Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2013r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko M. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 24 maja 2012r., sygn. akt X GC 57/12

1.  prostując datę wydania zaskarżonego wyroku, którą jest 24 maja 2012r. oraz oznaczenie powoda w zaskarżonym wyroku, którym jest M. W. – oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt V ACa 648/12

UZASADNIENIE

Powód M. W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądzenie od pozwanej M. P. kwoty 123 723,86 zł z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu tytułem wynagrodzenia za wykonane usługi samochodem ciężarowym, żurawiem, koparką gąsienicową i koparką obrotową.

W zarzutach od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w Gliwicach z 31 stycznia 2012 r. pozwana wniosła o uchylenie nakazu w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych zarzucając, że zlecenie na którym powód opiera swe roszczenia zawiera dwa elementy określające możliwość i sposób rozliczenia – rozliczenie miało być dokonane na podstawie potwierdzonych kart pracy sprzętu, a podstawą wystawienia faktury miał być protokół odbioru podpisany przez przedstawiciela pozwanej.

Powód dołączył do pozwu karty wystawione na inne niż pozwana osoby i podpisane przez bliżej nieokreślone osoby. Nie dołączył powód do pozwu protokołu odbioru, a dołączonej do pozwu notatki służbowej pozwana nie podpisała i nie upoważniała nikogo do jej podpisania. Ponadto w notatce tej zostało dokonane rozliczenie do wysokości 31 312,44 zł.

Wyrokiem z 25 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Gliwicach w dniu 31 stycznia 2012 r., pod sygnaturą akt X GNc 37/12 utrzymał w mocy w części zasądzającej kwotę 31 312,44 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia zapłaty, a w pozostałej części nakaz zapłaty uchylił i powództwo oddalił (pkt 1) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 4 860,14 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2).

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 1 kwietnia 2011 r. pozwana udzieliła powodowi zlecenia na wynajem sprzętu budowlanego typu dźwig, samochód samowyładowczy i koparki.

Na podstawie tego zlecenia powód wykonał dla pozwanej usługi o łącznej wartości 31 312, 44 zł, zaś powód wystawił pozwanej fakturę na kwotę 123 723,86 zł.

Zważył w tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, że powództwo jedynie w części zasługiwało na uwzględnienie.

Powód dochodził zapłaty za usługi wykonane na rzecz pozwanej. Pozwana nie kwestionowała faktu, że strony łączyła umowa. Twierdziła jednak, że powód nie wykonał na jej rzecz usług w rozmiarze za jaki domaga się zapłaty i że brak jest dowodów w jakim rozmiarze powód usługi wykonał. Na powodzie spoczął więc ciężar dowodzenia, że i w jakim rozmiarze wykonał na rzecz pozwanej usługi (art. 6 k.c.). Temu obowiązkowi powód nie sprostał. W ogóle nie wykazał bowiem powód, w sposób przewidziany umową stron, tego że i w jakim rozmiarze świadczył na rzecz pozwanej usługi. W szczególności żadna ze złożonych wraz z pozwem kart pracy i kart drogowych nie dotyczy pozwanej. Z części kart wprost wynika, że dotyczą innych osób, a żadna z nich nie jest podpisana przez pozwaną lub osobę mogącą ją reprezentować. Również z zeznań powoda wynika wprost, że prace były wykonane na rzecz firmy (...), a jedynie na polecenie pana Ż. wystawił fakturę na pozwaną. W tej sytuacji nie ma podstaw do uznania, że powód wykazał wykonanie prac na rzecz pozwanej.

Z zeznań pozwanej wynika jednak, że powód na jej rzecz wykonał jakieś prace, zaś powód złożył notatkę, gdzie J. Ż. działając w imieniu pozwanej uznał roszczenia powoda do kwoty 31 312,44 zł.

Opierając się więc o tę notatkę i zeznania pozwanej uznać trzeba, że takiej kwoty może powód się domagać.

Dlatego w oparciu o art. 496 k.p.c. należało utrzymać nakaz zapłaty w mocy do tej kwoty, a w pozostałej części nakaz ten uchylić i powództwo oddalić.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o art. 100 k.p.c. rozkładając je stosownie do wyniku sporu.

Powyższy wyrok w części oddalającej powództwo zaskarżył apelacją powód, który zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku a polegający na przyjęciu, iż powód nie wykazał, że w całości wykonał prace na rzecz pozwanej, podczas gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że prace te zostały wykonane przez powoda na rzecz pozwanej w rozmiarze wynikającym z wystawionej przez powoda faktury VAT z 31.05.2011 r. oraz ze zlecenia nr (...) z 1.04.2011 r. a także naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 233 k.p.c. poprzez przyjęcie, że tylko notatka i zeznania pozwanej świadczą o wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia, co prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji nie rozważył wszechstronnie całego materiału dowodowego zebranego w sprawie poprzez pominięcie faktury VAT z 31.05.2011 r. oraz zaksięgowania przez pozwaną przedmiotowej faktury wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm prawem przewidzianych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

apelacja nie jest uzasadniona.

Sąd Apelacyjny podziela i uznaje za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji wobec tego, iż ustalenia te znajdują oparcie w treści zebranych dowodów, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c.

Nie mogą odnieść skutku zarzuty apelacji naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wobec tego, iż powód nie wykazał argumentami natury jurydycznej, aby Sąd I instancji ocenił dowody naruszając przy tym kryteria oceny wynikające właśnie z art. 233 § 1 k.p.c. W istocie powód nie przytacza żadnych argumentów, poza przytoczeniem własnej wersji ustaleń faktycznych, które mogłyby podważyć ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji i uprawniać Sąd II instancji do weryfikacji ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji.

Wbrew zarzutom apelacji nie ma podstaw do wnioskowania by fakt odebrania faktury VAT, wystawionej przez powoda, miał świadczyć o wykonaniu przez powoda świadczenia niepieniężnego w zakresie uzasadniającym naliczenie przez powoda należnego wynagrodzenia w wysokości wskazanej w tej fakturze. Podkreślić bowiem należy, że sama faktura, będąca rachunkiem, ma umożliwić dłużnikowi spełnienie świadczenia pieniężnego, nie jest jednak dowodem zawarcia umowy czy też jej wykonania przez wystawcę faktury. Nic też takiego nie wynika z treści faktury VAT nr (...) z 31 maja 2011 r., w której powód określił jedynie należną mu kwotę i w której brakuje jakichkolwiek oświadczeń pozwanej co do potwierdzenia faktu zawarcia umowy i zakresu wykonanego przez powoda świadczenia niepieniężnego poza potwierdzeniem odbioru faktury (k. 15). Sam zaś fakt odbioru faktury i jej ujawnienia w księgach pozwanej nie przesądza jeszcze o zawarciu przez strony umowy o określonej treści i jej wykonaniu przez powoda w zakresie świadczenia niepieniężnego. Tym bardziej, iż z zeznań świadka J. Ż. wynika, że pozwana kwestionowała wyliczoną w fakturze należność i zwracała się o korektę tej faktury tyle, że nie w formie pisemnej (k. 91-92). W apelacji nie przytacza zaś powód żadnych argumentów, które mogłyby usprawiedliwiać ocenę zeznań tego świadka jako niewiarygodnych.

Nadto zauważyć trzeba, iż zamówienie pozwanej z 1 kwietnia 2011 r. na wynajem sprzętu budowlanego nie określa czynszu najmu (k. 14).

Pismo to nie może być zatem ocenione jako oferta pozwanej zawarcia umowy najmu wskazanego tam sprzętu budowlanego, gdy stosownie do art. 66 § 1 k.c. oferta powinna zawierać przynajmniej istotne elementy umowy, zaś stosownie do art. 659 k.c. istotnymi elementami umowy najmu są jej przedmiot i wysokość czynszu.

Z tego punktu widzenia zamówienie pozwanej z 1 kwietnia 2011 r. nie jest ofertą zawarcia umowy najmu sprzętu budowlanego i jeśli między stronami doszło do zawarcia takiej umowy to tylko przez fakty dokonane w takim zakresie w jakim powód oddał pozwanej sprzęt budowlany do używania a pozwana zobowiązała się do zapłaty czynszu najmu. Oświadczenie pozwanej co do tego jej zobowiązania wynika zaś z notatki stron sporządzonej przez strony (k. 13) i w tym zakresie powództwo Sąd I instancji zresztą uwzględnił. Nie ma zaś podstaw do przyjęcia by strony zawarły dalszą umowę najmu sprzętu budowlanego, mocą której pozwana zobowiązana byłaby do zapłaty czynszu najmu w dochodzonej kwocie.

Nie budzi przy tym wątpliwości, iż to powoda obciążał obowiązek udowodnienia, zgodnie z art. 6 k.c., faktu zawarcia przez strony umowy zobowiązującej pozwaną do zapłaty czynszu najmu w kwocie dochodzonej pozwem, jak i nie może budzić wątpliwości to, że ponad kwotę uwzględnioną przez Sąd I instancji, powód z tego swego obowiązku nie wywiązał się i nie dostarczył Sądowi dowodów wykazujących powództwo, ponad zasądzoną kwotę, tak co do zasady, jak i co do wysokości.

Jeśliby zaś przyjąć, iż oferta pozwanej z 1 kwietnia 2011 r. odnosiła się do zawarcia umowy o świadczenie usług, do których na mocy art. 750 k.c. stosuje się przepisy o zleceniu, to stosownie do art. 744 k.c. wynagrodzenie należy się przyjmującemu zlecenie dopiero po jego wykonaniu. To zaś obligowało powoda do udowodnienia tego, iż zlecenie wykonał, czego jednak powód nie wykazał chociaż w tym zakresie powoda obciążał ciężar dowodu, zgodnie z art. 6 k.c.

W konsekwencji przyjąć więc trzeba, iż w zakresie ponad zasądzoną kwotę żądanie pozwu nie znajduje podstawy faktycznej i prawnej w art. 659 k.c., bądź też w art. 744 k.c. w zw. z art. 750 k.c.

Z tych przyczyn apelacja jako nieuzasadniona podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Koszty postępowania apelacyjnego zasądzono od powoda na rzecz pozwanej na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. oraz § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Jednocześnie, na podstawie art. 350 § 1 i 3 k.p.c. sprostowano oczywistą omyłkę w wyroku Sądu I instancji w zakresie daty wydania tego wyroku.

(...)