Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczony P. P. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 18.04.2018r. znak: 370000/602/2018-ZAS ( (...)), którą odmówiono mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Wniósł o zmianę ww. decyzji i przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego od dnia 01.01.2018r. do dnia uzyskania pełnej sprawności fizycznej.

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że organ rentowy nie wziął pod uwagę schorzenia kręgosłupa szyjnego, które wystąpiło niemal bezpośrednio po wypadku i łączy się ze schorzeniem stawu barkowego. Zaznaczył, że wstępna diagnoza bezpośrednio po wypadku nie była klarowna, z uwagi na pokaleczone żebra, których ból był promieniujący i trudne było określenie, gdzie leży przyczyna ograniczonej ruchomości ręki. Wskazał, że z tych przyczyn właściwa diagnoza była możliwa po zagojeniu się rany w klatce piersiowej. Podał, że w niedługim czasie po wypadku zaczął odczuwać silne bóle głowy i dyskomfort w ruchu szyją.

P. P. uzasadniając, podał również, że każdy większy wysiłek kończy się odnawiającą kontuzją stawu barkowego i bólem mięśnia dwugłowowego oraz łokcia, ręki prawej, a także bólami kręgosłupa szyjnego, co uniemożliwia poruszanie głową w całym jej zakresie ruchu, skutkuje zawrotami, bólem głowy, mdłościami. Podał, że konsultował swój stan zdrowia z neurologiem i ortopedą, którzy wskazali, że konieczna jest operacja kręgosłupa i stawu barkowego, aby przywrócić sprawność szyi oraz barku.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych w S. (ZUS), reprezentowany przez radcę prawnego, w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swego stanowiska organ wskazał, iż Lekarz Orzecznik ZUS oraz Komisja Lekarska ZUS, po przeprowadzeniu badań lekarskich uznały, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie wobec P. P. uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 27.01.2020r. (k. 7) o toczącym się postępowaniu zawiadomiono zainteresowanego – Piekarnię- (...) w S..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

P. P. ma 49 lat. Z zawodu jest stolarzem budowlanym. Ostatnio pracował jako ślusarz.

Od dnia 19.06.2017r. był niezdolny do pracy z powodu choroby. Okres zasiłkowy zakończył się z dniem 28.12.2017r., tj. po 182 dniach.

Bezsporne, a nadto dowód: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne – ZNp-7 – k. 1-5 akt organu rentowego.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 06.03.2018r. orzekł wobec P. P. brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Od powyższej decyzji P. P. złożył sprzeciw. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 04.04.2018r. wskazała na brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowody: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 06.03.2018r. – k. 10 akt organu rentowego; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS Nr (...) z dnia 04.04.2018r. – k. 12 akt organu rentowego.

Na mocy decyzji z dnia 18.04.2018r. ZUS odmówił P. P. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Uzasadniając powyższe, organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 04.04.2018r. orzekła, że stan zdrowia nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: decyzja (...) Oddział w S. z dnia 10.10.2019r. – k. 6 akt organu rentowego.

U P. P. rozpoznano:

1.  uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego prawego z ciasnotą podbarkową,

2.  chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

P. P. od dnia 29.12.2017r. był zdolny do pracy. P. P. podjął pracę w 2018 r. Nie pracuje od maja 2019r. Istniejące schorzenie barku prawego wymaga leczenia artroskopowego. Leczenie zachowawcze (tj. rehabilitacja) nie spowodowuje wyleczenia istniejącego uszkodzenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Okres oczekiwania na artroskopię barku nie może być powodem niezdolności do pracy. Opinia ortopedyczna jest zgodna z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS.

Dowód: pisemna opinia z dnia 27.10.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii oraz traumatologii – k. 32-31v.

P. P. był niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie:

⚫

23.01.2018r. – 20.02.2018r.;

⚫

21.02.2018r. – 20.02.2018r.;

⚫

28.01.2019r. – 06.02.2019r.;

⚫

07.02.2019r. – 08.03.2019r.;

⚫

09.03.2019r. – 15.03.2019r.;

⚫

09.03.2019r. – 30.03.2019r.

Dowód: zestawienie zaświadczeń z dnia 10.12.2020r. – k. 47 akt sprawy.

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 13.02.2020r. sprostowano protokół powypadkowy nr 004/17 ustalający okoliczności i przyczyny wypadku przy pracy pracownika P. P. z dnia 13.06.2017r. sporządzony przez pozwanego pracodawcę (...) Spółkę Jawną Z. Ł. i P. F. w J. dnia 30.06.2017r. i zatwierdzony w dniu 04.07.2017r.

Dowód: odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku, który zapadł w sprawie sygn. akt V P 172/17 w dniu 13.02.2020r. – k. 25-25v. akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie P. P. nie jest zasadne, a zatem zasługiwało na oddalenie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy (Dz. U. z 2009 r., Nr 167, poz. 1322 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne z tytułu wypadku przy pracy przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy w związku z wypadkiem, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Oznacza to, że dla przyznania świadczenia rehabilitacyjnego konieczne jest łączne spełnienie trzech przesłanek: wyczerpanie zasiłku chorobowego, dalsza niezdolność do pracy oraz pozytywne rokowanie dotyczące odzyskania zdolności do pracy wskutek leczenia lub rehabilitacji zastosowanej po wyczerpaniu zasiłku chorobowego.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony bezspornie spełnił pierwszą przesłankę, albowiem wyczerpał okres pobierania zasiłku chorobowego (w wymiarze 182 dni).

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do ustalenia, czy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego (okres zasiłkowy zakończył się z dniem 28.12.2017r.) ubezpieczony od dnia 29.12.2017r. był zdolny do pracy jako ślusarz; a jeżeli nie był zdolny do pracy, to czy niezdolność do pracy była spowodowana wypadkiem przy pracy doznanym w dniu 13.06.2017r.; jeżeli zaś nie był zdolny do pracy, to czy dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie przez ubezpieczonego zdolności do pracy, a jeżeli tak, to kiedy.

Dla ustalenia tej kwestii niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii, co uczynił w oparciu o przepis art. 278 k.p.c.

Opinia sądowo – lekarska sporządzona została przez lekarza specjalistę ortopedę, w oparciu o dokumentację medyczną znajdującą się w aktach rentowych ZUS oraz badanie ubezpieczonego.

Z treści pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii wynika, że u P. P. rozpoznano: uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego prawego z ciasnotą podbarkową; chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

Odpowiadając na pytania Sądu biegły wskazał, że P. P. od dnia 29.12.2017r. był zdolny do pracy.

Nadto, biegły opiniując wskazał, że ubezpieczony był zdolny do pracy od dnia 29.12.2017r., ponieważ podjął pracę po tym okresie. Podał również, że nie pracuje on dopiero od maja 2019r. Z opinii wynika, że istniejące schorzenie barku prawego wymaga leczenia artroskopowego, a leczenie zachowawcze, tj. rehabilitacja - nie spowodowuje wyleczenia istniejącego uszkodzenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. W ocenie biegłego, okres oczekiwania na artroskopię barku nie może być powodem niezdolności do pracy. Biegły zaznaczył, że opinia ortopedyczna jest zgodna z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS (vide: pisemna opinia z dnia 27.10.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii oraz traumatologii – k. 32-31v.).

Zauważyć należy, że ubezpieczony złożył zarzuty do ww. opinii, które jednak stanowiły swoistą polemikę z treścią opinii.

Analiza akt sprawy, w tym załączonym przez strony dokumentów pozwoliła na ustalenie, że ubezpieczony P. P. był niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie:

⚫

23.01.2018r. – 20.02.2018r.;

⚫

21.02.2018r. – 20.02.2018r.;

⚫

28.01.2019r. – 06.02.2019r.;

⚫

07.02.2019r. – 08.03.2019r.;

⚫

09.03.2019r. – 15.03.2019r.;

⚫

09.03.2019r. – 30.03.2019r.

Powyższe odnajduje swe potwierdzenie w treści złożonego przez organ rentowy zestawienia zaświadczeń z dnia 10.12.2020r. – k. 47 akt sprawy.

Dotychczas przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwalało bowiem na ustalenie niezbędnych okoliczności, a w konsekwencji na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie.

W ocenie Sądu, ww. opinia spełnia wymogi fachowości, rzetelności i jest logiczna. Wnioski zawarte w opinii zostały uzasadnione w sposób szczegółowy, jasny i przekonywujący. Ponadto opinia została sporządzona przez lekarza specjalistę, a zatem zawarte w niej twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinia jest przy tym jednoznaczna i stanowcza. W tym stanie rzeczy przedmiotową opinię przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, co do stanu zdrowia ubezpieczonego. Nie została ona skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Sąd ustalił stan faktyczny również w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, w szczególności dokumentacji medycznej, w tym znajdującej się w aktach organu rentowego.

Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z treścią art. 148 ¹ k.p.c. Sąd uznał, że dowody zgromadzone w sprawie są wystarczające do jej rozstrzygnięcia, stronom zapewniono możliwość wypowiedzenia się na temat wartości procesowej zgromadzonych dowodów, w sprawie nie pozostały żadne czynności, które miałyby zostać przeprowadzone na rozprawie, wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, zostały ustalone.

Sąd rozstrzygnął sprawę na podstawie dokumentów złożonych przez strony i opinii biegłego.

Po pouczeniu przez sąd o możliwości rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym (k. 48.), strony nie wnosiły o przeprowadzenie czynności, które wymagają rozprawy, ani samej rozprawy.

Na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd odwołanie oddalił.