Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 821/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

R. H.

w dniu 24 lipca 2020 r. w T. na ul. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że prowadząc pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i w wyniku niewłaściwej obserwacji pola jazdy za pojazdem podczas wykonywania manewru cofania odcinkiem drogi niepublicznej stanowiącej część parkingu przy domu przyjęć B. doprowadził do potrącenia pieszej A. P., czym spowodował powstanie u pokrzywdzonej A. P. obrażenia ciała w postaci: złamania kości jarzmowej po stronie lewej, złamania wyrostka kłykciowego żuchwy po stronie prawej z przemieszczeniem, wieloodłamowego złamania ściany dolnej zatoki szczękowej lewej, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia kolana lewego z otarciem naskórka rzepki, stłuczenia stawu nadgarstkowego palca I ręki prawej, której to obrażenia doprowadziły do naruszenia czynności narządu jej ciała na czas powyżej siedmiu dni w myśl art. 157 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 24 lipca 2020 r. oskarżony R. H. wraz ze swoją żoną K. H. poruszał się samochodem marki V. (...) o nr rej (...). Oskarżony celem spotkania się z kolegą, przyjechał pod dom przyjęć (...) w T. przy ul. (...). Samochód zaparkował na parkingu lokalu, w którym w tym czasie odbywało się wesele. Jednym z gości była A. P., która spacerowała po terenie przylegającym do domu przyjęć. Po spotkaniu z kolegą około godziny 16.30 oskarżony R. H. chciał opuścić teren domu przyjęć drogą niepubliczną stanowiącą cześć parkingu domu przyjęć. Wsiadł do samochodu i po uruchomieniu rozpoczął manewr cofania celem dojazdu do drogi głównej. W tym czasie A. P. nadal spacerowała po terenie domu przyjęć. Była odwrócona tyłem do pojazdu R. H. i szła drogą w takim samym kierunku w jakim poruszał się cofający samochód. Cofając, oskarżony spoglądał do bocznych zewnętrznych lusterek samochodu. Nie spoglądał natomiast do lusterka wewnętrznego. W pewnym momencie, podczas cofania poczuł, że prowadzony przez niego samochód w coś uderzył. Przesunął samochód do przodu i wyszedł z niego. Okazało się, że doszło do potrącenia A. P.. Świadkiem zdarzenia była spacerująca po terenie domu przyjęć M. C.. Po potrąceniu pokrzywdzona leżała za samochodem oskarżonego, w okolicach środka klapy bagażnika samochodu. Była w szoku. Widać było, że odniosła obrażenia w rejonie twarzy oraz kolana. Oskarżony starał się pomóc pokrzywdzonej. Podał jej szklankę wody, pytał się jak się czuje.

M. C. pobiegła po swoją koleżankę pielęgniarkę, aby ta udzieliła pokrzywdzonej pierwszej pomocy. Pokrzywdzonej A. P. udzielono pierwszej pomocy. Wezwane zostało pogotowie ratunkowe oraz policja. Na miejscu pojawili się członkowie rodziny pokrzywdzonej w tym syn M. P.. Oskarżony cały czas przebywał z pokrzywdzoną, aż do momentu kiedy pogotowie ratunkowe zabrało pokrzywdzoną do szpitala.

Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji dokonali oględzin miejsca zdarzenia, samochodu V. (...), którym poruszał się oskarżony. Dokonali także badania stanu trzeźwości oskarżonego z wynikiem negatywnym. W chwili zdarzenia R. H. był trzeźwy. Moment zdarzenia zarejestrował monitoring domu przyjęć B.. Nie uchwycił jednakże samego potrącenia z uwagi na ustawienie kamer nie obejmujące tej części.

A. P. po wykonaniu badań i udzieleniu pomocy w szpitalu została wypisana do domu. Otrzymała skierowanie do poradni specjalistycznej – Chirurgii Szczękowo- Twarzowej w J.,, w której podjęła leczenie. Z uwagi na przedstawiane przez nią dolegliwości bólowe szczęki, problemy z jedzeniem wykonano kolejne badania, po których stwierdzono kolejne urazy. Skierowano do Kliniki Chirurgii Szczękowej w K. celem konsultacji i leczenia. Pokrzywdzona podjęła decyzję o braku leczenia w tym zakresie.

Ostatecznie ustalono, że w wyniku zdarzenia A. P. doznała obrażeń ciała w postaci: złamania kości jarzmowej po stronie lewej, złamania wyrostka kłykciowego żuchwy po stronie prawej z przemieszczeniem, wieloodłamowego złamania ściany dolnej zatoki szczękowej lewej, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia kolana lewego z otarciem naskórka rzepki, stłuczenia stawu nadgarstkowego palca I ręki prawej, której to obrażenia doprowadziły do naruszenia czynności narządu jej ciała na czas powyżej siedmiu dni w myśl art. 157 § 1 k.k. co zostało stwierdzone sporządzoną w sprawie opinią oraz opinią uzupełniającą biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii.

A. P. przed zdarzeniem z dnia 24 lipca 2020 r. była leczona onkologicznie z powodu choroby nowotworowej. Po zdarzeniu z uwagi na obrażenia i przyjmowane leki i stan zdrowia pokrzywdzonej leczenie onkologiczne zostało na okres 4 tygodni przerwane. Doszło też do pogorszenia się stanu pokrzywdzonej. Następnie zdecydowano o kontynuacji chemioterapii.

Po wypadku R. H. kontaktował się odnośnie stanu zdrowia pokrzywdzonej z jej wnukiem P. P. oraz jego żoną.

W toku postępowania, z uwagi na śmierć pokrzywdzonej w dniu 23 listopada 2020 r., stroną postępowania w charakterze pokrzywdzonego został M. P. - syn A. P..

Oskarżony R. H. ma 38 lat. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem - elektrykiem. Utrzymuje się z prac dorywczych jako fotograf osiągając dochody w wysokości około 2500 zł miesięcznie. Jest żonaty i posiada na utrzymaniu żonę i dwoje dzieci. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był dotychczas karany sądownie.

Wyjaśnienia oskarżonego R. H.

Zeznania A. P.

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka M. C.

Zeznania świadka K. H.

Protokół badania stanu trzeźwości

Świadectwo wzorcowania

Protokół oględzin pojazdu

Dokumentacja fotograficzna (płyta)

Protokół zatrzymania rzeczy

Protokół oględzin zapisu monitoringu wraz płytą

Dokumentacja medyczna

Opinia sądowo lekarska

Karta karna

Informacja o kierowcy

Informacja z (...)

k. 53-54, k. 119-120

k. 29,30, k. 122

k. 120-121

k. 32 k. 121

k. 42, k. 121

k. 2, 4

k. 3-5

k. 6-8

k. 15

k. 16-17

k.19, 39

k. 22, 37, 66, 74

k. 24, 76-77

k. 49, k 118

k. 47

k. 46

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

xxx

xxx

xxx

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

xxx

xxx

xxx

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Wyjaśnienia oskarżonego R. H.

Zeznania świadka K. H.

Zeznania świadka A. P.

Zeznania świadka M. C.

Zeznania świadka M. P.

Opinie sądowe

Pozostałe dowody

Oskarżony R. H. zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony opisał wydarzenia poprzedzające potrącenie pokrzywdzonej, sam moment jej uderzenia oraz to, co nastąpiło później. Podkreślił, że nie patrzył w lusterko wewnętrzne z uwagi na przyzwyczajenie w pracy jako kierowca, a zaglądał jedynie do lusterek bocznych, gdzie nie widział pokrzywdzonej. Nie widział jej też przed rozpoczęciem manewru cofania. Wskazał, że po zdarzeniu pomógł pokrzywdzonej i interesował się jej stanem zdrowia. Zdaniem Sądu jego wyjaśnienia nie budzą wątpliwości i zasługują na nadanie im waloru wiarygodności. Były logiczne i rzeczowe. Oskarżony wykazał kilkukrotnie skruchę z powodu powstałej sytuacji. Jego wyjaśnienia potwierdza zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów, nagrania monitoringu i dokumentacji fotograficznej.

Przesłuchiwana zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie sądowej K. H. potwierdziła relację prezentowaną przez oskarżonego. Wskazała, że podczas wykonywania manewru cofania doszło do potrącenia pokrzywdzonej. Podkreśliła, że na terenie, gdzie doszło do potrącenia spacerowali ludzie jednakże nie widziała nikogo za samochodem kiedy ruszali. Podobnie nie widziała pokrzywdzonej w prawym bocznym lusterku, do którego spoglądała podczas cofania przez męża. Oświadczyła również, że zaraz po zdarzeniu oskarżony pomagał pokrzywdzonej. Potem kontaktował się z rodziną odnośnie jej stanu zdrowia. Dodała, że pokrzywdzona miała obrażenia na twarzy. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, która pomimo, że złożone przez żonę oskarżonego, a zatem osobę dla niego najbliższą, były jasne i logiczne i znajdują potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Ponadto świadek nie starała się zeznawać stronniczo.

Na uwzględnienie zasługiwały również złożone w postępowaniu przygotowawczym zeznania A. P.. Wskazała ona, że przed zdarzeniem poszła się przejść i wyszła z lokalu, w którym odbywało się wesele jej wnuka. Podczas spaceru została potrącona przez samochód i upadła na twarz. Wcześniej samochodu nie widziała. Po zdarzeniu bolała ją twarz, podszedł do niej sprawca wypadku, którym był mężczyzna. Została zabrana do szpitala gdzie wykonano jej niezbędne badania. Szczegółów nie pamiętała z uwagi na fakt, że była w szoku. Jej zeznania jako zbieżne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym sąd uznał za wiarygodne.

Podstawą ustaleń faktycznych stały się zeznania M. C., bezpośredniego świadka potrącenia. Zeznała ona, że widziała jak A. P. została potrącona, następnie upadła, a kierowca samochodu wyszedł do pokrzywdzonej. Kobieta była przytomna, ale krwawiła na twarzy. Przed Sądem dodała, że oskarżony cały czas przebywał przy pokrzywdzonej. Świadek jako osoba obca dla oskarżonego nie była zainteresowana kierunkiem rozstrzygnięcia w sprawie. Złożyła spontaniczną relację z wydarzeń, których była świadkiem stąd jej zeznania zasługują na nadanie im waloru wiarygodności.

M. P. przesłuchiwany przed sądem, nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Jako syn pokrzywdzonej opisał obrażenia jakie widział u matki kiedy przybiegł do niej chwilę po potrąceniu. Z relacji pokrzywdzonej wiedział, że została potrącona kiedy szła na spacer. Opisał w sposób szczegółowy przebieg leczenia pokrzywdzonej. Potwierdził, że oskarżony kontaktował się z jego synem odnośnie stanu zdrowia pokrzywdzonej. Wskazał na czas i rodzaj dolegliwości bólowych A. P., opisał leki oraz wizyty lekarskie. Sąd nie znalazł podstaw by tym zeznaniom odmówić nadania waloru wiarygodności.

Opinie sporządzone w sprawie przez biegłego sądowego nie budziły żadnych wątpliwości, są bowiem jasne i nie zachodzą w nich sprzeczności. Kwestie wynikłe w toku postępowania wyjaśnione zostały w opinii uzupełniającej. Obie opinie w sposób jasny i stanowczy odpowiadają na zdane biegłemu pytania. Biegły korzystając ze swojej wiedzy fachowej przedstawił swoje stanowisko, które nie było kwestionowane przez strony postępowania.

Prawdziwość i rzetelność pozostałych dowodów nie była kwestionowana przez strony. Nie ujawniły się również okoliczności nakazujące Sądowi pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie. Zostały one sporządzone przez uprawnione osoby, w ramach ich uprawnień i kompetencji i jako takie stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. W oparciu o te dokumenty Sąd ustalił okoliczności stwierdzone ich treścią.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

xxx

xxx

xxx

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1.

R. H.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie
i w oparciu o niego poczynione ustalenia faktyczne Sąd uznał, że wypełnienie przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. nie budziły wątpliwości. W doktrynie wskazuje się, że głównym przedmiotem ochrony na gruncie art. 177 § 1 k.k. jest bezpieczeństwo w komunikacji, a więc stan wolny od zakłóceń w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, a także zdrowie człowieka. Istotnym elementem strony przedmiotowej przestępstwa spowodowania wypadku komunikacyjnego jest naruszenie zasad bezpieczeństwa ruchu, przy czym zasada bezpieczeństwa, którą sprawca naruszył, musi być zawsze skonkretyzowana, a ponadto należy wskazać szczegółowo, na czym polegało jej naruszenie. Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy. Do jego znamion należy sprowadzenie co najmniej tzw. średniego uszczerbku na zdrowiu, tj. naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia inny niż wskazany w art. 156 § 1 k.k., ale jednocześnie trwający dłużej niż 7 dni. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszego postępowania należy uznać, że R. H. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. W czasie zdarzenia prowadził on pojazd mechaniczny – samochód marki V. (...). Wykonując manewr cofania, nie zachował szczególnej ostrożności i w wyniku niewłaściwej obserwacji pola jazdy za pojazdem doprowadził do potrącenia A. P.. Było to jednak działanie nieumyślne. Oskarżony nie miał bowiem zamiaru naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a uchybił im jedynie na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość ich naruszenia jako kierowca z długoletnim stażem przewidywał albo mógł przewidzieć. To właśnie na oskarżonym, jako podejmującym manewr o zwiększonym ryzyku, spoczywała powinność upewnienia się czy może wykonać go bezpiecznie. Potrącenie pokrzywdzonej doprowadziło do jej upadku i powstania u pokrzywdzonej A. P. obrażeń ciała, które to z kolei obrażenia doprowadziły do naruszenia czynności narządu jej ciała na czas powyżej siedmiu dni co potwierdziły opinie biegłego. Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowy, pozostawało niewątpliwie w związku z obrażeniami doznanymi przez pokrzywdzoną. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu opisanego w art. 177 § 1 k.k.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

xxx

xxx

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

xxx

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

xxx

xxx

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

xxx

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

xxx

xxx

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

xxx

☐

3.5.  Uniewinnienie

xxx

xxx

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

xxx

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. H.

1.

2.

I.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznać należy, iż wina oskarżonego R. H. nie budzi żadnych wątpliwości i została w pełni udowodniona. W chwili popełnienia przestępstwa oskarżony był osobą mającą pełną poczytalność, a zatem zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej. W niniejszej sprawie nie występują żadne okoliczności, które uniemożliwiałyby przypisanie oskarżonemu winy. Zebrane w sprawie dowody pozwalają zaś przedstawić mu zarzut, że znajdując się w normalnej sytuacji motywacyjnej i mając pełną swobodę zachowania się zgodnie z normami prawa karnego normy te naruszył wypełniając znamiona przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k. Stopień zawinienia przypisanego oskarżonemu czynu, oceniono zaś jako nieznaczny. Jakkolwiek obrażenia jakie odniosła pokrzywdzona były poważne, to podkreślić należy nieumyślność działania, którą trzeba rozpatrywać w kategoriach nieszczęśliwego wypadku.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego również nie jest znaczny. Oceniając go przez pryzmat funktorów karygodności opisanych w art. 115 § 2 k.k. wskazać trzeba w pierwszej kolejności, że naruszenie przez oskarżonego reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym było nieumyślne. R. H. nie zachował wystarczającej ostrożności i nie wykazał się wymaganą wobec kierowców umiejętnością przewidywania możliwych sytuacji podczas prowadzenia pojazdu. Trzeba pamiętać, że oskarżony poruszał się drodze wewnętrznej stanowiącej część parkingu na terenie przylegającym do domu weselnego, a zatem powinien wykazać się szczególną ostrożnością i z jeszcze większą dbałością podchodzić do kwestii bezpieczeństwa. Jednocześnie należy mieć na względzie, że po samym zdarzeniu oskarżony zachował się prawidłowo, tzn. podszedł do pokrzywdzonej, sprawdził jej stan. Interesował się dalszym losem pokrzywdzonej i wyraził głęboki żal z powodu zaistniałej sytuacji. Dodatkowo w toku sprawy nie ujawniły się żadne inne okoliczności świadczące o szczególnym zagrożeniu dla bezpieczeństwa w ruchu lądowym, jakie miałby stanowić oskarżony.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wobec oskarżonego można zastosować dobrodziejstwo instytucji warunkowego umorzenia postępowania. W niniejszej sprawie wszystkie przesłanki zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione. Stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień zawinienia są nieznaczne, okoliczności jego popełnienia nie budziły wątpliwości, zaś przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Jeśli chodzi o osobę oskarżonego, to przede wszystkim nie był on jak dotąd karany za przestępstwo umyślne, a naruszenie przez niego przepisów prawa karnego widzieć należy jako incydentalne, pojedyncze zachowanie. Oskarżony nie jest osobą naruszającą przepisy ruchu drogowego, nie figuruje bowiem w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Prawo jazdy posiada od około dwudziestu lat. W ocenie sądu można było założyć, że R. H. pomimo, że kara nie zostanie mu wymierzona, nie będzie w przyszłości naruszał porządku prawnego. Jak już wskazano wyżej, dotychczasowe zachowanie oskarżonego doprowadziło Sąd do przekonania, że nie będzie on w przyszłości wchodził w konflikty z prawem. Tę pozytywną prognozę kryminologiczną pozwoli zweryfikować orzeczony wobec niego okres próby wynoszący jeden rok. Jest to czas wystarczający, by sprawdzić, czy R. H. na trwałe wypracuje w sobie większą ostrożność, będzie uważniejszym uczestnikiem ruchu, z większą dbałością podchodzącym do reguł obowiązujących podczas poruszania się pojazdem.

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego M. P. w kwocie 2.500 złotych. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na względzie rodzaj naruszonych przez oskarżonego dóbr prawnych, zakres tego naruszenia, trwałość skutków i stopnia ich uciążliwości. W związku ze śmiercią pokrzywdzonej A. P. i wstąpienia do postępowania jej syna M. P. zadośćuczynienie zostało zasądzone na jego rzecz. Sąd uznał, że kwota 2.500 złotych jest adekwatna do stopnia jego cierpienia i będzie stanowić rekompensatę za wyrządzoną mu krzywdę, z tym zastrzeżeniem, iż M. P. ma możliwość ubiegania się o wyższą kwotę w procesie cywilnym jeśli uzna, że zasądzona suma nie jest dla niego satysfakcjonująca. Sąd uznał, że pomiędzy potrąceniem przez R. H., a śmiercią pokrzywdzonej A. P. nie istniał normalny bezpośredni związek przyczynowo – skutkowy. Wprawdzie w okresie leczenia obrażeń powypadkowych przerwane zostało leczenie onkologiczne A. P., jednak nie można jednoznacznie stwierdzić, tak jak to również wskazał w swojej opinii biegły, że było to przyczyną śmierci pokrzywdzonej. Pokrzywdzony M. P. uczestniczył jednak czynnie w procesie leczenia A. P., opiekował się pokrzywdzoną, która zgłaszała liczne dolegliwości bólowe i wskazywała, że przed wypadkiem nie wymagała opieki natomiast po wypadku nie była już samodzielna i pomagał jej syn. Z uwagi na powyższe za zasadne uznano przyznanie na jego rzecz zadośćuczynienia we wskazanej wyżej kwocie.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

xxx

xxx

xxx

xxx

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

xxx

1.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

Konsekwencją rozstrzygnięcia merytorycznego było orzeczenie o kosztach postępowania. Sąd na podstawie art. 627 kpk i § 11 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie zasadził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. P. kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego.

Ponadto Sąd na podstawie art. 629 k.p.k. zasądził od oskarżonego R. H. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 370 złotych i obciążył go opłatą w kwocie 100 złotych.

2.  1Podpis