Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Ziębiński

Sędziowie SSO Grażyna Tokarczyk

SSO Dariusz Prażmowski (spr.)

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Marka Dutkowskiego

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2014 r.

sprawy Z. C. ur. (...) w S.,

syna L. i H.

oskarżonego z art. 178a§4 kk, art. 244 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 22 października 2013 r. sygnatura akt VI K 346/12

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wyrokiem z dnia 22 października 2013r. w sprawie o sygnaturze akt VI K 346/12 uznał oskarżonego Z. C. (C.) za winnego tego, że w dniu 14 marca 2012r. o godzinie 18.30 w P. na ulicy (...), kierował samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości co potwierdziło badanie urządzeniem kontrolno-pomiarowym A.-sensor IV z wynikami 0,82 mg/l i 0,74 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz urządzeniem kontrolno-pomiarowym A. V. 5,4 z wynikami 1,57 ‰ i 1,54 ‰, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 30 września 2010 roku sygn. akt VI K 344/10 za czyn z art. 178a § 1kk. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., którym orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. i za to na mocy art. 178a § 4 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Ponadto Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 28 czerwca 2012 roku w P. na ulicy (...) około godz. 11.50 kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) pomimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 30 września 2010 roku sygn. akt VI K 344/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 244 k.k. i za to na mocy art. 244 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd nadto na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 lat.

Sąd orzekł również o kosztach sądowych, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu w kwocie 998,52 zł oraz opłatę w kwocie 180 zł.

Apelację od wyroku tego wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając powyższy wyrok na korzyść oskarżonego w całości, zarzucając orzeczeniu:

–

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść wyroku, poprzez niewyjaśnienie wszelkich istotnych okoliczności zdarzenia objętego zarzutem z art. 244 k.k. w szczególności zaniechanie przesłuchania świadka W. C., która posiada wiedzę o istotnym znaczeniu dla wyjaśnienia okoliczności przedmiotowego zdarzenia i przyjęcie na tej podstawie, że oskarżony dokonał zarzucanego mu czynu z art. 244 k.k. pomimo, iż przeprowadzenie wszystkich możliwych do przeprowadzenia dowodów i wyjaśnienie wszystkich okoliczności zdarzenia nie pozwala na przyjęcie takiego wniosku,

–

rażącą surowość orzeczonego w pkt. 4 wyroku wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 lat.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnowskich Górach, względnie o zmianę wyroku przez wymierzenie oskarżonemu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zarzut ten jest wadliwie sformułowany, skoro w uzasadnieniu apelacji obrońca wskazuje, że w rzeczywistości chodzić ma o weryfikację wyjaśnień oskarżonego w których zaprzeczyć miał, iż kierował samochodem. Zarzut ten zatem dotyczy nie tyle wadliwego ustalenia faktycznego, lecz naruszenia praw do obrony i kompletności zebranego materiału dowodowego, a nie jego oceny. Rzecz jednak w tym, że oskarżony nie składał wyjaśnień w których przeczyłby kierowaniu w dniu 28 czerwca 2012 roku w P. na ulicy (...) samochodem marki F. (...) i nie wskazywał, że samochodem tym miała kierować jego córka W. C., a i złożony wniosek dowodowy nie zawierał takiej tezy.

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełniania czynu w dniu 28 czerwca 2012r. i odmówił składania wyjaśnień (karta 16).

Podobnie na rozprawie w dniu 3 października 2013r. oskarżony nie przyznał się do popełniania tego czynu i odmówił składania wyjaśnień (karta 150). Jedyna wypowiedź oskarżonego dotycząca tego czynu miała miejsce po zeznaniach świadka Ł. L., kiedy oskarżony oświadczył, iż nie jechał do mechanika a jego córka pojechała do mechanika i nieprawdziwe są zeznania świadka jakoby mówił mu, iż jechał do mechanika.

Z wypowiedzi tej jednak nie wynika zaprzeczenie prowadzenia przez niego samochodu a kwestionowanie podania świadkowi celu podróży. Fakt ten zaś dla odpowiedzialności karnej oskarżonego był całkowicie irrelewantny. Podobnie złożony na kolejnej rozprawie przez obrońcę oskarżonego wniosek dowodowy mówił o przesłuchaniu W. C. na okoliczność przebiegu zdarzenia objętego zarzutem z art. 244 k.k. i bynajmniej nie precyzował iż to ona miała prowadzić samochód w tym czasie.

Nie sposób zatem uznać, iż zaniedbał Sąd weryfikacji wyjaśnień oskarżonego w zakresie przestępstwa z art. 244 k.k., skoro oskarżony nie przedstawiał żadnej wersji tego zdarzenia, ograniczając się jedynie do zaprzeczenia swemu sprawstwu, bowiem w takim razie nie było relacji, która dawałaby się w jakikolwiek sposób zweryfikować, gdyż istotny dla odpowiedzialności karnej fakt dotyczył prowadzenia pojazdu, a nie celu podróży oskarżonego.

Brak zatem podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 6 k.p.k. czy art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k.

Dlatego uznać należy, że poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne są zasadne i zostały poczynione w oparciu o właściwie zgromadzony materiał dowodowy, a kontrola przeprowadzona przez Sąd Odwoławczy nie potwierdziła, by Sąd Orzekający dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, bowiem Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania. Trudno kwestionować poczynione w zakresie przestępstwa z art. 244 k.k. ustalenia, skoro z treści zeznań świadków M. B. i Ł. L. wynika, że w chwili zatrzymania samochodu do kontroli oprócz oskarżonego w samochodzie nie było nikogo, a jego córka dotarła na miejsce później by zabezpieczyć samochód.

Dokonana przez Sąd ocena dowodów nie nosi zatem w żadnym razie znamion dowolności, lecz zgodna jest z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, zaś ustalone fakty znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania. Ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd Rejonowy nie jest ocena dowolną, lecz przeciwnie obiektywną, bezstronną, w trakcie której nie przekroczono granic swobodnej oceny dowodów, jak i zasad logicznego rozumowania. Ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.

Kwestia winy oskarżonego w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego, jak też i kwalifikacja prawna przypisanych mu czynów, prawidłowo uwzględniająca okoliczności zdarzeń.

Rozważając zaś orzeczenie w części dotyczącej kary wskazać należy, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę nie uwzględnił wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. O rażącej niewspółmierności kary nie można z kolei mówić wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone, trzeba bowiem zaznaczyć, że rażąca niewspółmierność kary może zajść tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną w pierwszej instancji, a karą, która byłaby prawidłową w świetle dyrektyw art. 53 k.k., a zarzut ten zasadny być może w takim przypadku, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Sąd Odwoławczy podzielił wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, jakie Sąd I instancji miał na względzie przy wymiarze kary. W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe i kara łączna są współmierne w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów i spełniają zadania społecznego oddziaływania kary, jak i cele szczególno-prewencyjne.

Zasadnie wskazał Sąd na niepoprawność oskarżonego, bowiem pomimo tego, że był już dwukrotnie karany za przestępstwa na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wykazuje nie tylko brak poszanowania reguł prawnych, ale jednocześnie swoim zachowaniem okazuje, iż nie wywiera na niego wpływu groźba zarządzenia kary pozbawienia wolności. Dotychczasowe skazania nie nauczyły oskarżonego przestrzegania porządku prawnego, stąd brak podstaw do warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, a nadmienić należy iż w przypadku czynu z art. 178a § 4 k.k. musiałyby zaistnieć szczególne okoliczności dla uznania podstaw takiego zawieszenia (art. 69 § 4 k.k.).

Odnosząc się do drugiego ze stawianych zarzutów wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 42§2 k.k. orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych lub pojazdów mechanicznych określonego rodzaju jest obligatoryjne wobec sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, jeżeli był on w stanie nietrzeźwości.

Oceniając trafność orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat należy zauważyć, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oceniony został przez Sąd Rejonowy jako znaczny. Wcześniejsza zaś karalność oskarżonego i jego niepoprawność w zakresie przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym wskazuje, iż konieczna jest eliminacja oskarżonego z ruchu drogowego na dłuższy okres czasu. Trudno uznać argument apelacji, iż oskarżony prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości z wynikiem 1,57 ‰ alkoholu we krwi nie spowodował zagrożenia w ruchu lądowym czy dla zdrowia innych osób. Oczywistym jest, iż zagrożenie takie jest związane każdorazowo z prowadzeniem pojazdu przez osobę nietrzeźwą. A fakt, że oskarżony zdecydował się prowadzić samochód mimo poprzednio orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów wskazuje na jego nieodpowiedzialność.

Fakt przejechania krótkiego odcinka drogi też trudno uznać za okoliczność przemawiającą za zmniejszeniem wymiaru środka karnego.

Ocenić zatem należy, że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku należycie rozważył okoliczności obciążające i łagodzące, a wymierzając oskarżonemu środek karny, wymierzył go w wysokości stanowiącej realną i stosowaną dolegliwość dla oskarżonego.

Okres na jaki orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych jest w ocenie Sądu Okręgowego adekwatny do stopnia nietrzeźwości oskarżonego, który był ponad trzykrotnie wyższy od tego, który wyznacza granicę pomiędzy występkiem z art. 178a § 1 k.k. a wykroczeniem z art. 87 § 1 k.w., a i uwzględniał niepoprawność oskarżonego.

Należycie zatem zostało ocenione naruszenie przez oskarżonego podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Uznać należy, że wymierzona oskarżonemu kara spełnia wymogi art. 53 k.k., w należyty sposób uwzględnia okoliczności obciążające jak i łagodzące, nadto nie nosi znamion nadmiernej surowości, uwzględniając właściwości i warunki osobiste oskarżonej. Kara ta wypełni wymogi prewencji ogólnej i spełni swoje cele w zakresie społecznego oddziaływania, zaś dla samego oskarżonego będzie stosowną przestrogą na przyszłość, wypełniając także cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego.

Kierując się wskazanymi wyżej powodami Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Sąd Okręgowy orzekł o kosztach, wobec nieuwzględniania apelacji, obciążając nimi w całości oskarżonego.