Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 stycznia 2022 r. w Warszawie

sprawy P. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania P. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 25 listopada 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

SSO Monika Rosłan-Karasińska

UZASADNIENIE

P. M. 30 listopada 2016 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 25 listopada 2016 r. znak: (...). Ubezpieczony zarzucił skarżonej decyzji, że została wydana w oparciu
o „wirtualne” badanie, wobec czego jest nieważna ( k.2 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie z 19 grudnia 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. ZUS wskazał, że decyzja została wydana
na podstawie art. 57, 58 i 14 ustawy emerytalnej. Zdaniem Zakładu nie ma podstaw
do przyznania odwołującemu renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem jak wynika
z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 20 września 2016 r., P. M. jest zdolny
do pracy ( k.4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. M. urodził się (...) Ukończył technikum ogrodnicze,
a następnie studia licencjackie na kierunku informatyka, bez obrony pracy dyplomowej. Odwołujący nigdy nie pracował w zawodzie ogrodnika, a głównie w charakterze informatyka/specjalisty, przez krótki okres również jako pracownik ochrony ( bezsporne).

Ubezpieczony 13 czerwca 2016 r. wniósł o przyznanie renty z tytułu niezdolności
do pracy ( wniosek z 13.06.2016 r. k.1 – tom III a.r.).

W toku rozpoznania wniosku, ubezpieczony został skierowany na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 20 września 2016 r. nie uznał go za niezdolnego
do pracy. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że u P. M. rozpoznano przewlekłe schorzenie układu kostno-stawowego i układu nerwowego z obecnym deficytem niepowodującym długotrwałej niezdolności do pracy. Dysfunkcje te naruszają sprawność organizmu w stopniu niewielkim i nie uniemożliwiają wykonywania pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Lekarz orzecznik nie stwierdził celowości przekwalifikowania zawodowego ani rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS ( orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k.143 – tom III a.r.).

Skarżoną decyzją z 25 listopada 2016 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił P. M. prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na treść orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 20 września 2016 r., w którym nie stwierdzono u ubezpieczonego niezdolności do pracy ( decyzja z 25.11.2016 r. k. 268 – tom III a.r.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: neurologa, psychiatry, internisty, ortopedy, okulisty i z zakresu medycyny pracy celem ustalenia, czy odwołujący się jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy niezdolność jest trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, a jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia (poprawa lub pogorszenie) to na czym polegała ( postanowienia z 2.01.2017r. k.10 a.s., z 28.04.2017r. k.106 a.s., z 10.07.2017r. k.155 a.s.)

W opinii z 26 stycznia 2017 r., wydanej na podstawie dokumentacji medycznej i badania ubezpieczonego, biegły z zakresu chorób wewnętrznych i hematologii dr n. med. J. H. rozpoznał u P. M. cukrzycę typu II leczoną środkami doustnymi bez powikłań narządowych, nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane farmakologicznie, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią i zespołem bólowym, astmę oskrzelową w postaci lekkiej – bez stałego leczenia, przewlekłe bóle głowy, praktyczną ślepotę oka prawego po przebytym zapaleniu pozagałkowym o nieustalonej etiologii, zespół cieśni nadgarstka, zaburzenia sfery psychicznej pod postacią neurastenii pourazowej (uraz głowy
w 2004 r.), sarkoidozę płucną niepotwierdzoną histopatologicznie. Zdaniem biegłego przewlekłe schorzenia narządów wewnętrznych odwołującego nie powodują niezdolności
do pracy zgodnie z wykształceniem i ostatnio wykonywaną pracą ( opinia biegłego J. H. k.40-41 a.s.).

Biegła z zakresu psychiatrii M. P. w opinii z 7 marca 2017 r. wskazała, że odwołujący w 2004 r. w wyniku wypadku komunikacyjnego doznał urazu głowy, kręgosłupa szyjnego, piersiowego i potłuczeń, w związku z czym w 2005 r. odbył dwie wizyty w poradni zdrowia psychicznego, podejrzewano wystąpienie u niego zespołu neurastenicznego pourazowego, P. M. został skierowany na psychoterapię, z której nie skorzystał. Nie leczył się psychiatrycznie. Biegła w badaniu klinicznym nie stwierdziła u odwołującego cech klinicznych depresji, objawów psychotycznych ani istotnych zaburzeń poznawczych.
W ocenie biegłej P. M. prezentuje cechy zaburzeń osobowości, które jednak nie uzasadniają orzekania długotrwałej niezdolności do pracy w jakimkolwiek stopniu ( opinia biegłej M. P. k.85-86 a.s.).

J. B. (1) – biegła sądowa z zakresu neurologii w opinii z 20 kwietnia 2017 r. wskazała, że w wywiadzie odwołujący zgłaszał codzienne bóle głowy, niekiedy połączone z nudnościami, wymiotami i światłowstrętem, z tego względu w 2016 r. był hospitalizowany w Klinice (...), jednak diagnostyki nie ukończono z uwagi na wypis
ze szpitala na własne żądanie. Ubezpieczony w 2004 r. przebył wypadek komunikacyjny,
w którym doznał urazu głowy i kręgosłupa, jednak nie był hospitalizowany – dopiero
w 2005 r. miał wykonane badanie rezonansem magnetycznym, w którym wprawdzie nie stwierdzono zmian pourazowych głowy i kręgosłupa szyjnego, jednak zalecono rehabilitację. Po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej oraz przeprowadzeniu wywiadu i badania, biegła sądowa rozpoznała u P. M. zespół bólowy kręgosłupa z powodu przeciążenia i przebytego urazu. Jednocześnie biegła nie stwierdziła u odwołującego niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych ( opinia biegłej J. B. (2) k.102-103 a.s.).

Biegły lekarz okulista R. S. w opinii z 24 maja 2017 r. stwierdził
u ubezpieczonego jednooczność wynikającą ze ślepoty oka prawego w następstwie uszkodzenia nerwu wzrokowego lub dróg wzrokowych w obrębie centralnego układu nerwowego, po przebytym urazie głowy, która trwa od 2005 r. i ma charakter trwały. W lewym oku stwierdzono prawidłową ostrość wzroku do dali i bliży, z odpowiednią korekcją do bliży ze względu na typową, związaną z wiekiem nadwrocznością. Biegły sądowy wskazał, że P. M. jest osobą jednooczną i może być zatrudniony tylko na stanowiskach, w których widzenie obuoczne nie jest wymagane. Z uwagi na fakt, że biegły nie znał obowiązków, jakie ubezpieczony dotychczas wykonywał, pracując na ostatnio zajmowanym stanowisku istalatora-elektromontera, R. S. nie umiał odpowiedzieć, czy wskutek utraty wzroku
na jednooko opiniowany utracił możliwość wykonywania wyuczonego i wykonywanego zawodu. Zdaniem biegłego wypowiedzieć na ten temat powinien się biegły sądowy z zakresu medycyny pracy ( opinia biegłego R. S. k.120-121 a.s.).

W opinii z 5 czerwca 2017 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii K. K. wskazał, że odwołujący od czasu wypadku samochodowego w 2004 r. doznaje dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego i piersiowego, a ze względu na otyłość – również odcinka lędźwiowego. Ubezpieczony w 2013 r. przebył skręcenie lewego stawu skokowego
z naderwaniem ścięgna Achillesa, który był leczony nieoperacyjnie. W październiku 2016 r. w wyniku upadku doznał urazu chrząstki trójkątnej prawego nadgarstka i na dzień wydania opinii oczekiwał na leczenie operacyjne. W badaniu klinicznym biegły stwierdził u P. M. postawę prawidłową, kręgosłup bez skrzywienia bocznego, lecz ze spłaszczeniem lordozy lędźwiowej, chód wydolny na piętach i na palcach. Bolesność wyrostków kolczystych kręgów C7, Th5, Th6. Nieco zmniejszona ruchomość czynna i bierna kręgosłupa w odcinku szyjnym, prawidłowa w odcinkach piersiowym i lędźwiowym. Nieco wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. W ocenie biegłego, stwierdzone u P. M. dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego mogą stanowić przeciwwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, a zwłaszcza pracy wymagającej podnoszenia i przenoszenia cięższych przedmiotów, dłuższego przebywania w pozycji stojącej z wymuszonym pochyleniem do przodu. Nie ma jednak przeciwwskazań do wykonywania lżejszej pracy fizycznej lub pracy biurowej. Również przebyte urazy lewego stawu skokowego i prawego stawu nadgarstkowego nie powodują niezdolności do pracy zarobkowej. Biegły wskazał, że w schorzeniach zwyrodnieniowych i dyskopatycznych kręgosłupa dolegliwości bólowe występują okresowo. W okresach dolegliwości bólowych można stosować leczenie rehabilitacyjne i farmakologiczne w ramach krótkotrwałego zasiłku chorobowego ( opinia biegłego K. K. k.150 a.s.).

Biegła sądowa z zakresu medycyny pracy D. S. na podstawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego wydała opinię z dnia 12 marca 2019 r. W świetle rozpoznanych u P. M. schorzeń: nadciśnienia tętniczego dobrze kontrolowanego farmakologicznie, cukrzycy typu II leczonej środkami doustnymi bez powikłań narządowych, choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią i zespołem bólowym, astmy oskrzelowej w postaci lekkiej – bez stałego leczenia, sarkoidozy płucnej niepotwierdzonej histopatologicznie, przewlekłych bólów głowy, praktycznej ślepoty oka prawego po przebytym zapaleniu pozagałkowym o nieustalonej etiologii oraz cech zaburzeń osobowości biegła oceniła, że powyższe schorzenia i stopień ich zaawansowania nie powodują niezdolności do pracy. Zdaniem biegłej u P. M. występują przeciwwskazania
do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej, a zwłaszcza przy pracy wymagającej podnoszenia
i przenoszenia ciężkich przedmiotów, dłuższego przebywania w pozycji stojącej
z wymuszonym pochyleniem do przodu. Wnioskodawca jest osobą jednooczną i może być zatrudniony tylko na stanowiskach, gdzie widzenie obuoczne nie jest wymagane, przykładowo nie może pracować na wysokości. Biegła przytoczyła, że odwołujący dysponuje orzeczeniem umiarkowanym stopniu o niepełnosprawności, gdzie wskazano, że niepełnosprawność datuje się od 29 października 2013 r., a orzeczenie wydano na stałe, a także wskazano zatrudnienie
w zakładzie pracy chronionej. W związku z powyższym biegła podzieliła wnioski biegłych sądowych z zakresu chorób wewnętrznych, neurologa, psychiatry, ortopedy i okulisty
i stwierdziła, że nie występuje u odwołującego niezdolność do pracy z ograniczeniem do pracy jak dla osób z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności ( opinia biegłej D. S. k.410-416 a.s.).

Na skutek zastrzeżeń P. M. co do wydania przez biegłą D. S. powyższej opinii na podstawie wyłącznie analizy dokumentacji medycznej,
a bez przeprowadzenia badania lekarskiego, a także w zakresie wniosków opinii,
w dniu 9 grudnia 2020 r. biegła przedłożyła opinię uzupełniającą, opartą również o badanie ubezpieczonego. Biegła podtrzymała wnioski opinii z 12 marca 2019 r., stwierdzając,
że schorzenia występujące u P. M. i stopień ich zaawansowania nie powodują
u odwołującego niezdolności do pracy z ograniczeniem do pracy jak dla osób z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności ( opinia uzupełniająca biegłej D. S. k.508-521 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody
z dokumentów załączonych do akt sprawy (a.s.) i akt rentowych (a.r.). Dokumenty załączone do akt sprawy zawierały podstawowe informacje pozwalające ustalić bazowe okoliczności składające się na stan faktyczny sprawy. Dokumenty przedłożone w sprawie nie były kwestionowane przez strony, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne i załączył do materiału dowodowego. Mając na względzie charakter sprawy oraz brak zastrzeżeń do ich treści Sąd uwzględnił je w całości jako wiarygodne.

Ponadto, jak wskazano powyżej, ustalając stan faktyczny w zakresie stanu zdrowia odwołującego Sąd oparł się na opinii biegłych sądowych z zakresu chorób wewnętrznych, ortopedii, neurologii, okulistyki, psychiatrii i medycyny pracy. W ocenie Sądu opinie te zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, na podstawie udostępnionej w sprawie dokumentacji oraz osobistego badania. Sposób przedstawienia przez biegłych stanu zdrowia P. M. był zrozumiały i wyczerpujący. Wnioski przedstawione w opiniach co do stanu zdrowia odwołującego były dostatecznie uzasadnione i nie budziły zastrzeżeń Sądu, wobec czego Sąd w całości podzielił przedstawione w nich poglądy biegłych. Zastrzeżenia do ww. opinii zgłosił odwołujący się, jednak Sąd miał na względzie, że uwagi te były jedynie polemiką z prawidłowo uzasadnionymi wnioskami biegłych sądowych, nie wykazywały jakichkolwiek niespójności w rozumowaniu biegłych, a nadto nie zawierały dalszych wniosków dowodowych. W związku z powyższym Sąd uwzględnił ustalenia wynikające z opinii biegłych sądowych z zakresu chorób wewnętrznych, ortopedii, neurologii, okulistyki, psychiatrii i medycyny pracy w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych ( Dz. U.
z 2020 poz. 1842) jeżeli w sprawie rozpoznawanej według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w całości, sąd może zamknąć rozprawę i wydać orzeczenie na posiedzeniu niejawnym po uprzednim odebraniu od stron
lub uczestników postępowania stanowisk na piśmie. W niniejszym postępowaniu, wobec przeprowadzenia postępowania dowodowego, należało wydać wyrok na posiedzeniu niejawnym, czemu strony się nie sprzeciwiały. Wprawdzie P. M. wnosił
o rozpoznanie sprawy w trybie normalnym ( k.568, 572), jednak z uwagi na niepodpisanie pism (ani osobiście, ani podpisem elektronicznym) i nieusunięcie tego braku, zarządzeniem
z 14 stycznia 2022 r. pisma zostały zwrócone na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. Stosownie
do art. 130 § 2 k.p.c. pisma te nie wywołują żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu.

Odwołanie P. M. było niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył ustalenia, czy P. M. spełnia warunki
do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U.
z 2018 r. poz. 1270 ze zm. – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych
w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Dodatkowo, zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się
za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1)  1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2)  2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3)  3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4)  4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5)  5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności
do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Na podstawie skarżonej decyzji z 25 listopada 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że nie spełnia przesłanki z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, gdyż lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z 20 września 2016 r. nie stwierdził u niego niezdolności do pracy. W związku z wniesionym odwołaniem Sąd Okręgowy dokonał weryfikacji skarżonej decyzji w powyższym zakresie.

Z uwagi na charakter świadczenia w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy
oraz przesłanek jakie należy spełnić aby uzyskać do niego prawo, za kluczowe należało uznać rozstrzygnięcie, czy stan zdrowia odwołującej uzasadnia uznanie jej za osobę niezdolną
do pracy czy też nie. Dokonanie oceny niezdolności do pracy osób ubezpieczonych następuje przy uwzględnieniu regulacji art. 12 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią którego niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Przepis art. 12 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. W myśl ww. przepisów osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek
i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego.

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy,
gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo – lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy
dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11.02.2016r., III AUa 1609/15).

Kierując się powyższym, mając na względzie charakter schorzeń, na których istnienie ubezpieczony powoływał się wnosząc o przyznanie renty, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o opinie biegłych sądowych z zakresu chorób wewnętrznych, psychiatrii, neurologii, okulistyki, ortopedii i medycyny pracy oraz dokonaną przez nich analizę stanu zdrowia odwołującego na podstawie dokumentacji medycznej i badań, celem ustalenia, czy stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia uznanie go za osobę niezdolną
do pracy. Wynikiem tak przeprowadzonego postępowania była odpowiedź negatywna. Z opinii biegłych sądowych wynika, że u odwołującego występuje znaczna otyłość, a także nadciśnienie tętnicze dobrze kontrolowane farmakologicznie, cukrzyca typu II leczona środkami doustnymi bez powikłań narządowych, choroba zwyrodnieniowej kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią i zespołem bólowym, astma oskrzelowej w postaci lekkiej – bez stałego leczenia, sarkoidoza płucna niepotwierdzona histopatologicznie, przewlekłe bóle głowy, praktyczna ślepota oka prawego po przebytym zapaleniu pozagałkowym o nieustalonej etiologii i cechy zaburzeń osobowości. Biegli zgodnie ocenili, że żadne z tych schorzeń nie wywołuje
u ubezpieczonego naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym stwierdzenie choćby częściowej niezdolności do pracy, choć jednocześnie stwierdzili, że istnieją przeciwwskazania do wykonywania przez P. M. ciężkiej pracy fizycznej,
a zwłaszcza przy pracy wymagającej podnoszenia i przenoszenia ciężkich przedmiotów, dłuższego przebywania w pozycji stojącej z wymuszonym pochyleniem do przodu. Biegli podkreślili, że wnioskodawca jest osobą jednooczną i może być zatrudniony tylko
na stanowiskach, gdzie widzenie obuoczne nie jest wymagane, przykładowo nie może pracować na wysokości. Zauważyć jednak należy, że dotychczasowy przebieg zatrudnienia odwołującego i jego wykształcenie nie wskazują, aby wykonywał ciężką pracę fizyczną
czy pracę na wysokości, ponieważ najczęściej pracował jako informatyk, która to praca jest głównie pracą umysłową. Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter sporządzonych opinii biegłych sądowych, Sąd podzielił ich wnioski orzecznicze w całości. Opinie biegłych zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek (dokumentacji medycznej i badania lekarskiego), były zrozumiałe, logiczne i dostatecznie uzasadnione.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy stwierdził,
że stan zdrowia P. M. nie uzasadnia uznania go za osobę niezdolną do pracy
po zakończeniu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Opinie biegłych co do oceny stanu zdrowia odwołującego w zakresie zdiagnozowanych u niego schorzeń, stopnia ich zaawansowania oraz ich wpływu na możliwość wykonywania pracy były jednoznaczne i nie budziły wątpliwości Sądu.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy nie miał podstaw do uwzględnienia odwołania i zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego. Z tych też względów Sąd Okręgowy orzekł
o oddaleniu odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. zgodnie z sentencją wyroku.