Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant Anna Werner-Dudek

po rozpoznaniu w dniu 07 marca 2014 r. w Kaliszu

odwołania L. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 18 lipca 2013 r. Nr (...)

w sprawie L. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 18 lipca 2013 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu L. O. prawo do emerytury poczynając od dnia 01 maja 2013 r.

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. na rzecz odwołującego L. O. kwotę 120,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lipca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił L. O.prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych, albowiem wnioskodawca nie osiągnął wymaganego okresu takiej pracy. Tym samym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w firmie (...)w O. (1) w latach 1977-92 oraz 1993-98.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył L. O. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu spornego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący L. O., urodzony dnia (...), w okresie 03.03.1977 r. – 30.11.1992 r. był pracownikiem firmy (...)w O. (1). W podaniu o zatrudnienie wnioskodawca wskazał stanowisko spawacza powołując się jednocześnie na odbywanie kursu spawania elektrycznego – podstawowego. Zgodnie z takim wnioskiem odwołujący zastał zatrudniony jako spawacz na wydziale produkcji. W takim charakterze odwołujący pracował do dnia 23 czerwca 1989 r. (dowód: podanie o przyjęcie do pracy, karta obiegowa zmiany, świadectwo pracy, umowa o pracę w aktach osobowych). Następnie odwołujący do dnia 31 grudnia 1989 r. zatrudniony był przez inną firmę w ramach budownictwa eksportowego (dowód: pismo z dnia 18.12.1989 r. w aktach osobowych). Po powrocie z kontraktu zagranicznego, odwołujący zatrudniony został w macierzystym zakładzie na stanowisku spawacza-hartownika. Aż do rozwiązanie stosunku pracy z dniem 30 listopada 1992 r. pracodawca nie zmieniał tak wskazanego stanowiska (dowód: dekrety płacowe w aktach osobowych). Kolejnymi umowami zawieranymi począwszy od dnia 3 sierpnia 1993 r. na czas określony, firma (...)zatrudniała odwołującego wskazując w umowach stanowisko wiertacz-hartownik-spawacz. Ostatnia z umów – z dnia 30 grudnia 1996 r., zawarta była na czas nieokreślony. Stosunek pracy wynikający z tej umowy trwa do chwili obecnej (dowód: umowy o pracę w aktach osobowych odwołującego).

W podanych wyżej okresach odwołujący wykonywał prace przy spawaniu. Wskazywane w umowach czy dekretach płacowych dodatkowe stanowiska wpisywano tylko dla zapewnienia doraźnego przesuwania pracowników na inne stanowiska w przypadku awarii. Prace przy spawaniu odwołujący wykonywał każdego dnia roboczego, po 8 godzin każdego dnia (dowód: zeznania świadków: Z. G., Z. B., J. P., zeznania odwołującego, świadectwa pracy w warunkach szczególnych, w aktach ZUS).

Odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się pracą w warunkach szczególnych uznaną przez ZUS, wynoszącą łącznie 4 lat, 10 miesięcy i 29 dni wykonywaną w okresie 03.03.1977 r. – 31.01.1982 r. Łączny okres składkowy i nieskładkowy odwołującego na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 29 lat, 10 miesięcy i 28 dni. W latach 1990 – 97 odwołujący korzystał z urlopów bezpłatnych: 01 – 09.01.1990 r., 18 – 31.08.1990 r., 14 – 31.12.1990 r., 03 – 30.06.1992 r., 19 – 29.11.1996 r., 03.03. – 28.05.1997 r.

/bezsporne/

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę zeznaniom świadków: Z. G., Z. B., J. P.. Sąd dał również wiarę zeznaniom odwołującego oraz przedłożonemu w ZUS-ie świadectwu pracy i ujawnionym w postępowaniu sądowym dekretom płacowym i kartotece zarobkowej odwołującego znajdujących się w aktach osobowych.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. nr 162 poz. 1118 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art. 32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

-

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

oraz

-

okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w art. 32 ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy o charakterze osobowym jak i w postaci dokumentacji pracowniczej (dekrety płacowe, kartoteka zarobkowa), wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się dalszym okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wykonywał co najmniej od lutego 1982 r. do czerwca 1989 r., a następnie w latach 1990 – 98, z przerwami obejmującymi wymienione wyżej urlopy bezpłatne, prace spawalnicze. Prace takie spełniały warunki wymienione w wykazie A dział XIV pkt. 12 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia. Pracę taką odwołujący wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy. Łączny okres wykonywania takiej pracy z przerwami, w których odwołujący korzystał z urlopów bezpłatnych wynosi ponad 11 lat. Spełniona została zatem przesłanka co najmniej 15-letniej pracy w warunkach szczególnych, gdyż brakujący odwołującemu okres takiego zatrudnienia wynosi niespełna 11 lat. Cały badany okres pracy w warunkach szczególnych przypada przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się na dzień 1 stycznia 1999 r. ponad 29-letnim okresem ubezpieczenia i w chwili wydawania zaskarżonej decyzji miał ukończony 60-ty rok życia.

Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego sąd orzekł w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. oraz przepis § 12 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uznając, iż nakład pracy pełnomocnika procesowego uzasadnia dwukrotność stawki minimalnej.