Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 34/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 lipca 2020 r. o sygn. akt V K 188/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych. Z uwagi na fakt, iż wniosek o sporządzenie uzasadnienia dotyczy tylko jednego z oskarżonych – D. A. (1), z tej przyczyny w dalszej części zostanie omówiony wyrok i apelacja dotyczące tego oskarżonego.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego przed Sądem odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego przed Sądem odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego D. A.

- Naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść wydanego wyroku, a to art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez:

dokonanie przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i wyciagnięcie nietrafnych wniosków, sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym, w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego D. A. (1) w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, a polegających na niesłusznym przyjęciu, że:

I) oskarżony S. K. kierował wobec rzekomego pokrzywdzonego P. W. groźby pozbawienia życia w celu wymuszenia na nim otworzenia znajdujących się w salonie maszyn do gier, w miejscu dostępu do środków pieniężnych, bowiem okoliczność ta poza zeznaniami P. W. nie znajduje potwierdzenia w żadnym innym obiektywnym dowodzie, w szczególności powyższego nie można wywieść z nagrania z monitoringu, gdyż

nagranie zawiera jedynie obraz bez możliwości odtworzenia dźwięku, zaś pozostałe -

wymienione przez Sąd dowody w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w pkt 3 nie pozwalają na poczynienie ustalenia w zakresie kierowania przez oskarżonego K. gróźb karalnych pod adresem P. W., w szczególności dla ustalenia tej okoliczności bez znaczenia pozostają dowody w postaci zeznania A. — L. — S. oraz J. G., którzy nie byli świadkami zdarzenia i wiedzę o nim posiadają jedynie z nagrania z monitoringu, jak również zeznania M. A., która wiedzę o rzekomym przebiegu zdarzenia miała wyłącznie od swojego ówczesnego partnera — P. W., który w toku niniejszego postępowania kilkukrotnie, w tym na etapie postępowania przygotowawczego zmieniał treść składanych depozycji co do istotnych okoliczności związanych z czynem zarzucanym oskarżonym, zatem jej zeznania nie mogą stanowić podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie zwłaszcza, że nie zostały potwierdzone żadnym innym dowodem, jak również wymienione w pkt 3 dowody dokumentarne są nieprzydatne dla ustalenia okoliczności rzekomego kierowania przez oskarżonego K. gróźb karalnych wobec P. W.,

oskarżeni przy użyciu siły dokonali kradzieży przedmiotów należących do P. W. w postaci zegarka, telefonu komórkowego, srebrnego łańcuszka z zawieszką, portfela, a także pieniędzy w kwocie 655 złotych na szkodę A. Ł. — S., w sytuacji gdy powyższego nie można wywieść:

a) z żadnego dowodu zebranego w sprawie, w szczególności okoliczności tej nie można ustalić na podstawie dowodu obiektywnego jakim jest nagranie z monitoringu:

nie widać bowiem na jego zapisie momentu, w którym miało by dojść do rzekomej kradzieży wyżej wymienionych rzeczy u P. W. z jednoczesnym użyciem siły wobec niego, zaś okoliczność, że oskarżony K. miał rzekomo użyć przemocy wobec P. W. w celu zmuszenia go do otwarcia maszyn do gier, co według podań P. W. w odniesieniu

do nagrania z monitoringu miało nastąpić o godzinie 4:47:49 — 4:48:49 nie skutkuje przyjęciem, że oskarżeni dopuścili się wobec P. W. rozboju, co według podań rzekomego pokrzywdzonego miało nastąpić na koniec nagrania, to jest w okolicy godziny 5:25, zatem 37 minut później, w szczególności przy uwzględnieniu, że po powrocie oskarżonych oraz P. W. do salonu, w którym pracował (z salonu, w którym przebywał A. D.) nie widać by oskarżony K. cokolwiek trzymał w ręku, w tym nóź ujawniony na fotelu, - nie zostało na nim bowiem ujawnione by po wybiegnięciu P. W. z salonu gier oraz wyjściu oskarżonych w ich rękach znajdowały się jakiekolwiek przedmioty, zaś przy uwzględnieniu, że P. W. miał być rzekomo zabrany telefon oraz portfel, a zatem przedmioty większych gabarytów niż łańcuszek i zapalniczka, okoliczność ta winna być ujawniona na nagraniu, a nie jest,

b) z zeznań P. W., który kilkukrotnie zmieniał swoje depozycje procesowe, w tym:

- w zakresie miejsca położenia scyzoryka/ noża, bowiem początkowo wskazał, że sprawcy zostawili nóź, który przełożył na półkę (notatka z 15 stycznia 2015 roku), następnie zaś w zawiadomieniu z 15 stycznia 2015 roku o możliwości popełnienia przestępstwa zeznał, że po powrocie z salonu (w którym przebywał świadek D.) zobaczył, że nóź leży na fotelu, przy czym na nagraniu nie widać, by oskarżeni po powrocie z salonu świadka D. podchodzili do fotela znajdującego się na przeciwnej ścianie od drzwi wejściowych do salonu, w którym pracował P. W., zaś w dalszych zeznaniach wskazywał, że nóź znajdował się na fotelu albo obok, na fotelu między oparciem a siedzeniem, zaś do protokołu z 26 października 2016 roku zeznał, że nóź leżał na podłodze koło maszyn,

- w zakresie zerwania smyczy z kluczami do maszyn, bowiem z zapisu monitoringu bezsprzecznie wynika, że P. W. zdjął smycz z kluczami od maszyn do gier, podczas gdy w rozmowie z funkcjonariuszem Policji w dniu 15 stycznia 2015 roku, z której została sporządzona notatka wynika, że smycz z kluczami została mu zerwana,

- w zakresie zerwania łańcuszka z szyi, bowiem na rozprawie w dniu 30 marca 2020 roku przed Sądem zeznał, że sprawca zerwał mu łańcuszek ręką bez użycia scyzoryka, kiedy w zawiadomieniu z 15 stycznia 2015 roku zeznał, że naszyjnik został mu zerwany za pomocą noża i podczas zrywania miał mu zostać zarysowany prawy bok szyi,

a zatem co do okoliczności istotnych z perspektywy ustalenia sprawstwa oskarżonych i przypisania im winy,

a) zeznań A. Ł. — S., J. G. oraz M. A., bowiem żadna z tych osób nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia, świadkowie A. Ł. — S. oraz J. G. wiedzę o przebiegu zdarzenia posiadają z nagrania z monitoringu, które udostępnili Policji, i swoimi zeznaniami nie wnoszą żadnych okoliczności mogących przyczynić się do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego sprawy, zaś w odniesieniu do świadka M. A. wskazać należy, że świadek ten wiedzę o przebiegu zdarzenia posiada wyłącznie od P. W., nie była naocznym świadkiem zdarzenia,

3) oskarżony A. dopuścił się zarzucanego mu czynu, bowiem miał przy nim zostać znaleziony łańcuszek z rozerwanym zapięciem, w sytuacji gdy okoliczności tej nie można wywieść z protokołu okazania P. W. rzeczy w postaci łańcuszka, bowiem czynność ta została przeprowadzona przez telefon, w ten sposób, że funkcjonariusz Policji opisał P. W. łańcuszek i zapytał się czy go rozpoznaje, zatem stwierdzić należy, że czynność ta została przeprowadzona w sposób niezgody z jakimikolwiek przepisami kodeksu postępowania karnego i dowód ten nie może stanowić podstawy do czynienia ustaleń faktycznych,

1) nie zostało udowodnione żeby P. W. miał zawieszony na szyi pilot antynapadowy i tym samym by mógł z łatwością go użyć, bowiem pilot ten wisiał na ścianie lokalu, obok kluczy do automatów do gier, bowiem ustalenie to stoi w sprzeczności z depozycjami samego P. W., który zeznał, że nie wie dlaczego nie użył tego pilota, zaś okoliczność, że znajdował się on na filetowej smyczy na ścianie lokalu nie zaś wisiał na szyi P. W. nie dowodzi ustaleniom Sądu, że P. W. nie mógł go użyć, w szczególności, że brał on klucze do automatów do gier,

II. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci nagrania z monitoringu i wyciągnięcie nietrafnych wniosków, że P. W. z uwagi na przewagę liczebną sprawców, oraz okoliczność, że znajdowali się oni w stanie nietrzeźwości, a także brak innych osób w pobliżu nie podjął próby ucieczki czy też wezwania pomocy, podczas gdy, z nagrania monitoringu bezsprzecznie wynika, że P. W. miał obiektywnie kilka możliwości ucieczki czy też wezwania pomocy (gdyby czuł się zagrożony) poprzez naciśnięcie pilota antynapadowego czy też podjęcie próby ucieczki podczas gdy znajdowali się na zewnątrz lokalu, czego jednak nie uczynił, w szczególności, że z nagrania monitoringu bezsprzecznie wynika, że P. W. po opuszczeniu lokalu z oskarżonymi, w drodze do lokalu, w którym przebywał świadek D. zatrzymuje się z oskarżonymi na zewnątrz i dłuższą chwilę z nimi rozmawia, zaś po opuszczeniu lokalu świadka D., P. W. wchodzi jako ostatni do swojego lokalu, co świadczy o tym, że nie czuł się zagrożony, a gdyby się czuł to miał obiektywną możliwość ucieczki, a nadto okoliczność, że oskarżeni byli pod znacznym wpływem alkoholu (bezsporne, widoczne na nagraniu) świadczy na korzyść P. W. z perspektywy możliwości jego ucieczki, bowiem jak wynika z powyższego dowodu, oskarżeni chwiali się na nogach, zatem P. W. nie będąc pijany oraz będąc osobą młodą i zdrową fizycznie miał duże szanse na odparcie oskarżonych, zaś

dokonanie przez Sąd I instancji oceny stanu emocjonalnego pokrzywdzonego stanowiącego podstawę jego działania bądź zaniechania jawi się jako niedopuszczalne z uwagi na nieposiadanie przez Sąd Okręgowy Warszawa — P. w W. uprawnień, a więc wiedzy specjalnej w zakresie psychologii do oceny stanu psychicznego P. W.,

III. poprzez obdarzenie zeznań P. W. walorem wiarygodności, w sytuacji gdy:

zmieniał on kilkukrotnie swoje depozycje procesowe w toku niniejszego postępowania (o czym w pkt I ppkt 2 lit. b), a nadto zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza opisu zdarzenia przedstawionego przez P. W. przybyłym na miejsce zdarzenia funkcjonariuszom Policji, bowiem z notatek funkcjonariuszy sporządzonych w dniu 15 stycznia 2015 roku, bezpośrednio po zdarzeniu wynika, że P. W. miał być na zmianę uderzany rękoma oraz łokciami w twarz przez oskarżonych, które to zdarzenie w ogóle nie zostało ujawnione na zapisie z monitoringu, co świadczy o tym, że P. W. od początku nie podawał prawdziwej wersji przebiegu zdarzenia i w tym kontekście nie ma znaczenia ilość razy jaką P. W. był przesłuchiwany, bowiem rozbieżności pojawiły się już przy pierwszych czynnościach po przybyciu Policji, zatem trudno jest przyjąć by nie pamiętał on przebiegu zdarzenia z uwagi na upływ czasu, bądź ilość przeprowadzanych z jego udziałem czynności,

2) opis zdarzenia, w odniesieniu do ostatnich minut nagrania, które miało dotyczyć kradzieży jego rzeczy przy użyciu przez oskarżonych siły, wbrew twierdzeniu Sądu Okręgowego Warszawa — P. jest niespójne i nielogiczne, bowiem skoro nóź został znaleziony czy to na fotelu czy też w jego okolicy, a miał być on użyty do dokonania rozboju na osobie P. W. (przy drzwiach wejściowych do salonu gier), przy czym z nagrania jasno wynika, że po wybiegnięciu rzekomego pokrzywdzonego jak i wyjściu oskarżonych nikt do salonu nie powraca poza P. W., który sam to przyznaje w swoich zeznaniach, to jak nóź miał się znaleźć na fotelu po drugiej stronie lokalu z perspektywy drzwi wejściowych, przy których miało dojść do rozboju na osobie P. W., przy czym zaznaczenia wymaga, że P. W. zeznawał, że w okolicy fotela ujawnił nóż po powrocie do salonu gier, tym samym twierdzenie Sądu I instancji, że rozbieżności i nieścisłości treści zeznań P. W. nie noszą cech istotnych jest nieprawidłowe,

VI. poprzez oparcie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie na podstawie zeznań w oparciu o zeznania funkcjonariuszy Policji, zeznania A. Ł. — S., J. G. oraz M. A., w sytuacji gdy osoby te nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem i swoją wiedzę posiadają z nagrania z monitoringu (w odniesieniu do świadków A. Ł. — S. oraz J. G.) bądź z informacji uzyskanych od P. W. (w odniesieniu do funkcjonariuszy Policji oraz M. A.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty przedstawione w apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonego D. A. okazały się niezasadne.

Przede wszystkim w kwestii poruszonej obrazy prawa procesowego – art. 410 kpk oraz art. 7 kpk godzi się podkreślić, iż przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Fakt, iż nagranie monitoringu z miejsca zdarzenia jest nagraniem video, nie ma natomiast dźwięku nie wyklucza ważności tego dowodu, nawet jeśli sam obraz nie zarejestrował całego zdarzenia. Podkreślić bowiem należy, iż dowód z nagrania monitoringu ( oraz protokoły oględzin) nie jest jedynym dowodem zabezpieczonym w sprawie. Jest natomiast dowodem bezwpływowym, obiektywnym. Ponieważ dowód z nagrania monitoringu nie zawiera całości zdarzenia i dźwięku – słusznie zatem dla dokonania oceny przebiegu całości zdarzeń Sad Okręgowy posiłkował się innymi dowodami a ich ocenę i wnioski zawarte w ustaleniach faktycznych logicznie uzasadnił. ( Forsowanie tezy, że skoro całość przestępstwa nie została nagrana na materiał video i audio – wobec tego brak jest dowodów przestępstwa prowadziłoby do wniosku, że istnieje w procesie polskim karnym legalna teoria dowodów ,a przecież tak w istocie nie jest)

Sąd I instancji dokonał oceny okoliczności mających miejsce bezpośrednio po zdarzeniach: tj. ucieczki pokrzywdzonego P. W. do miejsca zamieszkania i powiadomienie o zdarzeniu właścicielki salonu (...), ponowne udanie się przez pokrzywdzonego P. W. wraz z M. A. na miejsce zdarzeń, odnalezienie w pobliżu salonu gier – na ulicy i chodniku ( w miejscu gdzie jeden ze sprawców przewrócił się ) niektórych przedmiotów osobistych należących do P. W., które to zostały mu skradzione); znalezienie w wyniku przeszukania oskarżonego D. A. (1) ( bezpośrednio po jego zatrzymaniu) srebrnego łańcuszka z rozerwanym zapięciem. Stwierdzić należy, iż przedmiotowy łańcuszek, rozpoznała ( k.35-36) M. A., która to wybrała jako prezent dla P. W., a dodatkowo opłaciła ten prezent. Przyjąć zatem należy, iż M. A. miała właściwe rozeznanie, co do okazywanego przedmiotu. (łańcuszek)

W świetle tych dowodów zabezpieczonych tj. materiału nagrania monitoringu oraz dowodów rzeczowych a także opinii biegłego sadowego z zakresu chirurgii w przedmiocie obrażeń ciała doznanych przez P. W.- Sąd Okręgowy dokonał należytej analizy i oceny depozycji pokrzywdzonego P. W.. Sądom obu instancji nie umknęło, iż pomiędzy kolejnymi zeznaniami świadka W. występują pewne różnice, to jednak dotyczą one kwestii drugorzędnych. Natomiast okoliczności, które stanowią o bycie przesłanek przypisanym oskarżonym przestępstw – są podawane przez pokrzywdzonego konsekwentnie w relacji o zasadniczym przebiegu zdarzeń. Nie budzi też zastrzeżeń Sądu odwoławczego, iż wraz z upływem czasu ślady pamięciowe ulegają naturalnemu osłabieniu (i np. pewne spostrzeżenia co do umiejscowienia rzeczy mogą ulec powolnemu zatarciu)

Z zeznań pokrzywdzonego jednoznacznie wynika, iż grożono mu nożem ( k. 15 v , 873- 874). Pokrzywdzony bał się, że ten nóź zostanie użyty wobec niego, ( że zostanie dźgnięty nożem). O tym, że takie ustalenie było zasadne – przekonują istniejące niezależnie dowody, które korelują w tym zakresie z zeznaniami pokrzywdzonego: opinia sądowo lekarska biegłego z zakresu chirurgii ( k.224) oraz dokumentacja fotograficzna oględzin ciała ( dokumenty te korelują z relacją pokrzywdzonego, gdzie miał przykładany nóż do ciała).

Fakt, iż pokrzywdzony nie użył pilota antynapadowego, w żaden sposób nie przekreśla ustaleń Sadu I instancji co do sprawstwa oskarżonych. Jak wynika z zeznań P. W. k.873-874,k.15 v – bał się użyć tego pilota wskutek działania oskarżonych („zrobił to co kazali mu zrobić”), po wtóre jednocześnie pokrzywdzonemu towarzyszyła nadzieja, iż „oddadzą notebooka i sobie pójdą”. Ocena stanu emocjonalnego pokrzywdzonego przez Sąd Okręgowy w kontekście okoliczności towarzyszącym zdarzeniom pkt. 2.1 uzasadnienia tabelarycznego pp.2,3,4,5,6 – mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, została dokonana w sposób logiczny z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego. Okoliczności przywołane w uzasadnieniu tej oceny nie noszą cech błędu dowolności. Nie sposób zarzucać pokrzywdzonemu, że nie uciekł z miejsca zdarzenia ( nota bene dwie osoby będące w przewadze – wobec jednego pokrzywdzonego), szczególnie jeśli zarzut taki przedstawia się post factum, nie będąc w centrum wydarzeń. Powtórzyć należy również jaka motywacja przyświecała pokrzywdzonemu – ze strachu P. W. robił to, co oskarżeni kazali mu robić, a towarzyszyła mu nadzieja, iż sprawcy „ sobie pójdą”.

To, że Sąd I instancji swoje ustalenia opierał również na zeznaniach osób, które nie były bezpośrednimi obserwatorami zdarzeń nie dyskwalifikuje automatycznie wartości dowodowej depozycji, o ile zostały uznane za wiarygodne, Teoria polskiego procesu karnego nowożytnego nie kieruje się zasadą legalnej oceny dowodu – wręcz przeciwnie ocena dowodów została unormowana w art. 7 kpk. Stąd Sąd może dokonywać zabezpieczenia i oceny zarówno bezpośrednich jak i pośrednich źródeł dowodowych.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. A. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty apelacji okazały się niezasadne, w konsekwencji Sąd nie uwzględnił wniosku apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok skazujący Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie oskarżonych D. A. (1) i S. K..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ponieważ zarzuty zawarte w apelacjach obrońców okazały się niezasadne, w konsekwencji utrzymano wyrok w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

Na podstawie art. 636 §1 kpk wobec nieuwzględnienia środków odwoławczych koszty postępowania apelacyjnego ( w częściach na nich przypadających) ponoszą oskarżeni, którzy są osobami zdolnymi do pracy zarobkowej.

O kosztach obrony z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 618 §1 pkt. 11 kpk.

7.  PODPIS

Przemysław W. Radzik K. S. M.

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. D. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana