Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący: SSR Teresa Maślukiewicz

Protokolant : Katarzyna Zych

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2014 roku w Ś.

sprawy z odwołania T. L. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 3 czerwca 2013 roku, znak: (...)

z dnia 29 lipca 2013 roku, znak: (...)

o zasiłek chorobowy

I oddala odwołania;

II zasądza od T. L. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

T. L. (1) odwołał się od decyzji (...) Oddział w W. :

1)  z dnia 03.06.2013 r. o odmowie prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy od 18.05.2013 r. do 21.05.2013 r., co uzasadniał m.in. tym, że nie stawił się na badanie w dniu 17.05.2013 r., ponieważ przebywał wtedy pod opieką syna w D.. O awizo telegramu poinformowała go telefonicznie siostra, ale nie było żadnej informacji do kiedy telegram należy odebrać. 20.05.2013 r. na poczcie dowiedział się, że telegram odsyłany jest po upływie 48 godzin.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od ubezpieczonego 120 zł kosztów zastępstwa procesowego, uzasadniając to m.in. tym, że odmówiono ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 18.05.2013 r. do 21.05.2013 r., albowiem powód nie stawił się na badanie lekarza orzecznika ZUS w dniu 17.05.2013 r. pomimo awizowania telegramu.

2)  z dnia 9.07.2013 r. o odmowie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 04.06.2013 r. do 05.06.2013 r.. Powodem nie stawienia się na badanie przez lekarza orzecznika, wyznaczone na 03.04.2013 r. było to, że zawiadomienie otrzymał 4.06.2013 r., czyli następnego dnia po badaniu.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od ubezpieczonego 120 zł kosztów zastępstwa procesowego, uzasadniając to m.in. tym, że odmówiono ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 4.06.2013 r. do 5.06.2013 r., albowiem powód nie stawił się na badanie do lekarza orzecznika ZUS w dniu 3.06.2013 r.

Postanowieniem, do protokołu rozprawy w dniu 27 .09.2013 r., na zasadzie art. 219 kpc połączono obie sprawy.

Sąd ustalił :

T. L. (1) uzyskał zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby od 7.05.2013 r. do 21.05.2013 r.. W dniu 15.05.2013 r. telegraficznie wezwano T. L. na badanie do lekarza orzecznika ZUS. Ponieważ nie odebrał telegramu, awizowano telegram ponownie 16.05.2013 r.. T. L. nie odebrał telegramu. Telegram wysłany został na adres zamieszkania ubezpieczonego, podany w zaświadczeniu o czasowej niezdolności do pracy z 7.05.2013 r..

Decyzją z 3.06.2013 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za 16.04.2013 r. oraz za okres od 7.05.2013 r. do 17.05.2013 r. i odmówił prawa do zasiłku chorobowego za okres od 18.05.2013 r. do 21.05.2013 r..

Od decyzji tej ubezpieczony odwołał się.

Pismem z 13.06.2013 r. ubezpieczony podał przyczynę niestawienia się na badanie w dniu 17.05.2013 r., a mianowicie – pobyt u syna w D.. Ubezpieczony nie poinformował organu rentowego, że w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, tj. od 16.04.2013 r. do 21.05.2013 r. przebywać będzie w D..

Ponownie powód uzyskał zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby od 22.05.2013 r. do 5.06.2013 r..

Nie stawił się na badanie kontrolne do lekarza orzecznika ZUS wyznaczone na dzień 30.04.2013 r.. W dniu 8.05.2013 r. złożył na piśmie wyjaśnienie, iż 30.04.2013 r. nie stawił się na badanie, ponieważ w tym dniu między 10.00 a 12.00 był poza domem.

Decyzją z 9.07.2013 r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22.05.2013 r. do 5.06.2013 r.. Następnie decyzją z 29.07.2013 r. uchylono decyzję z 9.07.2013 r. i przyznano T. L. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 22.05.2013 r. do 3.06.2013 r..

Od decyzji tej ubezpieczony odwołał się.

Dowód : dokumenty, wyjaśnienia powoda z 13.06.2013 r. i z 8.05.2013 r., decyzje

ZUS z 3.06.2013 r., 9.07.2013 r. i z 9.07.2013 r. – w aktach ZUS, w zał.

zeznania powoda – k. 32-32v.

Biegli sądowi specjaliści : neurolog i ortopeda, rozpoznali u powoda zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym bez objawów ogniskowych, otyłość pokarmową, i orzekli, że z dużą dozą prawdopodobieństwa można uznać, że w okresie 16.04.2013 r. do 4.07.2013 r. powód był zdolny do pracy.

Dowód : opinia pierwotna biegłych : neurologa i ortopedy – k. 47,

opinia uzupełniająca – k. 64.

Sąd zważył :

Odwołania są nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( tekst jednolity Dz. U z 2010 r. Nr 77, poz. 512 ), zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli, którą wykonują lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W celu kontroli lekarz orzecznik ZUS może przeprowadzić badanie lekarskie ubezpieczonego w wyznaczonym miejscu lub w miejscu jego pobytu. W razie uniemożliwienia badania lub niedostarczenia posiadanych wyników badań w terminie wyznaczonym przez ZUS, świadczenie lekarskie traci moc od dnia następującego po tym terminie (art. 59 ust. 1, 2, 3 pkt 1a, b, 5 i 6 cyt. ustawy z 22.06.1999 r.).

Bezsporne w sprawie było, że powód miał orzeczoną niezdolność do pracy od 16.04.2013 r. do 18.05.2013 r., oraz że dwukrotnie nie stawił się na badanie kontrolne do lekarza orzecznika ZUS.

W wyjaśnieniach, na piśmie, z dnia 13.06.2013 r. ( w aktach ZUS, w zał. ) powód usprawiedliwiał swoje niestawiennictwo na badaniu wyznaczonym na 17.05.2013 r. tym, że w okresie zwolnienia lekarskiego pozostawał pod opieką syna, który zamieszkuje w D.. Jednocześnie przyznał, że nie zawiadomił ZUS o wyjeździe do D. ( k. 32v). Nie złożył jednakże żadnego dowodu na potwierdzenie, że przebywał w D. w okresach orzeczonej niezdolności do pracy.

Celem ustalenia, czy w okresach objętych zaskarżonymi decyzjami powód był, czy też nie był zdolny do pracy z powodu choroby – Sąd ustanowił biegłych: neurologa i ortopedę, mając na uwadze rodzaj schorzeń powoda, będących podstawą orzekania o niezdolności do pracy.

Biegli zbadali powoda i po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie, orzekli, że z dużą dozą prawdopodobieństwa można uznać, że w okresie od 16.04.2013 r. do 4.07.2013 r. powód był zdolny do pracy. Wyniki badań Rtg i MR potwierdzają obecność miernie nasilonych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa w odcinku C i L-3 bez istotnych klinicznych zmian strukturalnych. W badaniu przedmiotowym nie stwierdzono u powoda istotnego ograniczenia sprawności ruchowej; brak jest objawów podrażnienia lub uszkodzenia korzeni nerwowych kręgosłupa; zachowana jest dobrze sprawność czterokończynowa. Dokumentacja medyczna z okresu wydawania zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy w okresie od 16.4.2013 r. do 4.7.2013 r. nie zawiera opisów stanu przedmiotowego potwierdzającego istotne upośledzenie organizmu, jest niewystarczająca do wydania zaświadczenia lekarskiego. W tym okresie powód nie był niezdolny do pracy. Stan jego zdrowia w dniu badania nie wskazywał na przebycie schorzeń skutkujących ewentualnie długotrwałą lub stałą niesprawnością organizmu. Kartoteka dokumentująca przebieg leczenia powoda przez lekarza medycyny, pracującego w (...), za okres od 16.4. do 04.7.2013 r. zawiera niezwykle skromne zapisy, które nie potwierdzają niesprawności organizmu w tym okresie i nie dawały podstaw wydania zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy.

Sąd w całości dał wiarę opiniom biegłych, albowiem są pełne, jasne, pozbawione wewnętrznych sprzeczności i dostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Powód nie wykazał, iż opinie są rażąco wadliwe lub w sposób oczywisty błędne.

Co prawda – wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych, ale była to dowolna, nie merytoryczna polemika laika z wysoko wykwalifikowanymi specjalistami.

W opinii uzupełniającej biegli szczegółowo odnieśli się do zastrzeżeń powoda wykazując ich bezzasadność.

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka J. S.. Zgodnie z art. 278 § 1 kpc, w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, Sąd może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Sąd dopuścił dowód z opinii łącznej neurologa i ortopedy, którzy posiadają wiadomości specjalne, uprawniające do wydania opinii w sprawie.

Lekarz J. S., który wydał powodowi zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy, nie posiada wiadomości specjalnych, nie jest biegłym sądowym ani nawet specjalistą z zakresu neurologii czy ortopedii. Jest lekarzem medycyny, czyli lekarzem pierwszego kontaktu, tzw. lekarzem rodzinnym, który uprawniony jest wyłącznie do przeprowadzania wstępnych badań i wydania pacjentowi skierowania do lekarza – specjalisty, w zależności od rodzaju dolegliwości zgłoszonych przez pacjenta. Nie będąc specjalistą neurologiem czy ortopedą taki lekarz w zasadzie nie powinien podejmować się stawiania diagnozy w oparciu o wywiad uzyskany od pacjenta i podejmowania się jego leczenia. Nawet dla laika – zapisy w kartotece chorobowej powoda, sporządzone przez tego lekarza, są tak lakoniczne, często nieczytelne, że trudno orzec, że we wskazanych okresach powód faktycznie był chory w związku z zaburzeniami korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych oznaczonych numerem statystycznym G54, co wpisywał w kartotece chorobowej powoda lekarz (...).

Tę skrótowość, lakoniczność zapisów J. S. i braku dokumentów medycznych, potwierdzających te zapisy – biegli podkreślili w swoich opiniach. Ponadto zeznania tego świadka nie wniosłyby do sprawy niczego innego, co nie wynika z zapisów w owej kartotece. Zeznania świadka nie mogły by podważyć ustaleń opinii biegłych sądowych. Przeprowadzenie tego dowodu nie przyczyniłoby się do wyjaśnienia sprawy lecz spowodowałoby jedynie przedłużenie postepowania.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, odwołania oddalono.

Ponieważ powód przegrał sprawę a organ rentowy żądał zasądzenia od powoda na swoją rzecz kwot po 120 zł kosztów zastępstwa procesowego – zasądzono od powoda na rzecz organu rentowego kwotę łączną 240 zł ( po 120 zł od obu odwołań ), mając na uwadze przepis art. 98 kpc w związku z § 11 ust. 2 i § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych … ( tekst jednolity Dz.U z 2013 r. poz. 490 ).