Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Karol Skocki

Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2022 r.

sprawy J. R.

obwinionej z art. 124 § 1 k.w. i art. 107 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 15 grudnia 2021 r.

sygn. akt II W 1303/19

1.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.

2.  Zasądza od oskarżyciela posiłkowego A. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł.

Karol Skocki

Sygn. akt: II Ka 43/22

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2021r. Sąd Rejonowy w Koninie, sygn. akt II W 1303/19, obwinioną J. R. uznał za winną tego, że w dniu 01 sierpnia 2019r. w miejscowości (...) gm. K. umyślnie dokonała uszkodzenia drzwi wewnętrznych poprzez mocne trzaśniecie w wyniku czego powstały straty w wysokości 250 złotych na szkodę A. Z. (1) to jest popełnienia wykroczenia z art. 124 § 1 kw i za to na podstawie art. 124 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 kw wymierzył jej karę 300 zł grzywny.

Ponadto, Sąd uniewinnił J. R. od popełnienia wykroczenia z art. 107 kw polegającego na tym, że w okresie od 21 marca 2019r. do 13 listopada 2019r. złośliwie niepokoi A. Z. (1) z zamiarem dokuczenia poprzez trzaskanie drzwiami zabieranie kluczy i nagrywanie rozmów podczas realizacji widzeń z córką.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego A. Z. (1) zaskarżając wyrok w części tj. co do pkt. II na niekorzyść obwinionej i zarzucając mu:

- naruszenie art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego polegającą na częściowej odmowie dania wiarygodności zeznaniom oskarżyciela posiłkowego A. Z. (1) oraz świadków A. Z. (2) i D. Z. w zakresie w jakim podają, iż obwiniona złośliwie niepokoi A. Z. (1) z zamiarem dokuczenia poprzez trzaskanie drzwiami, zabieranie kluczy i nagrywanie rozmów podczas realizacji widzeń z córką w sytuacji gdy zeznania te korespondują z zeznaniami świadków powołanych przez obronę M. R. oraz K. S. w części w jakiej wskazali oni, iż obwiniona nagrywa każdą wizytę u córki a nadto w zakresie w jakim uznał, że zeznaniom pokrzywdzonego oraz świadków A. Z. (2) i D. Z. przeczą zeznania świadków M. R. i K. S. w zakresie okoliczności dotyczących uporczywego niepokojenia pokrzywdzonego, podczas gdy zeznania te wprost potwierdzają, że obwiniona niepokoiła pokrzywdzonego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że obwiniona nie dopuściła się czynu opisanego w pkt. 2 zaskarżonego wyroku.

Podnosząc powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. II poprzez uznanie oskarżonej za winną wykroczenia z art. 107 kw i wymierzenie jej za to wykroczenie kary 1 miesiąca ograniczenia wolności w wymiarze 30 godzin oraz zasadzenie od obwinionej kosztów poprzez uniewinnienie obwinionego, z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w razie zaistnienia ku temu przesłanek, wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego A. Z. (1) okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów zawartych w przedmiotowej apelacji podkreślić należy, iż apelacja ta skierowana była tylko w zakresie pkt. 2 wyroku na niekorzyść obwinionej, zatem tylko w tym zakresie zaskarżony wyrok podlegał kontroli instancyjnej.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji, Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności, dokonał poprawnej oceny dowodów ujawnionych w toku rozprawy i poczynił następnie na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne co zarzucanego obwinionej J. R. czynu z art. 107 kw, a ustalenia te doprowadziły do uniewinnienia obwinionej od tegoż czynu.

Jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. O dowolności ustaleń nie świadczy natomiast sytuacja, gdy w obszarze jednego dowodu sąd uzna za niewiarygodną określoną część depozycji źródła dowodowego, zaś w innej części obdarzy je wiarą, zwłaszcza, że przepisy postępowania karnego nie przyznają prymatu relacjom złożonym przed sądem nad tymi złożonymi na wcześniejszym etapie postępowania. Istotne jest to, by przeprowadzona przez sąd meriti ocena pozostawała w zgodzie z regułami poprawnej oceny dowodów (wyrok SA w Katowicach z dnia 10 listopada 2016 r., II AKa 420/16, Legalis nr 1564535).

Jeśli sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok SA w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 r., II AKa 171/15, Legalis nr 1337292).

Sąd I instancji poddał analizie cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie pomijając żadnego z dowodów, przy czym jak słusznie wskazuje Sąd w zakresie czynu zarzucanego pkt. 2 w przedmiotowej sprawie mamy 2 zupełnie rozbieżne wersje i nie sposób w oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy ustalić stan fatyczny pozwalający na przypisanie obwinionej sprawstwa w zakresie czynu z art. 107 kw.

Z jednej, bowiem strony mamy zeznania M. R. – bratowej obwinionej oraz K. S. a z drugiej strony najbliższej rodziny oskarżyciela posiłkowego, tj. A. Z. (2) – matki pokrzywdzonego i D. Z. – brata pokrzywdzonego, przy czym jak słusznie wskazał Sąd I instancji zeznania właśnie tych świadków należało traktować z dużą dozą ostrożności z uwagi na fakt, iż są to osoby najbliższe dla pokrzywdzonego.

W takiej sytuacji, mając na uwadze treść art. 5 § 2 kpk należało obwinioną J. R. uniewinnić od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 107 kw, co też zasadnie uczynił Sąd I instancji.

Ponadto Sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędów logicznych, lekceważenia dowodów, opierania się na dowodach nieprzekonujących czy na faktach w istocie nieudowodnionych. Sąd Rejonowy swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego uargumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.).

Sąd również nie dopatrzył się uchybień proceduralnych w sprawie. Sygnalizowany w toku rozprawy apelacyjnej ewentualny zarzut przedawnienia karalności czynów jest chybiony.

Zarządzenie o wszczęciu postępowania ma wyłącznie charakter formalny sprawdzający dopuszczalność formalną postępowania i wniosku.

Przepisy dotyczące wszczęcia postępowania mają jednak charakter funkcjonalny i terminy z nimi związane, skutkujące przedawnienie mają za zadanie wyeliminować sytuacje niepewności sprawcy co do toczącego się postępowania, ponoszenia odpowiedzialności za wykroczenia. Ma to zapobiec sytuacji, że sprawca jest zaskoczony toczącym się postępowaniem po upływie czasu, kiedy ma prawo sądzić, że postępowanie wobec niego nie zostało wszczęte. Takie zadanie spełnia na pewno zarządzenie prezesa sądu o wszczęciu postępowania, a także analogicznie, w zależności od sytuacji procesowej, postanowienie o wszczęciu postępowania przygotowawczego o przestępstwo, które okaże się wykroczeniem, ale też może spełniać orzeczenie sądu rozstrzygające co do istoty sprawy.

W niniejszej sprawie w postępowaniu przed sądem został wydany wyrok nakazowy w dniu 22 stycznia 2020 r., a więc po upływie 3 – 5 miesięcy od zarzucanych czynów. Zdaniem sądu odwoławczego właśnie ta czynność spowodowała przyjęcie stanu, że postępowanie w sprawie się już toczyło (art. 60 k.p.w.), co było oczywiste dla stron, tym bardziej, że odpis wyroku został im doręczony i obwiniona składała od niego sprzeciw za pośrednictwem swojego obrońcy

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 k.p.w. i § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U.2017 poz. 2467).

Karol Skocki