Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Witold Zawisza

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2021 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...)S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. P. kwotę 4.600,05 zł (cztery tysiące sześćset złotych 05/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 marca 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.317,00 zł (jeden tysiąc trzysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 1.062,72 zł (jeden tysiąc sześćdziesiąt dwa złote 72/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia

Sygn. akt VI GC 2511/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 6 listopada 2019 r. powód M. P. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. P. w R. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...)S.A. w W. kwoty 4.600,05 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 marca 2017 r. i o zwrot kosztów postępowania. Podniósł, że jako cesjonariusz dochodzi odszkodowania za skutki kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Według powoda, koszt naprawy uszkodzonego samochodu wyniósł 8.216,13 zł brutto, tymczasem pozwany wypłacił z tego tytułu kwotę 3.616,08 zł. Powód dochodził pozostałej części należnego odszkodowania /k. 2-5/.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 listopada 2019 r. uwzględniono powództwo w całości /k. 19/.

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Według pozwanego, poszkodowanym przysługiwało odszkodowanie obejmujące celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. Zarzucił, że poszkodowani byli zobowiązani do minimalizacji rozmiarów szkody i dokonania naprawy przy użyciu części (...). Zarzucił znaczne zawyżenie stawki za roboczogodzinę. Podniósł, że powód nie przedłożyła żadnych dokumentów fiskalnych uzasadniających wysokość żądanego roszczenia. Według pozwanego, odszkodowanie powinno odpowiada rzeczywiście poniesionym kosztom naprawy. /k. 25-30/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W wyniku zdarzenia z dnia 20 listopada 2016 r. uszkodzeniu uległ samochód marki H. (...) (nr rej. (...), rok produkcji 2008), będący własnością E. W. i S. W.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego –(...) S.A. w W.. Poszkodowani nie byli podatnikiem podatku VAT. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanym kwotę 3.616,08 zł.

bezsporne

W dniu 16 grudnia 2016 r. poszkodowani zawarli z powodem umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelali na jego rzecz wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego z tytułu szkody wyrządzonej w dniu 20 listopada 2016 r.

dowód: umowa cesji /k. 9-10/

Pozwany w dniu 29 marca 2017 r. po zweryfikowaniu kosztów naprawy, ustalił ich wysokość na kwotę 8.172,66 zł brutto Jednocześnie wniósł o przesłanie faktury źródłowej za naprawę uszkodzonego pojazdu.

dowód: informacja pozwanego /k. 11/

Decyzją z dnia 16 grudnia 2016 r. pozwany wskazał, że kwota odszkodowania wynosi 3.616,08 zł i po potrąceniu kwoty 1.808,04 zł przyznał odszkodowanie w wysokości 1.808,04 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu. W kosztorysie naprawy stanowiącym podstawę wyliczenia wysokości odszkodowania pozwany przyjął stawkę za roboczogodzinę w wysokości 50 zł netto, potrącenie na kosztach lakierowania 60%, wykorzystanie do naprawy 4 części nieoryginalnych ((...)) oraz 4 części oryginalnych ((...)).

dowód: decyzja pozwanego /k. 34 kalkulacja /k. 35-37/, dokumentacja zdjęciowa /k. 38-50/

Według kosztorysu sporządzonego w dniu 12 marca 2017 r. na zlecenie powoda, koszt naprawy pojazdu wyniósłby 8.216,13 zł brutto. W kosztorysie naprawy przyjęto stawkę za roboczogodzinę w kwocie 100 zł netto oraz zastosowanie części oryginalnych.

dowód: kalkulacja naprawy /k. 12-15/

Stawki za roboczogodzinę w kwietniu 2016 r. na rynku lokalnym mieściły się w przedziale od 70 zł netto do 130 zł netto, a średnia stawka wynosiła 100 zł netto.

Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu części nowych i oryginalnych typu (...) przy przyjęciu średniej stawki wyniósłby 9.362,44 zł brutto.

Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu części nowych i oryginalnych typu (...) przy przyjęciu minimalnej stawki wyniósłby 8.620,75 zł brutto.

Koszt naprawy pojazdu przy uwzględnieniu części nowych i oryginalnych typu O. przy przyjęciu maksymalnej stawki wyniósłby 10.104,13 zł brutto.

W dacie szkody nie występowały części zamienne o jakości (...), które można było zastosować w miejsce części jakości (...) do naprawy przedmiotowego pojazdu.

Wartość rynkowa uszkodzonego pojazdu przed szkodą wynosiła 11.700 zł, natomiast wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 5.500 zł.

dowód: opinia biegłego mgr inż. A. K. /k. 73-80/

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o wymienione powyżej dowody, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a nie było podstaw, by podważać ich wiarygodność z urzędu. Oparto się także na opinii biegłego z zakresu motoryzacji
mgr inż. A. K., jako że opinia została sporządzona rzetelnie, z wykorzystaniem wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego, logicznie uzasadniona oraz oparta na znajomości akt sprawy. Strony nie kwestionowały opinii biegłego.

Oddalono wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka S. W., jako, że dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż okoliczności na które zostali powołani świadkowie zostały w całości wyjaśniona w oparciu o pozostały materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawę prawną roszczenia stanowił przepis art. 822 § 1 k.c., który stwarza po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, wobec której odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 wymienionego przepisu, umowa obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w niej zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przesłankami powstania odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela są zatem: zaistnienie zdarzenia, z którym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczającego lub ubezpieczonego (tj. zdarzenie ubezpieczeniowe), szkoda oraz adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szkodą a przedmiotowym zdarzeniem. Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych precyzuje szczegółowe podstawy i zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 9, art. 9a, art. 34, art. 36 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie zdarzenie ubezpieczeniowe, odpowiedzialność pozwanego z umowy ubezpieczenia (...)i legitymacja czynna powódki pozostawały poza sporem. Strony nie zgadzały się jednakże w zakresie kosztów naprawy samochodu uszkodzonego wskutek zdarzenia z dnia 20 listopada 2016 r.

W myśl art. 361 § 2 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda jest rozumiana jako utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Przy ustaleniu szkody stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego, choć odszkodowanie należne od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zawsze wypłaca się w pieniądzu. Zasadą jest całkowita kompensata doznanego uszczerbku, wykluczone jest jednak nieuzasadnione wzbogacenie się poszkodowanego. Stosownie do art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Normalny związek przyczynowy zachodzi wtedy, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajowym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest rezultatem typowym, w zwykłej kolejności rzeczy, a więc nie będącym rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności. W myśl art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Określenie wysokości kwoty pieniężnej należnej poszkodowanemu tytułem naprawienia szkody następuje według treści art. 363 § 2 KC z zastosowaniem kryteriów zobiektywizowanych. W największej mierze miarodajne są więc ceny rynkowe. Co do zasady ustalając wysokość odszkodowania należy uwzględnić kwoty podatku VAT, który ma charakter cenotwórczy. Wyjątek od tej zasady może nastąpić w przypadku ustalenia, że poszkodowany, nabywając rzecz lub usługę konieczną do naprawienia szkody, mógłby dokonać ich odliczenia (por. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 grudnia 2018 r. I ACa 135/18).

Stwierdzić zatem należy, że pozwany zobowiązany był wypłacić odszkodowanie w kwocie umożliwiającej poszkodowanemu doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed kolizji. Wartość odszkodowania powinna zatem odpowiadać co najmniej obiektywnie koniecznym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy samochodu, pozwalającym na doprowadzenie uszkodzonego mienia do stanu sprzed zdarzenia ubezpieczeniowego. Poza zainteresowaniem ubezpieczyciela powinno natomiast pozostawać, czy poszkodowany w rzeczywistości naprawił swój pojazd, a jeśli tak, to przy wykorzystaniu jakich części. Roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (por. wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r. V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r. sygn. akt II CNP 43/17, wyrok SN z dnia 8 marca 2018 r. sygn. akt II CNP 32/17, postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2018 r. sygn. akt III CZP 51/18).

Pozwany nie wykazał zasadności zastosowania najtańszych części alternatywnych, które zostały przyjęty dla 5 części zamiennych oraz obniżeniu o 30 % cen części oryginalnych. Nie dowiódł również, że wymagane było obniżenie o 60% kosztów materiału lakierniczego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia uzasadniony w okolicznościach sprawy koszt naprawy wyniósłby 9.362,44 zł brutto, przy przyjęciu średniej stawki za roboczogodzinę w wysokości 100 zł netto. Naprawa zakładała wykorzystanie części oryginalnych. Naprawa przy użyciu wymienionych części gwarantowałaby przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. W dacie szkody nie występowały części zamienne o jakości (...), które można było zastosować w miejsce części jakości (...) do naprawy przedmiotowego pojazdu. Zasadnym było przy tym przyjęcie średniej stawki za roboczogodzinę na rynku lokalnym, jako że powód nie wykazał, by samochód został naprawiony za wyższym wynagrodzeniem. W niekwestionowanej przez strony opinii biegłego stawki za roboczogodzinę w kwietniu 2016 r. na rynku lokalnym wynosiły od 70 zł netto do 130 zł netto, a średnia wynosiła 100 zł netto. Średnia stawka powódki (100 zł netto) za roboczogodzinę dla prac blacharskich i lakierniczych mieściła się wśród średnich stawek wyliczonych przez biegłego. Stawki za roboczogodzinę ustalone przez pozwanego (50 zł netto) były niższe niż stawki minimalne wyliczone przez biegłego i nie mieściły się wśród stawek rynkowych.

Mając powyższe na uwadze, pozostała część należnego odszkodowania winna wynosić 5.746,36 zł, odpowiadającą różnicy między należnym odszkodowaniem z tytułu szkody w pojeździe a wypłaconą przez pozwanego kwotą (9.362,44 zł – 3.616,08 zł), jednakże powód dochodził mniejszej kwoty 4.600,05 zł, którą w całości zasądzono.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, jako pierwszy dzień naliczania odsetek wskazano dzień 30 marca 2017 r., zgodnie z żądaniem pozwu co do którego pozwany nie oponował. W dniu 29 marca 2017 r. pozwany przekazał informację w zakresie ustalonych kosztów naprawy pojazdu, odszkodowania w tej wysokości nie wypłacił uzależniając ją od przekazania mu faktury źródłowej. Z tych też względów pozostawał w zwłoce od dnia następnego, a to 30 marca 2017 r.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c., jako że powód w całości wygrał proces. Zasądzono na jego rzecz koszty w wysokości 1.317 zł, na które złożyły się: 400 zł opłaty od pozwu, 900 zł koszt wynagrodzenia pełnomocnika, 17,00 zł opłaty skarbowej, łącznie 1.317,00 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została ustalona na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Zgodnie z art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 u.k.s.c., pobrano od pozwanego nieuiszczone wydatki w postaci wynagrodzenia biegłego sądowego w wysokości 1.062,72 zł.

R., 18 czerwca 2021 r. Sędzia