Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania G. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 11 lutego 2013 r., znak: (...)

w sprawie G. J.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych

Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej

G. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do

pracy od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.,

II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej

do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 lutego 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił - na podstawie art. 57 i 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227) - przyznania ubezpieczonej G. J. od dnia 1 stycznia 2013 roku prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 5 lutego 2013 r. ustaliła, że nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, która wniosła o przyznanie jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan jej zdrowia nadal nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej w zawodzie krawcowej . Dodatkową przeszkodą w wykonywaniu pracy zawodowej jest utrata widzenia prawym okiem.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd O k r ę g o w y ustalił, co następuje:

Ubezpieczona G. J. ( wykonująca ostatnio zawód krawcowej ) do dnia 31 grudnia 2012 roku uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 17 grudnia 2012 roku złożyła w wniosek o przyznanie prawa do renty na dalszy okres. Organ rentowy poddał ją badaniu przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie uznali ubezpieczonej za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: okulista, pulmonolog, internista, medycyna pracy.

Biegli w wydanej opinii w dniu 11 czerwca 2013 roku rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- astmę oskrzelową wieloważną, wymagająca stałego leczenia,

- katar alergiczny i alergiczne zapalenie spojówek,

- praktyczną ślepotę oka prawego z powodu zmian zwyrodnieniowych

siatkówki w okresie bliznowacenia.

W ocenie biegłych, na podstawie przeprowadzonego badania, ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty zakończenia poprzednio stwierdzonej niezdolności na okres jednego roku. Schorzenia ubezpieczonej w szczególności astma oskrzelowa w znaczący sposób ograniczają jej zdolność zarobkową, zwłaszcza iż w środowisku pracy występuje czynnik uczulający. Powódka uczulona jest na pyły materiałów z którymi pracuje. Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS.

-dowód: opinia biegłych k. 14-15 akt sądowych

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii wskazując w nich, że w czasie badania przez lekarzy orzeczników ZUS ubezpieczona nie zgłaszała uczulenia na pyły materiałowe. Ponadto nie wykonuje się testów na tego rodzaju uczulenia, zatem opinia biegłych nie została wydana w oparciu o wiarygodne dowody medyczne ( vide k. 28 akt ).

W opinii uzupełniającej biegli sądowi powołanego zespołu, odnosząc się do przedstawionych zarzutów, stwierdzili iż ich opinia została wydana w oparciu o obszerną dokumentacje medyczną z przychodni pulmonologicznej. Przedmiotem ustaleń biegłych nie było stwierdzenie choroby zawodowej lecz korelacja zmian chorobowych w płucach z czynnikami narażenia środowiskowego. Z tego względu orzeczono roczną niezdolność do pracy z sugestią zmiany stanowiska pracy na pracę w warunkach pracy chronionej bez narażenia na czynniku uczulające.

dowód: opinia uzupełniająca (k. 34 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w zakresie możliwości wykonywania przez nią pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności. Biegli są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną oraz po przeprowadzeniu stosownego jej badania. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Wskazali oni, że w sytuacji ubezpieczonej przeciwwskazana jest praca w narażeniu na czynniki uczulające zwłaszcza pyły z materiałów krawieckich. Z tego względu wskazana jest zmiana stanowiska pracy. Sąd w całości podzielił wydaną przez biegłych opinię.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy - przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art.12 w/w ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje.

W ocenie Sądu przy ocenie niezdolności do pracy ubezpieczonej biegli uwzględnili wszystkie powyższe zasady orzekania i uznali, że ubezpieczona jest aktualnie osobą niezdolną do wykonywania zatrudnienia na okres jednego roku.

Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonej przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że schorzenia wskazane przez biegłych ograniczają możliwości jej zarobkowania w zawodzie dotychczas wykonywanym. Jak z powyższego wynika powódka spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie jej prawa do renty wymienione w art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm. ).

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy - opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie powódki zasługuje na uwzględnienie, i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. oraz powołanych wyżej przepisów prawa materialnego orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Przedmiotem rozstrzygnięcia pozostawało także w niniejszej sprawie, czy organ rentowy w ramach swoich uprawnień i kompetencji poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. W zakresie tym Sąd ustalił, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych na etapie postępowania orzeczniczego dysponował odpowiednimi dowodami pozwalającymi na ustalenie, że nadal występuje u badanej częściowa niezdolność do pracy. Wywiad zebrany od badanej przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS odpowiada swą treścią danym zebranym przez biegłych lekarzy sądowych. Zespół specjalistów powołanych przez Sąd dysponował dokładnie tymi samymi dokumentami leczenia i wynikami badań, jakie stanowiły podstawę wadliwego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS. W niniejszej sprawie niewątpliwe jest, że zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym była uzasadniona ustaleniami faktycznymi, które powinny być i były znane organowi rentowemu. Opinia biegłych została wydana w oparciu o dokładnie takie same dokumenty diagnostyczne jakimi dysponował organ rentowy. Kliniczny stan ubezpieczonej również nie uległ zmianie albowiem dane z wywiadu i badanie fizykalne nie wskazują na to by powódka w trakcie badania przez biegłych zgłaszała i cierpiała na inne dolegliwości aniżeli te, które znane były lekarzom wchodzącym w skład Komisji Lekarskiej ZUS.

Z uwagi na powyższe w punkcie II wyroku stwierdzono, ze organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, zgodnie z art. 118 ust 1a ustawy emerytalnej.

SSO Janusz Madej