Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Górniak

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa T. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę 775,80 zł

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 648 zł (sześćset czterdzieści osiem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 562,79 zł zł (pięćset sześćdziesiąt dwa złote i siedemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 222/21

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2021 roku powódka T. M., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wytoczyła przeciwko (...) S.A. w W. powództwo o zapłatę kwoty 775,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2019 roku do dnia zapłaty, ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że w dniu 19 kwietnia 2019 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki R. o nr rej. (...) stanowiący własność R. G.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego. W okresie likwidacji szkody poszkodowany wynajął od powódki auto zastępcze segmentu B, które użytkował w okresie od dnia 25 maja do dnia 29 maja 2019 roku. Stawka dobowa najmu wyniosła 162 zł. Z tytułu najmu powódka wystawiła fakturę na kwotę 972 zł, którą pozwany uznał do kwoty 196,80 zł. W dalszej kolejności pełnomocnik podniósł, że pozwany wprawdzie poinformował poszkodowanego o możliwości najmu samochodu zastępczego, jednakże nie przedstawił żadnych konkretnych warunków najmu, że poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty najmu, że okres najmu uwzględniał przebieg postępowania likwidacyjnego. Pełnomocnik wskazał ponadto, że powódka nabyła wierzytelność względem pozwanego w drodze umowy cesji. (pozew k. 5-8)

Pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł
o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. Nie kwestionując zdarzenia rodzącego jego odpowiedzialność oraz uprawnienia poszkodowanego do skorzystania z pojazdu zastępczego wyjaśnił, że likwidując szkodę uznał za zasadny 2-dniowy czas najmu oraz stawkę dobową 80 zł netto, za którą proponował poszkodowanemu wynajęcie samochodu zastępczego. W tym zakresie przypomniał, że odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje wyłącznie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem auta zastępczego. Wskazał również, że uszkodzony pojazd był jezdny, a technologiczny czas naprawy wynosił 2 dni oraz, że poszkodowany wynajął auto w sobotę, tymczasem generowanie dodatkowych kosztów najmu w dni wolne od pracy jest nieuzasadnione. (odpowiedź na pozew k. 41-43)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. (pismo procesowe k. 52-53, protokół rozprawy k. 80-82)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2019 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki R. o nr rej. (...), stanowiący własność R. G.. Po kolizji przedmiotowy pojazd był jezdny.

Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela. (zeznania świadka R. G. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2022 roku, okoliczności bezsporne)

Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu, który wdrożył postępowanie likwidacyjne. W formularzu zgłoszenia szkody R. G. oświadczył, że nie potrzebuje samochodu zastępczego. W dokumencie tym znalazła się informacja, że w przypadku zmiany decyzji w w/w kwestii poszkodowany powinien skontaktować się telefonicznie z ubezpieczycielem, a także, że akceptowalna stawka najmu dla pojazdu klasy B wynosi 80 zł netto. Informacja na temat wynajmu samochodu zastępczego została również przesłana poszkodowanemu na pocztę e-mail. W jej treści pozwany wskazał dodatkowo, że w przypadku szkody częściowej, jeśli samochód może być eksploatowany, zasadny okres najmu obejmuje okres technologicznej naprawy uszkodzeń pojazdu powiększony o inne okresy uzasadnione okolicznościami danej sprawy, np. czas przerwy w naprawie pojazdu w weekendy i dni wolne od pracy, a także, że w przypadku samodzielnie zorganizowanego wynajmu udokumentowane koszty mogą zostać uznane w takiej wysokości, w jakiej (...) poniósłby je, gdyby sam organizował najem. (zeznania świadka R. G. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2022 roku, z akt szkody: druk zgłoszenia szkody, wiadomość email, informacja na temat zasad wynajmu pojazdu zastępczego)

W dniu 24 maja 2019 roku (piątek) R. G. podpisał z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki P. (...). Stawka dzienna najmu wyniosła 162 zł. Umowa nie przewidywała obowiązku uiszczenia kaucji, brak było udziału własnego, limitu km, opłat za dodatkowego kierowcę, zwrot auta poza godzinami pracy wypożyczalni, umożliwiała wyjazd samochodem poza granice RP, auto mogło zostać oddane do bezpłatnego używania osobom trzecim. Oferta powódki spełniała kryteria poszkodowanego.

Tego samego dnia powódka zawarła z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności, w treści której cedent oświadczył, że przysługuje mu roszczenie w stosunku do pozwanego oraz sprawcy szkody w zakresie zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego w związku ze szkodą nr (...)(…)53 zgodnie z wystawioną fakturą do umowy najmu. Przedmiotową wierzytelność cedent przelał na rzecz powódki.

Naprawa samochodu marki R. zakończyła się w dniu 29 maja 2019 roku. Z tą datą R. G. odebrał swój pojazd i zdał auto zastępcze.

W związku z przedmiotową umową najmu R. G. złożył oświadczenie, w którym wskazał, że został poinformowany przez pozwanego o warunkach najmu, jednak nie skorzystał z jego oferty z uwagi na brak odpowiedzi ubezpieczyciela na e-mail z dnia 30 maja 2019 roku, a tym samym brak możliwości porównania warunków wynajmu samochodu zastępczego. (zeznania świadka R. G. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2022 roku, umowa najmu k. 12-14, umowa cesji k. 15-16, oświadczenie k. 17, arkusz naprawy pojazdu k. 31, okoliczności bezsporne)

W dniu 29 maja 2019 roku powódka wystawiła na poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 972 zł, tytułem wynajmu samochodu zastępczego za okres 6 dni za stawkę 162 zł za dobę.

Już po wystawieniu przedmiotowego dokumentu księgowego, w dniu 30 maja 2019 roku warsztat naprawczy zwrócił się do pozwanego o udzielenie pisemnych informacji dotyczących szczegółowych warunków wynajmu auta zastępczego wskazując, że poszkodowany nie jest w stanie porównać warunków najmu przekazanych ogólnikowo przez konsultanta w czasie zgłaszania szkody.

Pismem z dnia 18 czerwca 2019 roku, doręczonym w dniu 24 czerwca 2019 roku, powódka zgłosiła pozwanemu roszczenie z tytułu kosztów najmu samochodu zastępczego zastrzegając ustawowy termin na jego spełnienie.

Decyzją z dnia 5 lipca 2019 roku pozwany poinformował o przyznaniu z powyższego tytułu kwoty 196,80 zł. Wyjaśnił, że samochód mógł być użytkowany po zdarzeniu, a uznany okres najmu odpowiada technologicznemu czasowi naprawy, który wynosił 2 dni. Jednocześnie wskazał, że zweryfikował stawkę dobową najmu do kwoty 80 zł netto, za którą proponował zorganizowanie wynajmu pojazdu. (faktura k. 22, zgłoszenie roszczenia wraz z potwierdzeniem odbioru przesyłki k. 23-26, decyzja k. 27-28, wydruk wiadomości email k. 33okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powódce kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto logiczne i spójne zeznania świadka R. G., których wiarygodność nie była podważana przez stronę przeciwną.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. 2013, poz. 392 ze zm.). W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego, tj. przepisy art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 k.c. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 19 kwietnia 2019 roku, w wyniku którego należący do R. G. samochód marki R. uległ uszkodzeniu. Do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Zakładzie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany nie kwestionował także uprawnienia poszkodowanego do wynajęcia pojazdu zastępczego.

Oś sporu w niniejszej sprawie stanowiła stawka dobowa za najem, którą pozwany zweryfikował do kwoty 80 zł netto, a także okres najmu zmniejszony przez ubezpieczyciela do 2 dni.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego godzi się przypomnieć, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów
z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28), nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 k.c. , art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. ). Na ubezpieczycielu ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela. W tożsamy sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale
z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6), akcentując, że
w ramach tego obowiązku powinnością poszkodowanego, jako wierzyciela, jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody przez ograniczanie zakresu świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela, a nie zbędne powiększanie wysokości szkody. Brak podjęcia takich działań mimo, że leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela zobowiązanego do naprawienia szkody. W tym zakresie należy proporcjonalnie wyważyć interesy poszkodowanego i ubezpieczyciela kierując się standardem rozsądnie myślącej osoby, która określone zachowanie uznałaby za celowe, konieczne i racjonalne ekonomicznie. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56), wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania
z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy w pierwszej kolejności przypomnienia wymaga, że uszkodzone auto było jezdne, a poszkodowany przy zgłoszeniu szkody oświadczył, że nie potrzebuje samochodu zastępczego. Pomimo tego oświadczenia pozwany przesłał poszkodowanemu informacje na temat wynajmu auta zastępczego zastrzegając jednocześnie, że w przypadku zainteresowania ofertą prosi o kontakt, a także, że akceptowalna stawka najmu wynosi 80 zł netto. Wprawdzie przesłane informacje miały ogólnikowy charakter, niemniej jednak wobec oświadczenia poszkodowanego o braku zainteresowania wynajmem pojazdu trudno wymagać od ubezpieczyciela, aby przekazywał szczegółowe informacje, czy też konkretną ofertę w tym zakresie. Poszkodowany otrzymał stosowną informację w przedmiocie akceptowalnej stawki najmu oraz numer kontaktowy, nic nie stało zatem na przeszkodzie, aby przed skorzystaniem z oferty powódki skontaktował się z pozwanym, celem pozyskania szczegółowej wiedzy na temat najmu. Co istotne pomiędzy szkodą a wynajęciem auta zastępczego upłynął ponad miesięczny okres. Tym samym R. G. niewątpliwie miał wystarczająco dużo czasu, aby dokonać analizy rynkowych ofert dotyczących wynajmu samochodu zastępczego i ustalić, która z nich – przy uwzględnieniu oczekiwanych warunków najmu – jest najkorzystniejsza z finansowego punktu widzenia. Nic nie stało także na przeszkodzie, aby poszkodowany skontaktował się z ubezpieczycielem i poinformował go, że zmienił decyzję odnośnie najmu pojazdu. Poszkodowany zaniechał jednak takich działań i zdecydował się na ofertę powódki kierując się swoją wygodą. Niewątpliwie takim zachowaniem R. G. przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody, skoro oferta ta była droższa względem propozycji pozwanego. Odnosząc się natomiast do przesłanego pozwanemu zapytania w przedmiocie szczegółowych warunków najmu uwypuklenia wymaga, że zostało ono sporządzone dopiero w dniu 30 maja 2019 roku, a więc już po zdaniu samochodu zastępczego. Za retoryczne uznać należy pytanie, co dałoby poszkodowanemu porównanie ofert pozwanego i powódki po zakończeniu najmu auta zastępczego. Podsumowując dotychczasową część rozważań w ocenie Sądu za okres 2 dni najmu przyjęty przez ubezpieczyciela zasadna była stawka 80 zł netto.

O czym była już mowa, poza stawką najmu pozwany podważał również jego okres. W orzecznictwie podnosi się, że okres najmu podlegający refundacji odpowiada okresowi koniecznemu i niezbędnemu do naprawy pojazdu (por. m.in. wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK 494/03, L.). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2004 roku (IV CK 672/03, L.), szkodę majątkową stanowi dopiero utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia. Termin wydatków koniecznych oznacza zatem wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji gdyby mu szkodę nie wyrządzono. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 2019 roku (III CZP 84/18, OSNC 2020/1/6) wskazał z kolei, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu najmu pojazdu zastępczego zmierza do wyeliminowania negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia pojazdu i obejmuje rzeczywisty okres pozbawienia poszkodowanego możliwości korzystania ze swojego pojazdu. Odpowiedzialność ta nie ogranicza się do czasu technologicznej naprawy lecz obejmuje wszystkie obiektywne czynniki wpływające na proces naprawy np. możliwości organizacyjne warsztatu naprawczego, obłożenie zamówieniami, dni wolne od pracy, oczekiwanie na części, przekazanie pojazdu do naprawy i jego odbiór, czynności ubezpieczyciela w toku likwidacji szkody. W realiach omawianej sprawy najem auta zastępczego trwał 6 dni, co wynika z arkuszu naprawy pojazdu, na okoliczność czego została wystawiona faktura VAT. Jak wyjaśnił Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 5 lipca 2017 roku (III Ca 752/17, L.), obowiązkiem pozwanego, który zakwestionował wysokość szkody jest udowodnienie, że wysokość szkody, wynikająca z dowodów zaoferowanych przez powoda jest zawyżona. Udowodnieniu podlegają fakty, a nie ich brak. To nie powód winien udowodniać, że poniesione koszty najmu samochodu zastępczego nie są zawyżone, lecz pozwany powinien dowodzić, że jest możliwe tańsze wynajęcie samochodu zastępczego takiego typu jak określony w umowie poszkodowanego z powodem. Inaczej niż w przypadku odszkodowania związanego z uszkodzeniem pojazdu mającego umożliwić jego przywrócenie do stanu sprzed szkody, odszkodowanie za wynajem pojazdu zastępczego jest należne tylko wówczas, gdy poszkodowany rzeczywiście takie koszty poniósł. A skoro tak, to powinien udowodnić ich rzeczywistą (faktycznie poniesioną) wysokość. Udowodnienie tego jest możliwe np. w oparciu o dokumenty (umowy, rachunki, faktury) i nie jest konieczne zasięganie opinii biegłego w tej kwestii. Dopiero gdy pomiędzy stronami procesu wywiąże się spór co do relacji poniesionych kosztów do kosztów rynkowych może być potrzebne zasięgnięcie opinii biegłego. Wówczas – zgodnie z art. 6 k.c. – ciężar dowodu spoczywa na stronie, która chce dowieść, że koszty poniesione przez poszkodowanego zostały zawyżone, zatem na pozwanym. W realiach niniejszej sprawy to pozwany zaniedbał swoich obowiązków procesowych, a w konsekwencji to dla niego powstały negatywne skutki procesowe. Skoro nie udowodnił, że czas wynajmu wynoszący 6 dni jest zawyżony, to uprawnione jest uwzględnienie tego okresu. Zwrócić należy przy tym uwagę, że pozwany błędnie zakłada, że początek najmu przypadał na sobotę, w rzeczywistości bowiem umowa w tym zakresie została zawarta w dniu 24 maja 2019 roku, a więc w piątek. Kolejne 2 dni przypadały na weekend, co prowadzi do wniosku, że naprawa pojazdu trwała łącznie 4 dni. Okres ten obejmuje przy tym nie tylko technologiczny czas naprawy, ale również czynności organizacyjne związane m.in. z przyjęciem auta do serwisu, przygotowaniem go do naprawy, czy też z wydaniem pojazdu klientowi. Przypomnienia wymaga, że sam pozwany wskazywał, że przy szkodzie częściowej uzasadniony okres najmu obejmuje nie tylko technologiczny czas naprawy, ale również inne okresy, w tym przerwy w naprawie w weekendy i dni wolne od pracy. W ocenie Sądu nawet przy założeniu, że (...) wynosił 2 dni, przyjęcie kolejnych 2 dni na dodatkowe czynności, w tym o charakterze organizacyjnym, było całkowicie uprawnione, zwłaszcza w sytuacji, w której pozwany nie przejawiał jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej w zakresie wykazania słuszności swoich twierdzeń. Powtórzenia wymaga, że powód składając m.in. arkusz naprawy pojazdu, wykazał, że naprawa zakończyła się w dniu 29 maja 2019 roku. W konsekwencji to pozwanego obciążała powinność udowodnienia, że możliwe było szybsze jej wykonanie, czemu jednak nie sprostał. Podsumowując Sąd uznał, że R. G. był uprawniony do wynajęcia pojazdu przez okres 6 dni, przy czym za 2 pierwsze dni za stawkę pozwanego, zaś za kolejne 4 dni za stawkę powoda. Nie budzi bowiem wątpliwości, że skoro pozwany uznał wyłącznie 2-dniowy okres najmu, a potrzeba w tym zakresie była większa, to za dalszy okres poszkodowany musiałby wynająć auto po wyższych stawkach stosowanych przez powódkę. Sam pozwany informował wszakże, że w przypadku samodzielnego zorganizowania samochodu zastępczego udokumentowane koszty mogą zostać uznane jedynie do wysokości kosztów, które poniósłby (...) gdyby sam organizował najem – w tym przypadku za okres 2 dni.

Podsumowując celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt najmu wyniósł w niniejszej sprawie: 2 x 98,40 zł brutto (80 zł netto) + 4 x 162 zł brutto = 844,80 zł. Pozwany z powyższego tytułu przyznał kwotę 196,80 zł, a więc do dopłaty pozostawała kwota 648 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 648 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2019 roku do dnia zapłaty.

Podstawę żądania odsetkowego powódki stanowi przepis art. 481 § 1 k.c.
w myśl którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie roszczenie z tytułu najmu pojazdu zostało zgłoszone w piśmie doręczonym pozwanemu w dniu 24 czerwca 2019 roku. Ustawowy termin na spełnienie tego świadczenia upływał w dniu 24 lipca 2019 roku, powódka była zatem uprawniona żądać odsetek od należnego jej roszczenia od dnia następnego.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powódki 562,79 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść, stosownie do wyniku przedmiotowej sprawy (powódka wygrała spór w 83,5% ponosząc koszty procesu w kwocie 387 zł, natomiast pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 287 zł).

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.