 5 października 2018 roku w sensie medycznym odwołując obok schorzenia endokrynologicznego była niezdolna z powodu schorzenia psychiatrycznego ((...) – zaburzenia lękowo-depresyjne). Natomiast w okresie od 23 listopada 2018 roku do 12 grudnia 2018 roku oraz od 13 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku jej stan zdrowia psychiatrycznego nie uzasadniał stwierdzenia niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych. W tych okresach dalej istniało schorzenie autoimmunologicznego zapalenia tarczycy (schorzenia endokrynologiczne).

W trakcie wszystkich zwolnienie lekarskich od 16 czerwca 2016 roku do 31 grudnia 2018 roku włącznie odwołująca się była niezdolna do pracy z przyczyn endokrynologicznych.

(opinie biegłej psychiatry M. L. główna i uzupełniająca – k. 38-41 oraz k. 88-89; opinia biegłego specjalisty endokrynologa B. O. – k. 48-49)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach rozpoznawanej sprawy, aktach rentowych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W., a także dowody z opinii biegłych: psychiatry oraz specjalisty z zakresu endokrynologii.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako wiarygodne, bowiem są one nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondują ze sobą, tworząc logiczną całość. Dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Tożsamo Sąd ocenił dowody z pisemnych opinii biegłych. W ocenie Sądu brak jest podstaw do zakwestionowania ich rzetelności, dlatego też jako nie budzące wątpliwości, stanowiły wartościowy materiał dowodowy, na którym Sąd opierał się przy wydawaniu orzeczenia w niniejszej sprawie. Mając na względzie całokształt wszystkich wyjaśnionych okoliczności związanych z ustaleniem stanu zdrowia odwołującej, Sąd nie widział podstaw do uzupełniania opinii lub rozszerzenia materiału dowodowego z urzędu. Zatem brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Nie można bowiem skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którym, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

Odnośnie wniosku dowodowego odwołującej o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii biegłego psychiatry Sąd pominął go jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Miał w tym zakresie na względzie, że wszystkie okoliczności zostały dostatecznie wyjaśnione w opinii głównej i pierwszej opinii uzupełniającej, a wbrew temu co twierdziła odwołująca biegła już miała możliwość i zapoznała się z zapisem wizyty lekarskiej z dnia 2 lutego 2018 roku. Wniosek odwołującej był niezasadny i zmierzał tylko do przedłużenia postępowania wobec wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy.

Mając tak ustalony stan faktyczny Sąd przystąpił do oceny zasadności odwołania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie

Organ rentowy, uzasadniając zajęte w sprawie stanowisko, wskazał na przepisy regulacji zawartych w art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Zgodnie z art. 8 ustawy o świadczeniach, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a w przypadku, gdy taka niezdolność do pracy jest spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Jednocześnie art. 9 wskazanej ustawy zawiera zasady odnośnie sposobu zaliczania poszczególnych okresów niezdolności do pracy do jednego okresu zasiłkowego. Zgodnie z nim do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Należy nadmienić, że chodzi o niezdolności do pracy w znaczeniu medycznym, nie ma znaczenia przy tym czy została ona stwierdzona odpowiednim dokumentem zaświadczenia lekarskiego, tak samo pozostaje bez znaczenia to, że istnieje dokument zaświadczenia lekarskiego dokumentujący niezdolność do pracy podczas gdy z ustaleń wynika, że w tym okresie dana osoba nie była niezdolna do pracy z konkretnej przyczyny.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że organ rentowy przyjął, że okres zasiłkowy wynoszący 182 dni został przez odwołującą wyczerpany z dniem 14 grudnia 2016 roku. Zdaniem Zakładu choroby, które powodowały niezdolność do pracy w okresach od 16 czerwca 2016 roku do 7 września 2018 roku, od 8 września 2018 roku do 5 października 2018 roku, od 2 listopada 2018 roku do 16 listopada 2018 roku, od 23 listopada 2018 roku do 12 grudnia 2018 roku oraz od 13 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku są chorobami współistniejącymi i podlegają zliczeniu do jednego okresu zasiłkowego. Celem ustalenia czy niezdolność do pracy odwołującej była spowodowana tą samą chorobą, czy różnymi chorobami, konieczne było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu schorzeń odwołującej.

Jak wynika z opinii biegłych odwołująca cierpi na schorzenia endokrynologiczne – autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, które jest leczone farmakologiczne z różnym rezultatem. W okresie od 16 czerwca 2016 roku do 7 września 2018 roku, od 8 września 2018 roku do 5 października 2018 roku, od 2 listopada 2018 roku do 16 listopada 2018 roku, od 23 listopada 2018 roku do 12 grudnia 2018 roku oraz od 13 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku odwołująca cały czas była niezdolna do pracy z powodu tego schorzenia. Nawet w okresach które zostały zakwalifikowane przez jej lekarza leczącego jako niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Należy wskazać, że stan zdrowia odwołującej nie uzasadniał ustalenia, że jest osobą niezdolną do pracy od 2 listopada 2018 roku do 16 listopada 2018 roku, od 23 listopada 2018 roku do 12 grudnia 2018 roku oraz od 13 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku z przyczyn psychiatrycznych. Na powyższe nie wskazywał jej stan zdrowia, natomiast w tych okresach dalej istniała niezdolność do pracy z przyczyn endokrynologicznych. Powyższe oznacza, że odwołująca była niezdolna po pracy z powodu tożsamych schorzeń od 16 czerwca 2016 roku do 31 grudnia 2018 roku tj. schorzeń endokrynologicznych co skutkuje zaliczeniem tych niezdolności do pracy do jednego okresu zasiłkowego który został wykorzystany z dniem 14 grudnia 2016 roku. Ponadto sama odwołująca wnosząc uwagi do odpowiedzi na odwołanie (k. 22) wskazywała, że jednocześnie pozostawała pod opieką poradni psychiatrycznej i poradni endokrynologicznej co daje dodatkową podstawę do stwierdzenia, że ustalenia biegłych są jak najbardziej trafne i odpowiadają rzeczywistości.

Podkreślić należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiadają biegli. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd podzielił dokonane w ww. opiniach ustalenia i przyjął je za podstawę swojego orzeczenia.

Oznacza to, że niezdolności do pracy za okresy od 2 listopada 2018 roku do 16 listopada 2018 roku oraz od 23 listopada 2018 roku do 31 grudnia 2018 roku należy zaliczyć do okresu zasiłkowego wykorzystanego z dniem 14 grudnia 2016 roku i w związku z przekroczeniem 182 dni okresu zasiłkowego uprawniającego do zasiłku chorobowego w ramach danego okresu zasiłkowego Sąd oddalił odwołanie. O powyższym orzeczono jak w sentencji wyroku.