Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczony R. W. (1) odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 15.10.2019r. znak: 370000/602/2019-ZAS ( (...)), którą odmówiono mu prawa do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 13.08.2019r. do 09.01.2020r. w wysokości 100% podstawy wymiaru.

Wniósł o zmianę ww. decyzji i przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego.

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że od 12.02.2019r. jest na zwolnieniu lekarskim w związku z wypadkiem przy pracy, zaś od 13.08.2019r. przyznano mu świadczenie rehabilitacyjne na najbliższe 5 miesięcy. Podał, że w dniu 24.04.2019r. w szpitalu w S. przeprowadzono operację całkowicie uszkodzonego więzadła krzyżowego przedniego i łąkotki przyśrodkowej stawu kolanowego prawego. Zaznaczył, iż w dniu 12.02.2019r. uległ wypadkowi przy pracy. Zaznaczył, ze w dniu 03.05.2019r. i 05.05.2019r. został przyjęty do szpitala w C. w związku z obrzękiem po artroskopii kolana. R. W. (1) podał, że w związku z wypadkiem przy pracy i uszkodzonym prawym kolanem został skierowany na turnus rehabilitacyjny do Ośrodka (...) od dnia 24.11.2019r. na okres 24 dni kalendarzowych.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych w S. (ZUS) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na uzasadnienie swego stanowiska organ wskazał, iż warunkiem przyznania świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego jest uznanie zdarzenia za wypadek.

Podał, że zgodnie z opinią Głównego Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.09.2019r. schorzenie kolana prawego zostało utrwalone przed 12.02.2019r., a więc w wyniku zdarzenia nie doszło do urazu, a w związku z tym zdarzenia z dnia 12.02.2019r. nie uznano za wypadek przy pracy. Co więcej organ rentowy zaznaczył, że R. W. (2) przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 13.08.2019r. do 10.11.2019r. w wysokości 90% podstawy wymiaru oraz od 11.11.2019r. do 09.01.2020r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 09.12.2019r. zawiadomiono o toczącym się postępowaniu zainteresowanego (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w C. (k. 18).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. W. (1) ma 24 lata. Pozostaje w zatrudnieniu w przedsiębiorstwie (...) w C. – w charakterze ślusarza. Z zawodu jest elektromechanikiem.

W dniu 12.02.2019r. R. W. (1) w trakcie pracy uległ wypadkowi w wyniku poślizgnięcia się na mokrej powierzchni.

Od dnia 12.02.2019r. był niezdolny do pracy z powodu choroby. Okres zasiłkowy zakończył się z dniem 12.08.2019r., tj. po 182 dniach. Powołany przez pracodawcę zespół powypadkowy uznał ww. zdarzenie za wypadek przy pracy.

Bezsporne, a nadto: akta organu rentowego, wniosek o świadczenie rehabilitacyjne – ZNp-7 – k. 1-5; protokół nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 01.08.2019r. ustalił wobec R. W. (1) rokowanie odzyskania zdolności do pracy, wskazując, że istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, na okres 5 miesięcy, licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Dowód: akta organu rentowego – orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 01.08.2019r. – k. 10.

Główny Lekarz Orzecznik ZUS w treści opinii lekarskiej z dnia 20.09.2019r. stwierdził, że schorzenie kolana prawego utrwalone zostało przed dniem 12.02.2019r.

Dowód: akta organu rentowego – Opinia lekarska z dnia 20.09.2019r. – k. 32.

Na mocy decyzji z dnia 21.08.2019r. organ rentowy przyznał R. W. (2) prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 13.08.2019r. do 10.11.2019r. w wysokości 90% podstawy wymiaru, od 11.11.2019r. do 09.01.2020r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał, że Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 01.08.2019r. orzekł o celowości przyznania świadczenia rehabilitacyjnego w związku z ogólnym stanem zdrowia.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja (...) Oddział w S. z dnia 21.08.2019r. – k. 7.

(...) Oddział w S. uznał, że zdarzenie z dnia 12.02.2019r., jakiemu uległ R. W. (1) nie jest wypadkiem przy pracy, albowiem schorzenie kolana prawego zostało utrwalone przed dniem 12.02.2019r.

Dowód: akta organu rentowego – opinia w sprawie nieuznania zdarzenia za wypadek z dnia 25.09.2019r., notatka z dnia 25.09.2019r.

Na mocy decyzji z dnia 15.10.2019r. organ rentowy odmówił R. W. (2) prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 13.08.2019r. do 09.01.2020r. w wysokości 100% podstawy wymiaru.

Uzasadniając powyższe organ rentowy wskazał, że zdarzenie, jakiemu uległ R. W. (1) w dniu 12.02.2019r. nie zostało uznane za wypadek przy pracy, ponieważ nie spełnia definicji wypadku przy pracy – brak urazu.

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja (...) Oddział w S. z dnia 15.10.2019.

U R. W. (1) rozpoznano skręcenie kolana prawego z uszkodzeniem (...) i łąkotki przyśrodkowej – leczone artroskopowo.

Na skutek zdarzenia z dnia 12.02.2019r. R. W. (1) doznał urazu skrętnego kolana prawego z uszkodzeniem (...) i łąkotki przyśrodkowej. Niezdolność do pracy w okresie od 13.08.2019r. do 09.01.2020r. miała związek ze zdarzeniem z dnia 12.02.2019r. Opisane przez R. W. (1) zdarzenie z dnia 12.02.2019r. należy traktować jako wypadek przy pracy. Przy tego typu urazie skrętnym wystarczy waga ciała, żeby doszło do takiego rodzaju uszkodzenia w kolanie.

Dowód: pisemna opinia z dnia 09.06.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii oraz traumatologii – k. 29-29v.

Z dokumentacji lekarskiej wynika, że w d 2017r. R. W. (1) był leczony z powodu skręcenia kolana, ale nie stwierdzono wówczas uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego.

Dowód: pisemna opinia uzupełniająca z dnia 07.08.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 42.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie R. W. (1) jest zasadne, a zatem zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy (Dz. U. z 2009 r., Nr 167, poz. 1322 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne z tytułu wypadku przy pracy przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy w związku z wypadkiem, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Oznacza to, że dla przyznania świadczenia rehabilitacyjnego konieczne jest łączne spełnienie trzech przesłanek: wyczerpanie zasiłku chorobowego, dalsza niezdolność do pracy oraz pozytywne rokowanie dotyczące odzyskania zdolności do pracy wskutek leczenia lub rehabilitacji zastosowanej po wyczerpaniu zasiłku chorobowego.

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony bezspornie spełnił pierwszą przesłankę, albowiem wyczerpał okres pobierania zasiłku chorobowego (w wymiarze 182 dni).

Wspomnieć należy, że organ rentowy stanowisko w sprawie argumentował podając, że zgodnie z opinią Głównego Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.09.2019r. schorzenie kolana prawego zostało utrwalone przed dniem 12.02.2019r., a więc w wyniku zdarzenia nie doszło do urazu, a w związku z tym zdarzenia z dnia 12.02.2019r. nie uznano za wypadek przy pracy. Co więcej organ rentowy zaznaczył, że R. W. (2) przyznano prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 13.08.2019r. do 10.11.2019r. w wysokości 90% podstawy wymiaru oraz od 11.11.2019r. do 09.01.2020r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do ustalenia, czy na skutek zdarzenia z dnia 12.02.2019r. ubezpieczony doznał urazu oraz czy niezdolność do pracy w okresie od dnia 13.08.2019r. do 09.01.2020r. miała związek ze zdarzeniem z dnia 12.02.2019r., czy wynika ona z ogólnego stanu zdrowia ubezpieczonego.

Dla ustalenia tej kwestii niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii, co uczynił w oparciu o przepis art. 278 k.p.c.

Opinia sądowo – lekarska sporządzona została przez lekarza specjalistę ortopedę, w oparciu o dokumentację medyczną znajdującą się w aktach rentowych ZUS oraz badanie ubezpieczonego.

Z treści pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii wynika, że u R. W. (1) rozpoznano skręcenie kolana prawego z uszkodzeniem (...) i łąkotki przyśrodkowej – leczone artroskopowo. Odpowiadając napytania Sądu biegły opiniując wskazał, że na skutek zdarzenia z dnia 12.02.2019r. R. W. (1) doznał urazu skrętnego kolana prawego z uszkodzeniem (...) i łąkotki przyśrodkowej. W ocenie biegłego, niezdolność do pracy w okresie od 13.08.2019r. do 09.01.2020r. miała związek ze zdarzeniem z dnia 12.02.2019r. Opisane przez R. W. (1) zdarzenie z dnia 12.02.2019r. należy traktować jako wypadek przy pracy. Uzasadniając biegły wyjaśnił, że przy tego typu urazie skrętnym wystarczy waga ciała, żeby doszło do takiego rodzaju uszkodzenia w kolanie (vide: pisemna opinia z dnia 09.06.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii oraz traumatologii – k. 29-29v.).

Do niniejszej opinii zarzuty złożył organ rentowy. Z tych przyczyn zmierzając do wnikliwego rozpoznania wszelkich istotnych dla sprawy okoliczności, Sąd przeprowadził dowód z opinii uzupełniającej biegłego ortopedy. I tak, w treści opinii uzupełniającej biegły odnosząc się do zarzutów organu rentowego wskazał, iż z dokumentacji lekarskiej wynika, iż w 2017r. R. W. (1) był leczony z powodu skręcenia kolana, ale nie stwierdzono wówczas uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (vide: pisemna opinia uzupełniająca z dnia 07.08.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 42).

Ww. opinia nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron postępowania. W treści pisma z dnia 18.11.2020r. organ rentowy wskazał, że nie zgłasza sprzeciwu do opinii biegłego ortopedy (k. 54).

Dotychczas przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwalało bowiem na ustalenie niezbędnych okoliczności, a w konsekwencji na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie.

W ocenie Sądu, ww. opinia spełnia wymogi fachowości, rzetelności i jest logiczna. Wnioski zawarte w opinii zostały uzasadnione w sposób szczegółowy, jasny i przekonywujący. Ponadto opinia została sporządzona przez lekarza specjalistę, a zatem zawarte w niej twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinia jest przy tym jednoznaczna i stanowcza. W tym stanie rzeczy przedmiotową opinię przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, co do stanu zdrowia ubezpieczonego.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Sąd ustalił stan faktyczny również w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, w szczególności dokumentacji medycznej, w tym znajdującej się w aktach organu rentowego.

Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z treścią art. 148 ¹ k.p.c. Sąd uznał, że dowody zgromadzone w sprawie są wystarczające do jej rozstrzygnięcia, stronom zapewniono możliwość wypowiedzenia się na temat wartości procesowej zgromadzonych dowodów, w sprawie nie pozostały żadne czynności, które miałyby zostać przeprowadzone na rozprawie, wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności, zostały ustalone.

Sąd rozstrzygnął sprawę na podstawie dokumentów złożonych przez strony i opinii biegłego.

Z uwagi na powyżej wskazane ustalenia oraz rozważania, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 13.08.2019r. di 09.01.2020r. w wysokości 100% podstawy wymiaru.