Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2020 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I C 774/20, z powództwa Miasta Ł. przeciwko H. S. i K. S. o opróżnienie i wydanie lokalu, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny:

1.  nakazał pozwanym H. S. oraz K. S., aby opróżnili i wydali powodowi Miastu Ł. lokal mieszkalny nr (...), położony w Ł. przy ul. (...);

2.  orzekł, że pozwani nie są uprawnieni do zawarcia umowy lokalu socjalnego;

3.  zasądził na rzecz powoda Miasta Ł. solidarnie od pozwanych H. S. oraz K. S. kwotę 440 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kwotę 240 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku do pozwanej K. S..

Apelację od wyroku wniósł pozwany H. S., zaskarżając orzeczenie w części, tj.:

- co do pkt 1 – w zakresie nakazania pozwanemu H. S. aby opróżnił i wydał powodowi – miastu Ł. lokal mieszkalny nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...);

- co do pkt 2 – w zakresie oznaczenia, że pozwany H. S. nie jest uprawniony do zawarcia umowy lokalu socjalnego;

- w zakresie pkt 3 – w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił naruszenie prawa procesowego, mający istotny wpływ na treść wydanego wyrku, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. w zw. z art. 242 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony pozwanej, pomimo zaistnienia w sprawie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia.

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów apelujący wniósł o:

- w zakresie punktu 1 zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa wyroku

ewentualnie

- w zakresie punktu 1 poprzez nakazanie pozwanemu H. S. aby opróżnił i wydał powodowi miastu Ł. lokal mieszkalny nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...)

- w zakresie punktu 2 poprzez orzeczenie, że pozwany jest uprawniony do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Nadto skarżący wniósł o rozpoznanie sprawy na rozprawie, rozpoznanie sprawy na rzecz współuczestniczki K. S., zaliczenie na poczet opłaty od apelacji opłaty uiszczonej w związku ze złożeniem wniosku o doręczenie stronie pozwanej wyroku wraz z uzasadnieniem oraz przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego H. S..

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu (art. 227 k.p.c.) nie są obarczone błędem i znajdują oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne.

Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. w zw. z art. 242 k.p.c. należy zatem uznać za chybiony w sytuacji, gdy ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji pozostaje w zgodzie z dyrektywami wskazanymi w przywołanej normie prawnej, zaś stanowisko skarżącego stanowi jedynie polemikę z prawidłowo ocenionymi ustaleniami faktycznymi, przyjętymi u podstaw kwestionowanego orzeczenia.

W tym miejscu przypomnieć jedynie wypada, że w doktrynie i judykaturze panuje zgoda co do tego, że z uwagi na przyznaną Sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego, czego nie sposób zarzucić Sądowi Rejonowemu.

W sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów możliwe jest wyprowadzenie konkurencyjnych wniosków co do przebiegu badanych zdarzeń, dla podważenia stanowiska sądu orzekającego nie wystarcza twierdzenie skarżącego o wadliwości poczynionych ustaleń odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości, ale trzeba podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny wskazując, że jest ona wadliwa w rozumieniu wyżej przytoczonym. W przeciwnym razie analizowany zarzut sprowadza się do polemiki ze stanowiskiem wyrażonym przez sąd, co jednak nie jest wystarczające do wzruszenia kwestionowanego rozstrzygnięcia (por. T. Ereciński w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, pod red. T. Erecińskiego, wyd. V, SIP Lex, tak też Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 4 sierpnia 2016r., I ACa 162/16; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000r., V CKN 17/00; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 stycznia 2018r., III AUa 367/17; wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 stycznia 2018r., III AUa 518/17).

Sąd I instancji słusznie pominął przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego w charakterze strony. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szczegółowo wyjaśnił przyczyny dla których dowód ten nie został przeprowadzony. Z przytoczonych przez Sąd faktów, wynika, że pozwany zobowiązany był do przedstawienia dowodów, które miały być przeprowadzone w odpowiedzi na pozew - pod rygorem pominięcia spóźnionych dowodów. Pełnomocnik pozwanego H. S. nie złożył takiego wniosku w odpowiedzi na pozew ani też nie wskazał by potrzeba przeprowadzenia tego dowodu wyniknęła po upływie terminu na złożenie odpowiedzi na pozew. Nadto, Sąd I instancji wskazał, iż wezwał pozwanych do osobistego stawiennictwa na termin rozprawy pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania ich w charakterze strony. Dodatkowo, wskazać należy iż pozwani o terminie rozprawy byli prawidłowo zawiadomieni, wezwania odebrali osobiście a pełnomocnik pozwanego H. S. nie wskazał, by wystąpiła przeszkoda usprawiedliwiająca nieobecność pozwanego na rozprawie.

Strona, która nie stawia się na rozprawie lub odmawia składania zeznań, podejmuje ryzyko, że zastosowanie znajdzie przepis art. 302 § 1. Strona nie może wówczas skutecznie zarzucać naruszenia jej praw procesowych. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 grudnia 1998 r., I PKN 505/98 (OSNP 2000 r. Nr 3, poz. 110) uznał, że sąd drugiej instancji może pominąć dowód z przesłuchania strony, jeżeli został on dopuszczony w pierwszej instancji, a strona przez własne niestawiennictwo uniemożliwiła jego przeprowadzenie. Późniejsza zmiana decyzji co do chęci składania zeznań w sytuacji, w której strona wcześniej zrezygnowała z dokonania tej czynności procesowej, nie tworzy obowiązku sądu, polegającego na swoistym uzupełnieniu postępowania o przesłuchanie tej strony.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez pozwanego H. S. apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.