Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Sylwia Dymańska

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania S. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 20 sierpnia 2013 roku nr (...)

w sprawie S. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się S. Z. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od
1 maja 2013 roku na okres lat dwóch,

II.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1632/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 19 marca 2014 r.

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), wstrzymał S. Z. wypłatę renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia 30 lipca 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł S. Z., domagając się jej zmiany i wznowienia wypłaty renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że wskutek wypadku doznał poważnego urazu czołowo- podstawnego, a w konsekwencji krwiaka śródmiąższowego prawego płata czołowego i krwiaka szczeliny międzypółkulowej oraz złamania podstawy przedniego dołu czaszki, wieloodłamowego złamania kości czołowej, jak również złamania kości nosowej i sitowia. Wskutek doznanego wypadku i jego następstw, od 4 grudnia 2010 r. do 30 kwietnia 2013 r. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Jak wskazał odwołujący, stan jego zdrowia nie uległ poprawie i uniemożliwia mu wykonywanie jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Dotyczy to również stanu psychicznego. Odwołujący podał, że od dnia wypadku znajduje się w leczeniu psychiatrycznym z rozpoznaniem organicznych zaburzeń nastroju i emocji oraz organicznego osłabienia sprawności funkcji poznawczych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący S. Z., urodzony
(...)r., ma wykształcenie zawodowe zasadnicze o specjalności monter instalacji sanitarnych. Pracował jako kierowca, a ostatnio prowadził własną działalność gospodarczą- firmę remontowo- budowlaną. Pracował również w rolnictwie jako rolnik.

Od 4 grudnia 2010 r. do 30 kwietnia 2013 r. odwołujący pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W dniu 10 kwietnia 2013 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o ponowne przyznanie mu prawa do tego świadczenia.

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 sierpnia 2013r. ZUS Oddział w T. wstrzymał S. Z. wypłatę renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia 30 lipca 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 17 maja 2013 r. stwierdził u wnioskodawcy:

-

organiczne zaburzenia depresyjne,

-

pourazowy zespół psychoorganiczny czołowy,

-

stan po przebytym urazie czaszkowo- mózgowym z krwiakiem prawego płata czołowego i leczeniu operacyjnym w 2010 r.,

-

niedosłuch obuuszny,

-

zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego z nawracającym zespołem bólowym lędźwiowym.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy na okres do 31 maja 2014 r.

Komisja Lekarska ZUS, po rozpoznaniu sprawy w trybie nadzoru nad wykonywaniem orzecznictwa lekarskiego zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, w opinii lekarskiej z dnia 30 lipca 2013 r. rozpoznała
u wnioskodawcy:

-

stan po urazie czaszkowo- mózgowym 6 czerwca 2010 r. z rozległym złamaniem
w zakresie kości czołowej zatok czołowych i dolnych ścian obu oczodołów, zatok sitowych ze stłuczeniem płatów czołowych i krwiakiem śródmózgowym płata czołowego prawego,

-

stan po zaopatrzeniu rany i leczeniu zachowawczym bez objawów uszkodzenia OUN,

-

stan po plastyce kości czołowej z usunięciem odłamów kostnych 17 czerwca 2010 r.,

-

stan po zropieniu powłok bez zajęcia OUN i reoperacji 9 września 2010 r.,

-

przebyte krwawienie do ciała szklistego gałki ocznej prawej bez udokumentowanego osłabienia ostrości wzroku,

-

zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa bez objawów uszkodzenia układu nerwowego i bez upośledzenia funkcji narządu ruchu.

W konsekwencji, Komisja Lekarska ZUS uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17.05.2013 r.- k. 17 akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30.07.2013 r.- k. 46-47 akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy,
czy istniejąca poprzednio całkowita niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego: lek. med. E. N.specjalisty psychiatry.

W pisemnej opinii z dnia 22 grudnia 2013 r. biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującego:

-

organiczne zaburzenia nastroju.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że rozpoznane zaburzenia w ich obecnym stopniu nasilenia powodują częściową niezdolność do pracy od 1 maja 2013 r. na okres lat dwóch. Przekwalifikowanie zawodowe w obecnym stanie psychicznym badanego jest niemożliwe.

W uzasadnieniu opinii podał, że w dniu 5 czerwca 2010 r. wnioskodawca doznał urazu głowy (uraz czołowo- podstawny) z krwiakiem miąższowym prawego płata czołowego, krwiakiem szczeliny międzypółkulowej, wieloodłamowym złamaniem kości czołowej, złamaniem podstawy przedniego dołu czaszki, złamaniem stropów oczodołów, sitowia, kości nosowej, przednich ścian zatok szczękowych i raną powłok okolicy czołowej. W związku
z tym był leczony w Oddziale Neurochirurgicznym w T., operowany w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii, a następnie leczony w Oddziale Wewnętrznym
w D. (łącznie do 20 sierpnia 2010 r.). Od stycznia 2012 r. wnioskodawca pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym. Od 20 czerwca 2013 r. do 16 lipca 2013 r. leczono go w Oddziale Psychiatrycznym Dziennym z rozpoznaniem organicznych zaburzeń nastroju i emocji oraz organicznego osłabienia sprawności funkcji poznawczych.
W epikryzie zawarto informację, iż uzyskano mierną poprawę stanu psychicznego pacjenta. W trakcie badania psychologicznego w dniu 17 lutego 2012 r. rozpoznano możliwość występowania zmian organicznych OUN oraz zaburzenia depresyjno- lękowe o znacznym nasileniu. W trakcie badania przez konsultanta ZUS z zakresu psychiatrii w dniu 10 lipca 2013 r. potwierdzono obecność dysfunkcji poznawczych i emocjonalnych osobowości
z cechami chwiejności czuciowej, przy sugestii istnienia dyskretnych mikrozmian OUN.
W badaniu TK głowy z dnia 30 września 2013 r. stwierdzono porencefalię płatów czołowych. W takcie obecnego badania psychiatrycznego rozpoznano organiczne zaburzenia nastroju, które w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie badanego w stopniu znacznym i uniemożliwiają przekwalifikowanie zawodowe.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 22.12.2013 r.- k. 31-33,

Sąd w całości podzielił opinię biegłego psychiatry, uznając, że zawiera ona kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłego oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osoby sporządzającej opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłego sądowego odnośnie częściowej okresowej niezdolności badanego do pracy zarobkowej. Nadto podkreślić należy, że opiniujący
w sprawie biegły swoje ustalenia i wnioski wywiódł po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującego.

Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący S. Z. jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio całkowita niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego psychiatry, odwołujący
z uwagi na rozpoznane u niego organiczne zaburzenia nastroju i stopień ich nasilenia, jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 maja 2013 r. na okres lat dwóch.

Uwzględniając wnioski tej opinii, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ZUS Oddział
w T. z dnia 20 sierpnia 2013 r. i przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 maja 2013 r. na okres lat dwóch.

W pozostałym zakresie odwołanie oddalił. Z wydanej w sprawie opinii sądowo- psychiatrycznej, którą Sąd w pełni podzielił, wyraźnie bowiem wynika, że wnioskodawca nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punktach I i II wyroku na podstawie powołanych przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c.