Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.06.2022 r.

sprawy z powództwa B. Ś. (1)

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki B. Ś. (1) kwotę 8.415,40 (osiem tysięcy czterysta piętnaście 40/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty5.415,40 zł od dnia 28.08.2020r. do dnia zapłaty i od kwoty 3.000 zł od dnia 04.11.2021r. do dnia zapłaty.

II.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.385,18 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

IV.  Nakazuje pobrać od powódki B. Ś. (1) na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Giżycku) kwotę 265,64 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych ze środków budżetowych.

V.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) SA w W. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Giżycku) kwotę 1072,58 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych ze środków budżetowych.

Sygn. akt. I C 566/21

UZASADNIENIE

Powódka B. Ś. (1) wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) SA w W. (dalej (...)) kwoty 10.500,00 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu podniosła, że w dniu 27.07.2020r. w trakcie zdarzenia drogowego doszło do uszkodzenia samochodu poszkodowanej marki A. (...) nr rej. (...). W trakcie postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił, że koszty naprawy pojazdu zamknie się w kwocie 3.621,18 zł i taką też kwotę wypłacił poszkodowanej. W ocenie powódki zaś koszt naprawy uszkodzonego auta wyniesie 13.533,23 zł, wobec czego wystąpiła o zasądzenie kwoty 9.912,05 zł jako różnicy pomiędzy rzeczywistym kosztem naprawy a wypłaconym odszkodowaniem. Jednocześnie powódka dochodzi w niniejszym procesie kwoty 3.000 zł z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 15 dni, kiedy to auto powódki pozostawało w warsztacie naprawczym.

Pozwany – (...) SA w W. – nie uznał roszczenia powoda i wniósł o jego oddalenie w całości na koszt powoda. W uzasadnieniu pozwany potwierdził, iż był ubezpieczycielem sprawcy wypadku w zakresie odpowiedzialności cywilnej, choć jednocześnie wskazał, że ustalona w toku postępowania likwidacyjnego kwota 3.621,18 zł wyczerpuje koszty naprawy i to tym bardziej, że pozwany proponował poszkodowanej przeprowadzenie naprawy w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) SA z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej. Nadto pozwany zakwestionował okres najmu pojazdu zastępczego, z którego korzystała powódka oraz wysokość stawki dziennej czynszu za ów najem, również wskazując, że pozwany proponował powódce możliwość wynajęcia takiego auta zastępczego w wypożyczalni współpracującej w pozwanym z korzystnymi stawkami czynszu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27.07.2020r. samochód poszkodowanej B. Ś. (1) marki A. (...) nr rej. (...) brał udział w kolizji drogowej, w wyniku czego uległ uszkodzeniu. Powódka zgłosiła pozwanemu szkodę w dniu 28.07.2020r. Pozwany (...) SA w W. uznał odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wypłacił odszkodowanie za uszkodzenie auta w wysokości 3.621,18 zł.

dowód: bezsporne

Powódka dokonała prowizorycznej naprawy uszkodzonego samochodu, nie gromadząc przy tym rachunków za zakupione części zamienne. Naprawa pojazdu odbyła się w nieustalonym warsztacie w okresie od 05.08.2020r. do 19.08.2020r. W tym też okresie powódka korzystała z auta zastępczego, wynajętego prywatnie za kwotę łączną 3.000 zł tj. przy zastosowaniu stawki dziennej 200 zł brutto. W marcu 2021 roku powódka sprzedała przedmiotowy samochód m-ki A. (...) nr rej. (...).

dowód: zeznania powódki B. Ś. k 141

umowa k 30-31

informacja k 70

Koszt naprawy auta poszkodowanej w zakresie uszkodzeń pozostających w związku przyczynowym z kolizją z 27.07.2020r., przy użyciu części zamiennych oryginalnych oraz przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę, obowiązujących w regionie miejsca zamieszkania poszkodowanej wynosi 9.036,58 zł.

dowód: opinia biegłego M. P. k 80-127

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny. Owa bezsporność wynika wprost z dokumentów, twierdzeń pozwanego oraz zeznań powódki B. Ś. (1). Mając przy tym na uwadze korelację zeznań powódki z bezosobowym materiałem dowodowym sprawy należało oczywiście dać wiarę zeznaniom B.Ś..

Zagadnieniami ewidentnie spornymi zatem pozostały wysokość kosztów naprawy pojazdu powódki, w szczególności w kontekście twierdzeń pozwanego, iż proponował on poszkodowanej dokonanie naprawy jego auta w jednym z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) SA z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej oraz czasokres i wysokość czynszu za najem pojazdu zastępczego. Co do pierwszej kwestii – przyjęcie przez powódkę propozycji naprawy auta w warsztacie współpracującym z pozwanym zminimalizowałoby - w ocenie pozwanego - koszty tej naprawy, a to oznaczałoby równocześnie minimalizację szkody poniesionej przez powódkę. Z kolei co do najmu auta zastępczego – przyjęcie propozycji pozwanego wynajęcia samochodu w sieci wypożyczalni współdziałającej z pozwanym zminimalizowałoby koszty tego najmu.

Zajmując się pierwszą z wyżej zaprezentowanych okoliczności spornych należy dostrzec przede wszystkim treść art. 363 § 1 kc, który w dość jednoznaczny sposób stwierdza, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Nie szukając zatem żadnego nadmiernie skomplikowanego orzecznictwa sądów czy to powszechnych czy Sądu Najwyższego podkreślić trzeba, że to do poszkodowanego należy wybór sposobu naprawienia wyrządzonej mu szkody. Ma to pierwszoplanowe znaczenie w niniejszej sprawie, bowiem z zeznań powódki wyłonił się całkiem klarowny obraz, że poszkodowana dokonała prowizorycznej naprawy uszkodzonego samochodu marki A., zaś od sprawcy (w tym wypadku ubezpieczyciela sprawcy) domaga się jedynie wyrównania szkody poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Dla określenia wysokości owej odpowiedniej sumy pieniężnej istotne jest ustalenie wysokości rzeczywistych kosztów naprawy, jakie poszkodowana poniosłaby, gdyby naprawiała pojazd przy pomocy wyspecjalizowanych warsztatów, a nie jak to było w rzeczywistości – systemem gospodarczym (osobiście przy użyciu oryginalnych części zamiennych). Temu też celowi służy w niniejszej sprawie opinia biegłego sądowego z zakresu mechaniki samochodowej M. P.. Co istotne – opinia ta nie była kwestionowana przez strony w toku procesu, a i Sąd nie dopatrzył się uchybień i błędów, które zdyskwalifikowałyby to opracowanie. Skoro zatem strony zaakceptowały pracę biegłego, a Sąd uznał ją za fachową, bezstronną i rzetelną, należało na niej oprzeć treść orzeczenia. Żeby jednak uzasadnienie orzeczenia w niniejszej sprawie nie opierało się jedynie o rozważania Sądu, można ową analizę podeprzeć stanowiskiem literatury przedmiotu. „Obowiązek spełnienia świadczenia polegającego na naprawieniu szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej jest niezależny od tego, czy poszkodowany naprawił szkodę nakładem własnych sił lub środków ani nawet od tego, czy zamierza ją naprawić (tak wyr. SN z 7.8.2003 r., IV CKN 387/01, L.). Możliwość spełnienia tej postaci świadczenia polegającego na naprawieniu szkody jest w zasadzie niezależna od współdziałania przez poszkodowanego z podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody. Nawet bowiem gdy poszkodowany nie będzie w ogóle współdziałał w zakresie umożliwiającym naprawienie szkody przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, podmiot zobowiązany do naprawienia szkody może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego (art. 486 KC) bez żadnych przeszkód” [tak: Kodeks cywilny. Komentarz pod red. prof. dr hab. K. O., Wydanie 29, 2021, L./El].

Pochylając się jednak głębiej nad zarzutami pozwanego co do braku współdziałania z pozwanym przez poszkodowaną, w efekcie czego miało dojść do niepotrzebnego zwiększenia rozmiarów szkody w drodze odrzucenia przez B. Ś. propozycji skorzystania przy naprawie auta z jednego z warsztatów zrzeszonych w sieci naprawczej (...) SA z rozliczeniem jej kosztów w formie bezgotówkowej, stwierdzić trzeba, iż poza tym, że poszkodowana nie miała żadnego obowiązku dokonywania naprawy w ogóle i korzystania z warsztatów pozwanego w szczególności, to jeszcze pozwany (poza wykazaniem złożenia poszkodowanemu propozycji, o której właśnie mowa) nie zaoferował w toku sporu żadnego dowodu na to, by tak przeprowadzony remont pojazdu poszkodowanego był końcowo tańszy od wyliczeń biegłego M. P.. Bardzo zgrabnie ujął to zresztą wspomniany biegły w swoim opracowaniu, podważając realność propozycji pozwanego. Mając przy tym na uwadze dość ogólnikowo sformułowane przez pozwanego twierdzenia co do możliwości wykonania naprawy auta poszkodowanej w jednym ze współpracujących z (...) warsztatów (w którym, z jakimi stawkami, w jakim okresie, przy zastosowaniu jakich i skąd wynikających zniżek etc), należało owe twierdzenia przyjąć li tylko za linię obrony interesów ubezpieczyciela sprawcy, a nie chęć wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, zaś jako takie pozostawić bez uwzględnienia.

Kolejnym zagadnieniem spornym jest zasadność wynajęcia przez powódkę auta zastępczego na okres 15 dni przy stawce dziennej czynszu 200 zł brutto. Analizując wskazaną kwestię nie sposób nie zauważyć treści opinii biegłego M. P., w którym to opracowaniu biegły w sposób dość precyzyjny określił czas technologiczny niezbędny do dokonania naprawy pojazdu powódki wskutek zdarzenia z 27.07.2020r. Wskazany przez biegłego okres 15 dni pokrywa się co do joty z okresem rzeczywistego najmu auta zastępczego powódki. Nie powtarzając zatem argumentacji co do rzetelności i fachowości opinii biegłego M. P. oraz akceptacji przez strony wniosków biegłego tamże zawartych, wskazać należy jedynie, że pozwany w toku procesu nie wykazał, by ów okres najmu mógł być i powinien być krótszy. To zaś sprawia, że należało oprzeć się na ustaleniach biegłego i uznać okres 15 dni najmu auta zastępczego za całkowicie uzasadniony.

Wreszcie – pochylając się ciągle nad kwestią roszczeń powódki o zwrot kosztów najmu auta zastępczego – dostrzec należy, że zaproponowana przez pozwanego powódce możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego w sieci wypożyczalni, współpracującej z pozwanym obejmowała stawkę dzienną czynszu w wysokości 190 zł netto i to przy założeniu najmu na okres powyżej 7 dni. Tymczasem powódka wynajęła autko zastępcze za kwotę 200 zł dziennie, ale brutto, czyli taniej niż proponował to pozwany. Dosyć niezrozumiały zatem jawi się zarzut pozwanego co do nadmiernego kosztu najmu samochodu zastępczego przez powódkę, ale odnosząc się oczywiście do tego zarzutu należy jedynie uznać go za nieusprawiedliwiony i tym samym niegodny uwzględnienia.

W reasumpcji powyższych rozważań należy stwierdzić, że roszczenia powódki okazały się być uzasadnione do wysokości łącznej 8.415,40 zł jako sumy roszczeń cząstkowych (5.415,40 + 3.000 zł). Sąd – co oczywiste – uwzględnił w obliczeniach kwotę wypłaconą przez pozwanego. O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł po myśli art. 817 § 1 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakreślających ubezpieczycielowi 30 dniowy termin do spełnienia świadczenia licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zauważyć należy przy tym, że jest to termin ustawowy i nie może być skrócony wydaniem decyzji o częściowej wypłacie odszkodowania. Skoro zatem szkoda została zgłoszona w dniu 28.07.2020r., to pozwany pozostaje w zwłoce od 28.08.2020r. i taką też datę rozpoczęcia biegu odsetek należało orzec, oczywiście co do odszkodowania w zakresie zwrotu kosztów naprawy. Odnośnie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego bieg odsetek rozpoczął się w dniu wniesienia pozwu. Wprawdzie bowiem powódka przedstawiła wezwanie do zapłaty skierowane do pozwanego, ale jednocześnie nie wykazała w żaden sposób, by wezwanie to zostało doręczone pozwanemu, a jeśli tak to kiedy. W takiej sytuacji nie pozostało nic innego jak przyjąć, że wymagalność roszczenia nastąpiła z chwilą wniesienia pozwu.

W wyniku powyższych rozważań możliwym było sformułowanie pkt I wyroku, a następnie – po porównaniu roszczeń z pozwu z treścią owego pkt I wyroku – również pkt II. O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą opisaną w art. 100 kpc, dostrzegając, że strona powodowa wygrała proces w 80,15 %, a pozwany – w 19,85 %. Koszty procesu wyniosły w sprawie po stronie powoda 6.367,00 zł (3.600 zł - koszty zastępstwa procesowego, kwota 750 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 2.000,00 zł – wykorzystana zaliczka na koszty opinii biegłego). Z kolei koszty procesu po stronie pozwanego to 3.617 zł ( 3.600 zł wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Po wykonaniu stosownych obliczeń rachunkowych Sąd określić pkt III wyroku. Jednocześnie, wobec nadwyżki wydatków nad zaliczkami, czyli poniesieniem w toku procesu wydatków częściowo sfinansowanych ze środków budżetowych (do kwoty 1.338,22 zł) należało orzec o obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa owych środków, co też, uwzględniając wytyczne z art. 100 kpc, Sąd uczynił w pkt IV i V wyroku.