Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 sierpnia 2020 r. w G.

sprawy z powództwa (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4320 zł. (cztery tysiące trzysta dwadzieścia złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2020r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  ustala, że powód ponosi koszty procesu w 60%, zaś pozwana w 40%, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Sygn. akt I C 266/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Państwowe S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko Gminie M. G., domagając się zapłaty kwoty 7.446,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego, a także zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości, na której znajduje się budynek pod adresem ul. (...) w G. o numerze księgi wieczystej (...).

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 13 kwietnia 2020 roku nakazano K. J. opuszczenie, opróżnienie oraz wydanie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w przedmiotowym budynku. Sąd orzekł o prawie K. J. do lokalu socjalnego.

Dnia 07 lipca 2010 roku powód skierował do pozwanej wniosek o przyznanie lokalu socjalnego uprawnionemu.

Konsekwencją niedostarczenia lokalu socjalnego uprawnionemu lokatorowi było żądanie zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, obejmującej czynsz (opłatę eksploatacyjną), opłaty za media związane z używaniem lokalu, na co składały się opłaty za kanalizację, zimną wodę, ciepłą wodę, centralne ogrzewanie i wywóz śmieci za okres od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku. Dochodzona kwota wynika z not księgowych.

Stawka za zimną wodę i odprowadzanie ścieków dla przedmiotowego budynku mieszkalnego została skalkulowana wyłącznie na podstawie kosztów zakupu od dostawcy tj. (...) sp. z o.o. z uwzględnieniem opłat stałych – opłata abonamentowa – podzielonych przez ilość wody zakupionej do wszystkich lokali na ujęciu. Z kolei wysokość opłaty za wywóz śmieci wyliczona została jako iloczyn stawki oraz liczby osób zamieszkujących w lokalu w przedmiotowym okresie.

Powództwo zostało oparte o treść art. 417 k.c.

(pozew – k. 2-4)

Dnia 19 lutego 2019 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 63/19 Sądu Rejonowego w Gdyni wydano nakaz zapłaty, uwzględniając żądanie pozwu.

(nakaz – k. 48)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o uchylenie nakazu zapłaty, oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

Pozwana zakwestionowała powództwo do zasady i wysokości. Przyznała okoliczności dotyczące wydania wyroku eksmisyjnego, jednak twierdziła, że pomimo nałożenia na Gminę obowiązku zapewnienia lokalu socjalnego Skarb Państwa nie przekazał żadnych środków na realizację tego celu.

Pozwana podniosła zarzut przedawnienia, wskazując, że roszczenie objęte pozwem ulega 3-letniemu terminowi przedawnienia, gdyż ma charakter roszczenia deliktowego, o którym mowa w art. 442 ¹ § 1 k.p.c.

Kwestionując wysokość roszczenia pozwana podała, że wydruki naliczeń nie wskazują źródeł wymiaru opłaty, przez co powódka nie sprostała w tym zakresie ciężarowi dowodu wynikającemu z art. 6 k.c.

(sprzeciw – k. 53-54)

Pismem z dnia 17 czerwca 2020 roku powód rozszerzył powództwo, domagając się zapłaty na swoją rzecz kwoty 10.972,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, a także zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Powód powołał się na wydaną w sprawie opinię biegłej, twierdząc, że zgodnie z jej wnioskami, wartość czynszu rynkowego za najem pomieszczenia mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...) w okresie od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku wyniosła 5.460 zł. Z kolei wysokość opłat za media w tym okresie wyniosła 5.512,43 zł. Suma tych kwot wynosi 10.972,43 zł.

(pismo z dnia 17.06.2020r. – k. 148-148v.)

Pozwana w odpowiedzi na rozszerzenie powództwa wniosła o oddalenie powództwa i podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Pozwana zwracała uwagę na przedawnienie roszczenia objętego pozwem, a także niewykazanie wysokości realnie poniesionej szkody. Zdaniem pozwanej roszczenie nie obejmowało szkody w postaci lucrum cessans, nawet po rozszerzeniu powództwa. Z treści pozwu nie wynika, aby opłata eksploatacyjna stanowiła wartość wolnorynkowego czynszu najmu.

(pismo z dnia 23.07.2020r. – k. 155-159)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości Skarbu Państwa, składającej się m.in. z działki ewidencyjnej o numerze (...), położonej przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Na wyżej opisanej działce znajduje się wzniesiony przez powódkę budynek mieszkalny, w którym znajduje się pomieszczenie mieszkalne oznaczone numerem (...).

(okoliczności bezsporne nadto potwierdzone: wydrukiem treści księgi wieczystej o numerze (...) – k. 18-23)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2010 roku Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 141/10 z powództwa (...) Państwowych S.A. w W. przy udziale interwenienta ubocznego Gminy M. G., nakazał pozwanemu K. J., aby opuścił, opróżnił i wydał lokal mieszkalny nr (...), przy ul. (...) w G., orzekając że pozwanemu przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego.

(okoliczność bezsporna nadto potwierdzona: wyrokiem – k. 24 wraz z pieczęcią klauzuli wykonalności co do kosztów procesu – k. 24v.)

Pismem z dnia 07 lipca 2010 roku powód przekazał Urzędowi Miasta w G. kopię wyżej opisanego wyroku, wnosząc o wskazanie uprawnionemu lokalu socjalnego.

(okoliczność bezsporna nadto potwierdzona: pismem – k. 25)

Pismem z dnia 21 lipca 2010 roku pozwana poinformowała powoda, że Urząd Miasta w G. wszczął postępowanie zarejestrowane pod numerem MS – (...), podając, że zobowiązania realizowane są sukcesywnie według kolejności na liście, począwszy od najdłużej zarejestrowanych zobowiązań, a także że nie było wówczas możliwości określenia wiążącego terminu zapewnienia odpowiedniego lokalu socjalnego.

(okoliczność bezsporna nadto potwierdzona: pismem – k. 26)

W okresie objętym pozwem pozwana nie zapewniła uprawnionemu lokalu socjalnego.

(okoliczności bezsporne)

Z tytułu bezumownego zajmowania pomieszczenia mieszkalnego przez K. J. powód naliczał odszkodowanie, w skład którego wchodziły:

a)  opłata za wywóz śmieci ustalanej ryczałtowo jako iloczyn stawki bazowej oraz ilości zamieszkałych osób, przyjmując, że jest to 1 osoba – od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 30 kwietnia 2016 roku w kwocie 17 zł, a w okresie od dnia 01 maja 2016 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku w kwocie 16 zł,

b)  opłaty za zużycie zimnej wody oraz kanalizację ustalanej ryczałtowo jako iloraz kosztu zakupu do wszystkich lokali na ujęciu od dostawcy (...) sp. z o.o. (z uwzględnieniem opłat stałych oraz opłaty abonamentowej) oraz liczby tych lokali,

c)  opłaty za ciepłą wodę ustalanej ryczałtowo jako iloczyn stawki bazowej oraz ilości zamieszkałych osób, przyjmując, że jest to 1 osoba,

d)  opłaty za ogrzewanie ustalanej ryczałtowo jako iloczyn stawki bazowej i powierzchni użytkowej (10,30 m ²),

e)  eksploatacji naliczanej ryczałtowo jako iloczyn stawki bazowej (w okresie od 01 lipca 2015 roku do dnia 30 czerwca 2015 roku – 5,91 zł, od dnia 01 lipca 2016 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku – 6,49 zł) oraz powierzchni użytkowej (10,30 m ²), łącznie w okresie od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 30 listopada 2015 roku naliczono kwotę 304,35 zł, w okresie od dnia 01 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku kwotę 1.629,39 zł.

Wobec nie uiszczania należności przez K. J. powód powstałymi kosztami obciążał pozwaną.

(dowody: naliczenia– k. 27-30, noty księgowe– k. 31-36, wykaz sald – k. 37-38)

Powód przesyłał pozwanej wystawiane noty księgowe, jednak pozwana odmawiała ich zapłaty bez przeprowadzenia postępowania sądowego w tym zakresie.

(okoliczność bezsporna nadto potwierdzona: pismami – k. 40-45)

Wysokość czynszu możliwego do uzyskania z tytułu najmu pomieszczenia mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...) w okresie od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku wynosiła łącznie 5.460 zł, przy czym w okresie od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku była to kwota 1.140 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej M. S. – k. 82-105)

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów w postaci wyroku eksmisyjnego oraz dokumentów prywatnych w postaci naliczeń oraz korespondencji stron – co do ich istnienia oraz faktu że zawarto w nich wskazane treści. Podkreślić bowiem należy, iż dokumenty w postaci orzeczeń sądowych mają charakter dokumentów urzędowych i w związku z tym korzystają one z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, których w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie obaliła w trybie art. 252 k.p.c. W przypadku dokumentów mających charakter dokumentów prywatnych żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów ani nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Za pozbawione znaczenia dowodowego Sąd uznał pismo powoda z dnia 18 czerwca 2018 roku dotyczące wezwania powódki do wskazania lokalu socjalnego uprawnionemu K. J., ponieważ pozew obejmuje okres wcześniejszy, a więc do końca 2017 roku. Poza tym strony nie kwestionowały, aby K. J. zajmował przedmiotowe pomieszczenie w okresie objętym pozwem, a opuścił je, co wynika z opinii biegłej, w późniejszym okresie. Nadto poza sporem pozostawało, że pozwany uczestniczył w postępowaniu eksmisyjnym w charakterze interwenienta ubocznego, stąd znał treść wydanego wyroku.

Wprawdzie postanowieniem z dnia 12 czerwca 2019 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw wysokości czynszów na okoliczność ustalenia wysokości czynszu, jaki mogłaby uzyskać powódka z tytułu najmu lokalu mieszkalnego w G. przy ul. (...) w okresie od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku, gdyby powód posiadał możliwość swobodnego dysponowania nim, z rozbiciem na poszczególne miesiące, przy uwzględnieniu warunków panujących na rynku lokalnym, a także ustalenia prawidłowości wyliczenia opłat eksploatacyjnych i opłat za media przez powoda w okresie żądania pozwu, jednakże rozstrzygnięcie zapadło tylko częściowo w oparciu o sporządzoną opinię, tj. w zakresie ustalenia możliwego do uzyskania czynszu najmu, a w pozostałym zakresie w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, albowiem sporządzona opinia częściowo okazała się nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły potwierdził prawidłowość wyliczeń rachunkowych dokonanych przez powoda. W braku dokumentów źródłowych stanowiących podstawę wyliczeń, nie dokonał ich oceny w tym zakresie.

Dowód z opinii biegłego nie może zastępować dokumentów źródłowych, z których wynika wysokość dochodzonej szkody rzeczywistej.

W ocenie Sądu brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej pisemnej opinii przestawionej w niniejszej sprawie przez biegłą M. S.. Zdaniem Sądu przedmiotowa opinia, we wskazanym zakresie, stanowiła pełnowartościowy dowód w sprawie, gdyż została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z dziedziny szacowania nieruchomości, a nadto opinia ta jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, zaś wnioski końcowe są kategoryczne i zostały dobrze uzasadnione. Nadto, przedstawiona opinia nie budzi żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Należy podkreślić, że przedmiotowa opinia nie była kwestionowana przez strony. W tym stanie rzeczy opinia przedstawiona przez biegłą sądową M. S. była w pełni wiarygodnym i przydatnym środkiem dowodowym do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, we wskazanym zakresie.

Powódka domagała się odszkodowania za poniesioną szkodę zarówno w postaci lucrum cessans obejmującą możliwy do uzyskania w tym okresie czynsz najmu w łącznej kwocie 5.460 zł, jak również w postaci damnum emergens obejmującą opłaty eksploatacyjne (opłaty za kanalizację, ciepłą wodę, centralne ogrzewanie, zimną wodę oraz wywóz śmieci) należne za okres od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku w łącznej kwocie 5.194,58 zł z wyrównaniem w wysokości 317,85 zł.

Sąd nie miał wątpliwości, że żądanie pozwu już w pierwotnym kształcie zawierało żądanie zasądzenia odszkodowania z tytułu utraconych korzyści w postaci możliwego do uzyskania czynszu najmu, gdyby powód mógł nim swobodnie dysponować. Powód wskazał bowiem w pozwie, że obecność lokatora w wyżej opisanym lokalu uniemożliwia powodowi swobodne nim rozporządzanie poprzez sprzedaż lub wynajem za cenę, jaką można otrzymać w miejscu jego położenia. Powód precyzuje zresztą, że tzw. opłata eksploatacyjna obejmuje kwotę czynszu. Nie ulegało wątpliwości, że naliczana opłata eksploatacyjna stanowiła wartość możliwego do uzyskania czynszu najmu z tytułu najmu i żądanie zapłaty z tego tytułu zostało w pozwie wystarczająco wyeksplikowane. Należy zwrócić uwagę, że pojęcia najmu oraz eksploatacji są ze sobą ściśle związane, a sama eksploatacja jest elementem wykonywania umowy najmu.

Podstawową kwestią sporną w niniejszej sprawie była wysokość poniesionej przez powoda szkody, a dokładnie czynszu najmu, jaki powód mógłby uzyskać na wolnym rynku, w przypadku, gdyby mógł swobodnie korzystać ze swojej nieruchomości, a także szkody realnej w postaci opłat za media.

Swoje roszczenie powód oparł więc na treści art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733 ze zm.) w zw. z art. 417 k.c. Zgodnie z art. 18 ust. 5 ww. ustawy jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Natomiast w myśl art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W świetle art. 417 k.c. do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy M. G. konieczne było zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powoda, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej.

Przechodząc do oceny roszczenia powoda pod kątem przesłanek określonych w przepisie art. 417 k.c. należy wskazać, że pozwana nie kwestionowała ani treści wyroku eksmisyjnego ani tego, że w spornym okresie nie przedstawiła K. J. oferty najmu lokalu socjalnego i osoba ta zajmowała lokal powódki w okresie objętym pozwem. W tym stanie rzeczy stwierdzić należało, że powód jako właściciel nieruchomości (budynku przez nią wzniesionego na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste) nie mógł wykonywać w stosunku do zajmowanej przez byłego lokatora nieruchomości wszystkich uprawnień, jakie przysługują mu na podstawie przepisu art. 140 k.c., w szczególności nie mógł tej nieruchomości wynająć i czerpać z tego tytułu pożytków. Brak możliwości wykonywania uprawnień właścicielskich do tej nieruchomości spowodowany był wyłącznie brakiem dostarczenia byłemu lokatorowi lokalu socjalnego. Powód nie mógł bowiem samowolnie usunąć tej osoby z lokalu, z uwagi na treść wyroku eksmisyjnego. Wobec powyższego zachowanie pozwanej Gminy należało uznać za bezprawne zaniechanie, gdyż zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie lokatorów (...) obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Zatem jest to obowiązek bezwzględny nałożony na gminę przez ustawodawcę. Dlatego, należało uznać, iż co do zasady, pozwana odpowiada za szkodę, spowodowaną nie dostarczeniem lokalu socjalnego eksmitowanemu lokatorowi, jaką ponosi właściciel z uwagi na niemożność swobodnego dysponowania należącym do niego lokalem. Już samo nie przedstawienie przez pozwaną oferty umowy najmu lokalu socjalnego, tj. niewykonanie przez Gminę jej ustawowego obowiązku, stanowi zaniechanie w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. i taki pogląd należy uznać za ugruntowany w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. W wyroku z 18 lutego 2004 roku w sprawie o sygn. V CK 253/03 (LEX nr 319627), Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedzialność gminy nie jest uzależniona od wykazania winy, przeciwnie, podstawą roszczenia odszkodowawczego jest sam fakt niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego. Z kolei w postanowieniu z dnia 25 czerwca 2008 roku III CZP 46/08 (LEX nr 437195), Sąd Najwyższy wskazał, że „treść art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie lokatorów (...) jest jednoznaczna. Stanowi on, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy, na podstawie art. 417 k.c. Stwierdzenie, że roszczenie odszkodowawcze przysługuje na podstawie art. 417 k.c. oznacza, iż brak jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczeń w zakresie stosowania tego przepisu, a w konsekwencji do stosowania art. 361 k.c.”. Wobec powyższego Sąd uznał, iż została spełniona przesłanka bezprawnego zaniechania pozwanej Gminy M. G. przy wykonywaniu władzy publicznej. W tym stanie rzeczy uznać należało, że powództwo jest co do zasady uzasadnione.

Odnosząc się do treści żądania, należy wskazać, iż w przypadku dochodzenia naprawienia szkody o charakterze nieosiągniętego zysku (lucrum cessans) koniecznym jest wykazanie przez właściciela nieruchomości, że w przypadku, gdyby stanowiący jego własność lokal, nie był zajmowany przez osoby prawomocnie eksmitowane, uzyskałby z tytułu jego najmu dochód w wysokości kwoty dochodzonej w pozwie. Zważyć przy tym należy, iż według poglądów zawartych w orzecznictwie, ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny, gdyż polega na przyjęciu, na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta. Jednakże utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowania udowodniona (art. 6 k.c.). Ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma wprawdzie charakter hipotetyczny, ale szkoda taka musi być przez osobę poszkodowaną wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, że uzasadnia ono w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, iż utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 1999r., III CKN 133/98, LEX nr 1213618, wyrok Sąd Najwyższego z dnia z dnia 3 października 1979 roku, II CR 304/79, OSNC 1980/9/164). W innym orzeczeniu z dnia 26 stycznia 2005 roku w sprawie o sygn. V CK 426/04 (LEX nr 147221) Sąd Najwyższy podniósł, iż wykazanie szkody w postaci lucrum cessans z natury rzeczy ma charakter hipotetyczny. Nie sprzeciwia się to przyjęciu, że szkoda rzeczywiście powstała, jeżeli zostanie udowodnione tak duże prawdopodobieństwo osiągnięcia korzyści majątkowej przez poszkodowanego, że rozsądnie rzecz oceniając można stwierdzić, iż poszkodowany na pewno uzyskałby korzyść, gdyby nie wystąpiło zdarzenie, w związku z którym ten skutek był niemożliwy. Podobnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 października 2000 roku w sprawie sygn. V CKN 111/00 (LEX nr 52740), wskazując, iż przepis art. 361 § 2 k.c. w części dotyczącej utraconych korzyści wymaga przyjęcia hipotetycznego przebiegu zdarzeń i ustalenia wysokiego prawdopodobieństwa utraty korzyści. Ustawodawca nie wskazał bliższych kryteriów budowania tych hipotez, pozostawiając je wiedzy i doświadczeniu życiowemu składu orzekającego, stosowanym odpowiednio do okoliczności sprawy. Biorąc powyższe okoliczności pod rozwagę podkreślić należy, iż rzeczą strony powodowej było w niniejszej sprawie wykazanie istnienia okoliczności, które w normalnym toku rzeczy doprowadziłyby do uzyskania utraconej korzyści.

W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu powód wykazał, iż w spornym okresie miał możliwość wynajęcia spornego lokalu z wysokim prawdopodobieństwem na wolnym rynku i uzyskania czynszu najmu w żądanej wysokości. Taki wniosek wynika z opinii biegłej sądowej z zakresu wyceny nieruchomości. Opinia biegłej nie była przez strony kwestionowana. Przedmiotowy lokal, również przed jego remontem, nadawał się do wynajęcia. Zważywszy, że wyrok eksmisyjny uprawomocnił się już w 2010 roku, to gdyby przyjąć, że pozwana wykonałaby swój obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej bez zbędnej zwłoki, to bez wątpienia już w okresie objętym żądaniem pozwu mogłaby lokal ten zaoferować do wynajęcia. W tych okolicznościach należało uznać, iż żądanie powoda o zapłatę odszkodowania obejmującego utracone korzyści zasługuje w całości na uwzględnienie. Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania Sąd przyjął wysokość miesięcznej stawki czynszu na kwotę wskazaną w opinii biegłej sądowej, a więc w roku 2015 na kwotę 190 zł, z kolei w latach 2016-2017 na kwotę 180 zł.

Zatem utracone korzyści z powyższego tytułu w okresie objętym pozwem obejmowały łącznie kwotę 5.460 zł, przy czym w okresie od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku była to kwota 1.140 zł.

Odnośnie drugiego żądania, jak wskazuje się w doktrynie strata damnum emergens obejmuje zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów poszkodowanego, a więc rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do niego w chwili zdarzenia, za które odpowiedzialność została przypisana oznaczonemu podmiotowi (por. A. Olejniczak [w:] A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, LEX 2014). Zmniejszenie aktywów następuje przez utratę, ubytek lub zniszczenie poszczególnych elementów majątkowych, które dotąd przysługiwały poszkodowanemu (por. K. Zagrobelny [w:] E. Gniewek, P. Machnikowski (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. 7, 2016). Na podstawie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że powód nie wykazał, że poniósł szkodę w postaci tej straty. Nie budziło wątpliwości, że przedmiotowe opłaty eksploatacyjne nie były uiszczane przez K. J., co wynika z wykazu sald złożonego z pozwem, jednak przedstawione opłaty nie były możliwe do weryfikacji.

Sąd uznał, że udowodnienie prawidłowości zastosowanych stawek ryczałtowych z tytułu mediów należało do powoda zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., bo to on z faktu tego wywodziła skutki prawne. Zasada rozkładu ciężaru dowodu skonkretyzowana w treści art. 6 k.c. przewiduje, że ten kto, powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty uzasadniające żądanie. Do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie. Ciężarowi temu powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie sprostał.

Jedynymi dokumentami, na które powołuje się powód są jego własne naliczenia oraz noty księgowe za okres objęty pozwem, nie poparte materiałem źródłowym, zeznaniami głównej księgowej, czy też dokumentacją księgową. W dokumentach tych określone są kwoty należne powodowi tytułem opłat m.in. za wodę, kanalizację, ogrzewanie i wywóz śmieci. Należało zatem przyjąć, że wobec kwestionowania przez stronę pozwaną wysokości szkody rzeczywiście poniesionej przez powoda, jej wysokość nie została udowodniona. Jak wynika z przedłożonych dokumentów opłaty w tym zakresie były naliczane ryczałtem częściowo w oparciu o koszt zakupu części usług, tj. wody i kanalizacji od (...) Sp. z o.o. w G.. Jeżeli chodzi o koszt ogrzewania, również była to kwota naliczana ryczałtowo od powierzchni pomieszczenia, podobnie jak ciepła woda ze zmienną w postaci ilości zamieszkałych osób, jednak powód nie wskazał, w jaki sposób ustalił stawki bazowe. Powód nie wykazał, czy w pomieszczeniu były liczniki, jaka ilość mediów została zakupiona dla całej nieruchomości, jeżeli wartość usług dzielona była przez ilość lokali na ujęciu. Nie jest też wiadomo, ilu lokali ujęcie dotyczyło. Podobnie sytuacja kształtowała się w odniesieniu do kosztu wywozu śmieci – brak było możliwości weryfikacji prawidłowości wyliczenia tej opłaty. Wyliczenia dokonane przez powoda dotyczą więc hipotetycznego (zakładanego przez niego) zużycia tych mediów w okresie objętym pozwem.

Sąd częściowo uwzględnił podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia w zakresie należności za okres od dnia 01 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku. Podstawę roszczenia powódki stanowi bowiem art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (...)., który wskazuje, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 k.c. W związku z tym, odpowiedzialność pozwanej jest odpowiedzialnością deliktową, a zgodnie z art. 442 ¹ § 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W związku z tym, że pozew wniesiony został dnia 18 stycznia 2019 roku, należało uznać, że roszczenie obejmujące odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego za wskazany wyżej okres uległo przedawnieniu. Roszczenie z tytułu odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego stawało się bowiem wymagalne z upływem każdego kolejnego miesiąca, w którym lokal był zajmowany przez osoby, co do których orzeczono eksmisję z tego lokalu. Odszkodowanie należne od tych osób jest bowiem świadczeniem okresowym (art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów), stąd dopiero roszczenie za okres od stycznia 2016 roku do grudnia 2017 roku nie uległo przedawnieniu. Sąd miał bowiem na uwadze, że zgodnie z art. 118 k.c. dla roszczeń o świadczenia okresowe koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Na marginesie należało zaznaczyć, że w przypadku roszczenia z tytułu czynu niedozwolonego początek biegu terminu przedawnienia zazwyczaj odrywa się od terminu wymagalności roszczenia, który zależy od wezwania dłużnika do zapłaty.

Zatem przedawnieniu uległo roszczenie powódki w okresie do 31 grudnia 2015 roku tak w zakresie damnum emergens jak i w zakresie lucrum cessans. Wysokość szkody w pierwszym przypadku nie została wykazana, z kolei w drugim, tj. lucrum cessans w przedawnionym zakresie wyniosła 1.140 zł.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 417 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego – Sąd w punkcie I. wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.320 zł (2x po 2160 zł.), a w punkcie II. wyroku na podstawie ww. przepisów stosowanych a contrario w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 118 k.c. oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Od zasądzonej kwoty Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 455 k.c. zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 07 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty. O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono od dnia wyrokowania, co wynika z charakteru sporu. Pozwana nie posiadała świadomości w zakresie wysokości kwoty, jaką winna zapłacić powodowi. Opinia biegłej w zakresie możliwego do osiągnięcia czynszu z tytułu najmu pomieszczenia objętego pozwem przekraczała wysokość tzw. opłaty eksploatacyjnej naliczanej przez powoda, której zapłaty się domagał. Poza tym wysokość poniesionej szkody wymagała zasięgnięcia wiadomości specjalnych.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. art. 108 § 1 k.p.c., orzekając, że powód ponosi koszty procesu w 60 % natomiast pozwana w 40 %, a więc na zasadzie stosunkowego rozdzielenia kosztów w proporcji, w jakiej strony uległy w swoim żądaniu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.