Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie, Wydział VII Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Katarzyna Altewęgier

Protokolant: Michał Piegat

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2022 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Centrum (...) w O.

przeciwko: B. G. (1)

z udziałem interwenienta ubocznego: (...) W.

o opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego oraz o zapłatę kwoty 21.470,43 zł

1) nakazuje pozwanemu B. G. (1), aby opuścił i opróżnił z rzeczy jego prawa reprezentujących lokal mieszkalny nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. oraz wydał ten lokal powodowi – (...) Centrum (...) w O.,

2) orzeka o braku uprawnienia pozwanego B. G. (1) do otrzymania lokalu socjalnego,

3) zasądza od pozwanego B. G. (1) na rzecz powoda (...) Centrum (...) w O. kwotę 10.741,03 zł (dziesięć tysięcy siedemset czterdzieści jeden złotych, 03/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie – od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty,

4) w pozostałym zakresie– powództwo oddala,

5) przyznaje kuratorowi nieznanego z miejsca pobytu pozwanego B. G. (1) – adw. B. G. (2) kwotę 1.536 zł(jeden tysiąc pięćset trzydzieści sześć złotych) z tytułu wynagrodzenia za zastępowanie nieznanego z miejsca pobytu pozwanego i nakazuje wypłacić kuratorowi adw. B. G. (2) tę kwotę z zaliczki uiszczonej przez powoda w dniu 24.02.2021 r. w kwocie 1.428,20 zł (jeden tysiąc czterysta dwadzieścia osiem złotych, 20/00), zaś w pozostałej kwocie 107,80 zł (sto siedem złotych, 80/100)– tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie,

6) zasądza od pozwanego B. G. (1) na rzecz powoda (...) Centrum (...) w O. kwotę 3.390,25 zł (słownie: trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt złotych, 25/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.040,72 zł (słownie: dwa tysiące czterdzieści złotych, 72/100)tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

7) nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie:

- od powoda (...) Centrum (...) w O. kwotę 53,88 zł (pięćdziesiąt trzy złote, 88/100),

- od pozwanego B. G. (1) kwotę 53,92zł(pięćdziesiąt trzy złote, 92/100),

tytułem wydatków, pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa – tutejszy Sąd.

VII C 2716/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 listopada 2019 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) powód (...) Centrum (...) w O., wniósł o nakazanie pozwanemu B. G. (1), aby opuścił i opróżnił oraz wydał powodowi lokal mieszkalny oznaczony numerem (...), położony w budynku przy ul. (...) w W.. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 21.470,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę liczonymi od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Pełnomocnik powoda wskazał, że pozwany jest najemcą lokalu na podstawie stosunku najmu nawiązanego na podstawie umowy z dnia 14 sierpnia 1996 r. – zawartej z ówczesnym Instytutem (...), obecnie (...) Centrum (...) w O.. Wskazano, że pozwany nie płacił zobowiązań z tytułu najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego i z tego tytułu powstało zadłużenie w wysokości 21.470,43 zł, za okres od grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2018 r. Kolejno, pozwany został wezwany do zapłaty i uprzedzony o zamiarze wypowiedzenia stosunku najmu. Wobec nie uregulowania zadłużenia, powód wypowiedział pozwanemu umowę najmu lokalu, a jego wydanie zostało wyznaczone na dzień 1 lipca 2019 r., jednakże pozwany nie wydal powodowi spornego lokalu ( k. 1 – 3 – pozew).

W dniu 18 czerwca 2020 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) interwencję uboczną po stronie powoda zgłosiło (...) W., wnosząc, w razie uwzględnienia powództwa, o orzeczenie o braku uprawnienia pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego (k. 102 – pismo procesowe interwenienta ubocznego (...) W.).

Postanowieniem z dnia 30 października 2020 r., Sąd zawiesił postępowanie w sprawie, na podstawie art. 177 1 pkt 6 k.p.c., z uwagi na brak wskazania przez powoda aktualnego adresu pozwanego (k. 110 a.s. – postanowienie).

Na wniosek powoda, postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2021 r., Sąd podjął zawieszone postępowanie i ustanowił kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego B. G. (1) – w osobie adwokata B. G. (2) (k. 131 – postanowienie).

W odpowiedzi na pozew, kurator pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz kuratora wynagrodzenia wg norm prawem przepisanych. Kurator pozwanego podniósł zarzuty: przedawnienia roszczenia powoda, nie udowodnienia skutecznego poinformowania pozwanego o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu oraz skutecznego wypowiedzenia umowy najmu przez powoda, a także nie wykazanie zamieszkiwania innych osób w lokalu, ponadto podniósł zarzut nie wykazania następstwa prawnego powoda po Instytucie (...), oraz nie udowodnienie wysokości roszczeń i braku podstawy prawnej roszczeń wobec nie wykazania przez powoda tytułu prawnego do lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. (k. 146 – odpowiedź na pozew).

Ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew, pełnomocnik powoda wniósł o nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia, wskazując, że należności objęte załączonymi do pozwu fakturami, chociaż w większości są zatytułowane jako „czynsz”, to jednak stanowią należności w postaci zaliczek na poczet opłat eksploatacyjnych związanych z korzystaniem z lokalu, a nadto faktury te były wystawiane na podstawie zawiadomienia o wysokości opłat, przekazanych przez Wspólnotę Mieszkaniową W. (dawniej (...)), która zarządzała budynkiem. W ocenie powoda, należności z tytułu zaliczek nie mają charakteru okresowego, skutkiem czego – do roszczeń powoda związanych z tymi należnościami zastosowanie ma ogólny termin przedawnienia (k. 160 – 176 – pismo powoda z wnioskami dowodowymi).

Na rozprawie w dniu 18 lutego 2022 r. poprzedzającej jej zamknięcie i wydanie wyroku, pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, podnosząc nadto, iż tytuły należności na fakturach nie odpowiadają rzeczywistemu zdarzeniu prawno – gospodarczemu, są to bowiem należności z tytułu kosztów eksploatacyjnych (k. 298 – stanowisko złożone do protokołu).

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 1996 r. pomiędzy Instytutem (...) jako wynajmującym oraz pozwanym B. G. (1) jako najemcą, zawarta została umowa o najem lokalu mieszkalnego, której przedmiotem był lokal mieszkalny nr (...), położony w W. przy ul. (...) o pow. użytkowej 28,50 m. kw. Najemca zobowiązany był uiszczać czynsz oraz inne opłaty eksploatacyjne, miesięcznie z góry w terminie do 10 – go dnia każdego miesiąca (k. 12 – 13 – stwierdzenie przedmiotu i warunków najmu – umowa o najem lokalu mieszkalnego).

Z tytułu należności czynszowych oraz opłat niezależnych od właściciela, przypadających na przedmiotowy lokal mieszkalny, powstały zaległości po stronie pozwanego. Powód wystawiał pozwanemu faktury z tytułu zaliczek na poczet kosztów utrzymania lokalu oraz z tytułu czynszu za dane miesiące. I tak kolejno wystawione zostały faktury:

1.  (...) na kwotę 378,54 zł-z terminem płatności 13 grudnia 2012 r.,

2.  (...) na kwotę 378,54 zł-z terminem płatności 14 stycznia 2013 r.

3.  (...) na kwotę 355,69 zł – z terminem płatności 14 lutego 2013 r.,

4.  (...) na kwotę 607,64 zł – z terminem płatności 02 maja 2013 r.,

5.  (...) na kwotę 364,53 zł – z terminem płatności 14 maja 2013 r.

6.  (...) na kwotę 364,53 zł – z terminem płatności 4 czerwca 2013 r.,

7.  (...) na kwotę 364,53 zł – z terminem płatności 5 lipca 2013 r.,

8.  (...) na kwotę 364,53 zł – z terminem płatności 25 lipca 2013 r.

9.  (...) na kwotę 353,02 zł – z terminem płatności 02 września 2013r.

10.  (...) na kwotę 363,53 zł-z terminem płatności 01 października 2013 r.,

11.  (...) na kwotę 363,53 zł – z terminem płatności 01 listopada 2013 r.

12.  (...) na kwotę 363,53 zł – z terminem płatności 18 listopada 2013 r.

13.  (...) na kwotę 363,53 zł – z terminem płatności 03 stycznia 2014 r.

14.  (...) na kwotę 363,53 zł – z terminem płatności 14 lutego 2014 r.,

15.  (...) na kwotę 14,25 zł – z terminem płatności 14 marca 2014 r.,

16.  (...) na kwotę 363,53 zł – z terminem płatności 01 kwietnia 2014 r.

17.  (...) na kwotę 363,53 zł – z terminem płatności 08 maja 2014 r.,

18.  (...) na kwotę 367,52 zł – z terminem płatności 13 czerwca 2014 r.,

19.  (...) na kwotę 367,52 zł – z terminem płatności 14 lipca 2014 r.,

20.  (...) na kwotę 367,52 zł – z terminem płatności 14 sierpnia 2014 r.,

21.  (...) na kwotę 367,52 zł – z terminem płatności 10 września 2014 r.,

22.  (...) na kwotę 227,84 zł – z terminem płatności 05 stycznia 2015 r.,

23.  (...) na kwotę 367,51 zł – z terminem płatności 14 stycznia 2015 r.,

24.  (...) na kwotę 367,52 zł – z terminem płatności 25 lutego 2015 r.

25.  (...) na kwotę 72,45 zł – z terminem płatności 08 kwietnia 2015 r.,

26.  (...) na kwotę 367,52 zł – z terminem płatności 08 maja 2015 r.,

27.  (...) na kwotę 227,15 zł – z terminem płatności 08 czerwca 2015 r.,

28.  (...) na kwotę 237,15 zł – z terminem płatności 14 lipca 2015 r.,

29.  (...) na kwotę 474,30 zł – z terminem płatności 29 września 2015 r.,

30.  (...) na kwotę 237,15 zł – z terminem płatności 08 października 2015 r.,

31.  (...) na kwotę 227,15 zł – z terminem płatności 14 grudnia 2015 r.,

32.  (...) na kwotę 364,07 zł – z terminem płatności 14 grudnia 2015 r.,

33.  (...) na kwotę 364,07 zł – z terminem płatności 14 stycznia 2016 r.,

34.  (...) na kwotę 252,72 zł – z terminem płatności 29 marca 2016 r.

35.  (...) na kwotę 123,69 zł – z terminem płatności 29 maja 2016 r.

36.  (...) na kwotę 354,69 zł – z terminem płatności 14 lipca 2016 r.

37.  (...) na kwotę 1418,76 zł – z terminem płatności 29 listopada 2016 r.

38.  (...) na kwotę 1064,07 zł – z terminem płatności 14 kwietnia 2017 r.,

39.  (...) na kwotę 354,69 zł – z terminem płatności 14 maja 2017 r.,

40.  (...) na kwotę 354,69 zł – z terminem płatności 14 czerwca 2017 r.

41.  (...) na kwotę 354,69 zł – z terminem płatności 29 lipca 2017 r.

42.  (...) na kwotę 354,77 zł – z terminem płatności 29 sierpnia 2017 r.,

43.  (...) na kwotę 354,77 zł – z terminem płatności 14 września 2017 r.,

44.  (...) na kwotę 354,77 zł – z terminem płatności 14 października 2017 r.,

45.  (...) na kwotę 354,77 zł – z terminem płatności 14 listopada 2017 r.,

46.  (...) na kwotę 354,77 zł – z terminem płatności 14 grudnia 2017 r.

47.  (...) na kwotę 354,77 zł – z terminem płatności 12 stycznia 2018 r.

48.  (...) na kwotę 329,77 zł – z terminem płatności 14 lutego 2018 r.

49.  (...) na kwotę 329,77 zł – z terminem płatności 14 marca 2018 r.

50.  (...) na kwotę 329,77 zł – z terminem płatności 14 kwietnia 2018 r.,

51.  (...) na kwotę 329,77 zł – z terminem płatności 14 maja 2018 r.

52.  (...) na kwotę 336,32 zł – z terminem płatności 21 czerwca 2018 r.,

53.  (...) na kwotę 329,77 zł – z terminem płatności 14 lipca 2018 r.

54.  (...) na kwotę 329,77 zł – z terminem płatności 04 września 2018 r.

55.  (...) na kwotę 331,08 zł – z terminem płatności 04 września 2018 r.

56.  (...) na kwotę 331,08 zł – z terminem płatności 14 października 2018 r.,

57.  (...) na kwotę 331,08 zł – z terminem płatności 14 listopada 2018 r.

58.  (...) na kwotę 331,08 zł – z terminem płatności 14 grudnia 2018 r.,

59.  (...) na kwotę 331,08 zł – z terminem płatności 14 stycznia 2019 r.

(k. 14 – 72 – faktury).

Kwoty wynikające z faktur znajdowały odzwierciedlenie w informacji o miesięcznych kwotach zaliczek na poczet kosztów utrzymania lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., które sporządzała Wspólnota Mieszkaniowa (...) w W. (Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) w W.) i przekazywała je właścicielowi lokalu – (...) Centrum (...) w O. (k. 167 – 170, k. 179 – 282 – informacje o miesięcznych kwotach zaliczek).

Pismem z dnia 20 grudnia 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 21.139,35 zł, w ciągu 5 dni od dnia otrzymania wezwania, kolejno pismem z dnia 24 października 2019 r. powód wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty kwoty 21.470,43 zł, powstałego na skutek zalegania z płaceniem czynszu za zajmowany lokal nr (...) przy ul. (...) w W. (k. 73 – 74 – wezwania do zapłaty, k. 166 – potwierdzenia nadania w/w pism do pozwanego).

Pismem z dnia 28 lutego 2019 r. powód dokonał uprzedzenia pozwanego o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu, wskazując, iż przyczyną zamiaru wypowiedzenia najmu lokalu jest pozostawanie przez pozwanego w zwłoce z zapłatą czynszu najmu wielokrotnie przekraczającej zwłokę za trzy pełne okresy płatności oraz wyznaczono pozwanemu termin do dnia 30 kwietnia 2019 r. na uregulowanie wszystkich zaległych należności czynszowych ( k. 75 – uprzedzenie o zamiarze wypowiedzenia, k. 164 – potwierdzenie nadania).

Kolejno, pismem z dnia 13 maja 2019 r., powód wypowiedział pozwanemu umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. – ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2019 r. oraz ustalił komisyjny odbiór lokalu na dzień 1 lipca 2019 r. (k. 76 a.s., k. 165 – wypowiedzenie, k. 165 v – dowód nadania).

Pozwany B. G. (1) nie wydał powodowi spornego lokalu mieszkalnego, nie przekazał kluczy do tego lokalu, nie podjął żadnego kontaktu z powodem (bezsporne).

Poprzednikiem prawnym powoda (...) Centrum (...) w O., był Instytut (...) (k. 1 v , k. 7 – 11 – KRS nr (...) - Rejestr Przedsiębiorców). Powód jest ponadto współużytkownikiem gruntu, na którym stoi budynek przy ul. (...) i właścicielem lokalu nr (...) w tym budynku, który to lokal nie jest przedmiotem odrębnej własności, lokal ten znajduje się w zasobach mieszkaniowych powoda (k. 171 – 176 - treść kw nr (...)).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy i przytoczonych w opisie stanu faktycznego. Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron i nie budziła też wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w zakresie żądania eksmisji zasługiwało na uwzględnienie w całości, zaś w zakresie żądania zapłaty – było w części zasadne.

Zgodnie z treścią art. 222 § 1 k.c. - właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Roszczenie windykacyjne służy właścicielowi przeciwko osobie, która jego rzeczą faktycznie włada. Koniecznymi przesłankami do jego uwzględnienia jest nie tylko status właściciela/ współwłaściciela (ew. w poprzednim stanie prawnym - użytkownika wieczystego/ współużytkownika wieczystego) i fakt, że nie włada on (sam lub przez inną osobę) swoją rzeczą, ale także fakt, że rzeczą tą faktycznie włada osoba do tego nieuprawniona. Właściciel może na podstawie art. 222 § 1 k.c. żądać wydania rzeczy od każdego, kto faktycznie nią włada, nie będąc do tego uprawnionym. Zatem w procesie windykacyjnym legitymowanym biernie jest zarówno posiadacz (samoistny lub zależny), jak też dzierżyciel. Zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) powód jest zobowiązany udowodnić, że to właśnie jemu przysługuje prawo własności, jak też, że pozwany faktycznie włada, będąc nieuprawnionym, jego rzeczą.

Bezspornym faktem jest, iż sporny lokal znajduje się w zasobach powoda, obecnie jednak powód nie może lokalem tym dysponować, gdyż lokal nie został przez pozwanego wydany powodowi, zgodnie z wezwaniem. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż pozwanemu nie przysługuje żaden tytuł prawny do zajmowania lub dysponowania w jakikolwiek inny sposób przedmiotowym lokalem.

Sąd ustalił bowiem, iż strony łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 14 sierpnia 1996 r., nr 2 przy ul. (...) w W.. Umowa ta została jednak skutecznie wypowiedziana pozwanemu w dniu 13 maja 2019 r., okres wypowiedzenia upłynął z dniem 30 czerwca 2019 r., zaś zwrot lokalu miał nastąpić w dniu 1 lipca 2019 r. Pozwany nie dokonał czynności zdania lokalu i wydania do niego kluczy, zatem niezależnie od tego, czy faktycznie obecnie tam zamieszkuje, żądanie nakazania mu opuszczenia i wydania lokalu jest uzasadnione, bowiem nie posiada on już tytułu prawnego do tego lokalu, a nie wydał go zgodnie z obowiązującą procedurą służbom powoda.

Kolejnym zagadnieniem, jakie pojawiło się w niniejszym postępowaniu, była kwestia przyznania pozwanemu prawa do lokalu socjalnego. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego - w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu, sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Przyjmuje się, że obowiązek ustalenia istnienia lub braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego odnosi się nie tylko do lokatorów w znaczeniu ścisłym, to jest osób, którym w danym momencie służy tytuł prawny do zajmowania lokalu (art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.p.l.), lecz także do tych, które były w przeszłości lokatorami, lecz tytuł swój, czy to pierwotny, czy pochodny, utraciły.

W sprawie niniejszej - brak było podstaw do orzeczenia o uprawnieniu pozwanego do lokalu socjalnego z uwagi na treść art. 14 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie praw lokatorów (…). Pozwany w żaden sposób nie wykazał swojej sytuacji materialnej lub zdrowotnej, nie wykazał zaistnienia jakiejkolwiek przesłanki uprawniającej go do uzyskania prawa do lokalu socjalnego. Nadto, zważywszy, że pozwany nie odbiera korespondencji kierowanej do niego na powyższy adres, należy mieć na uwadze, że ma zaspokojone swoje potrzeby mieszkaniowe w innym miejscu. Jednakże poza sporem pozostawało, że nie podał powodowi swego nowego adresu pobytu, czy adresu do korespondencji.

Powód dochodził ponadto od pozwanego zapłaty kwoty 21.470,43 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. (tj. od dnia upływu terminu do zapłaty określonego w wezwaniu do zapłaty). Powód przedstawił na poparcie roszczenia o zapłatę – faktury ,w których jako nabywca figuruje B. G. (1). Jako przedmiot usługi – wskazana jest zaliczka na poczet kosztów utrzymania lokalu, następnie w kolejnych fakturach – czynsz. Są to faktury za okres od 13 grudnia 2012 r. (najdawniejsza faktura – ma tak określony termin płatności) – do dnia 14 stycznia 2019 r. (tj. faktura z tak określonym terminem płatności, za czynsz za miesiąc grudzień 2018 r.).

Umowa wiążąca uprzednio strony w § 3 określała czynsz i opłaty eksploatacyjne, do zapłaty których najemca był zobowiązany. Zatem, zdaniem Sądu, należało przyjąć, że roszczenie dochodzone przez powoda, wynika z umowy najmu, ma charakter świadczenia okresowego i ulega 3-letniemu terminowi przedawnienia. Są to niewątpliwie roszczenia powoda jako wynajmującego wobec pozwanego jako najemcy i wynikające z wiążącej jeszcze w tamtym okresie strony – umowy najmu, tak też zresztą zostały określone tytuły tychże faktur.

Powyższego poglądu nie zmienia fakt, że powód dochodził kwot należnych częściowo z tytułu opłat eksploatacyjnych. Rozliczenia świadczeń okresowych, ponoszonych comiesięcznie przez lokatorów w ramach danego roku, w założeniu stanowić mają funkcję rzeczywistych kosztów zarządu. Taki stan rzeczy powoduje, że nie można charakteru tej opłaty oceniać w oderwaniu od charakteru stanowiących jej funkcję opłat zaliczkowych. W konsekwencji za słuszne uznać należy stanowisko, że świadczenia z tego tytułu mają charakter okresowy. Uznanie przedmiotowych opłat, wskazanych przez powoda, za świadczenia jednorazowe, powodowałoby nieuzasadnione przyjęcie 10 – letniego terminu przedawnienia, podczas gdy niewątpliwie, jako świadczenia periodyczne, mają one charakter okresowy.

To oznacza, że roszczenia z faktur z terminami płatności za rok 2012, 2013, 2014, oraz 2015 r. – roszczenia te są przedawnione. Pierwsze nie przedawnione roszczenie o zapłatę wobec pozwanego, wynika z faktury nr (...) z terminem płatności określonym na dzień 14 stycznia 2016 r. (czynsz za miesiąc grudzień 2015 r.). Roszczenie to uległoby przedawnieniu z dniem 15 stycznia 2019 r., gdyby miały zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego w brzmieniu sprzed zmiany, która weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 r.

Jednakże, należało zastosować art. 118 k.c. w nowym brzmieniu obowiązującym na mocy ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r.), która weszła w życie z dniem 9 lipca 2018 r. , a to z kolei z uwagi na treść art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13.04.2018 r. o zmianie ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 13 kwietnia 2018 r. – zgodnie z którym – do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy - przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejsza ustawą.

Zgodnie z art. 118 kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym od 9 lipca 2018 r. – jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Oznacza to, iż koniec 3-letniego terminu przedawnienia (dla roszczeń o świadczenia okresowe) – przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Skoro tak, to niewątpliwie – faktury z terminami płatności za lata 2012, 2013 r., 2014 r., oraz z terminami płatności za 2015 r. - są przedawnione. Należy zważyć, że roszczenie z faktury z terminem płatności 14 grudnia 2015 r., uległo przedawnieni z dniem 31 grudnia 2018 r. (przedawnieniu uległy więc i wcześniej wymagalne roszczenia – tj. wynikające z faktur na k. 14 – 45 a.s.).

Pierwsze najdalsze nieprzedawnione roszczenie wynika z faktury z terminem płatności 14 stycznia 2016 r. (k. 46 a.s. ). Uległoby ono przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2019 r., zgodnie z nowym brzmieniem art. 118 k.c. Jednak pozew – przerywający bieg przedawnienia – został wniesiony w dniu 5 listopada 2019 r. Zatem, począwszy od faktury z terminem płatności 14 stycznia 2016 r. i kolejno późniejsze – roszczenia stwierdzone tymi fakturami nie są przedawnione i podlegały zasądzeniu. Łącznie nieprzedawnione roszczenia z faktur z terminem płatności począwszy od 14 stycznia 2016 r. i późniejsze – opiewają na kwotę 10.741,03 zł, którą Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w pkt 3) wyroku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, na podstawie art. 481 § 1 k.c., mając na uwadze, że powód mógł żądać odsetek nawet za okres wcześniejszy, a pozwany miał świadomość obowiązku zapłaty czynszu do 10- dnia każdego miesiąca.

W pozostałym zakresie powództwo o zapłatę podlegało oddaleniu, z uwagi na przedawnienie roszczeń.

W kolejnych punktach wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu.

W pkt 5) wyroku Sąd przyznał kuratorowi nieznanego z miejsca pozwanego – adw. B. G. (2) kwotę 1536 zł z tytułu wynagrodzenia za zastępowanie nieznanego z miejsca pobytu pozwanego, na podstawie § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U poz. 536), zgodnie z którym – wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej ustala się kwocie nieprzekraczającej 40 % stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych (..), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny – w kwocie nieprzekraczającej 40 % stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych (…). W sprawie niniejszej – jest to zatem kwota 1536 zł (40% z kwoty 240 zł = 96 zł oraz 40 % z kwoty 3.600 zł = 1.440 zł, łącznie 1536 zł).

Ponadto – postanowieniem z dnia 27 września 2021 r. przyznano już kuratorowi kwotę 11,80 zł z tytułu zwrotu kosztów przeprowadzonej korespondencji (k. 153 a.s.).

O kosztach w zakresie żądania zapłaty - Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. – poprzez ich stosunkowe rozdzielenie.

Przy czym, w zakresie żądania eksmisji, powód wygrał sprawę w całości, zaś w zakresie żądania o zapłatę, powód wygrał sprawę w 50,02 %. Skoro bowiem powód domagał się zapłaty kwoty 21.470,34 zł, zaś zasądzona została na jego rzecz od pozwanego kwota 10.741,03 zł, to oznacza, że jego żądania w zakresie roszczenia o zapłatę Sąd uwzględnił w 50,02 %.

Pozwany zaś wygrał w zakresie żądania o zapłatę w 49,98 %.

Koszty poniesione przez powoda w niniejszej sprawie to:

- 1.124 zł – z tytułu opłaty sądowej od pozwu (k. 80),

- kwoty 2 razy po 17 zł z tytułu opłat skarbowych od pełnomocnictw (k. 5, k. 96 ),

- 1.440 zł z tytułu zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora uiszczonej przez powoda (k. 127),

- 100 zł z tytułu opłaty sądowej od wniosku o ustanowienie kuratora (k. 119),

- kwota 3.600 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego w zakresie żądania pozwu o zapłatę (par. 2 pkt Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. sprawie opłat za czynności adwokackie).

Łącznie w/w koszty powoda to kwota 6.298 zł, z czego 50,02% to kwota 3.150,25 zł, do której należało jeszcze doliczyć kwotę 240 zł z tytułu kosztów zastępstwa prawnego w zakresie żądania pozwu o eksmisję, łącznie koszty procesu podlegające zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda to kwota 3.390,25 zł, w tym kwota 2.040,72 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (tj. 50,02% z kwoty 3.600 zł = 1800,72 zł + 240 zł = 2.040,72 zł).

Kwotę 107,80 zł, poniesioną tymczasowo przez Skarb Państwa – tutejszy Sąd tytułem wydatków (pkt 5 pozwu) – należało pobrać, w pkt 7) wyroku, od stron w zakresie, w jakim odpowiednio przegrały proces w zakresie żądania o zapłatę, zatem – od powoda w 49,98 %, zaś od pozwanego – w 50,02 %.

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć:

- pełn. powoda adw. T. L.,

- kuratorowi pozwanego B. G. (1) – adw. B. G. (2) /zwolniony ustawowo od opłaty sądowej od wniosku o uzasadnienie – art. 96 ust. 1 pkt 5) ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych/