Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2021 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Dominika Czarnecka

Protokolant: sekretarz sądowy Marta Antonowicz

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2021 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. C. F. w G.

przeciwko M. K.

zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1 800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 966/20

UZASADNIENIE

Powód E. C. F. w G. pozwem wniesionym w dniu 21 września 2020 roku domagał się zasądzenia od pozwanej M. K. kwoty 8.032,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie pozwu, powód wskazał, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez stronę pozwaną w dniu 15 listopada 2018 roku z (...) Sp. z o.o. umowy pożyczki nr (...), z której warunków strona pozwana nie wywiązała się w ustalonym terminie. Jednocześnie powód zaznaczył, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 listopada 2018 r. nabył od (...) N. (...), wierzytelność w stosunku do pozwanej. Powód wskazał, że wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty, jednakże próba polubownego odzyskania należności okazała się bezskuteczna. Powód zaznaczył, że na dzień sporządzenia pozwu na zobowiązanie strony pozwanej składało się:

III.  suma niespłaconego kapitału- 3.904,38 zł;

IV.  suma odsetek umownych stanowiących część odsetkową niespłaconych rat pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy- 146,77 zł;

V.  suma odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych naliczonych od przeterminowanych rat kapitałowych w trakcie obowiązywania umowy pożyczki oraz naliczonych do dnia następnego po wypowiedzeniu umowy pożyczki do dnia sporządzenia pozwu- 244,60 zł;

VI.  pozostała, niespłacona część opłaty operacyjnej- 3.736,63 zł.

Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 515082/20, wobec skutecznie wniesionego sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 4 maja 2020 r., Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie orzekł o umorzeniu postępowania.

W dniu 3 listopada 2020 roku tut. Sąd w sprawie o sygn. akt I C 966/20 wydał przeciwko M. K. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana w złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, pozwana zakwestionowała roszczenie powoda wskazują, iż stoi ono w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, nadto podniosła, iż powód z uwagi na brak skutecznej cesji wierzytelności nie posiada legitymacji czynnej procesowej.

W piśmie z dnia 2 marca 2021 roku powód odnosząc się do podniesionych przez pozwaną zarzutów podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wskazując jednocześnie, iż w treści umowy nie zawarto klauzul abuzywnych, nadto zbycie przedmiotowej wierzytelności nastąpiło zgodnie z art. 509 kc.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2018 r. K. N. (...) w W. zawarł z E. C. F. z siedzibą w G. umowę ramową o współpracy w zakresie sekurytyzacji. Mocą zawartej umowy powód zobowiązał się do nabywania wierzytelności od K. zgodnie z zasadami określonymi w umowie, a K. zobowiązał się do ich zbywania na rzecz powoda.

(dowód: umowa ramowa o współpracy w zakresie sekurytyzacji- k. 13-23, 97-107, pełnomocnictwo- k. 24-27, 28-29, 108-113)

W dniu 29 listopada 2018 r. K. N. (...) z siedzibą w W. zawarł z E. C. F. w G. umowę sekurytyzacji. Strony ww. umowy ustaliły, iż na jej podstawie K. przelewa na rzecz nabywcy wierzytelności, które uprzednio nabył od (...) Sp. z o.o. wynikające z zawartych przez (...) Sp. z o.o. umów pożyczek pieniężnych.

(dowód: umowa sekurytyzacji- k. 30-31, załącznik do umowy z dnia 29 listopada 2018 r.- k. 114)

W dniu 15 listopada 2018 r. M. K. zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Pożyczki udzielono w kwocie 5.900 zł na okres od dnia 15 listopada 2018 r. do dnia 15 maja 2021 r. Oprocentowanie pożyczki było zmienne i na dzień sporządzenia umowy pożyczki wynosiło 10% w skali roku, z zastrzeżeniem art. 359 § 21 kc.

Strony ustaliły następujące warunki umowy pożyczki:

- całkowita kwota pożyczki- 5.900 zł;

- całkowity koszt pożyczki, na który składały się: odsetki w kwocie 792,29 zł oraz opłata operacyjna w wysokości 5.900 zł;

- całkowita kwota do zapłaty- 12.592,29 zł;

- RRSO 97,06%;

- liczba rat- 30;

- wysokość każdej z rat- 419,76 zł.

Pożyczkodawca był uprawniony rozwiązać umowę z zachowaniem 30- dniowego terminu wypowiedzenia w przypadku:

- braku płatności, mimo uprzedniego wezwania;

- wpisu pożyczkobiorcy na listę sankcyjną.

(dowód: umowa pożyczki nr (...)- k. 34-40, oświadczenie- k. 116, zeznania pozwanej M. K. z dnia 21 maja 2021 r.- k. 157-1557v- przedział czasowy 00:01:41-00:10:47)

W dniu 11 grudnia 2018 r. pierwotny wierzyciel skierował do M. K. zawiadomienie o przelewie wierzytelności.

(dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności- k. 41-42)

W piśmie z dnia 2 grudnia 2019 r. powód zawarł kierowane do M. K. wezwanie do uregulowania zaległości wynikających z niewywiązania się przez adresatkę z postanowień umowy pożyczki nr (...) z dnia 15 listopada 2018 r.

(dowód: wezwanie do uregulowania zaległości- k. 43-44)

W treści pisma z dnia 6 lutego 2020 r. powód zawarł wezwanie pozwanej do niezwłocznego uregulowania zadłużenia w wysokości 1.271,26 zł. W piśmie z dnia 6 lutego 2020 r. kierowanym do M. K. powód zawarł wypowiedzenie umowy pożyczki. Powód zobowiązał pozwaną do dokonania spłaty kwoty 1.271,26 zł w nieprzekraczalnym terminie do 20 lutego 2020 r. , zaznaczając, iż brak dokonania wpłaty spowoduje rozpoczęcie biegu okresu wypowiedzenia, który wynosi 30 dni.

(dowód: wezwanie do zapłaty- k. 47-48, wypowiedzenie umowy pożyczki- k. 45-46).

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie tych dokumentów złożonych do akt sprawy, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie budziła wątpliwości Sądu. Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania pozwanej, gdyż były rzeczowe i spójne z wyżej powołanym materiałem dowodowym w postaci dokumentów.

Powództwo podlegało oddaleniu. U podstaw takiego rozstrzygnięcia legło niewykazanie przez powoda legitymacji czynnej w niniejszej sprawie, a także wysokości dochodzonego roszczenia.

Pierwotnym źródłem wykreowanego w pozwie żądania była pożyczka łącząca (...) sp. z o.o. z pozwaną. Artykuł 720 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Dla osiągnięcia celu procesu konieczne jest, aby powód był uprawniony do występowania przed sądem z żądaniem udzielenia mu ochrony prawnej w stosunku do pozwanego, a ten ostatni – zobowiązany do zaspokojenia dochodzonego przez powoda roszczenia. Obie strony zatem powinny do przedmiotu sporu pozostawać w określonym przez prawo materialne stosunku, albowiem tylko z takiego stosunku wynika uprawnienie do występowania w procesie w charakterze strony, nazywane legitymacją procesową. Jako kwalifikacja materialnoprawna strony legitymacja procesowa stanowi przesłankę pozytywnego zakończenia procesu. Istnienie u stron legitymacji procesowej, jako elementu stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia, sąd bada z urzędu. Stwierdzenie braku legitymacji procesowej powoduje oddalenie powództwa. Konstatując powyższe Sąd podziela te poglądy zawarte w orzecznictwie sądów powszechnych, które nakazują oczekiwać od strony powodowej wykazania cesji wierzytelności zgodnie z treścią obowiązujących przepisów. W szczególności w wyroku z dnia 11.04.2018 r., sygn.. akt IX Ca 390/18 Sąd Okręgowy w Olsztynie wskazał, jak powinna być udowodniona cesja wierzytelności na etapie postępowania sądowego nakładając na powoda szereg obowiązków dowodowych, wymagając udowodnienia tej okoliczności w sposób niebudzący wątpliwości w drodze stosownej umowy spełniającej określone przepisami prawa wymogi (tak również SO Warszawa Praga w Warszawie w wyroku z dnia 27.07.2017 r., IV CA 1183/17, wyrok SO w Gliwicach z 26.01.2016 r. III Ca 2020/15, wyrok SO w Poznaniu z 20.09.2016 r., II Ca 406/16). Podobny pogląd został wyartykułowany przez SO w Suwałkach w wyroku z dnia 28.04.2017 r., sygn.. akt I Ca 139/17, gdzie Sąd wskazał, iż przelew wierzytelności regulują postanowienia art. 509 k.c. Przelew wierzytelności (cesja) jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Przedmiotem przelewu co do zasady może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Powinna ona być też w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Jak wskazał to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/98 (Legalis nr 45902), konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia. ( … ) Należy podkreślić, że nabycia wierzytelności w drodze cesji nie można domniemywać i okoliczność ta powinna wynikać wprost z dokumentów.

Tymczasem powód nie przedłożył umowy cesji łączącej wierzyciela pierwotnego (...) sp. z o.o. z (...), przedkładając jedynie umowę cesji zawartą pomiędzy (...) a powodem. Tym samym nie wykazał, by (...) był uprawniony do rozporządzania objętą pozwem wierzytelnością. Przeniesienie wierzytelności odbywa się bowiem zgodnie z zasadą, że nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada (nemo in alium plus iuris transferre potest quam ipse habet). Umowa cesji może być w zasadzie zawarta w dowolnej formie (zob. A. Ohanowicz, Zobowiązania..., s. 233), wymaga ona jednak stwierdzenia na piśmie, jeśli sama wierzytelność jest stwierdzona pismem ( art. 511 k.c. ). W okolicznościach sprawy istotne jest to, że pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda, wskazując wprost na przyczynę tego, jaką jest opisany wyżej brak cesji. Powód nie zareagował na to w sposób odpierający zarzut pozwanej. Nie tylko w pozwie, ale i w odpowiedzi na sprzeciw, cesji nie przedstawił. Powołał się jedynie na oświadczenie, w którym wierzyciel pierwotny (cedent) i (...) (cesjonariusz) wskazują, że miała miejsce cesja wierzytelności objętej pozwem. Oświadczenie to jednak przedstawiono w formie kserokopii, której treści nie sposób uznać za niewątpliwą, wobec zanegowania przez pozwaną legitymacji czynnej powoda. Poza tym nie wiadomo, czy osoby, które oświadczenie to podpisały były do tego uprawnione. W efekcie wskazać należy, że niewystarczające jest w/w oświadczenie w formie kserokopii, bowiem stanowi ono li tylko stanowisko strony powodowej, zakwestionowane przez stronę przeciwną i niepoparte innymi środkami dowodowymi.

Niezależnie od tego powód nie wykazał także wysokości swego roszczenia. Określił je arbitralnie, nie przedstawiając żadnej kalkulacji i nie określił sposobu zarachowywania wpłat dokonywanych przez pozwaną. Pozwana wysokość roszczenia zanegowała, dlatego też zgodnie z art. 6 kc, ciężar w tym zakresie spoczywał na powodzie, czemu nie sprostał.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 720 k.c. a contrario w zw. z art. 509 k.c. oddalił powództwo (pkt I).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. (pkt II). Koszty w sprawie to koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 615 z późn, zm.).