Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 22 / 22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 22 października 2021 r. w sprawie II K 594 / 20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

zarzuty mogącej mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy przepisów prawa procesowego – art. 4 kpk i art. 7 kpk wskutek błędnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego, prowadzącej do błędnych ustaleń faktycznych, w tym co do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację ma skarżący podnosząc, iż najbardziej miarodajnym dowodem, w oparciu o który należało odtworzyć przebieg zajścia, w związku z którym P. P. wniósł przeciw H. T. prywatny akt oskarżenia, winno być uznane nagranie utrwalone przy pomocy urządzeń monitorujących okolice wejścia do centrum handlowego. Dowód ten miał charakter obiektywny, w przeciwieństwie do relacji samych stron oraz blisko związanych z nimi świadków, wobec których należało podchodzić ze znaczną dozą ostrożności z uwagi na możliwą tendencję do przedstawiania siebie i najbliższych w sposób jak najbardziej korzystny. Zestawione ze sobą nagrania z poszczególnych kamer są bardzo dobrej jakości i pozwalają miarodajnie oddać zachowanie wszystkich uczestników zajścia od momentu opuszczenia centrum handlowego przez oskarżonego wraz z żoną i wnuczkiem, aż do momentu, gdy ostatecznie oddalają się oni od oskarżonego. Uwzględniając te zapisy uwypuklić zatem należy, że P. P. przed wejściem do centrum handlowego pojawił się w tym samym momencie, gdy wychodzili z niego oskarżony z żoną oraz wnuczkiem. Pod wejście to oskarżyciel podjechał samochodem, gwałtownie się zatrzymując i równie gwałtownie z niego wysiadając. Na widok ojca dziecko zaczęło biec w przeciwnym kierunku – w stronę idącego przodem dziadka. Zachowanie dziecka sprawiało wrażenie, że jest ono wystraszone pojawieniem się ojca i nie dąży do kontaktu z nim. Dalej dziecko poruszało się już tuż przy dziadku. Oskarżyciel najpierw zbliżył się do H. T., by prowokacyjnie trącić go barkiem i dopiero po tym przemieścił się do dziecka, starając się go objąć. Po chwili oskarżony i oskarżyciel zaczęli wzajemnie się przepychać. Nagranie wskazuje, iż H. T. chce uwolnić dziecko z objęć P. P., a on się temu przeciwstawia. W toku szarpaniny P. P. w pewnym momencie bierze dziecko na ręce, unosi do góry i odwraca w kierunku, gdzie pozostawił samochód. Oskarżony zastawia mu drogę, po czym przepychanki trwają dalej. Włącza się do nich żona oskarżonego i ostatecznie jej udaje się wziąć dziecko za rękę i oddalić w stronę zaparkowanego samochodu. Aby umożliwić im odejście, oskarżony objął rękoma oskarżyciela od tyłu i przytrzymywał do czasu, gdy żona i wnuk znikają z zasięgu wzroku. Gdy już oskarżony sam chciał podążyć za nimi, P. P. próbował jeszcze kopnąć go w nogę. W świetle tak przedstawionego stanu faktycznego przyjąć należy, iż oskarżony naruszył nietykalność cielesną P. P. tylko i wyłącznie w związku takim zachowaniem P. P., które nie liczyło się w emocjami dziecka, a nadto mogło zostać postrzeżone jako próba odebrania go pomimo czasowego powierzenia opiece dziadków. Na podstawie sposobu, jaki dziecko zareagowało na widok ojca, H. T. mógł przypuszczać, że wnuk pojawieniem się i zachowaniem ojca jest wystraszone i obawia się kontaktu z nim. Zaistniałą za chwilę przepychankę między mężczyznami poprzedziło prowokacyjne zachowanie P. P., który zbliżając się do oskarżonego intencjonalnie uderzył go barkiem. Zatem to oskarżyciel prywatny jako pierwszy naruszył nietykalność cielesną oskarżonego, choć ten nie dał mu jakiegokolwiek powodu do tego uderzenia. Późniejsze objęcie rękoma oskarżyciela i przytrzymywanie nie miało na celu wyrządzenia mu krzywdy, lecz ukierunkowane było wyłącznie na umożliwienie spokojnego odejścia żony z wnukiem i zakończenie w ten sposób zajścia, wokół którego zaczęli już zbierać się gapie. Oskarżony zachowywał się powściągliwie i ograniczył do możliwie najkrótszego i najmniej konfrontacyjnego sposobu działania pozwalającego osiągnąć ten skutek, nie wywołując przy tym jakichkolwiek dodatkowych następstw w postaci otarć, stłuczeń, zasinień itp. Konfrontacyjną postawę prezentował raczej oskarżyciel, który najpierw bez powodu uderzył oskarżonego barkiem, a na koniec, gdy ten już chciał odejść, usiłował go jeszcze kopnąć. Uwzględniając zatem rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób jego naruszenia ( kilku – kilkunastosekundowe przytrzymanie ), brak jakiejkolwiek innej szkody, a przede wszystkim opisane wyżej okoliczności popełnienia czynu, do którego się odwołuje akt oskarżenia, a nadto przedstawioną motywację oskarżonego, wyprowadzone w apelacji żądanie o uznaniu stopnia społecznej szkodliwości tego czynu w kategoriach znikomości jest uzasadnione. Sąd odwoławczy ma przy tym świadomość, że dzień, w którym do zajścia doszło, według orzeczenia sądowego uprawniał P. P. do kontaktów z dzieckiem. Sąd odwoławczy nie podejmuje się też próby oceny ( wobec braku miarodajnych w tej mierze dowodów ), czy wybrzmiewające z nagrania obawa i niechęć dziecka przed kontaktem z ojcem rzeczywiście są pochodną niewłaściwego zachowania oskarżyciela w przeszłości, czy też stanowią jedynie rezultat ukształtowania przez matkę dziecka i jego dziadków u dziecka niechęci wobec P. P. mimo braku realnych podstaw ku temu. Tym niemniej w sytuacji, gdy dziecko w danym momencie powierzone jest pieczy dziadków, to wymuszanie próby kontaktu z nim w sposób tak gwałtowny, konfrontacyjny i prowokacyjny, bez liczenia się z wolą i emocjami dziecka, w miejscu publicznym, na oczach postronnych osób, stwarzający w ten sposób dla dziecka dodatkowe źródło stresu, a jednocześnie stwarzający podejrzenie próby jego odebrania, oskarżony nie może domagać się orzekania wobec oskarżonego kary lub choćby warunkowego umorzenia postępowania, jeśli uwzględni się przy tym dodatkowo, że działanie oskarżonego było powściągliwe i obliczone wyłącznie na możliwie szybkie zakończenie zajścia.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wyżej opisanych

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1W zakresie opisu przypisanego oskarżonemu czynu i jego kwalifikacji prawnej

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Omówiono powyżej

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1-

Zwięźle o powodach zmiany

-

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

przyjęcie, iż przypisany oskarżonemu czyn cechuje znikoma społeczna szkodliwość

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Omówiono powyżej

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

W przypadku umorzenia postępowania prywatnoskargowego z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu, opłata uiszczona przez oskarżyciela prywatnego przy wniesieniu aktu oskarżenia tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania podlega zwrotowi w całości ( art. 622 kpk ), zaś w dalszej kolejności wydatkami tymi ( ustalonymi w sposób zryczałtowany ) obciążony winien zostać oskarżony ( art. 628 pkt 1 kpk w zw. z art. 629 kpk ).

7.  PODPIS