Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 23 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2022 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Z. M.

przeciwko A. D.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda Z. M. na rzecz pozwanego A. D. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 1103/20

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda Z. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą M. Z. Gospodarstwo Rolne w P. wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym od pozwanego A. D. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą D. A. (...) w S. kwoty 3.366,25 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 13 marca 2020r. oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód żąda zapłaty kwoty 3.366,25 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów odzyskiwania przysługującej mu należności na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Żądana kwota stanowi sumę poniesionych kosztów odzyskiwania należności pierwotnej wynikającej z dokumentów opisanych w załączonej do pozwu nocie obciążeniowej z dnia 3 marca 2020r. Pierwotne zobowiązanie pozwanego wynikało z tytułu faktury VAT zleconej do windykacji nr 1/02/2018r. z dnia 16 lutego 2018r. Pozwany tego zobowiązania nie zapłacił w terminie. W dniu 26 września 2018r. powód zlecił windykację w/w wierzytelności firmie windykacyjnej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W.. Za windykację należności ustalono wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 18 % netto od każdej zrealizowanej części wierzytelności. Spółka (...) odzyskała należność w całości. Z tytułu należnego spółce wynagrodzenia za windykację wystawiła ona na rzecz powoda faktury na łączną kwotę 3.366,25 zł. Faktury w kwocie netto stanowią poniesione przez powoda na rzecz firmy windykacyjnej koszty odzyskania należności. Po odliczeniu kwoty podatku VAT powód wystawił pozwanemu notę obciążeniową na kwotę netto poniesionych kosztów odzyskiwania należności. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w drodze wezwania do zapłaty, jednak pozwany żądanej kwoty nie uiścił.

Do pozwu załączono kopię faktury VAT (...) nr (...) z 9 lutego 2018r. z tytułu zakupu zrąbki kukurydzianej, dowód zapłaty z dnia 9 stycznia 2019r., ostateczne wezwanie do zapłaty wystosowane przez (...) Sp. z o.o. we W., umowę cesji wierzytelności z 26 września 2018r. z załącznikiem, fakturę VAT (...) wystawioną przez (...) wobec powoda z tytułu windykacji wierzytelności na kwotę 4.502,11 zł (3.660,25 zł netto), dowód zapłaty przez powoda kwoty 4.502,11 zł, Notę obciążeniową z 3 marca 2020r. i ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty.

Zarządzeniem z dnia 22 maja 2020r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu skierowała sprawę do rozpoznania w postępowaniu upominawczym, a w dniu 15 czerwca 2020r. wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt V GNc 1841/20 zgodnie z żądaniem pozwu.

Nakaz zapłaty stracił moc w wyniku wniesienia przez pozwanego w ustawowym terminie sprzeciwu od nakazu zapłaty. Sprzeciw został wniesiony co do całości nakazu. Pełnomocnik pozwanego wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, zarzucając nakazowi zapłaty naruszenie art.6 k.c. w zw. z art. 10 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych w ten sposób, że samo ustalenie wynagrodzenia między stroną powodową a firmą windykacyjną stanowi uzasadniająca podstawę do przyznania wierzycielowi kosztów dochodzenia należności, wyższych niż wskazane w art. 10 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, co doprowadziło do przyjęcia, że wierzyciel nie ma konieczności udowodnienia, iż dochodzone koszty windykacji stały się niezbędne w toku postępowania windykacyjnego oraz to, że czynności windykacyjne faktycznie były na tyle obszerne i kosztowne, że przekroczyły zryczałtowaną kwotę określoną w art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, co stoi w sprzeczności ze stanem prawnym i faktycznym. Pozwany wskazał, że przed wszczęciem procesu zapłacił kwotę 294 zł, wynikającą z art. 10 ust.1 pkt 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych w przeliczeniu na PLN, jaka przysługuje wierzycielowi z samego faktu pozostawania w zwłoce przez dłużnika. Pozostała kwota wskazana w pozwie, a wynikająca z faktury nr (...) są zawyżone i nieadekwatne do wykonanej pracy, aby można uznać je za uzasadnione. Zgodnie z ustalonym poglądem sądów powszechnych roszczenie wysuwane na podstawie art. 10 ust.2 ustawy z dnia 8 marca 2013r. ma charakter odszkodowawczy, co oznacza, ze zgodnie z art. 6 k.c. to na wierzycielu spoczywa obowiązek dowodowy udowodnienia powstałej szkody oraz związku z powstała szkodą a opóźnieniem w płatności. Koszty odzyskiwania należności, które przewyższają kwotę będącą równowartością 70 euro są nienależne lub mocno ograniczone, w sytuacji jeżeli rzeczywiste poniesione koszty są znikome. Konieczne jest zatem ustalenie zasadności wystawienia przez firmę windykacyjną faktury na taką kwotę oraz dokonania prawidłowej wyceny realnie poniesionych kosztów, a nie odgórne obciążanie przedsiębiorcy abstrakcyjnymi kosztami wynikającymi jedynie z umowy pomiędzy wierzycielem a firmą windykacyjną, które są ustalane odgórnie bez zgody i wiedzy dłużnika. Do sprzeciwu załączono dowód uiszczenia przez pozwanego na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 294 zł.

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda podtrzymała wszystkie twierdzenia i wnioski oraz wniosła o uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Powód wniósł o przeprowadzenie dowodów z dokumentów, w tym raportu dotyczącego zlecenia na okoliczność prowadzenia negocjacji z pozwanym przez spółkę windykacyjną, wzywania pozwanego do zapłaty, przeprowadzenia czynności windykacyjnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lutego 2018r. pozwany wystawił wobec powoda fakturę VAT (...) nr (...) z tytułu sprzedaży przez powoda na rzecz pozwanego zrąbki kukurydzianej za kwotę łączną 20.334,71 zł, płatną przelewem w terminie 14 dni do dnia 23 lutego 2018r.

Dowód: faktura VAT (...) nr (...) z 16.02.2018r. (k. 8 akt)

W dniu 26 września 2018r. powód jako cedent oraz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. jako cesjonariusz zawarli umowę cesji wierzytelności określonej w załączniku. W § 2 umowy – tryb postępowania windykacyjnego wskazano, że windykacja wierzytelności może nastąpić w jednym z trzech trybów: na drodze windykacji polubownej (poprzez m.in. dokonywanie wezwań do zapłaty z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego i egzekucyjnego, kontakt i negocjacje z dłużnikiem dotyczące warunków płatności, zawieranie i nadzorowanie realizacji porozumień o rozłożeniu płatności na raty lub o odroczenie terminu płatności), na drodze postępowania sądowego i na drodze postępowania egzekucyjnego. W § 3 umowy określono prowizyjne wynagrodzenie cesjonariusza, którego wysokość wskazano również w załączniku. W załączniku do umowy cesji wierzytelności z dnia 26 września 2018r. wskazano wierzytelność wynikającą z faktury VAT (...) nr (...) i wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 18%.

Dowód: umowa cesji wierzytelności z 26.09.2018r. (k. 11 – 12 akt), załącznik (k. 13

akt)

W dniu 27 września 2018r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. wezwał pozwanego w imieniu powoda do zapłaty kwoty 20.334,71 z tytułu faktury VAT (...) nr (...) z 16 lutego 2018r, z terminem płatności w dniu 23 lutego 2018r., wraz z należnymi odsetkami od dnia wymagalności na swój rachunek, załączając pełnomocnictwo.

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z 27.09.2018r. (k. 10 akt)

W dniu 8 października 2018r. pełnomocnik (...) Sp. z o.o. we W. wniósł do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu o zasądzenie od pozwanego nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym kwoty 20.334,71 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zwrotu kosztów postępowania.

Dowód: pozew o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (k. 70 – 71

akt)

W dniu 12 października 2018r.pozwany uznał w całości zadłużenie wobec powoda wynikające z faktury VAT (...) nr (...) w kwocie 20.334,71 zł i zobowiązał się je spłacić na rachunek bankowy (...) Sp. z o.o. do dnia 30 października 2018r.

Dowód: zobowiązanie do zapłaty z 12.10.2018r. (k. 69 akt)

W okresie od 8 października 2018r. do 14 grudnia 2018r. (...) Sp. z o.o. kierował do pozwanego maile i sms wzywające pozwanego do zapłaty.

Dowód: raport z 8.02.2021r. (k. 77 akt)

Pozwany uregulował na rachunek bankowy powoda w dniu 9 stycznia 2019r. kwotę 20.334,71 zł z tytułu faktury (...).

Dowód: potwierdzenie przelewu z 9.01.2019r. (k. 9 akt)

W dniu 27 lutego 2019r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt XV GNc 4656/18 którym nakazał pozwanemu zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. kwotę 20.334,71 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 lutego 2018r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.672 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Dowód: nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego dla

W. we W. z dnia 27.02.2019r., sygn. akt

XVGNc 4656/18 (k. 72 akt)

W dniu 3 czerwca 2019r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. wystawił wobec powoda fakturę VAT (...) z tytułu windykacji wierzytelności wobec D. A. – prowizja 18% od kwoty 20.334,71 zł, w kwocie 4.502,11 zł (3.660,25 zł netto), płatną w terminie 7 dni do 10 czerwca 2019r.

Dowód: faktura VAT (...) z 3.06.2019 (k. 14 akt)

W dniu 4 czerwca 2019r. pełnomocnik (...) Sp. z o.o. we W. wniósł do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kępnie o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie nakazu zapłaty z dnia 27 lutego 2019r. celem egzekucji odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 20.334,71 zł od dnia 24 lutego 2018r. do dnia 9 stycznia 2019r. oraz kosztów postępowania.

Dowód: wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego z 4.06.2019r. (k. 73 – 74

akt)

Postanowieniem z dnia 1 października 2019r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Kępnie Ł. S. wobec ukończenia egzekucji wskutek wyegzekwowania roszczenia wierzyciela w całości przyznał wierzycielowi reprezentowanemu przez profesjonalnego pełnomocnika koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym w wysokości 225 zł, ustalił koszty na kwotę 340,58 zł i zakończył postępowanie egzekucyjne. W uzasadnieniu wskazano, że w toku egzekucji przekazano wierzycielowi kwotę 3.041,28 zł.

Dowód: postanowienie Komornika Sądowego z 1.10.2019r. (k. 75 – 76 akt)

W dniu 10 grudnia 2019r. powód uiścił na rzecz (...) SP. z o.o. kwotę 4.502,11 zł.

Dowód: potwierdzenie transakcji z 11.12.2019r. (k. 15 akt)

W dniu 3 marca 2020r. powód wystawił wobec pozwanego Notę Obciążeniową z tytułu zwrotu kosztów windykacji, w której wskazał, że wobec windykacji wierzytelności wynikającej z faktury VAT RR z 16.02.2018r. na kwotę 20.334,71 zł, na podstawie art.10 par.2 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych obciążył pozwanego kwotą 3.660,24 zł, stanowiąca koszt odzyskiwania należności, poniesiony uprzednio przez nas tytułem windykacji wierzytelności pierwotnej przez (...) SP. z o.o. we W., wynikającej z faktury VAT FV (...).

Dowód: Nota obciążeniowa z 3.03.2020r. (k. 16 akt),

potwierdzenie odbioru (k. 21 akt)

W dniu 5 marca 2020r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. wystosował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 3.660,25 zł, stanowiącej koszt odzyskiwania należności objęty załączoną notą obciążeniową wystawioną przez powoda, płatnej do 12 marca 2020r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

Dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty (k. 17 akt)

W dniu 11 marca 2020r. pozwany uiścił na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 294 zł tytułem kosztów odzyskiwania wierzytelności powoda.

Dowód: potwierdzenie transakcji z 11.03.2020r. (k. 37 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów.

Sąd zważył co następuje:

Strony postępowania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarły

umowę cywilnoprawną, na podstawie której powodowi przysługiwało roszczenie o zapłatę kwoty pieniężnej wysokości 20.334,71 zł, wymagalnej w lutym 2018r.

W wyniku zawartej w dniu 26 września 2018r. przez powoda z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością we W. umowy cesji wierzytelności celem prowadzenia na jej podstawie postępowania windykacyjnego pozwany w dniu 9 stycznia 2019r. uregulował należność główną na rzecz powoda, a odsetki i koszty postępowania zostały wyegzekwowane w toku postępowania egzekucyjnego na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W..

Z tytułu prowadzonego postępowania windykacyjnego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystawiła wobec powoda fakturę VAT (...) na kwotę 4.502,11 zł, która została przez powoda uregulowana w dniu 11 grudnia 2019r. W wyniku dokonanej zapłaty powód wystawił w dniu 3 marca 2020r. wobec pozwanego Notę obciążeniową na kwotę 3.660,24 zł, na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 28 marca 2013r. z późn. zm.), będącą podstawą roszczenia powoda dochodzonego w niniejszym postępowaniu.

Ponadto pozwany uregulował w dniu 11 marca 2020r. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 294 zł tytułem kosztów odzyskania wierzytelności (równowartość 70 euro).

W art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. 2021 r. poz. 424) wskazano, że wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty 40 euro, gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5.000 zł, 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5.000 zł, ale nie niższa niż 50.000 zł i 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od 50.000 zł. Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne (ust. 1a). Wskazane powyżej zmienione brzmienie art. 10 ust. 1 dotyczy transakcji zawartych po dniu 1 stycznia 2020r. Wobec zawarcia przez strony transakcji w lutym 2018r., obowiązujące wówczas brzmienie wskazanego przepisu przewidywało rekompensatę jedynie w wysokości 40 euro.

W ust. 2 powołanego przepisu wskazano, że oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę.

Sąd Najwyższy – Izba Cywilna w dniu 12 grudnia 2019r podjął uchwałę III CZP 48/19, w której wskazał, że celowe koszty windykacji przewyższające równowartość kwoty 40 euro wchodzą w skład kosztów odzyskania należności, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. 2019 r. poz. 118) w pierwotnym brzmieniu ( Biul. SN 2019 nr 11-12, E. (...) nr 6, str. 60, OSNC 2020 nr 9, poz. 69, (...) 2020 nr 1-2, str. 156, L.)

W uzasadnieniu uchwały wskazano, że przepis art. 10 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych przewiduje dwa rodzaje roszczeń, a mianowicie roszczenie o zryczałtowaną kwotę rekompensaty odzyskiwania należności (art. 10 ust. 1) oraz roszczenie o zwrot „poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę”. Art. 10 ust. 2 należy wykładać z uwzględnieniem kontekstu regulacyjnego ukształtowanego na poziomie unijnym. Powołany przepis stanowi bowiem konsekwencję transpozycji do polskiego porządku prawnego rozwiązań wynikających z art. 6 ust. 3 dyrektywy (...) (Dz.Urz. UE L 48 z 23 lutego 2011 r., s. 1 – 10, dalej: „dyrektywa nr (...)”). Na poziomie regulacji unijnej przewiduje się, że zwrot wierzycielowi kosztów odzyskiwania należności przewyższających ryczałtową kwotę 40 euro powinno następować w rozsądnej wysokości. Odwołanie w treści art. 6 ust. 3 dyrektywy stanowi przy tym merytoryczne nawiązanie do wyrażonego w motywie 19 i 20 jej preambuły wyjściowego założenia prawodawcy unijnego, że stanowione na mocy dyrektywy w krajowych porządkach prawnych rozwiązania dotyczące odzyskiwania przez wierzyciela kosztów związanych z wystąpieniem zaległości w płatnościach za transakcje handlowe powinny opierać się na uczciwej rekompensacie.

Wobec przyjmowanego w dyrektywie założenia o uczciwości rekompensaty dla wierzyciela i jej konkretyzacji w art. 6 ust. 3 dyrektywy nr (...) poprzez wskazanie, iż rekompensata ma mieć rozsądny charakter należy przyjmować, że również regulacje krajowe stanowione na skutek jej transpozycji powinny realizować powyższe dążenia. Uznanie, że w pierwotnym brzmieniu art. 10 ust. 2 nie zawierał żadnego merytorycznego ograniczenia co do kompensowania poniesionych przez wierzyciela kosztów odzyskiwania należności pozostawałoby w sprzeczności z prawem unijnym. Brak odniesienia w treści tego przepisu do rozsądnej rekompensaty pozwala na przerzucanie na dłużnika wszelkich kosztów związanych z dochodzeniem należności, w tym również kosztów niecelowych lub zawyżonych. Takie rozwiązanie nie spełnia wymogu uczciwej rekompensaty wymaganej przez motyw 19 i 20 dyrektywy (...). W związku z powyższym dla zapewnienia spójności między regulacją unijną a regulacją krajową art. 10 ust. 2 ustawy w pierwotnym brzmieniu należy wykładać z uwzględnieniem art. 6 ust. 3 oraz motywów 19 i 20 preambuły dyrektywy (...). Wymaga to uznania, że również w brzmieniu sprzed dnia 1 stycznia 2016 r. zwrotowi wierzycielowi podlegały (wyłącznie) koszty odzyskiwania należności w uzasadnionej wysokości. Takiej wykładni nie sprzeciwia się odwołanie do art. 12 ust. 3 dyrektywy (...). Przepis ten bowiem należy odczytywać z uwzględnieniem celów określonych przez motyw 19 i 20 preambuły dyrektywy. Zatem państwa członkowskie w zakresie przyznanej im przez ten przepis swobody regulacyjnej co do zwiększenia preferencji na rzecz interesu wierzycieli nie są władne do wprowadzenia w krajowych porządkach prawnych rozwiązań służących rekompensowaniu kosztów wierzycieli w sposób nieuczciwy.

Sąd podziela argumentację pełnomocnika pozwanego, zawartą w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Znajduje ona odzwierciedlenie w powołanej uchwale Sądu Najwyższego.

W niniejszej sprawie pozwany z opóźnieniem dokonał zapłaty należności powoda i stąd z mocy prawa, a w szczególności art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych zobowiązany był do zapłaty powodowi rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Powód w Nocie obciążeniowej jako podstawę żądania wskazał jedynie art. 10 ust.2 w/w ustawy. Pozwany zaś uregulował kwotę 294 zł, stanowiącą równowartość kwoty 70 euro na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy, mimo że zgodnie z obowiązującą treścią przepisu zobowiązany był do uiszczenia równowartości kwoty 40 euro.

Żądanie powoda zasądzenia pozostałych kosztów postępowania windykacyjnego, w oparciu o art. 10 ust. 2 w/w ustawy wymagało ich wykazania. Tymczasem powód poza załączeniem raportu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. o wysyłaniu maili i sms do pozwanego nie przedstawił żadnych realnych kosztów postępowania windykacyjnego. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. prowadził je jednocześnie z postępowaniem sądowym, w którym występował w charakterze powoda i w którym pozwany w wyniku egzekucji zwrócił mu wszystkie poniesione koszty.

Powód nie udowodnił aby poniósł koszty przekraczające stałą rekompensatę przewidzianą w art. 10 ust. 1 w/w ustawy.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało oddaleniu w całości jako nieudowodnione.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie wynikającej z art. 98 k.p.c. zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu i obciążył nimi w całości przegrywającego spór powoda. Na koszty, które powód zobowiązany jest zwrócić pozwanemu złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego ustalone na postawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

sędzia Magdalena Berczyńska - Bruś