Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 241/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 21 lutego 2022 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 384/21;

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1  obraza art. 5 § 2 kpk, przez nieuwzględnienie, że informacja z Komendy Powiatowej Policji w G. Komisariatu Policji w Ż. stanowi potwierdzenie niewinności oskarżonego, gdzie funkcjonariusz Policji nie stwierdził żadnych widocznych obrażeń ciała K. K. i nie żądała ona pomocy lekarskiej;

2  obraza art. 7 kpk, przez dowolną, błędną ocenę dowodów, która doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego;

3  błąd w ustaleniach faktycznych, przez ustalenie, że informacja z Komendy Powiatowej Policji w G. Komisariatu Policji w Ż. stanowi potwierdzenie sprawstwa oskarżonego, podczas, gdy funkcjonariusz Policji nie stwierdził żadnych widocznych obrażeń ciała K. K. i nie żądała pomocy lekarskiej

4  błąd w ustaleniach faktycznych, przez ustalenie, że zaświadczenie lekarskie i zeznania oskarżycielki prywatnej K. K., świadków B. Ł. i J. R. stanowią potwierdzenie sprawstwa oskarżonego, podczas, gdy istnieją rozbieżności w zeznaniach w/w osób, są one nielogiczne, sprzeczne, a także nieuznanie zeznań oskarżonego i świadka E. W. za wiarygodne w kwestii nieobecności oskarżonego na nieruchomości położonej w Ż., ul. (...) w dniu 27 października 2019 roku i niewinności W. W., podczas gdy składają się one w logiczną całość;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wywiedzione przez skarżącego zarzuty w całości okazały się pozbawione zasadności.

Na wstępie należało zwrócić uwagę na sposób sformułowania zarzutów apelacji, której autor zarzucił Sądowi pierwszej instancji jednoczesną obrazę art. 5 § 2 i art. 7 kpk. Tak postawione zarzuty były całkowicie chybione. Przy ich konstruowaniu w rzeczy samej pominięto fakt, że naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 kpk ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które Sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 kpk. Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu wymienionej reguły. Zarzuty obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk z natury rzeczy mają charakter rozłączny. Powyższe prowadzi do konkluzji, że odwołanie się do reguły z art. 5 § 2 kpk jest możliwe tylko w razie ustalenia, że w sprawie zachodzą nied ające się usunąć wątpliwości, a o takich wątpliwościach można mówić dopiero po dokonaniu przez Sąd analizy całokształtu materiału dowodowego w sposób zgodny z wymogami art. 7 kpk. Z uzasadnienia apelacji wynika zaś jednoznacznie, że jej autor nie zgadzał się z dokonaną przez Sąd pierwszej instancji oceną materiału dowodowego, a tym samym nie mógł skutecznie podnieść zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk.

Z kolei, ocena dowodów dokonana przez Sąd merytoryczny nie wzbudziła obiekcji ze strony Instancji Odwoławczej, stąd również poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne nie wymagały wzruszenia choćby w najmniejszych nawet zakresie. Bez wątpienia, organ procesowy procedował w sposób prawidłowy, nie tylko respektując naczelne zasady procedury, lecz przy tym wykazując się jednocześnie bezstronnością i obiektywizmem, co miało relewantne znaczenie zwłaszcza wobec faktu, iż strony niniejszego postępowania od pewnego czasu dzielił swoisty konflikt na tle majątkowym, w który – siłą rzeczy – zaangażowani byli także inni członkowie ich rodziny. W tej sytuacji, tak naprawdę niemalże każdy z uczestników niniejszego postępowania był mniej lub bardziej zainteresowany określonym jego rozstrzygnięciem. Taki układ procesowy powodował, że potwierdzenia wniosków płynących z osobowych źródeł dowodowych należało szukać w innych dowodach, jak choćby tych z dokumentów.

I tak, konwencja zdarzeń zaprezentowana przez pokrzywdzoną znalazła odbicie w informacjach uzyskanych z Posterunku Policji w Ż., z których wynikało, że w dniu 27 października 2019 roku, o godz. 14:12 K. K. zawiadomiła stosowne służby porządkowe o naruszeniu jej nietykalności cielesnej właśnie przez oskarżonego. Z kolei, wskazywane przez nią okoliczności dotyczące stricte samego uderzenia zadanego przez sprawcę pokryły się z dokumentacją medyczną pokrzywdzonej. W tej sytuacji uznać należało, że to właśnie przedstawiana przez nią relacja odpowiadała rzeczywistemu przebiegowi zajścia. Co przy tym znamienne to fakt, iż wzmiankowane dowody z dokumentów, pomimo odmiennych przekonań skarżącego, w istocie nie pozostawiały wątpliwości co do swojej rzetelności. Wskazane dane uzyskane zostały od niezależnych, bezstronnych podmiotów, niezaangażowanych w stosunki panujące w rodzinie stron. Rzecz jasna, z informacji pochodzącej z Komendy Powiatowej Policji w G. nie wynika, ażeby zgłaszająca posiadała widoczne obrażenia ciała czy też żeby żądała wówczas pomocy lekarskiej, jednakże fakt ten nijak nie dowodził niewinności podsądnego. Przede wszystkim nadmienić należy, że do znamion przestępstwa z art. 217 § 1 kk nie zalicza się wywołanie przez sprawcę konkretnych uszkodzeń ciała, które przy tym miałyby być namacalne. Wręcz przeciwnie – dla możliwości przypisania winy danemu podmiotowi wystarczające jest samo naruszenie tejże nietykalności, które nie musi powodować dalszych skutków dla ofiary, w tym tych zdrowotnych. W przypadku ich spowodowania, sprawca odpowiadałby bowiem z zupełnie innego artykułu, dotyczącego wywołania właśnie określonego uszczerbku na zdrowiu. Co więcej – funkcjonariusze Policji, podobnie zresztą jak osoby znajdujące się bezpośrednio na miejscu zdarzenia, nie posiadali specjalistycznej wiedzy medycznej, wobec czego ich twierdzenia w tym zakresie nie mogły stanowić żadnego wyznacznika dla ustaleń Sądu. Wreszcie – pomiędzy momentem, kiedy podsądny naruszył nietykalność cielesną swojej teściowej, a zawiadomieniem przez nią o tym zdarzeniu odpowiednich organów minęło trochę czasu. Oczywistym zatem jawiło się, że krótkofalowe obrażenia, jakie zdołali zaobserwować świadkowie pozostający na miejscu akcji – w postaci chociażby zaczerwienia naskórna – mogły zniknąć w przeciągu zaledwie kilku minut, wobec czego funkcjonariusze Policji z naturalnych i logicznych przyczyn nie uchwycili ich. Co więcej – z uzyskanych informacji nie wynika też, ażeby K. K. odmówiła przyjęcia specjalistycznej pomocy, tylko że takowej nie żądała. Być może znajdowała się wówczas w silnych emocjach, stąd nie była w stanie, niejako sama z siebie, wyartykułować swoich rzeczywistych potrzeb. Stąd, wnioskowanie skarżącego, jakoby treść omawianej notatki miała obalać jego sprawstwo, nie zdołało przekonać Sądu Okręgowego. Podążając dalej w ślad za nim dodać jeszcze winno się, iż oczywiście lekarz dokonujący oceny stanu zdrowia pokrzywdzonej nie był w stanie ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, iż do ujawnionych obrażeń doszło właśnie wskutek przestępczych działań W. W.. Jednak właśnie takie uznanie malowałoby się co najmniej jako dosyć dziwne. Na próżno bowiem oczekiwać od jakiekolwiek specjalisty, niebędącego jednocześnie na miejscu przestępstwa, w samym spectrum działań sprawcy, konkluzji tego rodzaju. Stąd, wystarczającym było, iż wnioski przedstawione w przedłożonym zaświadczeniu pokryły się z pozostałą częścią wiarygodnego materiału dowodowego, tworząc w ten sposób spójną i logiczną całość.

Co więcej – w sposób tożsamy odnieść należy się do dalszych przekonań skarżącego, jakoby jego sprawstwo miał wykluczać fakt, iż jest on osobą praworęczną. Przecież to, że preferuje on wykonywanie codziennych czynności przy użyciu kończyny prawej, nie jest tożsame z uznaniem, że jego kończyna lewa pozbawiona jest jakiejkolwiek możliwości ruchu i oskarżony nie zdołałaby wykonać nią żadnego manewru. Z kolei, cios wymierzony pokrzywdzonej nie stanowił uderzenia charakteryzującego się dużą siłą czy precyzją, dlatego sprawca zdołał go zadać nawet ręką niewiodącą.

A contrario, w tej sytuacji należało w całości zakwestionować wersję zdarzeń przedstawioną przez W. W. oraz jego żonę. Rzecz jasna, ich relacje pozostawały zgodne względem siebie, jednak wyraźnie przeczyły im treści płynące z innych, uznanych za wiarygodne dowodów. Stąd, właśnie deklaracje tego rodzaju, jakoby W. W. w dniu 17 października 2019 roku w ogóle nie znajdował się na posesji zamieszkiwanej przez teściową, uznać należało za nic innego jak realizację przyjętej przez podsądnego linii obrony, którą zdecydowała się poprzeć i uprawdopodobnić E. W. – de facto osoba również pozostająca w ciągle dość żywym konflikcie z pokrzywdzoną.

Finalnie, czyniąc niniejsze pisemne motywy wyroku kompleksowymi dodać należy, iż rzeczywiście J. R., w toku sprawy – wraz z jej rozwojem, w zdecydowanym zakresie przekształciła swoje zeznania, przyznając iż uprzednio nie relacjonowała zgodnie z prawdą, chcąc w ten sposób niejako opowiedzieć się po stronie swojej babci, jednakże okoliczność tę Sąd pierwszej instancji dostrzegł i w pisemnych motywach do zaskarżonego orzeczenia dokładanie wskazał w jakiej części zeznań zawierzył świadkowi i dlaczego, zaś które z prezentowanych przez niego fragmentów uznał za nierzetelne i nieodpowiadające stanowi faktycznemu. I tak, uznano iż niewątpliwie J. R. nie widziała momentu, w którym W. W. uderzył pokrzywdzoną, jednak potwierdziła jego obecność w tym dniu na posesji zajmowanej przez K. K. oraz to, że inkryminowany incydent poprzedziła kłótnia pomiędzy zainteresowanymi. Również i ten fakt nie umknął uwadze Sądu Rejonowego, który jednak – słusznie zresztą – nie nadał mu kluczowej rangi oraz determinującego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego procesu. Wszak, okoliczność, iż pomiędzy stronami wywiązała się dość ostra dyskusja, w toku której również pokrzywdzona unosiła się i krzyczała na W. W., nie tylko nie dawało mu przyzwolenia na naruszenie jej nietykalności cielesnej, ale również w żadnym stopniu nie usprawiedliwiało jego bezprawnych działań. Tymczasem, skarżący, bezdyskusyjnie zainteresowany oznaczonym zakończeniem przedmiotowego postępowania, za wszelką cenę próbował doszukiwać się w takim a nie innym obrocie sprawy i zalążku wydarzeń z dnia 27 października 2019 roku braku swojego zawinienia oraz karygodności popełnionego przezeń czynu, co jednak nie mogło znaleźć uznania w oczach Sądu Odwoławczego.

Z kolei, wobec faktu, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych pozostaje wtórny wobec dokładnie omówionego już zarzutu obrazy przepisów postępowania, zaś argumentacja oskarżonego mająca poprzeć oba podniesione w apelacji zarzuty była dokładnie taka sama, brak jest konieczności sztucznego dublowania dotychczasowych rozważań Sądu Okręgowego w kolejnej rubryce tabelarycznego uzasadnienia i odnoszenia się do owego postulatu. Wszak, jeżeli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 roku, wydany w sprawie o sygn. II AKa 171/15).

Wniosek

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy, tj. uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 217 § 1 kk;

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności wywiedzionych zarzutów, na uwzględnienie nie zasłużył żaden z tak sformułowanych wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 21 lutego 2022 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 384/21;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności wywiedzionych zarzutów i przy jednoczesnym braku przesłanek podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, ażeby podjąć ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 kpk nie dostrzegając podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich zapłaty.

7.  PODPIS