Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2021 roku

Sąd Rejonowy w Mogilnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Daniel Sobociński

Protokolant: st. sekr. sądowy Justyna Muzolf

po rozpoznaniu na rozprawie 9 marca 2021 roku i 11 maja 2021 roku

sprawy z oskarżenia publicznego Komendy Powiatowej Policji w M. przeciwko

M. K. , s. A. i G. z domu Z., ur. (...) w S.

obwinionemu o to, że:

I. w bliżej nieustalonym czasie od 2017 roku do dnia 26 maja 2020 roku w M. na ul. (...) umieszczał napisy na klatce schodowej budynku bez zgody zarządzających tym miejscem,

tj. o czyn z art. 63 a §1 k.w.

II. w bliżej nieustalonym czasie od 2017 roku do dnia 26 maja 2020 roku w M. na ul. (...) zaśmiecał miejsce dostępne dla publiczności wyrzucając na chodnik oraz ulicę niedopałki papierosów oraz różnego rodzaju puszki,

tj. o czyn z art. 145 k.w.

orzeka

1.  Uniewinnia obwinionego od popełnienia czynu wskazanego powyżej w pkt I.

2.  Uznaje obwinionego winnym popełnienia opisanego wyżej w pkt II czynu, tj. wykroczenia z art. 145 kw i za to na podstawie art. 145 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 300 zł (trzysta).

3.  Wymierza obwinionemu 30 zł (trzydzieści) tytułem opłaty oraz 100 zł (sto) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Sygn. Akt II W 136/20

UZASADNIENIE

Komenda Powiatowa Policji w M. złożyła wniosek o ukaranie M. K., którego obwiniła o to, że:

1.  W bliżej nieustalonym czasie od 2017 roku do 26 maja 2020 roku w M. na ulicy (...) umieszczał napisy na klatce schodowej budynku bez zgody zarządzających tym miejscem – tj. o wykroczenie z art. 63 a § 1 kw,

2.  W bliżej nieokreślonym czasie od 2017 roku do 26 maja 2020 roku w M. przy ul. (...) zaśmiecał miejsce dostępne dla publiczności wyrzucając na chodnik oraz ulicę niedopałki papierosów oraz różnego rodzaju puszki – tj. o wykroczenie z art. 145 kw.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Obwiniony M. K. ma 23 lata i zamieszkiwał u rodziców w M. przy ul. (...). W bloku tym mieszkają cztery rodziny. Zarówno z zeznań świadków, wyjaśnień obwinionego i Sądowi z urzędu wiadomo, że od wielu lat pomiędzy obwinionym a pozostałymi lokatorami dochodzi do konfliktów odnośnie zachowania obwinionego, który spotyka się ze znajomymi na klatce schodowej, gdzie zachowują się głośno i niestosownie. Często po takich wizytach pozostają puszki po piwie, niedopałki papierosów i ogólny bałagan. Ściany na klatce schodowej zostały również zniszczone, poprzez umieszczenie napisów, w tym ich wyrycie ostrym narzędziem. Świadkowie nie widzieli kto bezpośrednio dokonał uszkodzenia ściany. Natomiast obwiniony był wielokrotnie widziany, jak wyrzuca niedopałki papierosów na chodnik przed blokiem, jak i przez okno mieszkania na trawnik za domem. Często wyrzucał niedopałki wprost pod nogi zbliżających się sąsiadów. Na zwracaną uwagę reagował agresywnie, wręcz działało to na niego prowokacyjnie.

Obwiniony M. K. jest osobą zdrową, samodzielną, podjął zatrudnienie jako pomocnik brukarza, nie ma nikogo na utrzymaniu. Przesłuchany w charakterze obwinionego nie przyznał się do zarzucanych czynów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień k. 80. W toku rozprawy również wyjaśnień nie składał, przy czym odpowiadał na pytania obrońcy. Wskazał, że obecnie nie zamieszkuje już z rodzicami na Ł. w M., a pomiędzy jego rodzicami a pozostałymi członkami wspólnoty jest konflikt sąsiedzki. Zaprzeczył aby wyrzucał pety na chodnik.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków Z. R. (1) k. 19-20, 92 Z. R. (2) k. 26-27, 91-92 H. R. k. 33-34, 92 M. R. k. 39, 91 D. K. k. 55, 92 K. K. k. 80-81, umów najmu k. 78-79, a nadto z dokumentów pism wspólnoty k. 1-3, wydruków fotografii k. 4-6, 13-16.

Ustalając stan faktyczny, Sąd brał pod uwagę przede wszystkim zeznania świadków. Zeznania te są jasne, precyzyjne i odnoszą się do zdarzeń w których świadkowie uczestniczyli. Świadkowie potrafili rozgraniczyć fakty o których dowiedzieli się od osób trzecich, a które widzieli osobiście jak i co do których domyślali się. Sąd nie dopatrzył się w zeznaniach chęci pomówienia obwinionego, a mając na uwadze istniejący konflikt pomiędzy obwinionym i jego rodzicami a pozostałymi mieszkańcami bloku, sąd zwracał na to uwagę. Jednakże świadkowie mówili wprost co widzieli, a czego nie. Brak jest więc podstaw do kwestionowania ich zeznań. Wyjaśnienia obwinionego w świetle zeznań świadków na uwzględnienie nie zasługują i zdaniem sądu stanowią przyjętą linie obrony. Zaprzeczenie przez obwinionego, że wyrzucał niedopałki na chodnik czy trawnik w świetle zeznań świadków jest nieprawdziwe.

W tym miejscu również należy zastrzec, że analizy wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków sąd dokonywał w zakresie zarzutów postawionych obwinionemu. W konsekwencji sąd uznał, że brak jest dowodów na to, że to obwiniony osobiście uszkodził ściany na klatce mieszkaniowej. Świadkowie zeznali wprost, że nie widzieli kto umieszczał napisy, czy rysował ścianę. Z sytuacji w której na klatce spotykał się obwiniony z kolegami domyślali się, że to robił także obwiniony. Mając na uwadze zasadę indywidualizacji winy wyrażoną w art. 14 § 2 kw, zgodnie z którym, każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności, niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających, nie sposób jednoznacznie przyjąć, że to obwiniony dokonał uszkodzenia ściany. W tej sytuacji wina obwinionego nie została wykazana, co skutkować musiało uniewinnieniem obwinionego od zarzucanego mu w punkcie 1 wniosku o ukaranie czynu.

Natomiast sąd nie miał wątpliwości co do tego, że obwiniony dopuścił się popełnienia czynu drugiego zarzucanego mu we wniosku o ukaranie. Świadkowie mówili konsekwentnie, iż widzieli wielokrotnie w czasie objętym zarzutem, że obwiniony wyrzucał niedopałki papierosów na chodni, ulicę i trawnik. Wręcz to była zasada jego działania, a nie wyjątek, że nie wyrzucał niedopałków do śmietnika. Ponadto wielokrotnie w ten sposób rzucał również puszki po napojach (zeznania H. R.). Zgodnie z art. 145 kw odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto zanieczyszcza lub zaśmieca miejsce dostępne dla publiczności, a w szczególności drogę, ulicę plac, ogród, trawnik lub zieleniec. Sprawca podlega karze grzywny do 500 zł albo karze nagany. Sąd nie ma wątpliwości, że swoim zachowaniem obwiniony dopuścił się z winy umyślnej tego wykroczenia. Miejsce dostępne dla publiczności oznacza każde miejsce, gdzie mogą poruszać się osoby trzecie, tj. miejsce nie stanowiące wyłącznej własności sprawcy. Teren przed blokiem jest miejscem ogólnodostępnym i tym samym obowiązują tam ustalone reguły postępowania, tj. że nie wolno śmiecić. Obwiniony robił to wręcz specjalnie, rzucają niedopałki przed idącymi sąsiadami.

Przy wymiarze kary sąd, stosownie do art. 33 kw, uwzględnił stopień winy obwinionego, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd zdecydował o wymierzeniu obwinionemu M. K. kary grzywny w wymiarze 300,00 zł. Zdaniem Sądu obwiniony nie wykazał skruchy za swoje zachowanie. Przez cały proces nie widział błędu w swoim zachowaniu, wręcz zaprzeczył aby niedopałki rzucał. Sąd wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania. Mieszkańcy wspólnoty muszą widzieć, że zachowanie obwinionego jako naganne spotkało się z reakcją wymiaru sprawiedliwości. Trzeba mieć również na uwadze, że tego rodzaju wykroczenia, kiedy naruszane są zasady współżycia społecznego, mają bezpośredni wpływ na stosunki panujące między sąsiadami i często doprowadzają do konfliktów. Obwiniony musi zdać sobie sprawę, że nie może bezkarnie lekceważyć przyjętych zasad sąsiedzkich, zgodnie z którymi nie należy śmiecić w miejscach publicznych a na terenie swojej posesji czy ogródka również należy utrzymywać porządek. Sąd uznał, że wymierzona kara grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego i jednocześnie jest w stanie jego możliwości finansowych, a nadto że spowoduje u obwinionego stosowną refleksję.

Ponadto na mocy art. 118 § 1 kpw oraz art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd obciążył obwinionego opłatą i kosztami postępowania nie znajdując przyczyn, aby obwinionego zwolnić od tychże opłat i kosztów.

SSR Daniel Sobociński

ZARZĄDZENIE

1  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem

2  akta przedłożyć z apelacją lub 14 dni.

SSR Daniel Sobociński