Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 lutego 2022 r. w G. sprawy z powództwa T. K. przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda T. K. kwoty:

a.  5.000 zł (pięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 10 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty;

b.  610,96 zł (sześćset dziesięć złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 10 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo o zapłatę;

III.  oddala powództwo o ustalenie;

IV.  zasądza od powoda T. K. na rzecz pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. kwotę 1.564,51 zł (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 932,77 zł (dziewięćset trzydzieści dwa złote siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

VI.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni z roszczenia zasądzonego powodowi w punkcie I. lit. a) niniejszego wyroku kwotę 1.051,86 zł (jeden tysiąc pięćdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt sześć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I 1 C 2167/20

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

W dniu 10 lipca 2017 r. doszło do kolizji pojazdu M. (...) nr rej. (...) (kierowanego przez T. K.) oraz pojazdu R. (...) kierowanego przez M. K.. Wyłączną winę za spowodowanie wypadku ponosił kierującym pojazdem R., który był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. V. (...) w W..

O. ści bezsporne

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi przez poszkodowanego w lipcu 2018 r. (nie później niż 9 lipca 2018 r.). W dniu 7 sierpnia 2018 r. ubezpieczyciel odmówił przyznania zadośćuczynienia za krzywdę, podtrzymując swoje stanowisko w dniu 8 czerwca 2020 r. po rozpoznaniu odwołania.

D. ód: potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody, k. 103

sms potwierdzający przyjęcie szkody, k. 108

decyzja C., k. 47

odwołanie, k. 48

pismo C., k. 70

Bezpośrednio po wypadku powód zaczął odczuwać ból okolic kręgosłupa w odcinku szyjnym i krzyżowym. Następnie pojawiły się zawroty głowy, zaburzeniu snu i lęki. Poszkodowany był kierowany na wizyty specjalistów (lekarz ortopeda, neurolog), otrzymał zalecenie przyjmowania leków przeciwbólowych. Poszkodowany przechodził zabiegi rehabilitacyjne.

D. ód: zeznania powoda, k. 224 verso – 225

Powód w wyniku wypadku doznał skręcenia odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa z następowym zaostrzeniem zespołu bólowego w przebiegu samoistnych (nie związanych z wypadkiem) zmian dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego i zwyrodnieniowo-dyskopatycznych odcinka lędźwiowego. Dolegliwości związane z urazem wypadkowym ograniczały się do około 3 tygodni. Nie istnieje ryzyko ujawnienia się nowych (obecnie nieistniejących lub utajonych) skutków medycznych przedmiotowego wypadku.

D. ód: opinia biegłego dr W. Ż., k. 228-232, k. 267-268

Zasadne w kontekście leczenia urazów wynikających z przedmiotowego były dojazdy powoda samochodem o pojemności silnika powyżej 900 cm3 do placówek medycznych i na zabiegi rehabilitacyjne obejmujące łącznie 731 km.

D. ód: opinia biegłego dr W. Ż., k. 228-232

zestawienie dojazdów, k. 10

Ocena dowod ów

Opinia biegłego dr W. Ż. (wraz z pisemnym uzupełnieniem, k. 267-268) jest zdaniem Sądu jasna, logiczna i pełna. Przekonująco i logicznie odgranicza dolegliwości kręgosłupa mogące wynikać z urazu i te z nim niezwiązane, ujmuje też problematykę zaostrzenia dolegliwości związaną z urazem wypadkowym w uzasadnionej relacji (30% do 70%) oraz ogranicza wpływ wypadku na zaostrzenie tych dolegliwości do okresu wczesno-urazowego (3 tygodnie od wypadku). Biegły W. Ż. zdaniem Sądu przekonująco wytłumaczył, dlaczego nie podziela poglądu o możliwości wpływu wypadku na ponowne zaostrzenie tych dolegliwości u poszkodowanego w grudniu 2017 r. ( vide k. 268). Biegły zdaniem Sądu słusznie negatywnie odniósł się do próby powiązania skutków wypadku z przedstawionymi rachunkami (paragonami) za zakup leków. W kontekście opinii biegłego W. Ż. zeznania powoda są częściowo niewiarygodne, tj. w takim zakresie w jakim skutkom wypadku przypisują trwałe zaprzestanie przez powoda uprawiania aktywności ruchowej (rower, narty) oraz w zakresie deklarowania przez powoda nadal nieustępujących dolegliwości bólowych. Uznanie przez biegłego celowości dojazdów związanych z diagnostyką i leczeniem skutków wypadku ograniczono do sumy 731 km (pomijając koszty dojazdów do aptek [-187 km], skoro zakupy te uznano za niepowiązane z wypadkiem). Z tym zastrzeżeniem samo zestawienie dojazdów przyczynowo związanych z leczeniem i rehabilitacją zaostrzeń bólowych wywołanych wypadkiem (k. 10) jest w ocenie Sądu wiarygodne i nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

W pozostałym zakresie stan faktyczny jest bezsporny lub udowodniony niekwestionowanymi dokumentami prywatnymi.

Kwalifikacja prawna

Zasada odpowiedzialności pozwanego wynika z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.

Powód dochodził zadośćuczynienia za krzywdę w kwocie 8.000 zł, co jest zdaniem Sądu kwotą częściowo zawyżoną. Zdaniem Sądu odpowiednie (w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.) zadośćuczynienie za krzywdę winno wynosić 5.000 zł. Niewątpliwym jest fakt powstania w wyniku wypadku zaostrzenia dolegliwości bólowych związanych z samoistnymi chorobami kręgosłupa powoda, co jest normalnym (tj. prawidłowo powiązanym przyczynowo) skutkiem urazu tego typu. Należy powyższe uznać za obiektywnie potwierdzony rozstrój zdrowia poszkodowanego i powstanie po jego stronie cierpień (ból), których bez wypadku by nie doświadczył. Z drugiej strony stwierdza się, że okres nasilenia tych dolegliwości w zakresie będącym skutkiem wypadku nie był długi (zdaniem biegłego W. Ż.: do 3 tygodni z późniejszym stopniowym zmniejszaniem się) i nie doprowadził do ograniczeń w życiu codziennym (poszkodowany nie utracił samodzielności funkcjonowania).

Jeżeli chodzi o pozostałe koszty i wypadki poszkodowanego to w obliczu wyników postępowania dowodowego (omówionych już wcześniej) odszkodowanie w ramach art. 444 § 1 k.c. ogranicza się do sumy 610,96 zł stanowiącej iloczyn uznanych przez Sąd sum tras przejazdów związanych z leczeniem i rehabilitacją po wypadku (731 km) i uśrednionego wskaźnika kosztów tych przejazdów (0,8358 zł za przejechany km) zaczerpniętego z parametrów powszechnie stosowanych przy obliczaniu kosztów przejazdów służbowych pracowników na terenie kraju, gdyż jest to wskaźnik zdaniem Sądu odpowiednio zobiektywizowany, a jednocześnie trudno oczekiwać od poszkodowanego bardziej szczegółowego dokumentowania faktycznie poniesionych kosztów np. paliwa, co zresztą i tak nie uwzględnia kosztów zużycia (amortyzacji) środka transportu i kosztów parkowania. W ostateczności należy uznać, że powyższa metoda jest w odniesieniu do powyższego wskaźnika częściowym zastosowaniem art. 322 k.p.c.

Z materiału dowodowego wynika, że szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w okolicach dnia 9 lipca 2018 r. (niemal rok po zdarzeniu), co ma istotne znaczenie dla poprawnego ustalenia momentu wymagalności roszczeń odszkodowawczych w świetle art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […]. Zdaniem Sądu w świetle powyższego odszkodowanie stało się więc wymagalne 10 sierpnia 2018 r., a nie – jak wskazuje powód – 10 sierpnia 2017 r.

Powództwo jest niezasadne w zakresie żądania ustalenia, gdyż biegły W. Ż. nie potwierdził istnienia obawy w zakresie możliwości ujawnienia się w przyszłości nowych skutków somatycznych przedmiotowego wypadku. Nie istnieje więc po stronie powoda interes prawny w ustaleniu w rozumieniu art. 189 k.p.c.

W pozostałym zakresie powództwo jaw się jako niezasadne, nieudowodnione.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c., art. 444 § 1 k.c., art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych […] oraz art. 481 § 1 i § 2 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo o zapłatę oddalono na mocy art. 445 § 1 k.c. a contrario i art. 444 § 1 k.c. a contrario – punkt II. sentencji.

Powództwo o ustalenie oddalono na mocy art. 189 k.p.c. a contrario – punkt III. sentencji.

Koszty

O kosztach orzeczono w punkcie IV. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. stosując zasadę ich stosunkowego rozdzielenia z uwzględnieniem proporcji wygranej stron. Powód wygrał proces w 47%, pozwany w 53%. Koszty powoda to: 750 zł (opłata sądowa), z czego 47% to: 352,50 zł. Koszty pozwanego to: opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). 53% z sumy kosztów pozwanego to: 1.917,01 zł. Różnica kosztów na korzyść pozwanego to: 1.564,51 zł.

Ponadto w punkcie V. i VI. sentencji rozstrzygnięto o nieuiszczonych kosztach sądowych (stanowiących składniki wynagrodzenia biegłego wypłacone tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni: łącznie 1984,63 zł). Uwzględniając proporcje przegranej w niniejszym procesie 47% tej sumy (932,77 zł) obciąża pozwanego, a reszta (1051,86 zł) – powoda, o czym orzeczono na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.