Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 400 / 17

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. J. (1)

I. w okresie od dnia 18 grudnia 2016r. do dnia 30 grudnia 2016r. w nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, kierował wobec M. S. (1) groźby bezprawne w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w postaci pożyczki w nieustalonej wysokości, jednak nie mniejszej niż 12.000zł, wynikającej z umowy z dnia 16 października 2016r., w ten sposób, że telefonicznie, w tym za pośrednictwem M. M. (1) i w zamiarze, żeby to do niego dotarło, groził spowodowaniem obrażeń ciała.

II. w okresie od nieustalonego dnia marca 2016r. do dnia 30 grudnia 2016r. w N. i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, kierował wobec M. M. (1) groźby bezprawne w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w postaci pożyczek zaciągniętych przez D. S. (1) i M. S. (1) w nieustalonych wysokościach, jednak nie mniejszych niż odpowiednio 13.000zł i 12.000zł, wynikających z umów odpowiednio z dnia 17 lutego 2016r. i 16 października 2016r., w ten sposób, że zarówno telefonicznie, jak i osobiście, nachodząc ją w miejscu zamieszkania wraz z trzema innymi mężczyznami, groził popełnieniem przestępstwa na jej szkodę.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I-II a/ 11 lutego 2016r. oskarżycielka posiłkowa M. M. (1), przy pośrednictwie K. K. (1), zawarła z oskarżonym A. J. (1) umowę pożyczki, na mocy której oskarżony pożyczył jej kwotę 10000 złotych. Termin spłaty pożyczki został określony w umowie na 10 maja 2016r. M. M. miała zwrócić oskarżonemu kwotę 13000 złotych, istniała przy tym możliwość wydłużenia terminu spłaty, oskarżony wyraził jednocześnie zgodę aby pokrzywdzona dokonywała wpłat w wysokości 1000 zł miesięcznie;

b/ po zawarciu umowy pożyczki z oskarżonym M. M. przekazała informację o możliwości uzyskania podobnej pożyczki A. S.. 17 lutego 2016r. oskarżony zawarł z D. S. (1) umowę pożyczki, na mocy której pożyczył mu kwotę 10000 zł, a D. S. zobowiązał się do zwrotu kwoty 13000zł. Termin spłaty pożyczki został określony w umowie na 16 maja 2016r. W związku z zawarciem tej umowy pokrzywdzona otrzymała „prowizję”

c/ M. M. w dniach 9 marca 2016r., 8 kwietnia 2016r. i 9 maja 2016r., dokonała na rzecz oskarżonego wpłat w łącznej wysokości 3000 złotych. W dniu 9 maja 2016r. termin spłaty pożyczki udzielonej pokrzywdzonej w dniu 11 lutego 2016r. został wydłużony przez oskarżonego do 10 sierpnia 2016r., i kolejno w dniu 11 sierpnia 2016r. do 10 listopada 2016r. Pokrzywdzona wywiązywała się swoich zobowiązań wobec oskarżonego.

d/ w bliżej nieustalonym dniu marca 2016r. oskarżony chciał się skontaktować z D. S. w sprawie spłaty pożyczki. Nie mogąc się do niego dodzwonić zwrócił się do pokrzywdzonej żeby wyjaśniła sprawę bo to ona poleciła go jako klienta. Z pokrzywdzoną kontaktował się również K. K., który pośredniczył przy udzieleniu pożyczki pokrzywdzonej przez oskarżonego i następnie przy udzieleniu pożyczki przez oskarżonego na rzecz D. S.. Kiedy dalej nie było z D. S. żadnego kontaktu K. K. udał się do miejsca zamieszkania pokrzywdzonej aby ustalić miejsce jego pobytu. W tym samym czasie do pokrzywdzonej przyjechał oskarżony w towarzystwie (...) i drugiego nieustalonego mężczyzny. Oskarżony zjawiając się w towarzystwie kilku osób działał z zamiarem przestraszenia pokrzywdzonej. Przekonany, że nie uda mu się odzyskać pieniędzy od D. S. chciał wymóc na M. M. przyjęcie odpowiedzialności za dług D. S. w sytuacji kiedy to ona skierowała go do oskarżonego. Działania oskarżonego zostały podjęte w czasie kiedy D. S. nie upłynął jeszcze termin na spłatę pożyczki oznaczony umową. M. M. nie przeciwstawiła się żądaniu oskarżonego i podjęła spłatę zobowiązania ciążącego na D. S.. Kiedy tylko spóźniła się z zapłatą za d. S. oskarżony do niej dzwonił i przypominał o konieczności uregulowania zaległości;

e/ w czasie obowiązywania umowy pożyczki pokrzywdzona kontaktowała się z oskarżonym zarówno w kwestii należności D. S. jak i swojej pożyczki płacąc je w miarę możliwości równocześnie. W tym też czasie dwukrotnie prolongowała termin spłaty swojej pożyczki. Okoliczności te sprawiły, że kiedy w październiku 2016r. pokrzywdzona zwróciła się do oskarżonego o pożyczkę dla M. S. (1), ten nie odmówił. W dniu 16 października 2016r. oskarżony udzielił pokrzywdzonemu M. S. pożyczki pieniędzy w kwocie 10000 zł. W umowie zostało zapisane, że M. S. zwróci oskarżonemu z tego tytułu kwotę 12000 zł do 15 grudnia 2016r. Z umowy tej M. S. nie wywiązał się. W tej sytuacji o zwrot należności M. S. oskarżony wystąpił do pokrzywdzonej M. M. którą obciążył spłatą zobowiązania gdyż za niego niejako poręczyła i gwarantowała spłatę;

f/ w dniu 18 grudnia 2016r. oskarżony zadzwonił do pokrzywdzonego M. S. z zapytaniem czy ma dla niego pieniądze. Kiedy ten powiedział, że nie, oskarżony groził pokrzywdzonemu spowodowaniem obrażeń ciała jeżeli nie zwróci mu pieniędzy. Kolejno groźby spowodowania obrażeń ciała pokrzywdzonego M. S. kierował w rozmowach z M. M., w tym w dniu 30 grudnia 2016r. W dniu 30 grudnia 2016r. oskarżony groził także pokrzywdzonej M. M. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w sytuacji kiedy odmówiła dalszego spłacania pożyczek udzielonych przez oskarżonego D. S. i M. S.. W tym samym dniu M. S. złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa.

- zeznania M. M.,

- umowa pożyczki

z 11/02/2016r,

- wyjaśnienia

A. J.,

- zeznania K. K.

- opinia biegłego

- umowa pożyczki

z 17/02/2016r,

- wyjaśnienia A. J.,

- zeznania M. M.,

- zeznania K. K.

- wiadomość email

- dowody wpłat,

- umowa z dnia

9 maja 2016r.,

- umowa z dnia

11 sierpnia 2016r.,

- wyjaśnienia A. J.,

- zeznania K. K.

- zeznania M. M.

- zeznania J. J.

- zeznania Ł. M.

- umowa z dnia 17.02.2016r.

- opinia biegłego

- zeznania M. M.

- zeznania M. S.

- wyjaśnienia A. J.

- umowa z dnia 16.10.2016r.

- opinia biegłego

- zeznania M. S.

- zeznania M. M.

- zeznania Ł. M.

- opinie biegłego

6v

286

275

443 – 445

586

288

277

6v

443 – 445

362

15

15

15

275 – 278

443 – 445

7,

387 – 389,

399 – 400,

409 – 410, 413

423 – 424

425 – 426

288

580

6v – 7

2 – 2v

275 – 278

290 – 291

574 – 579

580 – 581

586

2 – 2v

7

425 – 6

581 – 587

.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. J. (1)

jak w pkt. I sentencji wyroku

jak w pkt. II sentencji wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

I. oskarżony A. J. nie groził M. S. bezpośrednio ani w rozmowie z M. M. z zamiarem aby groźba do niego dotarła spowodowaniem obrażeń ciała, aby wymóc w ten sposób na pokrzywdzonym spłatę pożyczki;

II. oskarżony A. J. nie nachodził M. M. w miejscu zamieszkania i nie groził jej popełnieniem przestępstwa aby wymóc na pokrzywdzonej spłatę pożyczki w imieniu D. S. i M. S.;

- zeznania M. M.

- zeznania M. S.

- zeznania Ł. M.

- opinia biegłego

7

387 – 389,

399 – 400,

408 – 413, 424, 473,

723 – 724, 771 – 772

2 – 2v,

22v, 136v, 377 – 380, 722 – 723

425 – 426

581 – 587

2.OCena DOWOdów

.3.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

a/

b/

c/

d/

e/

f/

- zeznania M. M.,

- umowa pożyczki

z 11/02/2016r,

- wyjaśnienia

A. J.,

- zeznania K. K.

- opinia biegłego

- umowa pożyczki

z 17/02/2016r,

- wyjaśnienia A. J.,

- zeznania M. M.,

- zeznania K. K.

- wiadomość email

- dowody wpłat,

- umowa z dnia

9 maja 2016r.,

- umowa z dnia

11 sierpnia 2016r.,

- wyjaśnienia A. J.,

- zeznania K. K.

- zeznania M. M.

- zeznania J. J.

- zeznania Ł. M.

- umowa z dnia 17.02.2016r.

- opinia biegłego

- zeznania M. M.

- zeznania M. S.

- wyjaśnienia A. J.

- umowa z dnia 16.10.2016r.

- opinia biegłego

- zeznania M. S.

- zeznania M. M.

- zeznania Ł. M.

- opinia biegłego

Sąd polegał na wszystkich dowodach będących podstawą czynionych we wskazanym zakresie ustaleń faktycznych z wyjątkiem wyjaśnień A. J. i zeznań K. K. w części, że pokrzywdzona otrzymała od oskarżonego kwotę 13000zł, która została wskazana w umowie z dnia 11 lutego 2016r. W rzeczywistości, co wynika z zeznań M. M., i co potwierdził sam oskarżony, wskazując w rozmowie z pokrzywdzoną na „dychę”, która to rozmowa jest przedmiotem opinii biegłego, której to opinii strony nie kwestionowały i na której sąd w pełni polegał, oskarżony pożyczył jej 10000zł, a 13000zł pokrzywdzona miała zwrócić. Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadka K. K. co do kwoty 13000zł były konieczne aby dopasować je do treści umowy pożyczki, która nie tyczy odsetek, z wyjątkiem odsetek karnych za zwłokę, i tym samym odwrócić uwagę od możliwej faktycznej działalności oskarżonego która może nosić znamiona lichwy. Logicznym i oczywistym jest bowiem, że oskarżony nie pożyczył tych pieniędzy bezpłatnie, a na to zdaje się wskazywać treść umowy. Że pożycza 13000zł i oczekuje zwrotu 13000zł pod warunkiem, że stanie się to w oznaczonym umową terminie. Kwota 3000zł to były odsetki doliczone do kwoty kapitału (1000zł za 1 miesiąc) na co wskazała w swoich zeznaniach M. M., i co następnie należy wnioskować również z treści umowy zawartej przez oskarżonego z M. S.. Tam z kolei jest mowa o 12000zł, przy czym umowa między oskarżonym a M. S. przewiduje zwrot pożyczki w terminie 2 miesięcy. Stąd w sytuacji kiedy oskarżony również i temu pokrzywdzonemu pożyczył 10000zł, co wynika z zeznań M. M., M. S. i treści opinii biegłego gdzie oskarżony także wskazuje na „dychę”, oczekiwał zwrotu w wysokości 12000zł. Na okoliczność, że treść umowy pożyczki nie odzwierciedla rzeczywistych warunków dokonanej czynności wskazuje także to, że pokrzywdzona M. M. spłacała pożyczkę w ratach po 1000 zł. Wiadomym było, że skoro miała spłacić pożyczkę w terminie 3 miesięcy co wynika z umowy, nie mogło się to z oczywistych względów udać przy wpłatach po 1000 złotych miesięcznie, a oskarżony to w pełni akceptował. Na okoliczność, że treść umowy pożyczki nie odzwierciedla rzeczywistych warunków dokonanej czynności wskazują także działania oskarżonego podjęte w związku z pożyczką udzieloną D. S.. A to dlatego, że umowa między oskarżonym a D. S. przewiduje termin spłaty pożyczki za trzy miesiące licząc od lutego 2016r., a już w marcu 2016r. oskarżony podjął działania mające służyć windykacji tej należności wyjaśniając przy tym, że termin spłaty pożyczki ustalony ustnie był krótszy. To jednak może wskazywać, że pożyczka wbrew umowie pisemnej również miała być spłacana w miesięcznych ratach po 1000 zł, jak to było w przypadku M. M. i M. S., co wynika z ich zeznań, i kiedy mijał termin spłaty raty oznaczonej na marzec oskarżony upomniał się o te pieniądze i dążył do znalezienia D. S.. Nie ma bowiem innego logicznego, znajdującego oparcie w przepisach prawach, wytłumaczenia dla sytuacji kiedy oskarżony domagał się zwrotu pieniędzy kiedy należność ta nie stała się jeszcze wymagalna. W takim wypadku nie można oprzeć się wyłącznie na słowie pisanym i należy przyjąć, że okoliczności udzielenia pożyczek były inne niż wskazywałaby na to treść pisemnej umowy – co potwierdzili pokrzywdzeni – i jak chciałby w swoich wyjaśnieniach ukazać to oskarżony podparty zeznaniami K. K..

Sąd polegał na wszystkich dowodach będących podstawą czynionych we wskazanym zakresie ustaleń faktycznych z wyjątkiem wyjaśnień A. J. i zeznań K. K. co do tego, że D. S. otrzymał od oskarżonego kwotę 13000zł, która została wskazana w umowie z dnia 17 lutego 2016r. Z zeznań M. M. wynika, że D. S. zaciągnął od oskarżonego taką samą pożyczkę jak ona i kolejno M. S.. Wie, że D. S. otrzymał 10000 zł, ona sama otrzymała z tego tytułu prowizję za skierowanie do oskarżonego. Sąd nie wierzy, że D. S. otrzymał kwotę 13000zł widniejącą na umowie bowiem oskarżony nie prowadził działalności altruistycznej i nie udzielał pożyczek za darmo, co wynika wprost z zeznań M. M. i M. S.. Sama umowa również nie przewiduje zwrotu pożyczki z odsetkami, z wyjątkiem odsetek karnych za zwłokę, co już samo w sobie jest sprzeczne z istotą umowy pożyczki. O tym, że treść umowy między oskarżonym a D. S. nie odzwierciedla wszystkich warunków umowy świadczy także bezsprzecznie wskazywana powyżej okoliczność, że w czasie kiedy nie minął jeszcze D. S. termin na spłatę zaległości oskarżony podjął już działania mające służyć odzyskaniu pożyczki, co nie znajduje w obliczu treści umowy pisemnej żadnego racjonalnego uzasadnienia.

Sąd polegał na dowodach z dokumentów, których treść znalazła odzwierciedlenie co do zasady w zeznaniach M. M. i wyjaśnieniach A. J.. Z zeznań pokrzywdzonej i wyjaśnień oskarżonego wynika, że M. M. zaciągnęła u niego pożyczkę, że spłacała należności w ratach, że spłata terminu pożyczki była przekładana. W takim też kształcie dowody te wzajemnie się uzupełniają i bezsprzecznie potwierdzają, że pokrzywdzona pożyczyła pieniądze od oskarżonego i następnie za zgodą oskarżonego spłacała je na określonych między nimi warunkach.

Sąd polegał na każdym z tych dowodów w takim zakresie w jakim odzwierciedlają poczynione we wskazanej części ustalenia faktyczne. Poza sporem pozostaje okoliczność, że oskarżony w marcu 2016r. udał się do miejsca zamieszkania pokrzywdzonej M. M.. Okoliczność ta wynika zarówno z wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków K. K. i J. J., a także relacji pokrzywdzonych oraz zeznań Ł. M..

Sąd odrzucił natomiast wyjaśnienia oskarżonego, że znalazł się w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej chcąc nawiązać kontakt z D. S.. Po pierwsze dlatego, że adres i telefon D. S. oskarżony miał zawarte w umowie pożyczki. Po drugie dlatego, że sąd nie wierzy, aby oskarżony musiał wzywać na miejsce spotkania J. J. który miał mu wskazać adres zamieszkania D. S., a tak ten świadek zeznał. Oskarżony w dobie dzisiejszej techniki i nawigacji mógł ten adres ustalić bez problemu samodzielnie, a jak nie, mógł się udać na pocztę czy też do Urzędu Miasta. Co więcej skoro J. J. jako znający topografię miasta miał wskazać oskarżonemu adres D. S. to sąd nie widzi racjonalnych przyczyn spotkania w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej, które znajduje się w zupełnie innej części miasta N. niż miejsce zamieszkania D. S. o czym J. J. jako „orientujący się w terenie” doskonale wiedział. Po trzecie nie jest przypadkiem, że w tym samym czasie w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej zjawił się K. K. również poszukujący D. S., który rozmawiał z pokrzywdzoną jak wynika z jej zeznań, przed przyjazdem oskarżonego. Co przy tym istotne K. K. wiedział, że oskarżony przyjedzie bo kazał pokrzywdzonej przytakiwać nie zgłaszając sprzeciwu. Nie był to zatem przypadek. Wprawdzie K. K. zaprzeczył równocześnie jakoby się czegoś obawiał ze strony oskarżonego i tłumaczył swoją rolę tylko chęcią pomocy przy odnalezieniu nieuczciwego dłużnika, ale tłumaczeniom tym sąd wiary odmówił. Już choćby tylko dlatego, że skoro świadek powoływał się na umowę pożyczki zawartą między oskarżonym a D. S. gdzie wyraźnie jest oznaczony termin spłaty, to nie było żadnych podstaw żeby szukać dłużnika kiedy nie minął mu jeszcze termin spłaty. Skoro zatem K. K. podjął działania mające ujawnić miejsce pobytu D. S. to musiał to uczynić w obliczu informacji uzyskanych od nikogo innego jak tylko oskarżonego, w porozumieniu z nim i w oparciu o okoliczności inne niż mogą na to wskazywać zapisy umowy pożyczki i świadek chciałby przedstawić w swoich zeznaniach. Na okoliczności te zdaje się wskazywać pokrzywdzona, gdzie według przekazywanych jej informacji świadek K. K. również miał partycypować w spłacie pożyczki udzielonej D. S.., przez co ona musiała płacić w jego imieniu nie 1000 zł, a połowę tej kwoty. Jest zatem tak, że świadek również stał się ofiarą działań oskarżonego bądź z nim w określony sposób współpracował. Może nie być bowiem przypadkiem, że K. K. kierował klientów do oskarżonego wówczas kiedy reprezentowana przez świadka instytucja finansowa odmawiała tym osobom udzielenia wsparcia finansowego, jak to było w przypadku pokrzywdzonej M. M.. Po czwarte na uwagę zasługuje okoliczność, że oskarżony zupełnie przemilczał fakt, że do miejsca zamieszkania pokrzywdzonej przyjechał w towarzystwie jeszcze jednego mężczyzny, którym nie był ani K. K. ani J. J.. Pokrzywdzona wyraźnie zeznała, że mężczyzn było czterech. Wszystkie te okoliczności zdaniem sądu powodują, że wyłączną przyczyną zjawienia się w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej przez oskarżonego w grupie kilku mężczyzn była chęć wywołania u niej obawy, że nie podporządkowanie się żądaniu oskarżonego który jednocześnie domagał się od pokrzywdzonej żeby spłacała dług D. S., może przybrać dla niej inne niepożądane konsekwencje. Niewątpliwie taka wizyta nosi elementy nachodzenia w miejscu zamieszkania gdyż oskarżony nie miał żadnego powodu aby takie działania podjąć. Jednocześnie cel swój oskarżony osiągnął bowiem M. M. płaciła również dług D. S.. Pokrzywdzona bezsprzecznie obawiała się oskarżonego, sąd nie znajduje bowiem żadnego innego racjonalnego wytłumaczenia dla faktu, że podjęła się spłaty pożyczki która została zaciągnięta przez obcą jej osobę, gdzie pożyczki tej w żaden sposób nie żyrowała i w ten sposób mogłaby ewentualnie zabezpieczać. Jest to sprzeczne z doświadczeniem życiowym i zasadami prawidłowego rozumowania. Pokrzywdzona znajdowała się w kłopotach finansowych, nie bez powodu sama zaciągnęła u oskarżonego pożyczkę w lutym 2016r., i dlatego obciążenie się dalszym zobowiązaniem nie znajduje żadnego logicznego wytłumaczenia. Stało się tak wyłącznie dlatego, że uległa sprzecznym z prawem naciskom ze strony oskarżonego.

Sąd polegał na wszystkich dowodach będących podstawą czynionych we wskazanym zakresie ustaleń faktycznych z wyjątkiem wyjaśnień A. J. w zakresie w jakim wskazał, że pokrzywdzony M. S. otrzymał od niego kwotę 12000zł, która została wskazana w umowie z dnia 16 października 2016r. W rzeczywistości, co wynika z zeznań M. M. i M. S., co potwierdził sam oskarżony, wskazując w rozmowie z pokrzywdzoną na „dychę”, która to rozmowa jest przedmiotem opinii biegłego, której to opinii strony nie kwestionowały i na której sąd w pełni polegał, oskarżony pożyczył M. S. 10000zł, a 12000zł pokrzywdzony miał zwrócić. Wyjaśnienia oskarżonego co do kwoty 12000zł były konieczne aby dopasować je do treści umowy pożyczki, w rzeczywistości jednak warunki spłaty były inne. Naturalnym jest, że podobnie jak w przypadku M. M. oskarżony nie pożyczył tych pieniędzy bezpłatnie, dlatego nie ma w tym miejscu konieczności powtarzania tych argumentów przemawiających za odrzuceniem wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie. Sąd dostrzega w tym miejscu zeznania M. S., że miał płacić w ratach po 1000zł i zmienne w tej części zeznania M. M. która w postępowaniu przygotowawczym zeznała, że to była taka sama pożyczka jak sama wzięła, a na rozprawie wskazała, że M. S. zobowiązał się do spłaty pożyczki w dwa miesiące, ale sposób spłaty pożyczki oraz jej termin pozostały obojętne dla wysokości samego kapitału. M. M. konsekwentnie bowiem każdorazowo wskazywała, że kwota pożyczki jakiej oskarżony udzielił M. S. to było 10000zł.

Sąd polegał na zeznaniach M. S. i M. M., które są logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Ponadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach Ł. M.. Pokrzywdzeni przyznali jak wyglądały okoliczności nawiązania kontaktu z oskarżonym, otrzymania od niego pożyczki pieniędzy oraz warunków ich spłaty. Następnie jakie działania oskarżony podejmował w celu wyegzekwowania pieniędzy. Złożyli zeznania obiektywne i szczere. M. M. mimo licznych telefonów ze strony oskarżonego oraz spotkań osobistych była w stanie określić kiedy poszczególne zachowania miały miejsce, a kiedy nawet mimo ciężkiego przebiegu rozmowy, krzyków i zdenerwowania z jego strony groźby nie padały. Pokrzywdzeni są osobami obcymi dla oskarżonego i nie kwestionowali swojego długu, wiedzą przy tym, że pomówienie oskarżonego o działania przestępcze nie zmieni faktu łączącej ich umowy pożyczki którą będą musieli zwrócić. Dlatego też w ocenie sądu nie mieli żadnego powodu do fałszywego kreowania rzeczywistości i bezpodstawnego obciążania oskarżonego. Zeznania te znajdują potwierdzenie w protokole oględzin rzeczy (k.26-40) oraz opinii biegłego (k.581-587), tj. dowodach które w toku postępowania nie były przez strony kwestionowane i na których sąd w pełni polegał. Z dowodów tych wyraźnie wynika jakim działaniom ze strony oskarżonego poddawani byli pokrzywdzeni, bezsprzeczna jest również okoliczność, co wynika także z twierdzeń samego oskarżonego ujawnionych w rozmowie z pokrzywdzoną M. M. w dniu 22 grudnia 2016r. i 30 grudnia 2016r, że pokrzywdzona M. M. dokonywała spłaty pożyczki udzielonej przez oskarżonego i D. S. i M. S., choć nie była do tego w żaden sposób zobligowana na mocy łączącej oskarżonego z nimi umów.

Na odmienne postrzeganie zeznań M. M. i M. S., a tym samym wyjaśnień oskarżonego i w konsekwencji stawianych mu zarzutów nie wpływa nagranie rozmowy oskarżonego i pokrzywdzonej datowane na marzec 2017 roku i ujęte w opinii biegłego (k.672 – 683). Treść rozmowy wskazuje na bezsporne i niekwestionowane okoliczności ujawnione w toku postępowania, że to M. M. przyprowadziła M. S. do oskarżonego po pożyczkę i że pożyczki tej pokrzywdzony nie oddał. Poza tym treść tej rozmowy jest wyraźnie ukierunkowana na uzyskanie przez oskarżonego od pokrzywdzonej przyznania oczekiwanych stwierdzeń tyczących okoliczności zawarcia pożyczki i zachowania M. S. który nie podjął się spłaty. Rozmowa ta ma miejsce już po złożeniu zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa w niniejszej sprawie i przesłuchaniu A. J. w charakterze wówczas podejrzanego. Na nagraniu tym oskarżony zachowuje się zupełnie odmiennie niż w czasie rozmów z grudnia 2016r. kiedy to on był nagrywany i kiedy groził i straszył pokrzywdzonych, i co jest fundamentem, nagranie to w żadnym stopniu nie podważa faktu, że zachowania takiego oskarżony się w rzeczywistości wobec pokrzywdzonych dopuścił.

.4.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1 b/

zeznania A. S. zeznania D. S. (1)

Świadkowie zaprzeczyli jakoby posiadali wiedzę na temat pożyczki udzielonej D. S. (3) przez oskarżonego i w takim kształcie zeznania te podlegały odrzuceniu. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony udzielił pożyczki D. S., a twierdzenia przeciwne świadków przerzucających się wzajemnie winą mają wyłączyć ewentualną odpowiedzialność każdego z nich za ten dług i konieczność późniejszej zapłaty.

1.1a-f/

wyjaśnienia A. J.

Sąd polegał na wszystkich wyjaśnieniach oskarżonego, które korespondują z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. W pozostałym zakresie wyjaśnienia A. J. stanowią element przyjętej linii obrony zmierzającej do uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności karnej poprzez wykazanie, że odpowiedzialni za taki stan rzeczy są pokrzywdzeni. M. S. (1) który zaniechał spłaty pożyczki i M. M. która przyprowadziła do oskarżonego nieuczciwych ludzi. Oskarżony bezkrytycznie jednak zapomina, że to on mając możliwość dochodzenia roszczeń na drodze sądowej, w takim zdaje się celu podpisał z pokrzywdzonymi oraz D. S. (1) każdorazowo umowę pożyczki, działań takich zaniechał. Co więcej okoliczność, że „windykację” należności D. S. rozpoczął jeszcze przed wynikającym z umowy terminem spłaty bezsprzecznie w ocenie sądu wskazuje, że jego zamiary nie były uczciwe, albo warunki umowy były inne niż wynika to z pisemnej umowy. A bezsprzecznie na jego złą wolę wskazuje już fakt, że długiem D. S. obciążył M. M.. Wyjaśnienia oskarżonego są nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne. Oskarżony nie mógł bowiem spotkać D. S. zanim poznał M. M. bo kolejność była odwrotna na co wskazuje już choćby data zawarcia umów pożyczki 11 i 16 lutego 2016r. Co wymaga podkreślenia wyjaśnienia oskarżony złożył dopiero w trakcie przewodu sądowego i stanowią one w ocenie sadu – poza przyznaniem okoliczności bezspornych znajdujących potwierdzenie w innych dowodach – dopasowanie do już zgromadzonego na obecnym etapie postępowania materiału dowodowego. W szczególności wymaga natomiast podkreślenia, że oskarżony nie kwestionował okoliczności, że to on jest uczestnikiem rozmowy z M. M. w dniu 30 grudnia 2016r., z której jednoznacznie wynika, że kierował groźby spowodowania obrażeń ciała M. S. (1), a pokrzywdzonej groził popełnieniem przestępstwa, straszył że jej będzie szukał i ją znajdzie i będzie płakała. Logicznym jest, że pokrzywdzona nie będzie płakała z tego powodu, ze musi oddać pieniądze, a powód do płaczu będzie z goła odmienny co oskarżony akcentował w rozmowach, jeżeli nie wprost to w sposób dorozumiany nie pozostawiający możliwości do interpretacji.

1.1a-b i d/

zeznania K. K.

Sąd polegał na zeznaniach K. K. (1) w zakresie w jakim korespondują z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. W pozostałej części zeznania te miały wesprzeć linię obrony oskarżonego i w takim kształcie podlegały przez sąd odrzuceniu.

1.1d/

zeznania J. J.

Sąd polegał na zeznaniach J. J. (2) w zakresie w jakim korespondują z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. W pozostałej części zeznania te miały wesprzeć linię obrony oskarżonego i w takim kształcie podlegały przez sąd odrzuceniu.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

.5.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

NIE DOTYCZY

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

NIE DOTYCZY

☐

.6.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

II

A. J. (1)

A. J. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

(...) (stypizowane w § 1 art. 191 kk) to przestępstwo formalne, które jest dokonane z chwilą użycia przez sprawcę określonych w ustawie środków (tzn. przemocy wobec osoby lub groźby bezprawnej), bez względu na to, czy pokrzywdzony zachował się w sposób, do jakiego zmuszał go sprawca. Jest to przestępstwo umyślne, które może być popełnione jedynie z zamiarem bezpośrednim. Pokrzywdzony nie musi obawiać się spełnienia kierowanych pod jego adresem gróźb, bowiem znamieniem występku kwalifikowanego z art. 191 § 1 kk jest zastosowanie groźby bezprawnej, a nie groźby karalnej, gdzie warunkiem odpowiedzialności sprawcy jest równoczesne wystąpienie po stronie pokrzywdzonego obawy, że groźba ta może zostać spełniona (art. 190 § 1 kk). Typ kwalifikowany zmuszania (art. 191 § 2 kk) polega na tym, że sprawca działa w sposób określony w § 1 (tzn. stosując przemoc lub groźbę bezprawną) w celu zmuszenia innej osoby do zwrotu wierzytelności. Również ma charakter formalny i umyślny. Dla rozpoznania strony podmiotowej przestępstwa z art. 191 § 2 kk rozstrzygające znaczenie ma tylko to, czy sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, że na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu wierzytelność, a więc dłużnik jest zobowiązany do świadczenia.

Ad. I

W okresie od 18 grudnia 2016r. do 30 grudnia 2016r. w nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, oskarżony A. J. (1) kierował wobec M. S. (1) groźby bezprawne w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w postaci pożyczki w nieustalonej wysokości, jednak nie mniejszej niż 12000zł, wynikającej z umowy z dnia 16 października 2016r., w ten sposób, że telefonicznie bezpośrednio w rozmowie z pokrzywdzonym M. S. (1), jak również w rozmowie z M. M. (1) i w zamiarze, żeby to do niego dotarło, groził M. S. (1) spowodowaniem obrażeń ciała w przypadku kiedy ten będzie unikał kontaktu i spłaty ciążącego na nim zadłużenia. Tym samym nie budzi wątpliwości, że zachowaniem swoim w ramach czynu opisanego w pkt. I sentencji wyroku oskarżony wypełnił znamiona występku kwalifikowanego z art. 191 § 1 i 2 kk. Oskarżony groził pokrzywdzonemu spowodowaniem obrażeń ciała i czynił to w zamiarze zmuszenia M. S. (1) do zwrotu pożyczonych mu pieniędzy. Z uwagi na fakt, że oskarżony działania mające na celu zwrot wierzytelności w okresie od 18 do 30 grudnia 2016r. podejmował kilkukrotnie, zarówno bezpośrednio wobec M. S. (1), a także w rozmowie z M. M. (1), w ramach jednego zamiaru którego celem było odzyskanie należności, kwalifikację prawną czynu należało uzupełnić o przepis art. 12 kk, gdzie oskarżony działał w warunkach czynu ciągłego.

Sąd skazał oskarżonego w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie popełnienia czynu uznając je za względniejsze dla oskarżonego niż przepisy obowiązujące w dacie orzekania i podstawę skazania uzupełnił o przepis art. 4 § 1 kk. Skazując oskarżonego za czyn ciągły w myśl art. 12 § 1 kk na mocy ustawy obowiązującej w dacie orzekania, sąd musiałby wymierzyć oskarżonemu karę powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia (art.57b kk), tj. powyżej 3 miesięcy pozbawienia wolności do lat 10. A w myśl przepisów obowiązujących w dacie popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu sąd miał możliwość ukształtowania kary pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Ponadto sąd mógł rozważyć wymierzenie oskarżonemu kary innego rodzaju niż pozbawienie wolności w myśl art. 37a kk. Tymczasem możliwość taka jest wyłączona w obliczu przepisów ustawy obowiązującej w dacie orzekania, co należy wywodzić wprost z treści art. 57b kk który stanowi o konieczności wymierzenia kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Ponadto orzekając w oparciu o przepisu obowiązujące w dacie orzekania wymierzając karę łączną sąd zobligowany byłby do wymierzenia kary łącznej powyżej najwyższej kary jednostkowej, a w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie popełnienia czynu najniższą karą łączną mogłaby być najwyższa kara jednostkowa.

Ad. II

W okresie od nieustalonego dnia marca 2016 r. do dnia 30 grudnia 2016 r. w N. i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, oskarżony kierował wobec M. M. (1) groźby bezprawne w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w postaci pożyczek zaciągniętych przez D. S. (1) i M. S. (1) w nieustalonych wysokościach, jednak nie mniejszych niż odpowiednio 13.000 złotych i 12.000 złotych, wynikających z umów odpowiednio z dnia 17 lutego 2016 r. i 16 października 2016 r., w ten sposób, że zarówno telefonicznie, jak i osobiście, nachodząc ją w miejscu zamieszkania wraz z trzema innymi mężczyznami, groził popełnieniem przestępstwa na jej szkodę. Pokrzywdzona żądaniu temu uległa i przekazywała oskarżonemu pieniądze tytułem pożyczek udzielonych przez niego na rzecz D. S. (1) i M. S. (1). Tym samym nie budzi wątpliwości, że zachowaniem swoim w ramach czynu opisanego w pkt. II sentencji wyroku oskarżony wypełnił znamiona występku kwalifikowanego z art. 191 § 1 i 2 kk. Równocześnie sąd dostrzega, że pokrzywdzona M. M. (1) nie była dłużnikiem oskarżonego z tytułu umów zawartych przez niego z D. S. (1) i M. S. (1), co mogłoby rodzić po stronie oskarżonego również ewentualną odpowiedzialność za przestępstwo wymuszenia rozbójniczego, niemniej w okolicznościach niniejszej sprawy nie pozostawia wątpliwości, że wyłącznym celem oskarżonego było dążenie do zwrotu udzielonych pożyczek, gdzie pokrzywdzoną czynił odpowiedzialną za taki stan rzeczy. W tych też okolicznościach kwalifikację prawną czynu zarzucanego oskarżonemu należy uznać za właściwą. Oskarżony groził pokrzywdzonej popełnieniem na jej szkodę przestępstwa i nachodził w domu i czynił to w zamiarze zmuszenia jej do płacenia w imieniu D. S. i M. S. zaciągniętych przez nich pożyczek. Z uwagi na fakt, że oskarżony działania mające na celu zwrot wierzytelności podejmował kilkukrotnie, w ramach jednego zamiaru którego celem było odzyskanie należności, kwalifikację prawną czynu należało uzupełnić o przepis art. 12 kk, oskarżony działał bowiem w warunkach czynu ciągłego.

Sąd skazał oskarżonego w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie popełnienia czynu uznając je za względniejsze dla oskarżonego niż przepisy obowiązujące w dacie orzekania. Okoliczność ta została omówiona powyżej.

☐

.7.  Warunkowe umorzenie postępowania

NIE DOTYCZY

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

NIE DOTYCZY

☐

.8.  Umorzenie postępowania

NIE DOTYCZY

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

NIE DOTYCZY

.9.  ☐

.9. Uniewinnienie

NIE DOTYCZY

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

NIE DOTYCZY

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. J. (1)

I, II

I, II

Kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi art. 53 kk sąd baczył by wysokość kary była adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów. Ocenił zatem społeczną szkodliwość czynów przypisanego oskarżonemu oraz stopień jego winy jako wysokie. Oskarżony jest człowiekiem zdrowym, dorosłym i doświadczonym, tym samym świadomym stopnia i rodzaju popełnionych czynów. Musi sobie zdawać sprawę z tego jakie konsekwencje mogą być związane z podobnym zachowaniem. O ile zachowanie oskarżonego wobec M. S. można jeszcze próbować tłumaczyć bierną postawą pokrzywdzonego który zaniechał spłaty pożyczki, to wobec pokrzywdzonej M. M. takie tłumaczenia nie mają racji bytu. Oskarżony wymógł bowiem na pokrzywdzonej w drodze przestępstwa podjęcie spłaty pożyczki obcych osób. Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd zróżnicował kary i wymierzył oskarżonemu za występek popełniony na szkodę M. S. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a za występek popełniony na szkodę M. M. karę 1 roku pozbawienia wolności. Zdaniem sądu tak ukształtowane kary odpowiadają stopniowi winy oskarżonego, stopniowi szkodliwości społecznej przypisanych mu czynów, jak również uwzględniają potrzebę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, co także stanowi cel kary, i wprowadza przekonanie o jej nieuchronności. Do okoliczności obciążających sąd zaliczył fakt dotychczasowej wielokrotnej karalności oskarżonego.

A. J. (1)

III

I, II

Wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności, w oparciu o przepis art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk sąd zobligowany był następnie do połączenia tych kar i ukształtowania kary łącznej, gdzie minimalną karą łączną mogła być kara 1 roku pozbawienia wolności, a maksymalną kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności sąd miał na uwadze w zasadzie tożsamy czas popełnienia przestępstw, gdzie przestępstwo popełnione na szkodę M. S. nałożyło się na czyn popełniony z pokrzywdzeniem M. M. oraz to, że oba występki tyczą tego samego dobra chronionego prawem, co mogłoby przemawiać za zastosowaniem zasady absorpcji przy łączeniu kar. Mając jednak na uwadze dotychczasową wielokrotną karalność oskarżonego sąd uznał za zasadne wymierzenie kary łącznej na zasadzie częściowej kumulacji. Sąd uznał, że wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności uzmysłowi oskarżonemu, że przestępstwo nie popłaca i będzie swego rodzaju drogowskazem, że przestępstwo musi się spotkać z surową karą. Tym bardziej, że oskarżony powrócił na drogę przestępstwa, jego zachowania nie zmieniły poprzednie wyroki skazujące, jak również konieczność odbycia kary wieloletniego pozbawienia wolności.

A. J. (1)

IV

I, II

Wobec tego, że oskarżony został skazany za przestępstwo przeciwko wolności celem odizolowania go od pokrzywdzonych sąd uznał za zasadne orzeczenie wobec niego środka karnego polegającego na zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonymi i zbliżania do pokrzywdzonych w okresie 2 lat i na odległość mniejszą niż 50 metrów. Sąd dostrzega, że zakaz ten może stanowić utrudnienie dla odzyskania ewentualnych należności przysługujących oskarżonemu wobec M. S. i M. M. niemniej jest to konsekwencja przestępnego zachowania oskarżonego, który dysponując umową cywilną pominął możliwość dochodzenia swoich roszczeń na drodze postępowania sądowego. Co należy jednak podkreślić dochodzenie tych roszczeń nie będzie niemożliwe bowiem pokrzywdzeni mogą przekazać należności przekazem bądź przelewem, jak dotychczas czyniła to M. M..

A. J. (1)

V

I, II

Mając na uwadze fakt skazania oskarżonego oraz wniosek prokuratora o orzeczenie wobec niego nawiązki na rzecz każdego z pokrzywdzonych i utrudnione określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sąd orzekł wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz M. S. w wysokości 500 zł oraz na rzecz M. M. w wysokości 1000 zł. Różnicując wysokość nawiązki sąd miał na uwadze okres trwania przestępstwa na szkodę M. M., w którym to czasie pokrzywdzona była poddana oddziaływaniu oskarżonego, jak również to, że oskarżony dochodził od niej zapłaty należności których fizycznie nie zaciągnęła. W sytuacji M. S. oskarżony domagał się zwrotu długu zaciągniętego przez niego osobiście.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

NIE DOTYCZY

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. W tych też okolicznościach sąd nie odmówił im wiarygodności

7.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Uznając, że sytuacja materialna oskarżonego stanowi negatywną przesłankę do zwolnienia go od kosztów postępowania, oskarżony dysponuje bowiem majątkiem pozwalającym na uiszczenie kosztów postępowania bez uszczerbku niezbędnego dla własnego utrzymania, sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa tytułem tych należności kwotę 2611,57 zł, na którą składają się koszty związane z postępowaniem przygotowawczym, ryczałt za doręczenia w postępowaniu sądowym, opłata za kartę karną, koszty wynagrodzenia kuratora oraz opinie biegłych. Ponadto sąd obciążył oskarżonego opłatą od skazania w wysokości 300 złotych.

8.  PODPIS