Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 762/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 30 czerwca 2020 r. sygn. V K 652/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z treści zarzutu i uzasadnienia apelacji wynika, że zarzut ten dotyczy nie naruszenia art. 438 pkt 3 k.p.k., lecz art. 438 pkt 2 k.p.k. – obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na całkowitym daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego, a pominięciu zeznań świadka M. J., co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należało wskazać, że w ocenie Sądu wskazana w apelacji podstawa zarzutu tj. art. 438 pkt 3 k.p.k. była błędna i w rzeczywistości zarzut dotyczył naruszenia art. 7 k.p.k. Zatem podstawą zarzutu powinien być art. 438 pkt 2 k.p.k. Prokurator wskazał bowiem w zarzucie, że Sąd błędnie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego i pominął zeznania świadka M. J.. Kwestia oceny wiarygodności dowodów wiąże się z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k. Zatem prokurator w rzeczywistości zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie art. 7 k.p.k. Nieprawidłowa ocena dowodu prowadzi natomiast do błędnych ustaleń faktycznych. Błędem pierwotnym byłoby zatem naruszenie art. 7 k.p.k., a jego następstwem – błędem wtórnym – nieprawidłowe ustalenie faktyczne, co stanowi potwierdzenie, że obraza tego przepisu procesowego mogła mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych, np. co do sprawstwa oskarżonego. W takiej sytuacji nie jest zatem konieczne podnoszenie drugiego zarzutu w postaci błędu w ustaleniach faktycznych.

Analizując treść orzeczenia przez pryzmat treści zarzutu podniesionego w apelacji stwierdzić należało, że nie zasługiwał on na uwzględnienie, bowiem kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. stwierdzić należy, że nie mogą one ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinny wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (por. postanowienie SN z dnia 26 lipca 2007r., sygn. akt IV KK 175/07, Biul. PK 2007/15/40).

Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych w sprawie opierając się na przekonaniu o wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, albowiem oskarżyciel publiczny nie przedstawił żadnych dowodów, które mogłyby podważyć te wyjaśnienia. Ocena dokonana przez Sąd I instancji jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a ponadto została wyczerpująco i logicznie uargumentowana w uzasadnieniu wyroku.

Prokurator wskazał w apelacji, że oskarżony posługiwał się podrobioną kartą parkingową ojczyma przez okres około 2 miesięcy po jego śmierci. W ocenie Sądu odwoławczego twierdzenie to jest całkowicie bezpodstawne. Prokurator nie przedstawił bowiem żadnych dowodów na to, że oskarżony posługiwał się podrobioną kartą. Sam fakt, że pojazd stał na miejscu parkingowym przez dwa miesiące po śmierci ojczyma oskarżonego nie stanowi żadnego dowodu na to, że oskarżony z tego pojazdu i karty korzystał. Pozbycie się pojazdu osoby zmarłej nie jest bowiem pierwszą sprawą jaką muszą się zająć krewni po śmierci bliskiej osoby. Natomiast prokurator nie dysponował żadnymi zeznaniami świadków czy nagraniami monitoringu, które mogłyby potwierdzić, że oskarżony korzystał z karty parkingowej przez ten czas. Prokurator udowodnił jedynie, że w dniu 6 marca 2020 r. oskarżony okazał podrobioną kartę parkingową pracownikowi (...) na jego wyraźną prośbę. Ponadto nawet jeżeli przyjąć, że oskarżony faktycznie korzystał z pojazdu wyposażonego w podrobioną kartę parkingową i bezprawnie uzyskiwał uprzywilejowane miejsce parkingowe to takie zachowanie nie stanowi realizacji znamion czynu zabronionego z art. 270 § 1 k.k. Samo korzystanie z takiej karty nie świadczy bowiem o tym, że oskarżony wiedział, że karta jest podrobiona. W przedmiotowej sprawie nie ustalono, kto dokonał jej podrobienia. Ponadto ojczym oskarżonego rzeczywiście był osobą niepełnosprawną, więc mógł dysponować prawdziwą kartą parkingową. Zatem oskarżony mógł nie wiedzieć, że karta ta jest podrobiona, dlatego w tym zakresie jego wyjaśnienia należało uznać za wiarygodne. Natomiast prokurator nie wskazał żadnych dowodów na to, że oskarżony miał świadomość, że karta ta jest podrobiona.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że Sąd I instancji nie naruszył art. 7 k.p.k., a w konsekwencji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych i na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prawidłowo uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W konsekwencji stwierdzenia przez Sąd odwoławczy bezzasadności podniesionego w apelacji zarzutu wniosek apelacji pozostawał bezzasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionego w apelacji zarzutu, zgodnie z wymogami art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzut podniesiony w apelacji okazał się niezasadny, zaś nie wystąpiły inne okoliczności, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu i nakazywałyby zmianę rozstrzygnięcia w tym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela publicznego - koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa. Z tych względów Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji.

7.  PODPIS

1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie

1.2.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.1. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana