Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia: 14 stycznia 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel

Protokolant: Anna Jakimów

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa: Gminy W.

przeciwko: M. M. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od strony powodowej Gminy W. na rzecz pozwanego M. M. (1) kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 11 lipca 2012 r. strona powodowa Gmina W. - Zarząd Zasobu Komunalnego domagała się zasądzenia solidarnie od pozwanych W. M., D. M., M. M. (1), M. M. (2) i M. B. kwoty 74,112,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 46.450,01 zł od dnia 1 maja 2011 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 27.662,89 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto, strona powodowa wniosła o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podała, iż w dniu 17 czerwca 1996 r. zawarła z pozwanymi D. M. i W. M. umowę najmu lokalu położonego we W. przy ul. (...) nr 5, na mocy której byli oni zobowiązani do terminowego uiszczania czynszu oraz opłat z tytułu korzystania z przedmiotowego lokalu. Z najemcami wspólnie zamieszkiwali i byli zameldowani: M. M. (2), M. B. i M. M. (1). Pozwani nie uiszczali terminowo opłat, a zaległość wraz z ustawowymi odsetkami z tego tytułu do dnia 30 kwietnia 2011 r. wyniosła 74.112.90 zł. Kierowane do pozwanych wezwania do zapłaty okazały się bezskuteczne.

W dniu 18 lipca 2012 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 27).

W dniu 13 listopada 2013 r. pozwany M. M. (1) wniósł wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty wraz ze sprzeciwem. Pozwany M. M. (1) zaskarżył nakaz zapłaty w całości domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania, a także kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu podniósł, iż od dnia 30 października 2004 r. nie zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...) nr 5 we W.. Z uwagi na fakt zawarcia związku małżeńskiego z E. M. we wskazanej wyżej dacie, wyprowadził się z przedmiotowego lokalu i od tej chwili zamieszkuje wraz z małżonką i teściami: T. B. i A. B. (1) we W. przy ul. (...) nr 6. Z tej również przyczyny pozwany o wydanym przeciwko niemu nakazie zapłaty dowiedział się dopiero w dniu 8 listopada 2013 r. od Komornika Sądowego prowadzącego postępowanie egzekucyjne w innej sprawie. Nakaz zapłaty nie został mu bowiem nigdy skutecznie doręczony, dlatego też, w ocenie pozwanego, wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu jest w pełni uzasadniony. Pozwany z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczeń strony powodowej.

Na skutek wniesienia w terminie sprzeciwu od nakazu zapłaty, postanowieniem z dnia 10 grudnia 2013 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 lipca 2012 r. w odniesieniu do pozwanego M. M. (1) utracił moc obowiązującą.

Na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 r. pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i ponownie podniósł zarzut przedawnienia co do należności starszych niż trzy lata przed wniesieniem pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 czerwca 1996 r. pozwani: D. M. i W. M. zawarli ze stroną powodową Gminą W. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) nr 5.

Dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 17.06.1996r., k.11-12.

W lokalu tym, poza najemcami, zameldowani byli pozwany M. M. (1), pozwana M. B., pozwany M. M. (2).

Bezsporne.

W dniu 30 października 2004 r., pozwany M. M. (1) zawarł związek małżeński z E. M.. Pozwany w latach 2011-2012 zamieszkiwał z małżonką oraz teściami: A. B. (1) i T. B. we W. przy ul. (...) nr 6.

Dowód: -informacja PIT 11, k. 52-54.

-zeznania świadka D. M., k. 78, płyta CD;

-zeznania świadka W. M., k. 78, płyta CD;

-zeznania świadka E. M., k.78, płyta CD;

-zeznania świadka T. B., k.78, płata CD;

-zeznania świadka A. B. (1), k.78, płyta CD.

W kartotece finansowej na koncie lokalu przy ul. (...) nr 5 we W. za okres od dnia 31 marca 2006 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. figuruje zadłużenie na kwotę 44.168,97 zł oraz odsetki na kwotę 25.723,32 zł.

Dowód: -zweryfikowania kartoteka finansowa opłaty, k.13-19.

Pismem z dnia 14 maja 2012 r. strona powodowa wezwała pozwanych do zapłaty kwoty 51.847,85 zł wraz z należnymi ustawowymi odsetkami naliczonymi do dnia zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Dowód: -przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 20.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa Gmina W. - Zarząd Zasobu Komunalnego opierała swe roszczenie na podstawie treści umowy najmu z dnia 17 czerwca 1996 r. wskazując, iż pozwany M. M. (1) jako osoba pełnoletnia wspólnie zamieszkująca z najemcami w lokalu położonym we W. przy ul. (...) nr 5, zobowiązany jest do terminowego regulowania czynszu oraz opłat z tytułu korzystania z przedmiotowego lokalu. Istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy w istocie na pozwanym ciążył obowiązek świadczenia na rzecz strony powodowej, albowiem podniósł on, iż od 2004 r. nie zamieszkuje w spornym lokalu.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do kwestii miejsca zamieszkania pozwanego. Strona powodowa nie kwestionowała bowiem, że w dacie wniesienia pozwu pozwany nie zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...) nr 5 we W.. Podniosła jedynie, że z uwagi na niepoinformowanie jej o tym fakcie, w myśl art. 6g ustawy o ochronie praw lokatorów, korespondencję kierowaną do pozwanego należało uznać za doręczoną skutecznie. Nadto zarzuciła, że pozwany w lokalu był zameldowany. Powyższa argumentacja nie mogła jednak zasługiwać na uwzględnienie. Zgodne bowiem z treścią przepisu art. 6g ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005, nr 31, poz. 266 j.t.) w okresie trwania najmu strony umowy są obowiązane informować się nawzajem na piśmie o każdej zmianie adresu swojego zamieszkania lub siedziby. W razie zaniedbania tego obowiązku korespondencję wysłaną na ostatni adres listem poleconym, za potwierdzeniem odbioru i nieodebraną, uważa się za doręczoną.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że w istocie, w sytuacji niepoinformowania wynajmującego o zmianie adresu zamieszkania, korespondencja kierowana do najemcy zostanie uznana za doręczona, jednakże dotyczy to jedynie korespondencji kierowanej przez wynajmującego, nie zaś korespondencji sądowej. Nadto przepis ten w ogólne nie mógł znaleźć w sprawie zastosowania, albowiem pozwany nigdy nie był stroną umowy najmu, był jedynie osobą współzamieszkując z najemcą, o takich zaś osobach przywołany przepis w ogóle nie stanowił.

O skuteczności doręczenia nakazu zapłaty nie przesądza również fakt zameldowania pozwanego pod adresem wskazanym w pozwie. Ani bowiem przepisy kodeksu cywilnego, ani też kodeksu postępowania cywilnego nie posługują się pojęciem „adresu zameldowania”, które to pojęcie przynależy prawu administracyjnemu, a jedynie pojęciem „miejsca (adresu) zamieszkania”. Przez miejsce zamieszkania należy zaś rozumieć miejscowość, w której osoba fizyczna przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 k.c.). Bezspornym w sprawie było, że pozwany pod adresem wskazanym w pozwie nie przybywał, zatem nakaz zapłaty wraz z odpisem pozwu nie mógł mu zostać doręczony skutecznie. Nie zaczął tym samym biec termin do jego zaskarżenia. Skoro zaś pozwany o wydanym nakazie zapłaty dowiedział się dopiero w dniu 8 listopada 2013 r. od Komornika Sądowego, od tej daty należało liczyć bieg 14- dniowego terminu na złożenie sprzeciwu. Pozwany złożył przedmiotowy sprzeciw w dniu 13 listopada 2013 r., a zatem z zachowaniem ustawowego terminu.

Odnosząc się z kolei do istoty sprawy Sąd, po analizie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie doszedł do przekonania, iż roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl przepisu art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. Odpowiedzialność ww. osób ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania (art. 688 ¹ k.c.).

Gmina nie wykazała podstawowej przesłanki obciążenia pozwanego opłatami za okres w którym rzekomo zamieszkiwał przedmiotowy lokal. Sąd w przeważającej mierze oparł ustalenia faktyczne na zeznaniach świadków D. M., W. M., E. M., T. B., A. B. (2). Jednoznacznie z nich wynikało, że pozwany nie zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...) nr 5 we W. od ponad 9 lat. Wyprowadził się bowiem około dnia 30 października 2004 r. Zamieszkał we W. przy ul. (...) wraz z żoną E. M. i teściami: A. B. (2) i T. B.. Tam też obecnie koncentruje się jego centrum spraw życiowych. Sąd nie znalazł przy tym podstaw, ażeby odmówić wiarygodności zeznaniom świadków, albowiem były one logiczne, spójne. Strona powodowa nie odniosła się do powyższych twierdzeń, nie przedłożyła również żadnego przeciwdowodu mogącego podważyć ich prawdziwość i wiarygodność. Na podstawie tych zeznań, Sąd ustalił, że do końca października 2004 r. pozwany mieszkał w lokalu, dlategoteż za okres późniejszy naliczone należności stronie powodowej niewątpliwie nie należą się.

Bez znaczenia przy tym dla obowiązku ponoszenia opłat za korzystanie z przedmiotowego lokalu miał fakt zameldowania pozwanego w spornym lokalu. Przepisy prawa nie nakładają bowiem na osobę posiadającą meldunek w danym lokalu obowiązku ponoszenia opłat z tytułu korzystania z niego, zobowiązanymi są jedynie najemcy i pełnoletnie osoby wspólnie z nimi zamieszkujące (art. 688 ¹ k.c.).

W świetle powyższych rozważań stwierdzić należało, że skoro pozwany nie jest ani najemcą spornego lokalu, ani też nie zamieszkiwał w tymże lokalu wspólnie z najemcą za okres objęty żądaniem pozwu, nie jest zobowiązany do ponoszenia ani opłat czynszowych, ani też opłat eksploatacyjnych.

Na marginesie należy wskazać, iż podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia części roszczeń również zasługiwałby na uwzględnienie. Przepis art. 118 k.c. stanowi bowiem, iż termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej- trzy lata. Bezspornym jest, iż czynsz z tytułu umowy najmu jest świadczeniem okresowym. Tak więc okres przedawnienia dla każdego ze świadczeń wynosi trzy lata. Strona powodowa wniosła pozew w dniu 11 lipca 2012 r. co, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 123 § 1 pkt 1 k.c., przerwało bieg przedawnienia jej roszczenia.

W związku z faktem, iż strona powodowa załączyła do pozwu kartotekę, która rozpoczyna się od kwietnia 2006 r. w odniesieniu do czynszu, przy czym jest wskazane również saldo początkowe na dzień 31 marca 2006 r. wynoszące 12.930,86 zł za media i odsetki 4236,36 zł, analogicznie za czynsz saldo początkowe wynosiło 8.197,72 zł i odsetki 2.843,39 zł. Saldo początkowe nie zostało rozbite w żaden sposób rozbite na okresy w odniesieniu do czasu wcześniejszego sprzed kwietnia 2006 r. Pozwanego mogłyby obciążać należności do końca października 2004 r. natomiast niewątpliwie takie należności na dzień wniesienia pozwu i na dzień dzisiejszy były przedawnione. Bowiem są to należności okresowe, w związku z czym pozwany z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczeń. Zarzut ten w odniesieniu do należności dochodzonych za okres jego zamieszkiwania tj. do końca października 2004 r. Sąd uznał za zasadny. Natomiast należności dochodzone za okres nie objęty zamieszkiwaniem pozwanego w lokalu są nienależne w świetle art. 688 ¹ k.c.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powyższe, należało orzec, jak w punkcie I wyroku.

Roszczenie objęte pozwem przekraczało kwotę 50.000 zł dlatego Sąd przyjął wynagrodzenie wg stawki minimalnej 3.600 zł oraz opłata skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Uzasadnienie co do obciążenia strony powodowej kosztami procesu spowodowane było brakiem ustaleń przed wniesieniem pozwu odnośnie samego faktu współzamieszkiwania pozwanego z najemcami, który to fakt jest podstawową przesłanką odpowiedzialności pozwanego za zapłatę czynszu i opłat obciążających najemcę.

Orzeczenie o kosztach postępowania znajdowało uzasadnienie w treści przepisu art. 98 §1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Mając na uwadze, że pozwany wygrał sprawę, Sąd zasądził na jego rzecz całość poniesionych przez niego kosztów procesu w kwocie 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.