Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2021 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Leszek Osiński

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. ---

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2021 roku, 11 maja 2021 roku

sprawy S. B.

syna J. i E. z domu K.

urodz. (...) w G.-D.

oskarżonego o to, że: w dniu 26 września 2020 roku w (...) D. na ul. (...), pow.(...) (...), woj. (...)- (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki M. (...) nr rej. (...), w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 178a §1 kk

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego S. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 180 (sto osiemdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 18 (osiemnaście) złotych;

II.  na mocy art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

III.  na mocy art. 63 § 4 kk zaliczyć na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa od dnia 26 września 2020 roku;

IV.  na mocy art. 43a § 2 kk orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (nr konta (...));

V.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 324 zł (trzysta dwadzieścia cztery) złote tytułem opłaty i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 110 (stu dziesięciu) złotych.

II K 273/20

UZASADNIENIE

S. B. od 2016 roku pełni funkcję prezesa oddziału (...) w G.-D. z siedzibą na (...) zamku. 26 września 2020 roku S. B. przebywał na terenie zamku (...), gdzie odbywała się tradycyjna impreza H.. W trakcie tejże imprezy spożywał alkohol w postaci drinków. W godzinach między 15:00 a 16:00 wypił około cztery drinki. Po godzinie 16:00 został odwieziony do miejsca swojego zamieszkania przez pracownika oddziału (...) B. L.. Samochód S. B. marki M. (...) o nr rej. (...) pozostał wówczas na parkingu na terenie Z.. Około godziny 19:00 oskarżony przyszedł pieszo po swój samochód. Na miejscu był około godz. 20:00. Następnie S. B. wsiadł za kierownicę samochodu i zaczął jazdę do miejsca swojego zamieszkania. Jechał sam, poruszając się ulicą (...) w kierunku centrum miasta. Sposób prowadzenia pojazdu wzbudził podejrzenia co do stanu trzeźwości kierowcy u osób przebywających na terenie zamku, tj. A. D. (1) i W. Ż.. Pojazd prowadzony przez S. B. jechał tzw. „wężykiem”, kierowca miał problem z opanowaniem pojazdu przy włączaniu się do ruchu przy wyjeździe z terenu zamku w ulicę (...). A. D. (2) i W. Ż. postanowiły w związku z tym udać się swoim samochodem za pojazdem S. B.. Jednocześnie, z uwagi na zachowanie pojazdu na drodze, zdecydowały o zawiadomieniu policji. Na łuku drogi samochód S. B. najechał na krawężnik po prawej stronie drogi, a następnie zjechał na pobocze i po chwili uderzył w ogrodzenie oraz latarnię. Na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji. Wówczas kierowca M. (...) został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Pomiary zawartości alkoholu przeprowadzono w godzinach: 21:10 z wynikiem 0,58 mg/l alkoholu w wdychanym powietrzu, 21:28 z wynikiem 0,54 mg/l alkoholu w wdychanym powietrzu oraz o godz. 21.38 z wynikiem 0,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Kolejne badania przeprowadzono o godzinach 21.55 – 0,51 mg/l oraz o godz. 21.59 – 0,51 mg/l i 22.29 – 0,48 mg/l. W związku z wynikami badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzono badanie krwi na zawartość alkoholu. Stwierdzono zawartość 1,41‰ alkoholu etylowego.

Dowód:

- protokoły z przebiegu badania na zawartość alkoholu ze świadectwem wzorcowania – k. 2-5;

- wyjaśnienia oskarżonego S. B. – k. 55-56;

- protokół pobrania krwi wraz z opinią z przeprowadzonego badania – k. 98-101;

- zeznania świadka A. D. (1) – k. 6v.-7;

- zeznania świadka W. Ż. – k. 9v.-10;

- dokumentacja fotograficzna – k. 40-44.

Oskarżony S. B. – żonaty, bez osób na utrzymaniu, wykształcenie wyższe, magister budownictwa lądowego, zatrudniony w P. sp.zo.o. w G.-D., emeryt, dochód 1.900 złotych plus dieta radnego powiatowego w wysokości 1.600 złotych, emerytura 1.900 złotych, nie karany, zdrowy, w poradni zdrowia psychicznego nie leczył się.

Dowód:

- dane osobopoznawcze – k. 96,

- informacja z K. – k. 106,

- wydruk z rejestru PESEL- k. 22-23

Oskarżony S. B. na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, które stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Oskarżony przyznał, że 26 września 2020 roku mógł wypić około czterech drinków w godz. miedzy 15:00 a 16:00. Po godzinie 16:00 został odwieziony do miejsca swojego zamieszkania, a jego pojazd pozostał na parkingu przy Z. w G.-D.. Około godz. 19:00 udał się pieszo po swój samochód, gdzie na miejscu był około 20:00. Następnie wsiadł do pojazdu i rozpoczął jazdę w kierunku swojego miejsca zamieszkania. Podczas jazdy na luku drogi zjechał z jezdni i wjechał na pobocze, uderzając w ogrodzenie. (k. 56). W toku postępowania sądowego oskarżony potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia (k. 152).

Wyjaśnienia oskarżonego sąd uznał za wiarygodne, ponieważ były rzeczowe, logiczne i spójne, a ponadto znalazły potwierdzenie w protokołach badania na zawartość alkoholu. Z wyjaśnieniami oskarżonego korelowały także zeznania świadków w sprawie. A. D. (1) i W. Ż. wskzały wszak, iż zachowanie prowadzącego pojazd M. było na tyle podejrzane, że postanowiły pojechać za nim. Ich podejrzenia już wkrótce potwierdziły się. Badania na zawartość alkoholu wskazały, iż oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Okoliczność ta nie budziła wątpliwości w sprawie.

Sąd przeprowadził również dowód z zeznań świadka B. L.. Świadek potwierdziła, że oskarżony brał dział w imprezie zwanej H.. Wskazała, że widziała oskarżonego w stanie po spożyciu alkoholu. Nie widziała jak oskarżony spożywał alkohol i nie widziała jak oskarżony rozpoczął jazdę samochodem. Świadek wskazała, że odwiozła oskarżonego własnym lub służbowym samochodem do domu, natomiast jego pojazd pozostał na parkingu. Świadek wskazał, że nie wie jak oskarżony dostał się następnie na Z.. Zeznaniom tym sąd dał wiarę. Brak podstaw, aby je w jakikolwiek sposób zakwestionować. Korelują one z pozostałym materiałem dowodowym.

Ustalając stan faktyczny, sąd oparł się także na dowodach z dokumentów w postaci protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości, sprawozdania z badania krwi i danych o karalności, ponieważ zostały sporządzone zgodnie z wymogami procedury karnej, przez osoby i podmioty do tego uprawnione, a strony postępowania nie podważały ich prawdziwości.

Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy, sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. W sprawie nie budzi wątpliwości, iż oskarżony dobrowolnie spożywał alkohol, wprowadzając się w stan nietrzeźwości. Następnie – mając tego świadomość – zdecydował się na prowadzenie pojazdu. Jego zachowanie wyczerpało zatem znamiona czynu z art. 178a § 1 kk, penalizującego jazdę pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości.

Uznając oskarżonego za winnego, sąd na mocy art. 178a § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 3 kk wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 180 stawek dziennych po 18 złotych każda stawka. W przekonaniu sądu kara ta – tak co do rodzaju, jak i wymiaru – jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Wymierzając karę wolnościową, sąd miał przede wszystkim na uwadze dotychczasową niekaralność oskarżonego. W ocenie sądu orzeczona wobec oskarżonego kara spełni cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżonego od dalszych tego typu zachowań w przyszłości. Stanowi także czytelny sygnał, iż zachowanie oskarżonego spotkało się z szybką i stanowczą reakcją ze strony wymiaru sprawiedliwości. Liczba stawek dziennych stanowi wykładnik zawartości kryminalnej czynu, wysokość zaś jednej stawki dziennej uwzględnia sytuację majątkową oskarżonego. W przekonaniu sądu tak orzeczona kara jest wyważona i sprawiedliwa. Z całą pewnością nie razi swą surowością. W ocenie sądu dolegliwość o charakterze ekonomicznym jest adekwatną odpowiedzią na zaistniałe przestępstwo. Kara pozbawienia wolności byłaby sankcją zbyt surową, kara ograniczenia wolności zaś nie uwzględniałaby obecnej sytuacji oskarżonego jako emeryta.

Sąd miał na uwadze wniosek obrony o rozważenie warunkowego umorzenia postepowania wobec oskarżonego (k. 134-147). W ocenie sądu wniosek ów nie mógł zostać uwzględniony. Obrona wyraźnie bagatelizowała wagę popełnionego czynu i rodzaj naruszonych obowiązków przez oskarżonego. Zważyć należy, iż do popełnienia czynu doszło na terenie miasta, na ruchliwej drodze, prowadzącej do centrum, w pobliżu często odwiedzanej atrakcji turystycznej. Podkreślić przy tym trzeba, iż zachowanie oskarżonego było niezwykle niebezpieczne. Oskarżony jechał tzw. „wężykiem”, mając poważne trudności z utrzymaniem toru jazdy. Następnie zjechał na pobocze, uderzył w ogrodzenie i stojącą w pobliżu latarnię. Tylko szczęśliwy zbieg okoliczności sprawił, iż w miejscu tym nie przebywały wówczas osoby trzecie. Obrona zupełnie pominęła ów aspekt, dążąc do umniejszenia stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Zważyć także należy, że oskarżony w momencie popełnienia czynu znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu. Jego stężenie przekroczyło dopuszczalne normy ponad dwukrotnie. Obrona pomija także niebezpieczeństwo, jakie niosło zachowanie oskarżonego w stosunku do pozostałych uczestników ruchu. Jednocześnie sąd wskazuje, iż nie neguje tego, że oskarżony jest osobą prowadzącą szeroką, niezwykle pożyteczną działalność społeczną. Wiadomością powszechnie znaną jest także jego praca na rzecz społeczności lokalnej, oskarżony jest bowiem radnym powiatowym. Okoliczności te nie budzą żadnych wątpliwości, ich pozytywna ocena jest oczywista. Dotychczasowy tryb życia oskarżonego miał wpływ na wymiar kary, nie mógł jednak przesądzić o warunkowym umorzeniu postępowania karnego. Oskarżony musi mieć świadomość, iż w tak małej społeczności, w jakiej funkcjonuje, jego zachowanie podlega szczególnej ocenie i osądowi. Jego zachowanie winno w związku z tym być tym bardziej przykładne. Tej roli oskarżony nie sprostał. Poprzez decyzję o warunkowym umorzeniu postępowania, jego zachowanie mogłoby być postrzegane jako błahe, nieszkodliwe społecznie. Temu sąd musi zdecydowanie zaprzeczyć. Brak odpowiedzialności i lekkomyślność, nie mogą być w ten sposób promowane. Oskarżony jest osobą dorosłą, zdawał sobie sprawę że w momencie jazdy samochodem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Przypomnieć należy, iż oskarżony w ciągu kilku godzin poprzedzających jazdę spożył około 4 drinki. Powinien zatem zdobyć się na refleksję na temat swojego stanu trzeźwości i przewidzieć jakie konsekwencje może przynieść jego zachowanie. W jego zachowaniu ewidentnie widać brak jakiejkolwiek refleksji na temat zagrożeń wynikających z uczestnictwa w ruchu w stanie nietrzeźwości.

W przekonaniu sądu wymiar kary uwzględnia również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a więc wymogi prewencji generalnej, wzmacniając przekonanie, że żadne przestępstwo, a zwłaszcza skierowane przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a tym samym przeciwko bezpieczeństwu osób uczestniczących w ruchu pojazdów mechanicznych, nie popłaca, a wręcz przeciwnie - spotyka się ze sprawiedliwą karą.

Na podstawie art. 43a § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych. Według wyżej wymienionego przepisu nałożenie tego świadczenia było obligatoryjne, a jego minimalna wysokość wynosi właśnie 5.000 złotych. W ocenie sądu kwota świadczenia będzie odczuwalna dla oskarżonego, niemniej jednak wysokość tego środka uwzględnia sytuację materialną oskarżonego.

Dla wzmocnienia dolegliwości wymierzonej kary, a jednocześnie wobec zamierzonego celu wywołania refleksji i pokory u oskarżonego w zakresie przestrzegania prawa i zasad współżycia społecznego, sąd na mocy art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na minimalny okres 3 lat. Ze względu na brzmienie przepisu art. 42 § 2 kk orzeczenie tego środka również było obligatoryjne, albowiem oskarżony, popełniając przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, był w stanie nietrzeźwości. Ponadto za orzeczeniem zakazu prowadzenia pojazdów w wyżej wymienionym wymiarze przemawiał fakt, że oskarżony, miał pełną świadomość, iż na skutek spożytego alkoholu znajduje się w stanie nietrzeźwości, a mimo tego wsiadł za kierownicę pojazdu mechanicznego. Oskarżony jest osobą dorosłą i na pewno zna wpływ alkoholu na swój organizm. Pomimo tego nie zważał na grożące konsekwencje i podjął decyzję o prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości, który przekraczał znacznie dopuszczalną normę. Pod jego wpływem zachowywał się niezwykle niebezpiecznie, prowadząc pojazd „wężykiem” po drodze, a następnie uderzając w ogrodzenie i latarnie i tym samym doprowadzając do ich uszkodzenia.

Sąd na mocy art. 63 § 4 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od 26 września 2020 roku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk obciążając oskarżonego opłatą w wysokości 324 złotych oraz wydatkami w sprawie w kwocie 110 złotych. Orzeczenie w tej kwestii uwzględnia wynik procesu, w którym sprawstwo i wina oskarżonego zostały dowiedzione. Sytuacja majątkowa oskarżonego pozwala z kolei na przyjęcie, iż zapłata kosztów nie narazi go na istotny uszczerbek.