Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Marcin Rozmus

Protokolant: st. sekr. sądowy Aldona Fojcik

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2021 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko (...) sp. z o.o. w K.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej (...)sp. z o.o. w K. na rzecz powoda M. K. (1) kwotę 8.515,44 zł (osiem tysięcy pięćset piętnaście złotych 44/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.317,00 zł (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1159/20

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 maja 2021 r.

Powód M. K. (1) w dniu 27 maja 2020 r. wniósł przeciwko pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. pozew o zapłatę kwoty 8.514,44 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 24 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając wskazał, że zaopatrywał się u pozwanej (...)sp. z o.o. w K. w materiały budowlane ustalając, że w przypadku niewykorzystania całości, możliwy będzie zwrot nie zużytych materiałów. Pozwana nie zgodziła się na zwrot niezużytych materiałów, a towar ten został przekazany przez pozwaną innemu podmiotowi na przechowanie. Niniejszym pozwem powód dochodzi zwrotu z tytułu odebranych przez pozwaną nadwyżkowych materiałów budowlanych. (k. 2-6v)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 czerwca 2020 r., powództwo uwzględniono w całości. (k. 42)

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Przyznała, że między stronami istniała współpraca handlowa, a także fakt sprzedaży powodowi towaru określonego w pozwie. Zakwestionowała, że wyraziła zgodę na zmianę standardowych warunków w zakresie zwrotu zakupionego towaru, w szczególności wydłużenia terminu do dokonania zwrotu. Podniosła, że sprzedaż nadwyżkowego towaru hurtowni (...)s.c. odbyła się na zlecenie i pod nadzorem powoda. (k. 48-55)

W dalszym toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony pozostawały w stosunkach gospodarczych od 2018 r. powód i działający w imieniu pozwanej M. K. (2) ustalali warunki wzajemnej współpracy.

okoliczność bezsporna, dodatkowo zeznania świadka M. K. (3) k. 114-115v.

W dniu maju 2019 roku pozwana (...) sp. z o.o. w K. na podstawie zamówienia nr (...) sprzedała powodowi M. K. (1) materiały budowlane. Powód został obciążony fakturą VAT o nr(...)z dnia 24 maja 2019 r. na kwotę 24.534,21 zł z terminem płatności do dnia 23 czerwca 2019 roku. Pozwaną przy tej transakcji reprezentował M. K. (3). Powód zapłacił za te materiały.

dowód: faktura z 24 maja 2019 roku k. 14-16, przesłuchanie powoda k. 116-117.

W dniu 31 lipca 2019 roku pozwana wystawiła pro formę do zamówienia nr (...) na kwotę 8.515,44 zł.

dowód: pro forma z dnia 31 lipca 2019 r. k. 17-18.

W ramach współpracy strony praktykowały zwrot niewykorzystanego materiału budowlanego w terminie dłuższym niż 2 tygodnie, do końca roku kalendarzowego.

dowód: przesłuchanie powoda k. 116-117.

Z uwagi na ograniczenie zakresu prac wykonywanych w ramach inwestycji przez powoda, poinformował pozwaną o konieczności zwrotu niewykorzystanego materiału budowlanego. M. K. (3) poinformował powoda, że oddział pozwanej w G. odmawia przyjęcia towaru. Następnie M. K. (3) skontaktował się z hurtownią „(...)”, prowadzoną przez B. W. i M. S. w formie spółki cywilnej i na jego polecenie przysłano transport na budowę i dnia 21 lipca 2019 r. zabrano materiały do tej hurtowni. W trakcie rozmów z przedstawicielami hurtowni M. K. (3) nie informował, że towar należy do powoda, bądź, że działa w jego imieniu. Powód nie był wtedy informowany, gdzie znajduje się towar.

dowód: korespondencja mailowa k. 19-23, 120-127, przesłuchanie powoda k. 116-117, zeznania świadka D. K. k. k. 165-166.

Pismem z dnia 10 grudnia 2019 roku, powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 8.515,44 zł, wskazując na ustalenia w zakresie zwrotu towaru oraz jego dalszej odsprzedaży.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 24-24v, potwierdzenie nadania k. 25.

W odpowiedzi na powyższe w piśmie z dnia 27 grudnia 2019 r. zaprzeczyła żądaniu powoda, informując, że towar został umieszczony w innej hurtowni na zlecenie powoda.

dowód: pismo pozwanej k. 26.

Pismem z dnia 14 stycznia 2020 r. powód ostatecznie wezwał pozwaną do zapłaty należności.

dowód: wezwanie z dowodem nadania k. 27-28.

Pismem z dnia 31 stycznia 2020 r. powód wezwał (...)s.c. z siedzibą w E. do zwrotu kwoty 8.515,44 zł.

dowód: wezwanie do zapłaty z dowodem nadania k. 29-30.

W odpowiedzi na powyższe (...)s.c. poinformowała powoda, że roszczenie to jest bezzasadne z uwagi na fakt, iż spółka przechowuje jedynie towar na zlecenie pracownika pozwanej.

dowód: pismo (...)s.c. k. 31 wraz z pełnomocnictwem k. 32

Po otrzymaniu odpowiedzi (...)s.c. powód skontaktował się z pozwaną, która jednak w dalszym ciągu podtrzymała twierdzenie, że towar został umieszczony w hurtowni w imieniu powoda i na jego rzecz.

dowód: korespondencja k. 33-35

Sąd dął wiarę zeznaniom świadka D. K.. Zeznania świadka były spójne i logiczne. Świadek nie był związany z żadną ze stron postępowania. Sąd nie dopatrzył się w nich sprzeczności ani niczego, co pozwalałoby poddawać je w wątpliwość.

Zeznania świadka M. K. (3) uznano zasadniczo za niewiarygodne. W szczególności są one sprzeczne z uznanymi za wiarygodne zeznaniami D. K. co do tego, w czyim imieniu M. K. (2) kontaktował się aranżował i koordynował kwestię przechowania i ewentualną odsprzedaż niezużytego przez powoda materiału budowlanego. Nie jest też prawdą, że od września 2019 r. nie podejmował już żadnych czynności w sprawie, gdyż korespondencja stron pochodzi jeszcze z listopada 2019 r. Dlatego Sąd dał im wiarę jedynie w takim zakresie, w jakim znajdowały potwierdzenie w innych dowodach. Nadto wersja wydarzeń przedstawiona przez świadka wydaje się mało wiarygodna sama w sobie. Trudno zwłaszcza wyjaśnić, z jakich powodów świadek, gdyby nie uznawał skuteczności zwrotu, był tak zaangażowany i realizował zwrot towaru w imieniu klienta, który nie płacił mu ani nie był jego pracodawcą.

Dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne w całości, nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

Wniosek powoda o zwrócenie się przez Sąd do spółek (...)sp. z o.o. w W., a przy których zwrot materiałów był dłuższy niż dwa tygodnie został pominięty jako spóźniony.

W myśl art. 458 ⁵ § 1 k.p.c. w postępowaniu gospodarczym powód jest obowiązany powołać wszystkie twierdzenia i dowody w pozwie, a pozwany – w odpowiedzi na pozew. Zgodnie z art. 458 ⁵ § 4 k.p.c. Twierdzenia i dowody powołane z naruszeniem § 1-3 podlegają pominięciu, chyba że strona uprawdopodobni, że ich powołanie nie było możliwe albo że potrzeba ich powołania wynikła później. W takim przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym ich powołanie stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania. Kwestie związane z terminem zwrotu towaru były podnoszone od początku postępowania. Jeśli powód uznał, że wobec tego wniosek ten jest tak istotny, to w pozwie był właściwy czas na powołanie tego dowodu. Ponadto, biorąc pod uwagę inne dowody, okoliczności, na które miał zostać dopuszczony dowód, zostały już wykazane innymi dowodami, co pozwalało na pominięcie dowodu zgodnie z art. 235 ¹ § 1 pkt 2 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Strony zawarły umowę sprzedaży, w ramach której powód twierdzi, że skutecznie zwrócił pozwanej część niewykorzystanych materiałów budowlanych. Z racji tego, że strony nie wskazały precyzyjnie na jakiej podstawie prawnej zwrot ten był dokonywany, można rozważać zarówno to, że umowa sprzedaży została w tym zakresie rozwiązana na mocy porozumienia stron, że od niej odstąpiono na podstawie art. 395 k.c., bądź że została zawarta pod warunkiem rozwiązującym (art. 89 k.c.). W każdej z tych sytuacji roszczenie o zwrot za zwrócony towar opiera się na przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu i zwrocie nienależnego świadczenia (art. 405 i n. k.c.).

Uwzględnienie powództwa zależy w takiej sytuacji od stwierdzenia, czy dokonano zwrotu towaru i czy był on prawnie skuteczny. W ocenie Sądu należy na to pytanie odpowiedzieć pozytywnie z następujących względów. Zawierając umowę, strony ustaliły, że powód będzie mógł zwrócić niewykorzystane materiały tak jak przy poprzednich zamówieniach, tj. w okresie dłuższym niż 2 tygodnie od dnia wydania towaru. Co więcej, kiedy powód zgłosił potrzebę zwrotu towaru, to pracownik pozwanej zorganizował transport, którym zabrano materiały i zawiózł je w sobie wiadome miejsce, nie informując o szczegółach powoda. Także osoby, którym towar oddano na przechowanie, były przekonane, że towar jest jego własnością. W takiej sytuacji należy uznać, że M. K. (2) – działając w imieniu pozwanej – zaakceptował zwrot towaru.

Mając powyższe na uwadze powództwo uwzględniono w całości zgodnie z żądaniem pozwu co do kwoty głównej.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., zasądzając je od dnia wymagalności roszczenia, zgodnie z żądaniem pozwu. W ocenie Sądu nie było podstaw do zasądzenia odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, gdyż prawidłową podstawą dochodzenia roszczenia przez powoda nie była transakcja handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, lecz zwrot świadczenia, którego podstawa odpadła, zgodnie z art. 405 i n. k.c. Dlatego powództwo oddalono w zakresie, w jakim powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych.

Mając to na względzie orzeczono jak w punktach 1 i 2 sentencji.

O kosztach procesu postanowiono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. Pozwana przegrała spór, wiec powinna zwrócić powódce koszty procesu, tj. 500,00 zł opłaty sądowej od pozwu, 1.800,00 zł wynagrodzenia pełnomocnika i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wynagrodzenie pełnomocnika określono na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, a także w oparciu o art. 10 ust. 1 ustawy z 8 marca 2013 roku.