Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: sekretarz sądowy Ewelina Drewnik

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2020 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. W.

przeciwko (...) Zakładowi (...) na (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej i zażalenia powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Olkuszu

z dnia 15 kwietnia 2019 r., sygnatura akt I C 157/18

I.  oddala apelację;

II.  oddala zażalenie;

III.  zasądza od powoda G. W. na rzecz strony pozwanej (...) Zakładu (...) na (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 225 zł (dwieście dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

SSO Katarzyna Oleksiak SSO Grzegorz Buła SSR (del.) Paweł Styrna

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 października 2020 roku

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2019 roku Sąd Rejonowy w Olkuszu zasądził od strony pozwanej (...) Zakładu (...) na (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda G. W. kwotę 1.320 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia 15 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałym zakresie tj. co do kwoty 28.680 zł wraz z odsetkami (pkt 2) oraz zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 3.180 zł tytułem kosztów procesu.

Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym ustalonym przez Sąd pierwszej instancji:

Powód G. W. był zatrudniony w Zakładzie (...) z siedzibą w O. jako pracownik budowlany. W ramach swoich obowiązków wykonywał w dniu 25 sierpnia 2016 roku pracę przy budowie bloku mieszkalnego w K., gdzie doznał urazu prawego kolana w postaci zwichnięcia rzepki. Na skutek tego wypadku przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia zdarzenia do dnia 23 lutego 2017 roku. Początkowo leczenie miało charakter zachowawczy (orteza), następnie podjęto decyzję o leczeniu operacyjnym. Po operacji przebytej w listopadzie 2016 roku oraz rehabilitacji, ostatecznie na wizycie kontrolnej dnia 5 maja 2017 roku lekarz prowadzący stwierdził, iż operowane kolano jest stabilne, bez cech podwichania . Na kolejnej wizycie kontrolnej w dniu 22 czerwca 2017 roku lekarz prowadzący stwierdził zakończenie leczenia.

Zakład pracy powoda jako ubezpieczający posiadał zawartą na rzecz swoich pracowników, jako ubezpieczonych, ze stroną pozwaną (...) Zakładem (...) na (...) S.A. z siedzibą w W. umowę grupowego ubezpieczenia pracowniczego typ P (...) (polisa nr (...)). Suma ubezpieczenia wynosiła 11.000 zł. Umowa przewidywała „świadczenie” za 1 % trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem (TU) w kwocie równej 4 % sumy ubezpieczenia (tj. 440 zł za 1 % TU). Do umowy – w szczególności w zakresie określenia procentowego uszczerbku na zdrowiu – zastosowanie miały ogólne warunki grupowego ubezpieczenia pracowniczego. Zgodnie z § 18 o.w.u. stopień (procent) trwałego uszczerbku na zdrowiu ustalony jest po zakończeniu leczenia i okresu rehabilitacji (pkt 1). W razie utraty lub uszkodzenia organu, narządu lub układu, który przed nieszczęśliwym wypadkiem był uszkodzony wskutek samoistnej choroby lub przebytego urazu, a ma to wpływ na ustalenie aktualnego stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu, stopień (procent) trwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się na podstawie analizy jako różnicę stanu danego organy, narządu lub układu przed nieszczęśliwym wypadkiem a stanem istniejącym po nieszczęśliwym wypadku (§18 pkt 4 o.w.u.)

W odniesieniu do skręceń i zwichnięć stawu kolanowego (w tym zwichnięcia rzepki) w przypadkach polegających na izolowanych uszkodzeniach łąkotek, stanach po leczeniu operacyjnym łąkotek z dobrym efektem, uszkodzeniach aparatu więzadłowego bez cech niestabilności w zależności od stopnia upośledzenia zakresu ruchu ogólne warunki umów przewidywały od 1 % do 5 % uszczerbku na zdrowiu (pkt 156 lit a tabeli norm oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu).

Roszczenie o wypłatę świadczenia powód zgłosił w pozwanym zakładzie ubezpieczeń w dniu 28 lipca 2017 roku. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego ostatecznie (...) Zakład (...) na (...) S.A. z siedzibą w W. w piśmie z dnia 3 października 2017 roku uznał, iż przebyty przez powoda uraz kolana odpowiada 5% uszczerbkowi na zdrowiu. Jednocześnie powołując się na § 18 pkt 4 o.w.u. oraz przebyty przez powoda w 2013 roku uraz tego samego kolana obniżył uznany uszczerbek o 3 % (taki bowiem uszczerbek na zdrowiu został ustalony w 2013 roku i z tego tytułu (...) na (...) S.A. wypłaciło powodowi kwotę 1320 zł), tj. 2 %, wypłacając świadczenie w wysokości 880 zł.

W ocenie Sąd Rejonowego powództwo wytoczone przez powoda o zapłatę przez stronę pozwaną kwoty 30.000 zł podlegało uwzględnieniu jedynie w nieznacznej części tj. co do kwoty 1.320 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi do dnia wyrokowania do dnia zapłaty. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że strony łączył stosunek ubezpieczeniowy wynikający z umowy grupowego ubezpieczenia pracowniczego, zawartej przez zakład pracy powoda (ubezpieczającego) na rzecz pracowników (w tym powoda) jako ubezpieczonych, do którego znajduje zastosowanie art. 829 k.c. i następne. Sąd Rejonowy podniósł, że powyższe ubezpieczenie pracownicze jest ubezpieczeniem dobrowolnym, a w konsekwencji zakres odpowiedzialności oraz minimalna suma gwarancyjna nie są określone przepisami prawa, lecz wynikają – w granicach swobody umów (art. 353 ¹ k.c.) - ze stosownych zapisów umownych. Sąd pierwszej instancji wskazał, że wbrew założeniom, na których oparto żądanie pozwu, łączący strony stosunek prawny nie uprawniał powoda do formułowania roszczeń z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, miał on bowiem charakter ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków tj. uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub śmierci wskutek nieszczęśliwego wypadku (art. 829 § 1 pkt 2 k.c.). Zajście przewidzianego w umowie wypadku aktualizowało się w zobowiązaniu zakładu ubezpieczeniowego do wypłaty zryczałtowanego „świadczenia”, obliczanego zgodnie z mechanizmem przewidzianym w ogólnych warunkach ubezpieczenia jako iloczyn procentowego uszczerbku na zdrowiu oraz (...) - świadczenia w wysokości 4 % sumy ubezpieczenia (tj. 4 % z 11.000 zł, tj. 440 zł) za 1% trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem. Jak wskazał Sąd Rejonowy „stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem” ustalany jest przy tym na podstawie „Tabeli norm oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu”. Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie pomiędzy stronami bezspornym było, iż powód doznał urazu prawej dolnej kończyny w postaci zwichnięcia stawu kolanowego wymagającego leczenia operacyjnego po którym – zgodnie z dokumentacją lekarską złożoną do akt - operowane kolano jest „stabilne, bez cech podwichania”. Dokumentacji tej powód nie kwestionował. W ocenie Sądu Rejonowego tylko zatem w granicach odpowiedzialności strony pozwanej wynikającej z powyższych uregulowań należało ocenić zasadność przedmiotowego powództwa. Sąd Rejonowy podniósł, że uzasadniając wysokość dochodzonego roszczenia powód nie wskazywał na względy medyczne, lecz na subiektywne doznania związane z przeżywaniem skutków tego zdarzenia. W ocenie Sądu Rejonowego w tej sytuacji nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, bowiem uraz powoda odpowiadał jednoznacznej definicji zawartej w pkt 156 lit. a) tabeli, a nadto pozwany ubezpieczyciel dla tego urazu przyjął maksymalny, pięcioprocentowy procent trwałego uszczerbku na zdrowiu.

W ocenie Sądu Rejonowego strona pozwana, obniżając stopień uszczerbku powoda do 2 % z powołaniem się na § 18 ust. 4 warunków ubezpieczenia, winna wykazać zgodnie z wynikającym z art. 6 k.c. rozkładem ciężaru dowodu, że poprzedni uraz powoda miał wpływ na aktualny stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji adekwatnym dowodem w tym zakresie byłby dowód z opinii biegłego lekarza odpowiedniej specjalności. Ponieważ strona pozwana nie wykazała inicjatywy dowodowej w tym kierunku, to Sąd Rejonowy ocenił jej twierdzenia zawarte w odpowiedzi na pozew za nieudowodnione. W konsekwencji według Sądu pierwszej instancji brak było podstaw do obniżenia pierwotnie ustalonego stopnia uszczerbku, a powód powinien otrzymać świadczenie obliczone od 5% stopnia ( maksymalnego dla tego typu uszczerbku). Z tego względu Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo do kwoty 1.320 zł, co stanowiło różnicę pomiędzy świadczeniem należnym powodowi a świadczeniem faktycznie wypłaconym. O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 359 k.c. i 481 k.c., zasądzając je w ustawowej wysokości liczonej od dnia wyrokowania zgodnie z żądaniem powoda. Natomiast w pozostałym zakresie powództwo oddalił jako bezzasadne.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. na zasadzie ich stosunkowego rozdzielenia, przyjmując iż powód przegrał sprawę w około 95%, co oznacza że w tym zakresie powinien ponieść koszty procesu. Rozstrzygając w przedmiocie kosztów procesu Sąd pierwszej instancji miał na uwadze, iż zasądzone od powoda koszty znacznie przekraczają wysokość zasądzonego na jego rzecz świadczenia, jednak zdaniem tego Sądu, brak było podstaw do zastosowania art. 100 zd. 2 k.p.c. poprzez obciążenie w większym zakresie bądź w całości kosztami procesu strony pozwanej, bowiem określenie należnej powodowi sumy nie zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji brak też było podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. poprzez nieobciążanie powoda kosztami procesu, gdyż w sprawie tej nie wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek dający ku temu podstawę. Według Sądu Rejonowego art. 102 k.p.c. nie może być traktowany jako generalne przyzwolenie na formułowanie oczywiście wygórowanych roszczeń, zaś zasadą jest ponoszenie kosztów zgodnie z wynikiem procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie:

1.  przepisów prawa procesowego w postaci art. 230 k.p.c., art. 231 k.p.c. i art. 232 k.p.c. przez przyjęcie, że strona pozwana nie wykazała, iż poprzedni uraz powoda miał wpływ na aktualny stopień trwałego uszczerbku, mimo że w niniejszej sprawie powód nie kwestionował faktu doznania trwałego uszczerbku na zdrowiu w wyniku zdarzenia z 27 lipca 2013 roku i faktu otrzymania świadczenia w wysokości 1320 zł, z uwagi na ustalenie 3% trwałego uszczerbku na zdrowiu, a zatem wcześniejszy uszczerbek na zdrowiu nie był pomiędzy stronami sporny; w ocenie apelującego powód nie mógł doznać trwałego uszczerbku organu, który był trwale uszkodzony;

2.  prawa materialnego w tym art. 805 k.c. i art. 65 k.c. w związku z §18 ust.4, ust.5 §2 ust.1 o.w.u. i pkt 156 Tabeli norm oceny procentowej trwałego uszczerbku poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że obowiązujące strony postanowienia zawartej umowy upoważniają do ustalenia trwałego uszczerbku na zdrowiu w maksymalnej wysokości 5% nawet w sytuacji gdy organ ten był już wcześniej uszkodzony i miał ustalony trwały uszczerbek w wysokości 3%, co powodowałoby zwiększenie maksymalnego przyjętego uszczerbku dla tego rodzaju organu do 8%, podczas gdy z umowy łączącej strony ten maksymalny stopień uszczerbku wynosił tylko 5%.

Strona pozwana w związku z podniesionymi zarzutami domagała się zmiany zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania za obie instancje.

Powód nie ustosunkował się w jakikolwiek sposób do treści apelacji.

Powyższy wyrok Sądu pierwszej instancji został nadto zaskarżony zażaleniem przez powoda w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu.

Powód w swoim zażaleniu wniósł o zmianę tego postanowienia przez oddalenie wniosku strony pozwanej o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W ocenie powoda zaskarżone postanowienie narusza art. 102 k.p.c., gdyż w jego ocenie w tej sprawie zachodził szczególny wypadek, uzasadniający odstąpienie od obciążenie powoda kosztami procesu. Uzasadniając swoje stanowisko powód stwierdził, że jego żądanie zapłaty zadośćuczynienia co do zasady było słuszne, zaś nie zostało uwzględnione tylko z powodu braku przypozwania przez niego swojego pracodawcy. Według powoda obciążenie go kosztami tego procesu doprowadzi do pogorszenia nadwątlonego już stanu jego zdrowia emocjonalnego i psychicznego.

W odpowiedzi strony pozwanej na zażalenie wniosła o jego oddalenie oraz zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym według norm przepisanych.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy przyjął za własny stan faktyczny ustalony przez Sąd pierwszej instancji, uznając go prawidłowy i oparty na właściwie dokonanej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja i zażalenie nie są zasadne.

Sąd Okręgowy nie podziela zarzutów strony pozwanej podniesionych w apelacji. Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa procesowego stwierdzić należy, że jakkolwiek nie było sporne pomiędzy stronami, że powód miał wcześniej uraz tej samej kończyny i otrzymał z tego tytułu świadczenie od strony pozwanej odpowiadające 3% uszczerbkowi na zdrowiu, to jednak nie można przyjąć iż nie było sporne pomiędzy stronami czy poprzedni uraz miał wpływ na stan tej kończyny wynikający ze zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2016 roku i stwierdzony w związku z nim stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu. Powód kwestionował bowiem, iż jego aktualny uszczerbek wynosił tylko 2% (pismo z 18.03.2019r. –k.102), nadto już w pozwie stwierdził, że wypłacone mu świadczenie dotyczyło innego schorzenia, a zatem przyjąć należy, iż kwestionował wpływ poprzedniego zdarzenia na aktualny stopień uszczerbku na zdrowiu. Nie można więc przyjąć, iż bezsporne pomiędzy stronami procesu było, iż w chwili zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2016 roku stan jego zdrowia w zakresie obejmującym uszkodzoną prawą dolną kończynę, w szczególności prawe kolano, był tożsamy ze stanem w jakim się ona znajdowała w momencie stwierdzenia w 2014 roku 3% uszczerbku na zdrowiu. Zatem zarzut naruszenia art. 230 k.p.c. nie był zasadny.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można również podzielić zarzutu naruszenia art. 231 k.p.c., który to przepis statuuje domniemanie faktyczne. Zdaniem Sądu Okręgowego z faktu, że w 2013 roku powód uległ nieszczęśliwemu wypadkowi, w wyniku którego stwierdzono u niego 3% uszczerbek na zdrowiu, nie można wyprowadzić logicznego wniosku, że wypadek ten miał wpływ na skutki nieszczęśliwego zdarzenia, któremu powód uległ w sierpniu 2016 roku, a także iż na stwierdzony wskutek zdarzenia z 2016 roku stopień uszczerbku na zdrowiu wpływ miał stopień wcześniej ustalonego stopnia uszczerbku na zdrowiu ma skutek zdarzenia z 2013 roku. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż dla ustalenia takiego związku i wpływu niezbędny był dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny, gdyż niewątpliwie stwierdzenie takiej okoliczności wymaga wiadomości specjalnych.

Za bezprzedmiotowy należy ocenić zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 232 k.p.c., w szczególności, iż podnosząc ten zarzut strona pozwana nie zarzuciła Sądowi pierwszej instancji uchybienia polegającego na braku dopuszczenia powyższego dowodu z opinii biegłego sądowego z urzędu. Podnieść należy, iż obowiązek uregulowany w art. 232 zd. 1 k.p.c. co do wskazywania przez strony dowodów dla wykazania swoich twierdzeń adresowany jest bezpośrednio do stron procesu, a więc sąd orzekający nie może temu obowiązkowi uchybić.

W ocenie Sądu Okręgowego za niezasadne należy uznać również podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego, które dotyczą treści stosunku prawnego łączącego strony, w tym wykładni postanowień umowy grupowego ubezpieczenia pracowniczego, na podstawie której powód był objęty ubezpieczeniem na wypadek trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego nieszczęśliwym wypadkiem. Zdaniem Sądu Okręgowego nie można podzielić stanowiska apelującego, iż łącząca strony umowa upoważniała zakład ubezpieczeń do odpowiedniego zmniejszenia wysokości świadczenia za konkretne zdarzenie objęte ubezpieczeniem, w każdym przypadku gdy dotyczyło ono uszczerbku za zdrowiu wynikającego z uszkodzenia tego samego organu czy też narządu ubezpieczonego, który już poprzednio był objęty innym zdarzeniem skutkującym wypłatą świadczenia odszkodowawczego. Należy zwrócić uwagę, iż zapis zawarty w §18 ust. 4 o.w.u. przedmiotowego ubezpieczenia stanowi, że w razie (…) uszkodzenia organu, narządu lub układu, który przed nieszczęśliwym wypadkiem był uszkodzony wskutek samoistnej choroby lub przebytego urazu, a ma to wpływ na ustalenie aktualnego stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu, stopień (procent) trwałego uszczerbku ustala się na podstawie analizy jako różnicę stanu danego organu, narządu lub układu przed nieszczęśliwym wypadkiem a stanem istniejącym po nieszczęśliwym wypadku. Zatem w samych ogólnych warunkach tej umowy strona pozwana uzależniła dokonywanie ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu wskutek kolejnego zdarzenia objętego zakresem ubezpieczenia od stwierdzenia, że wcześniejsze zdarzenie „miało wpływ na ustalenie aktualnego stopnia uszczerbku na zdrowiu”.

Za błędne należy uznać stanowisko strony pozwanej, że przyjęta w §2 o.w.u. definicja trwałego uszczerbku na zdrowiu wyklucza potrzebę badania i ustalania stanu zdrowia poszkodowanego przed zdarzeniem powodującym późniejszy uszczerbek na zdrowiu, jeśli wcześniej miał już stwierdzony trwały uszczerbek na zdrowiu w określonym stopniu (procencie) i wystarczające jest proste działanie arytmetyczne odejmowania od stopnia stwierdzonego uszczerbku wskutek późniejszego zdarzenia (ewentualnie od maksymalnego przewidzianego w o.w.u. stopnia uszczerbku przewidzianego w tej umowie, jeśli rzeczywisty stopień uszczerbku jest wyższy) stopnia (procentu) uszczerbku ustalonego na skutek wcześniejszego zdarzenia objętego obowiązkiem odszkodowawczym strony pozwanej. Wykładnia powyższych o.w.u. prowadzi po pierwsze do wniosku, że dla wypłaty świadczenia za określone zdarzenie powodujące uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego, konieczne jest ustalenie, że ten uszczerbek według stanu na chwilę decyzji o przyznaniu świadczenia przez zakład ubezpieczeń, stanowi trwałe, nie rokujące poprawy uszkodzenie danego organu, narządu lub układu, polegające na fizycznej utracie tego organu, narządu lub układu lub upośledzeniu jego funkcji (§2 ust.1 o.w.u.). Powyższe jednak nie oznacza, że zakład ubezpieczeń przyjmujący na siebie odpowiedzialność za tego rodzaju zdarzenia wykluczał sytuację, że stwierdzony w chwili przyznania świadczenia trwały uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu definicji zawartej w §2 ust.1 o.w.u., nie może ulec jakimkolwiek zmianom w okresie późniejszym. Należy bowiem wskazać na zapis zawarty w §18 ust.7 o.w.u., z którego wynika że po ustaleniu stopnia (procentu) trwałego uszczerbku na zdrowiu późniejsza zmiana, zarówno w przypadku polepszenia, jak i pogorszenia, nie daje podstawy do zmiany wysokości świadczenia. Wynika z niego jednoznacznie, że dla samego zakładu ubezpieczeń było oczywiste, że stwierdzony przez niego w danym momencie uszczerbek na zdrowiu może nie odpowiadać stanowi w jakim konkretny organ, narząd lub układ, będzie się znajdował w przyszłości. Jakkolwiek zapis ten sformułowany został wyraźnie na potrzeby zwolnienia się przez zakład ubezpieczeń od ewentualnych dalszych roszczeń osób ubezpieczonych ( w przypadku pogorszenia ich stanu zdrowia), jak również stanowił ochronę dla ubezpieczonych przed roszczeniami zakładu ubezpieczeń o zwrot świadczeń ( w przypadku polepszenia się stanu zdrowia poszkodowanych), to jednak wprost wynika z niego zakładana przez zakład ubezpieczeń możliwość zmiany stopnia stwierdzonego wcześniej uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego. Logiczna jest zatem i racjonalna potrzeba każdorazowego rozważenia czy poprzednio doznany nieszczęśliwy wypadek objęty świadczeniem strony pozwanej ma wpływ na skutki późniejszego zdarzenia dotyczącego tego samego organu, narządu, czy też układu, bowiem stan ten po kilku latach, a nawet miesiącach może ulec jednak zmianie. Przyjąć w związku z tym należy, że z łączącego strony stosunku ubezpieczenia wynika, że jeśli wcześniejsze zdarzenie nie ma wpływu na stopień uszczerbku na zdrowiu stwierdzonego w wyniku późniejszego nieszczęśliwego wypadku, to strona pozwana ma obowiązek wypłacić odszkodowanie w granicach przewidzianych w stosownych „Tabelach norm oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu” bez jakiegokolwiek zmniejszenia wysokości tego świadczenia o kwoty wypłacone z tytułu wcześniejszego nieszczęśliwego wypadku. Ponieważ w tej sprawie strona pozwana nie wykazała we właściwy sposób, aby nieszczęśliwy wypadek powoda w roku 2013 miał wpływ na stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu stwierdzonego na skutek wypadku z 2016 roku, to prawidłowo Sąd pierwszej instancji przyjął, że powodowi przysługuje świadczenie w wysokości odpowiadającej 5% stopniowi trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Zdaniem Sądu Okręgowego na uwzględnienie nie zasługiwało także zażalenie powoda. Sąd Okręgowy podziela stanowisko, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi jakikolwiek szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniający odstąpienie od obciążenia powoda kosztami przegranego w 95% procesu. Przepis art. 102 k.p.c. przewidujący wyjątek od zasady określonej w art. 98 §1 k.p.c. i dający możliwość rozstrzygania o kosztach procesu na zasadzie słuszności, nie może stanowić podstawy do orzekania o kosztach procesu w sprawach, w których strona występuje z żądaniami całkowicie oderwanymi od podstawy faktycznej i prawnej, które mają je uzasadniać, a tak było w niniejszej sprawie. Wbrew stanowisku zawartemu w zażaleniu Sąd pierwszej instancji bynajmniej nie dokonał ustaleń co do stanu zdrowia powoda, jakie powołano w treści tego środka odwoławczego, bowiem nie prowadził nawet postępowania dowodowego na te okoliczności. Przy ocenie zasadności zażalenia nie można też pominąć okoliczności, iż powód podtrzymywał swoje roszczenia w stosunku do strony pozwanej nawet w okresie gdy był już reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. W tej sytuacji nie bardzo zrozumiała jest argumentacja dotycząca braku decyzji powoda o włączeniu w ten proces swojego pracodawcy.

Uznając zażalenie powoda za bezzasadne Sąd Okręgowy oddalił je na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 §2 k.p.c. zw. z art. 9 ust.4 ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019r. poz. 1469 z późn. zm.).

O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 §1 i §3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., a wysokość zasądzonej kwoty została określona w oparciu o §2 pkt 3 i §10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r. poz. 265 ze zm.).

SSO Katarzyna Oleksiak SSO Grzegorz Buła SSR Paweł Styrna