Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 105/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 13 stycznia 2022 r., sygn. akt II K 1007/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.Obrońca oskarżonego orzeczeniu zarzuciła:

1.błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na dokonaniu przez Sąd błędnego ustalenia, iż oskarżony K. D. zaatakował pokrzywdzonego D. R., podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym zeznań świadka M. W., J. K., S. S., J. J., J. O., K. N., S. W., M. S., A. W. (1), A. W. (2) oraz wyjaśnień oskarżonego wynikają twierdzenia przeciwne w szczególności o to, że pokrzywdzony D. R., który był pod wpływem alkoholu najpierw wyzywał osoby będące z oskarżonym, a następnie zaatakował oskarżonego K. D.;

2.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia przez Sąd I instancji, polegające na dowolnym i sprzecznym z materiałem dowodowym przyjęciu, poprzez pominięcie okoliczności popełnienia czynu zabronionego w szczególności nie odniesienie się do zachowania pokrzywdzonego D. R., który był pod wpływem alkoholu i rozpoczął wyzwiska słowne, ubliżając osobom zebranym przed salą J., a także, oskarżonemu, a następnie to pokrzywdzony był agresorem i on zaatakował oskarżonego w wyniku czego podarł mu koszulę i razem przewrócili się na ziemię;

3.rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób uniemożliwiający ustalenie prawdy obiektywnej oraz art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przemawiających na korzyść oskarżonego w zachowaniu się oskarżonego po zdarzeniu, przeproszenia pokrzywdzonego, chęci pojednania, niekaralności oskarżonego, dobrej opinii, braku wcześniejszych konfliktów z prawem oraz wieku, sposobu bycia przed i po popełnieniu czynu zabronionego;

4.obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

5.rażące naruszenie art. 10 § 4 k.k. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy okoliczności sprawy, dotychczasowa niekaralność oskarżonego, wiek w chwili popełnienia czynu zabronionego, postawa oskarżonego po popełnieniu czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się jakichkolwiek błędów w ustalonym przez Sąd orzekający stanie faktycznym, a argumentacja obrony w tym zakresie stanowi jedynie przyjętą linię obrony oskarżonego i próbę umniejszenia jego winy. Wbrew stanowisku obrony, niewątpliwym jest, iż to oskarżony K. D., niezależnie od niewłaściwego uprzedniego zachowania pokrzywdzonego D. R., zadał mu cios pięścią w twarz, nie w celu obrony czy odparcia ataku, a celem wyrządzenia pokrzywdzonemu krzywdy fizycznej. Okoliczność ta wynika wprost z zeznań naocznych świadków zdarzenia, tj. M. D. oraz J. J.. Pozostali świadkowie, na zeznania których powołuje się obrona nie byli bezpośrednimi świadkami ciosu zadanego przez oskarżonego, natomiast widzieli zakrwawioną twarz pokrzywdzonego. Nadto Sąd orzekający wskazał z jakich powodów nie dał wiary zeznaniom świadka J. K., który przedstawił odmiennie przebieg zdarzenia, a jego relacja pozostawała w bezpośredniej sprzeczności z zeznaniami pozostałych naocznych świadków.

Ponadto wbrew stanowisku obrony, nawet jeżeli przyjąć, że to pokrzywdzony znajdując się pod wpływem alkoholu, sprowokował oskarżonego, okoliczność ta nie ma większego znaczenia z punktu widzenia prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego. Niewątpliwie natomiast okoliczność ta mogła mieć wpływ i miała na wymiar kary wymierzonej oskarżonemu. Z materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, iż oskarżony w toku szarpaniny zadał pokrzywdzonemu cios w twarz. Obrona całkowicie pomija przy tym, iż nawet wówczas gdyby oskarżony był w jakimkolwiek stopniu prowokowany przez pokrzywdzonego to zachowanie oskarżonego stanowiło całkowicie niewspółmierną reakcję i nie można przyjąć aby wynikało jedynie z chęci odparcia słownego ataku ze strony pokrzywdzonego. Oceniając przedmiotowe zdarzenie nie ulega wątpliwości, iż poziom eskalacji przemocy zastosowanej przez oskarżonego był całkowicie nieadekwatny do sytuacji. W konsekwencji nie sposób zgodzić się z wnioskiem płynącym z argumentacji obrony, iż jedyną adekwatną reakcją obronną oskarżonego było uderzenie pokrzywdzonego pięścią w twarz.

W konsekwencji, w odniesieniu do twierdzeń obrońcy o pojawiających się w sprawie wątpliwościach dotyczących sprawstwa oskarżonego, które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że oskarżony K. D. swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona zarzucanego mu przestępstwa.

Całkowicie niezasadny jest przy tym zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. bowiem wbrew stanowisku obrony, Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności w toku rozprawy głównej, w tym również te przemawiające na korzyść oskarżonego, na które wskazuje obrona. Wskazać należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Kontrola instancyjna wykazała, iż Sąd meriti przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego nie naruszył żadnego z ww. przepisów. Wbrew stanowisku obrony, Sąd miał na uwadze uprzednią niekaralność oskarżonego, jego młody wiek w chwili popełnienia czynu czy sposób zachowania po zdarzeniu, jednakże powyższe okoliczności nie umniejszają w żadnym stopniu znacznego stopnia winy oskarżonego, który swoim zachowaniem naruszył jedno z najważniejszych dóbr chronionych prawem, jakim jest zdrowie człowieka.

Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku obrony i warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego. Zgodnie z art. 66 § 1 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwa umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. W tym miejscu podkreślić należy, iż zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania jest możliwe tylko wtedy, gdy wyżej wskazane przesłanki zachodzą koniunkcyjnie. Wszystkie przesłanki warunkowego umorzenia postępowania bezwzględnie muszą ziścić się w momencie stosowania tego instrumentu probacyjnego.

Mając na uwadze, iż w przedmiotowej sprawie nie sposób uznać iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego są nieznaczne, brak jest podstaw do warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Sąd odwoławczy nie znalazł także podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dyspozycji wskazanej w art. 10 § 4 k.k. Przepis art. 10 § 4 k.k. obliguje sąd do zastosowania, zamiast kary, środków wychowawczych, leczniczych albo poprawczych, przewidzianych dla nieletnich, w stosunku do młodocianego, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, jeżeli okoliczności sprawy, stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają. Wiek sprawcy jest jedynie warunkiem wstępnych rozważań co do możliwości zastosowania środków wychowawczych lub poprawczych, przesłankami są zaś wyjątkowe okoliczności zarówno samego czynu, jak np. jego przypadkowość, chwilowe nieprzezwyciężenie pokusy, wciągnięcie do czynu przez inne osoby, drugorzędna rola w jego popełnieniu itp., jak i wyjątkowo pozytywne cechy charakteru i zachowanie się samego sprawcy, świadczące o braku jego głębokiej demoralizacji" (post. SN z 23.1.2007 r., IV KK 459/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 5, poz. 1). Okoliczności przedmiotowej sprawy, w tym znaczny stopień winy i wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wskazują bezsprzecznie na niecelowość stosowania wobec oskarżonego środków wychowawczych i poprawczych, zatem zaniechanie sądu I instancji w zakresie zastosowania wobec oskarżonego środków przewidzianych w art. 10 § 4 k.k. nie stanowi uchybienia, gdyż brak jest podstaw do zastosowanie wskazanego przepisu.

Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli instancyjnej kary wymierzonej oskarżonemu przez Sąd I instancji, jednakże również w tym zakresie brak jest jakichkolwiek uchybień.

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniosła o:

1.zmianę wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania w sprawie wobec oskarżonego, ewentualnie

2.zmianę przedmiotowego wyroku poprzez zastosowanie wobec oskarżonego dyspozycji przewidzianej w art. 10 § 4 k.k. ze względu na wiek i stopień rozwoju oskarżonego i skorzystanie z możliwości zastosowania wobec oskarżonego środków przewidzianych wobec młodocianych, tj. środków wychowawczych i poprawczych, ewentualnie

3.uchylenie przedmiotowego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, a nie znalazł przy tym uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie znalazł podstaw do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania jak i zastosowanie wobec niego dyspozycji wskazanej w art. 10 § 4 k.k.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Wina oskarżonego w zakresie prypisanego mu czynu, orzeczona kara ograniczenia

0.2wolności, zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego 1000 złotych tytułem

częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, rozstrzygnięcie w zakresie kosztów

0.3postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd odwoławczy do podzielenia stanowiska Sądu I instancji, iż w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wina i sprawstwo oskarżonego są bezsprzeczne. W toku kontroli instancyjnej nie dopatrzono się uchybień w zakresie wymiaru orzeczonej kary ograniczenia wolności, jak również w wysokości orzeczonego częściowego zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego za doznaną przez niego krzywdę.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym uchybień w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, bowiem ich uiszczenie z uwagi na sytuację majątkową byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

1PODPIS

Agata Wilczewska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina oskarżonego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana