Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2022 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. B.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę

oraz sprawy z powództwa R. B.

przeciwko Gminie G.

o zapłatę (sygn. akt II C 708/19)

na skutek apelacji pozwanego Gminy G.

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 13 listopada 2020 r., sygn. akt I C 1925/18

I.  w sprawie wszczętej na skutek pozwu z dnia 9 sierpnia 2018r.

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach I. 1. i I. 3. w ten sposób, że

a)  oddala powództwo,

b)  ustala, że powód ponosi w całości koszty procesu pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu w Sądzie Rejonowym w Gliwicach;

2.  ustala, że powód ponosi w całości koszty postępowania odwoławczego pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu w Sądzie

Rejonowym w G.;

II . w sprawie wszczętej na skutek pozwu z dnia 15 stycznia 2019r.

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach II. 1. i II. 3. w ten sposób, że

a)  oddala powództwo,

b)  ustala, że powód w całości ponosi koszty procesu pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu w Sądzie Rejonowym w Gliwicach;

2.  ustala, że powód ponosi w całości koszty postępowania odwoławczego pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu w Sądzie

Rejonowym w G..

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 131/21

UZASADNIENIE

Powód R. B. żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanej Gminy G. kwoty 54.000zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 06 2018r.

oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Ponadto żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanej Gminy G. kwoty 7.500zł oraz wskazane w pozwie ustawowe odsetki za opóźnienie oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając oba żądania twierdził, że pomimo jego wezwań pozwana nie wykonał wyroku eksmisyjnego i nie dostarczyła osobom eksmitowanym lokalu socjalnego, w konsekwencji czego przysługuje mu skuteczne względem niej roszczenie o zapłatę odszkodowania za poniesioną przez niego szkodę.

Powództwa zostały odpowiednio zarejestrowane pod syg. akt I C 1925/18 i II C 708/19, a następnie w tej ostatniej sprawie w dniu 7 03 2019r. wydano postanowienie

w którym połączono ją do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia z pierwszą sprawą

Pozwana Gmina G. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu.

Zarzucała, że powództwo jest „bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie”, w tym między innymi powód nie wykazał wysokości „rzeczywiście poniesionej szkody”

oraz że „w spornym okresie osoby uprawnione do lokalu socjalnego faktycznie zajmowały przedmiotowy lokal powódki”.

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 13 11 2020r. w sprawie wszczętej

na skutek pozwu z dnia 9 08 2018r. (I C 1925/18) zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 39.405 zł oraz wskazane w sentencji odsetki za opóźnienie, oddalił powództwo

w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu, a w sprawie wszczętej na skutek pozwu

z dnia 15 01 2019r. ( II C 708/19) zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.325 zł oraz wskazane w sentencji odsetki za opóźnienie, oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym, w motywach orzeczenia przywołał regulacje: art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 10 07 200lr. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy

i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. nr 71, poz. 733) i art. 417 k.c.

Następnie dokonał oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego w ramach którego między innymi ocenił, że „skoro lokal był wyposażony w media, a dodatkowo w okresie objętym pozwem znajdowały się w nim meble, to z pewnością możliwe było jego wynajęcie na wolnym rynku zwłaszcza przy uwzględnieniu korzystnego położenia” oraz wskazał,

że powód nie może ponosić negatywnych konsekwencji z zaniechania pozwanej,

co uniemożliwiło mu i jego poprzednikowi prawnemu utrzymania lokalu „w co najmniej przeciętnym standardzie, bądź poprzez wykonanie remontu czy modernizacji i podnieść go normalnego, a wówczas możliwy do uzyskania czynsz byłby z pewnością nawet wyższy aniżeli kwota ustalone przez biegłą”. Ostatecznie przyjął, że z podanych względów „istniała możliwość wyjęcia lokalu przez R. B. oraz jego poprzedniczkę prawną. Podkreślił, że możliwość wynajęcia lokalu nie była tylko teoretyczna, hipotetyczna czy nieskonkretyzowana, lecz realna i poparta konkretnymi ustaleniami faktycznymi, które w razie braku zaniechania strony pozwanej z pewnością stałyby się rzeczywistością”. W konkluzji ocenił, że ostatecznie żądania pozwów były zasadne w wysokości zasądzonej w sentencji wyroku, w pozostałym zakresie powództwa jako nieuzasadnione oddalił, a o kosztach procesu orzekał na podstawie regulacji art. 98 § 1 k.p.c.

w związku z art. 100k.p.c. i art. 108 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana Gmina G. w części uwzględniającej powództwa oraz orzekającej o kosztach procesów , która wnosiła o jego zmianę przez oddalenie w tym zakresie powództw oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Zarzucała, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo procesowe, regulację art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie im uznanie,

że powód wykazał należycie poniesioną szkodę.

Ponadto zarzucał, że naruszono prawo materialne, regulację art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 10 07 200lr. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. nr 71, poz. 733) i art. 417 k.c. poprzez uznanie, że pozwana ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą względem powoda.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powoda, a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia – poza wskazanym poniżej ustaleniem - mają podstawę we wskazanych źródłach dowodowych.

We wskazanym zakresie zawarte w nich informacje są logicz­ne, nawzajem się uzupełniają i potwierdzają i jako takie są wiarygodne.

Natomiast słusznie skarżąca podnosi w uzasadnieniu apelacja, że powód mogąc

w spornym okresie dysponować lokalem mógł ten lokal także wynająć i z tego tytułu uzyskać czynsz najmu.

Okoliczność ta została zakwestionowana przez pozwaną, co stosownie do regulacji art. 6 k.c. obligowało powoda do jej wykazania.

Na tę okoliczność w istocie nie zaoferował on żądnych wiarygodnych dowodów

(zawierających informacje o potencjalnych najemcach spornego lokalu, czy też istniejącego w spornym okresie popytu na najem tego rodzaju lokali, gdyż w opinii biegłego zawarto wyłącznie informacje dotyczące już wynajętych lokali, a nie o istniejących w tym czasie na rynku ofertach ich wynajęcia), a zawarte w części uzasadnienia zaskarżonego wyroku poświeconej jego motywom ustalenie Sądu o możliwości jego wynajęcia osobom trzecim, mają raczej charakter intelektualnej spekulacji, gdyż nie ma ona oparcia w jakimkolwiek wiarygodnym materiale sprawy.

Z tych też względów Sąd odwoławczy z powyższą modyfikacją przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

W ich świetle dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest wadliwa.

W spornym okresie przedmiotowy lokal zajmowali jego byli najemcy, którzy zostali w wyroku sądowym zobowiązany do jego opuszczenia i wydania lokalu poprzednikowi prawnemu powoda.

Nie uiszczali oni w tym czasie opłat za mieszkanie, co teoretycznie mogło do­prowadziło do powstania w majątku powodów szkody w rozumieniu art. 361 § 2 k.c.

w postaci utraconych korzyści, co w powiązaniu z nie zaoferowaniem im przez pozwaną lokalu socjalnego mogło spowodować powstania po jej stronie obowiązku jej naprawienia (z mocy regu­lacji art. 417 k.c. w związku art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 10 07 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego - Dz.U. nr 71, poz. 733).

W kontekście podstawy faktycznej powództwa odpowiedzialności pozwanej uzależnione jest od zaistnienia szkody a ta od możliwości postawienia hipotezy, że ma­jątek powoda i jego poprzednika prawnego wzrósłby, gdyby mogli oni dysponować przedmiotowym lokalu w spor­nym okresie i wynajmując go uzyskać czynsz najmu.

Wymagało to jednak między innymi wykazania przez powoda, że mieli oni możliwości jego wynajęcia na rynku (istniały oferty jego wynajęcia) oraz że zamierzali go wynająć, z czego powód się nie wywiązał.

W materiale sprawy brak jest bowiem jakichkolwiek informacji potwierdzają­cych wolę powoda i jego poprzednika prawnego wynajęcia lokalu, więcej zawiera on informacje niweczące tę tezę, gdyż z zeznań świadka Z. M. jednoznacznie wynika, że powód nie zamierzał spornego lokalu wynająć, lecz go sprzedać.

W konsekwencji tego - wbrew temu co przyjął Sąd Rejonowy - w materiale sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, iż powód i jego poprzednik prawny nie mogąc

w spornym okresie dysponować lokalem ponieśli szkodę w postaci utraconych korzyści

z jego wynajmo­wania, co w świetle przywołanych na wstępie regulacji prawnych czyni powództwa bezzasadną, a ape­lacje pozwanej uzasadnioną i skutkowało koniecznością zmiany zaskarżonego orzecze­nia przez oddalenie powództwa.

O kosztach procesu za pierwszą instancję orzeczono stosując z art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 k.p.c.

Reasumując, zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego apelację pozwanej jako uzasadnioną uwzględniono, zmieniając wyrok w sposób wskazany w sentencji w o parciu o regulację art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację

art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 k.p.c.

SSO Leszek Dąbek