Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2014 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: R. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 25 lutego 2013 r., znak: (...)

w sprawie: R. G.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę socjalną

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu R. G. prawo do renty socjalnej od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 30 czerwca 2015 r.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VIU 1152/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 lutego 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu R. G. prawa do renty socjalnej, ponieważ komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20 lutego 2011 r. nie uznała go za całkowicie niezdolnego do pracy.

Odwołanie od tej decyzji złożył powód, nie zgadzając się z opinią komisji lekarskiej ZUS. Ubezpieczony podniósł, że ukończył szkołę specjalna dlatego też nie może znaleźć zatrudnienia. Cały czas wymaga leczenia psychiatrycznego i wsparcia psychologicznego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód złożył w dniu 4 stycznia 2013 r. do organu rentowego wniosek o ustalenie prawa do renty socjalnej, dołączając doń zaświadczenie o stanie zdrowia i dokumenty leczenia. W efekcie został poddany badaniom przez lekarza orzecznika ZUS, który nie stwierdził całkowitej niezdolności do pracy. Na skutek wniesionego sprzeciwu poddano ubezpieczonego badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która podtrzymała orzeczenie Lekarza Orzecznika.

dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 35 akt ZUS

orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 36 akt ZUS

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach: psychiatra, psycholog i specjalista chorób wewnętrznych.

W opinii z dnia 7.06.2013 r. rozpoznali oni u badanego:

- zaburzenia depresyjne

- upośledzenie umysłowe lekkie

Na podstawie przeprowadzonego badania, zebranego wywiadu i dokumentacji, biegli stwierdzili, że stan zdrowia badanego czyni go całkowicie niezdolnym do pracy. Przyczyną tej niezdolności jest stan psychiczny badanego, który mimo stałego leczenia, ulega pogorszeniu. Biegli stwierdzili u badanego ograniczony czas i zakres zajęć i stwierdzili, że praca może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji społecznej , na rynku chronionym z zapewnieniem wsparcia socjalnego. W opinii uzupełniającej biegli podtrzymali swoje stanowisko, dodając iż u badanego występują okresowe dekompensacje pod postacią epizodów depresyjnych uwarunkowanych sytuacyjnie. Ubezpieczony wymaga okresowej kontroli stanu psychicznego. Całkowita niezdolność została orzeczona do czerwca 2015 r.

dowód: opinia biegłych sądowych (k.14-15 akt)

opinia uzupełniająca (k. 38 akt)

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii. Wskazano w nich, że w ocenie Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS brak obecnie osiowych cech depresji. Okresowe epizody depresji nie stanowią zaś o całkowitej niezdolności do pracy. Rozpoznanie obecnie zaburzeń depresyjnych jest sprzeczne z ocena lekarza leczącego. (vide: k.49 akt)

W kolejnej opinii uzupełniającej biegli odnieśli się do powyższych zastrzeżeń wskazując przede wszystkim, że powód funkcjonuje na pograniczu upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego. W dzieciństwie stwierdzono u niego upośledzenie umysłowe lekkie. Osoby z takim rozpoznaniem są zazwyczaj zdolne do pracy wymagającej zdolności praktycznych. Jednak z czasem narastają trudności w zakresie efektywnego pełnienia ról społecznych i zawodowych. Depresja u takich osób jest rozpoznawana powszechniej niż w populacji ogólnej. Występują zatem dwa aspekty obniżające zdolność do zatrudnienia, tj. obniżony poziom funkcjonowania intelektualnego oraz współistniejące zaburzenia depresyjne. Praca może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji społecznej

dowód: opinia uzupełniająca k. 54 akt (akta rentowe)

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia także do opinii uzupełniającej stwierdzając, że upośledzenie lekkiego stopnia nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń organu rentowego natomiast Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłych sądowych zaprezentowane w opinii albowiem są oni doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom powoda. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie uzasadnili. Stan psychiczny badanego zdaniem sądu uzasadnia uznanie, że podjecie pracy przez powoda i jej utrzymanie byłoby praktycznie niemożliwe, co jednak najistotniejsze mogłoby spowodować pogorszenie stanu zdrowia, z w uwagi na występujące okresowe dekompensacja na tle depresyjnym.

Zgodnie z art. 4 ustawy z 27.06.2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268 ze zm.), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18. roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

W przedmiotowej sprawie biegli lekarze sądowi stwierdzili całkowitą niezdolność ubezpieczonego do pracy z powodu naruszenia stanu zdrowia powstałego przed ukończeniem osiemnastego roku życia.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że zostały spełnione wszystkie z przesłanek przyznania ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na postawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił decyzję organu rentowego orzekając jak w sentencji.