Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Ryszard Kozłowski

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko M. L. prowadzącemu działalność gospodarcza pod nazwą Ośrodek Ochrony Pracy (...) we W.

o wynagrodzenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 listopada 2013 r. sygn. akt IV P upr 474/13

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Powódka M. K. w pozwie skierowanym przeciwko M. L. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Ośrodek Ochrony Pracy (...), po ostatecznym sprecyzowaniu, wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 1576,19 zł tytułem premii, kosztów odzieży i obuwia roboczego wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w zakresie w jakim powódka ograniczyła powództwo umorzył postępowanie (pkt I), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1576,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 28 maja 2013 r. do dnia zapłaty (pkt II), nakazał pozwanemu uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy (pkt III), wyrokowi w punkcie II nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części tj. ponad kwotę 376,91 zł zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania:

a) art. 228 § 2 k.p.c. polegające na pominięciu korzystnych dla pozwanego okoliczności - wypłaty nagrody powódce w miesiącu lutym 2013 r. za miesiąc styczeń 2013 r. w kwocie 130 zł

b) art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i pominięcia analizy spełnienia przez powódkę warunków uzyskania nagrody i jej wysokości, co spowodowało błędną ocenę stanu faktycznego niniejszej sprawy i w rezultacie uznanie, iż powódce należy się nagroda w wysokości dodatkowo 1500 zł

II. naruszenie prawa materialnego:

a) błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 237 ⁷ § 4 k.p. przez bezpodstawne przyjęcie, iż powódce, która nie używa odzieży i obuwia roboczego z powodu przebywania na urlopie wypoczynkowym przysługuje ekwiwalent z tytułu używania i prania odzieży i obuwia roboczego w pełnej wysokości, tak jakby powódka używała i prała ww. rzeczy przez cały miesiąc pracy i w rezultacie uznanie, iż powódce należy się ekwiwalent dodatkowo w wysokości 76,19 zł.

Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt I ponad kwotę 376,91 zł wynikającej z prawidłowego rozliczenia należnej powódce nagrody i wypłaconych już kwot nagrody w miesiącu luty 2013 r. za miesiąc styczeń 2013 r. i uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt II ewentualnie z ostrożności procesowej o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt I przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania poprzez określenie właściwej kwoty należnej pozwanej miesięcznej nagrody za spełnienie warunków określonych w umowie o pracę, która łączyła pozwanego i powódkę w miesiącu styczniu, lutym i marcu 2013 r. i uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt II.

W odpowiedzi na apelację powódka wskazała, że jest ona nieuzasadniona i wniosła o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja pozwanego podlegała oddaleniu.

Zarzuty przedstawione przez pozwanego nie były zasadne zatem nie mogły prowadzić do zmiany czy uchylenia zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Dokonana przez Sąd I instancji ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego w pełni odpowiada wymogom zawartym we wskazanym przepisie, a zarzuty apelacji w tym zakresie stanowiły w istocie polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym i dokonanym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Sąd I instancji wydał słuszny wyrok, nie naruszając prawa ani procedury, który prawidłowo uzasadnił zgodnie z wymogami określonymi w art. 328 § 2 k.p.c.

Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o przedłożoną dokumentację oraz korespondujące z nią zeznania powódki, które zasługiwały na walor wiarygodności. Wbrew twierdzeniom pozwanego świadczenie pieniężne nazwane w umowie o pracę „nagrodą” nie miało uznaniowego charakteru i nie zależało całkowicie od swobodnej decyzji pracodawcy. Jak wynika z przedłożonej umowy o pracę „nagroda” była uzależniona od spełnienia przez powódkę szeregu warunków, które miały wpływ na jej wysokość. Wypełniane przez powódkę arkusze samooceny, w których przewidziano system punktowy wskazujący na jakość, rzetelność i terminowość pracy stanowiły podstawę do wypłacenia „nagrody”, która, co słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, w istocie była premią umowną.

Powódka w okresie spornym tj. od stycznia do marca 2013 r. prawidłowo wykonywała swoje obowiązki, a pracodawca w tym czasie nie wnosił zastrzeżeń do jej pracy. Realizowała ona warunki, od których uzależniona była wypłata premii. Jej samodzielność i zaangażowanie w pracę nie odbiegało od okresów, w których otrzymała wskazane świadczenie pieniężne w pełnej wysokości. Dodatkowo powódka pozyskała nowego klienta chociaż nie należało to do jej obowiązków. Mimo tego pozwany nie dokonał oceny jej pracy i nie wypłacił powódce premii. Nie wyjaśnił nadto (tak jak to miało miejsce w przypadku premii za styczeń 2012 r., która została obniżona) jakie były powody podjętej przez niego decyzji. Sąd I instancji słusznie zauważył, że wprawdzie w marcu 2013 r. powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym, jednak wysokość premii nie była uzależniona od tego typu nieobecności. Zapis w umowie pozwalał na jej obniżenie tylko w przypadku nieobecności w dni zaplanowane jako dni pracy, zgodnie z przyjętym planem urlopów czyli np. z powodu choroby. Takich nieobecności w spornym okresie nie było.

Sąd I instancji trafnie uznał, że powódka wywiązała się ze swojej części umowy realizując nałożone na nią obowiązki i przestrzegając dyscypliny pracy. Miała zatem prawo domagać się wypłaty premii w pełnej wysokości tj. w kwocie 1500 zł za pierwszy kwartał 2013 r.

Powódka domagała się również kwoty 76,19 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów odzieży i obuwia roboczego za kwiecień 2013 r., które to roszczenie zostało uznane przez pozwanego na rozprawie w dniu 6 listopada 2013 r. Uznanie nie było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierzało do obejścia prawa, zatem Sąd Rejonowy był nim związany. Wysokość żądania wynikła z umowy o pracę oraz częściowej wypłaty dokonanej przez pozwanego z tego tytułu.

Mając na uwadze powyższe uznać należało, że orzeczenie Sądu Rejonowego było prawidłowe, a apelacja pozwanego okazała się bezzasadna. Z tego względu na zasadzie art. 385 k.p.c. podlegała ona oddaleniu, co skutkowało orzeczeniem jak w sentencji wyroku.