Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 950,00 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22.06.2013 r. do dnia zapłaty,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 715,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 470/13

UZASADNIENIE

M. R. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w J. w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. w Ł. wniósł o zasądzenie kwoty 1950 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21.05.2013 r. do dnia zapłaty, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu podniósł, że dnia 22.03.2013 r. doszło do kolizji podczas której uszkodzeniu uległ pojazd marki H. (...) nr rej.(...) należący do K. G. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...). Sprawcą szkody był kierujący pojazdem który był ubezpieczony u strony pozwanej w zakresie OC. W trakcie kolizji pojazd uległ takiemu uszkodzeniu, że był niezdatny do dalszej eksploatacji. Z tego względu poszkodowany celem prowadzenia działalności gospodarczej zmuszony był do dokonania najmu pojazdu zastępczego w firmie prowadzonej przez powoda, o czym poinformował pozwaną. Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego przez 13 dni tj. od 30.04.2013 r. do 13.05.2013 r. i całkowity koszt najmu wynosił 1950 zł netto. Fakturę na tę kwotę przesłał pozwanej wraz z wnioskiem o zwrot tegoż kosztu lecz pozwana nie dokonała jego refundacji. Pozwany na podstawie umowy cesji przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew (k.18) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu zarzuciła powołując się na wybrane tezy judykatury, że wynajęcie pojazdu zastępczego nie było konieczne, a nadto wysoce prawdopodobne jest że pojazd został najęty do celów prywatnych, dla wygody. Zakwestionowała również okres wynajmu pojazdu zastępczego podnosząc, iż nie był on w żaden sposób uzasadniony.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Poza sporem w niniejszej sprawie było iż w dniu 22.03.2013 r. doszło do uszkodzenia samochodu marki H. (...) nr rej. (...) należącego do K. G. (1). Sprawcą szkody była osoba, która zawarła z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W dniu 30.04.2013 r. w związku z oddaniem w/w pojazdu do naprawy poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu samochodu marki K. (...) nr rej. (...). Tego samego dnia złożył oświadczenie, że w związku z kolizją z dnia 22.03.2013 r. pozbawiony został możliwości korzystania ze swojego samochodu służącego do celów prowadzenia działalności gospodarczej m.in. w szczególności dojazdów do klientów oraz realizacji poszczególnych zleceń i zmuszony do wynajęcia pojazdu zastępczego. Poszkodowany był najemcą w/w pojazdu do dnia 13.05.2013 r. W okresie najmu poszkodowany wykorzystywał go do prowadzenia swojej działalności gospodarczej pod firmą (...) polegającej m.in. na doradztwie marketingowym dla hoteli. Okres najmu samochodu zastępczego był tożsamy lub krótszy od okresu naprawy H. (...).

Poszkodowany zawarł z powodem w dniu 30.04.2013 r. umowę przelewu wierzytelności. Na jej podstawie poszkodowany przelał na rzecz powoda wierzytelności przyszłe wobec pozwanego, które miały powstać w związku z likwidacją w ramach ubezpieczenia OC szkody komunikacyjnej z dnia 22.03.2013 r.

Koszty wynajmu samochodu zastępczego za okres 13 dni zamknęły się kwotą 1950 zł netto. W związku z wynajem samochodu powód wystawił poszkodowanemu fakturę Vat nr (...) na w/w kwotę.

Poszkodowany w dniu 21.05.2013 r. zawiadomił stronę pozwaną o wynajęciu pojazdu zastępczego, w/w cesji i roszczeniu o zwrot kwoty 1950 zł.

Strona pozwana w pismach z dni 28.05.2013 r. i 24.06.2013 r. zwracała się do K. G. (1) o udokumentowanie zasadności auta zastępczego nie wypłacając z tego tytułu żadnej kwoty.

(notatka informacyjna k.8, umowa najmu pojazdu k.9, wydruk z CEIDG k.10, faktura VAT k.13, oświadczenie poszkodowanego dnia 30.04.2013 k. 11, umowa cesji k.12, akta szkody o nr (...), zeznania świadka K. G. k. 72-73)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Powód domagając się zapłaty kwoty dochodzonej pozwem wskazywał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej poszkodowanemu wobec pozwanego w związku z likwidacją szkody. Powód powoływał się przy tym na umowę przelewu przyszłych wierzytelności zawartą w dniu 30.04.2013 r. Przeniesienie wierzytelności w drodze umowy jest w świetle art. 509 i nast. k.c. dopuszczalne. Pozwany nie kwestionował skuteczności umowy przelewu wierzytelności. Uznaje się, iż dopuszczalna jest cesja wierzytelności przyszłych, pod warunkiem, że są one wystarczającą sprecyzowane. W niniejszej sprawie warunek ten został spełniony. W umowie dla określenia wierzytelności przyszłej odwołano się do zdarzenia na skutek którego poszkodowany doznał szkody.

Poza sporem pozostawało, iż pozwany zobowiązany był do naprawienia szkody. Obowiązek ten wynikał za zawartej przez pozwanego z osobą zobowiązaną do naprawienia szkody umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Powód jako nabywca wierzytelności uprawniony był tym samym, na podstawie art. 822 § 4 k.c. jak również na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U z 2003 r., nr 124,poz. 1152 ze zm.) do wytoczenia powództwa bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi.

Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego za uzasadnione.

W świetle art. 361 k.c. do poniesionej przez poszkodowanego szkody podlegającej naprawie przez pozwanego należy zaliczyć koszty wynajęcia przez niego samochodu zastępczego. Co do możliwości zaliczenia kosztów najmu pojazdu zastępczego do normalnych następstw uszkodzenia samochodu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 8 września 2004 r. (sygn. akt IV CK 672/03). Wskazał w nim m.in., że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania. W wyroku z dnia 15 listopada 2004 r. (sygn. akt II CK 494/03) Sąd Najwyższy wyraził natomiast pogląd, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (art. 361 § 1 k.c.). W uzasadnieniu do pierwszego ze wskazanych wyroków Sąd Najwyższy wskazał m.in., że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Pogląd ten w całej rozciągłości podziela Sąd Rejonowy. Należy go przy tym odnieść do każdego z właścicieli, niezależnie od tego czy prowadzi on działalność gospodarczą, oraz niezależnie od tego w jakim stopniu wykorzystuje samochód. W okresie naprawy każdy z właścicieli jest bowiem pozbawiony możliwości korzystania z naprawianego samochodu. W tej sytuacji uniknięcie uszczerbku w majątku poszkodowanego jest możliwe m.in. przez wynajęcie samochodu zastępczego. Koszty z tym związane, w ocenie Sądu, są szkodą, która podlega naprawie przez zobowiązany do tego podmiot. Na zakres jego odpowiedzialności wpływ ma oczywiście treść 361 k.c. Koszty najmu samochodu zastępczego obejmować więc mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu. Oczywiście również w tym przypadku obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody.

W niniejszej sprawie poszkodowany wynajmował od powoda samochód zastępczy przez 13 dni. W tym okresie samochód poszkodowanego był naprawiany. Obowiązkiem powoda, stosownie do art. 6 k.c., jest wykazanie, że okres ten, decydujący o wysokości szkody, był okresem koniecznym i niezbędnym do naprawienia pojazdu. Okresu tego oczywiście nie można utożsamiać z normatywnym czasem naprawy wynikającym z systemów kalkulacji typu A. znajdujących się np. w aktach szkody. Normatywny czas naprawy wskazuje bowiem jedynie czas przeznaczany na same czynności naprawcze. W przypadku naprawy samochodu okres przez jaki poszkodowany nie korzysta z samochodu przedłuża się o czas oczekiwania na oględziny samochodu przez przedstawicieli ubezpieczyciela czy też ewentualnie o czas przeznaczony na sprowadzenie części zamiennych lub schnięcie położonego lakieru. Obowiązkiem strony powołującej się na szkodę związaną brakiem możliwości korzystania z samochodu jest jednak wykazanie, okres ten odpowiadał czasowi koniecznemu i niezbędnemu do naprawienia samochodu. W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu, powód wykazał, że okres niezbędny i konieczny do wykonania naprawy wynosił 13 dni. Wynikało to z dokumentów znajdujących się w aktach szkodowych w których wskazany jest szczegółowo zakres uszkodzeń H. (...) i czas normatywny ich naprawy. Nadto z zeznań świadka K. G. (1) wynikało, iż pojazd najmował przez okres tożsamy z okresem naprawy lub nawet zwrócił go przed jej ukończeniem.

Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Żądanie ustawowych odsetek znajdowało uzasadnienie w art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. odszkodowanie winno być co do zasady wypłacone w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Z akt szkodowych dołączonych do niniejszej sprawy wynika, że poszkodowany w dniu 21.05.2013 r. (data prezentaty strony pozwanej) zawiadomił stronę pozwaną o wynajęciu pojazdu zastępczego, w/w cesji i zgłosił roszczenie o zwrot kwoty 1950 zł. Termin 30 dni na wypłatę odszkodowania upływał więc nie później niż z dniem 21 czerwca 2013r. Odsetki należało więc zasądzić od dnia następnego. Z tej przyczyny Sąd dalej idące powództwo oddalił w punkcie II wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, co do zasady oparte zostało na przepisie art. 100 zd. 2 k.p.c. albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Powód poniósł koszty procesu w kwocie 715 zł (98 opłata od pozwu, 17 zł opłata skarbowa od przedłożenia odpisu pełnomocnictwa, 600 zł wynagrodzenie pełnomocnika procesowego). Przyjęta wysokość wynagrodzenia pełnomocnika procesowego jest zgodna z § 6 ust. 1 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…).