Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Arkadiusz Ziarko

Protokolant: sekr. sąd. Marta Kreczkowska - Żyrkowska

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) w O.

przeciwko M. K.

z udziałem Gminy O. jako interwenienta ubocznego po stronie powodowej

o eksmisję

na skutek sprzeciwu pozwanego M. K. od wyroku zaocznego z dnia 28 września 2017 r.

I  utrzymuje zaskarżony wyrok zaoczny w mocy z wyjątkiem punktu II w części dotyczącej M. K., który zmienia w ten sposób, że przyznaje prawo do otrzymania lokalu socjalnego i nakazuje wstrzymanie opróżnienia lokalu opisanego w punkcie I przez pozwanego do czasu złożenia mu przez Gminę O. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

II  przyznaje r.pr. M. P. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/100) zł, w której zawiera się należny VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

SSR Arkadiusz Ziarko

Sygn. akt I C 2882/17

UZASADNIENIE

Powód Stowarzyszenie (...) w O. wniósł o nakazanie pozwanym M. K. i S. K., aby opróżnili, opuścili i wydali lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w O.. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanych na jego rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie pozwu powód podał, że pozwany M. K. była głównym najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ul. (...) w O., będącego własnością powoda, na podstawie umowy najmu z dnia 2 stycznia 1997 r. Osobą uprawnioną do współzamieszkiwania był pozwany tj. S. K.. W konsekwencji powstania zaległości w płatności czynszu umowa najmu została rozwiązana. Pomimo rozwiązania umowy lokal nie został powodowi wydany.

Interwenient uboczny Gmina O. – Zakład (...) wniosła o uwzględnienie powództwa oraz nieprzyznawanie lokalu socjalnego pozwanym (k. 37). W uzasadnieniu wskazał, iż sporny lokal nie należy do zasobów mieszkaniowych Gminy O.. Nadto, w związku z dużymi potrzebami mieszkaniowymi najuboższych (...) musi racjonalnie dysponować posiadanymi zasobami.

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew i nie stawili się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę w dniu 28 września 2017 r.

Wyrokiem z dnia 28 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie w sprawie o sygn. I C 2882/17 nakazał pozwanym M. K. i S. K. aby opróżnili, opuścili i wydali lokal mieszkalny położony w O. przy ul. (...). Jednocześnie Sąd nie przyznał pozwanym prawa do lokalu socjalnego. Wyrok ten był wyrokiem zaocznym w stosunku do obojga pozwanych tj. M. K. i S. K..

Pozwany M. K. wniósł sprzeciw od wskazanego powyżej orzeczenia w całości kwestionując go w szczególności w zakresie nieprzyznania mu prawa do lokalu socjalnego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 2 stycznia 1997 r. pozwany M. K. zawarł z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w O.. Umowa zawarta została na czas nieoznaczony. Przedmiotowy lokal składał się z 2 pokoi, kuchni, przedpokoju, łazienki i WC o łącznej powierzchni 34,90 m ².

Do wspólnego zamieszkiwania z najemcą w lokalu uprawniony został jego syn S. K., żona J. K. oraz córka W. K..

Czynsz z tytułu najmu określony został na kwotę 130,24 zł miesięcznie.

(dowód: umowa k. 13-15, oświadczenie k. 16)

W związku z nieregulowaniem przez pozwanych opłat z tytułu eksploatacji mieszkania powstała zaległość z tytułu opłat czynszowych.

Pismem z dnia 12 października 2016 r. powód wezwał pozwanego M. K. do uiszczenia należności w kwocie 23.175,92 zł w terminie jednego miesiąca od dnia otrzymania wezwania.

(dowód: wezwanie wraz z dowodem odebrania korespondencji k.23, saldo k. 17-21)

Zważywszy na brak reakcji pozwanego na skierowane do niego wezwanie pismem z dnia 8 grudnia 2016 r. powód wypowiedział pozwanemu umowę najmu lokalu nr (...) w O. przy ul. (...) w O. za 1 miesięcznym okresem wypowiedzenia, ze skutkiem rozwiązania na dzień 31 stycznia 2017 r.

(dowód: wypowiedzenie umowy najmu k. 24)

Pomimo upływu terminu wypowiedzenia pozwani nie wydali powodowi przedmiotowego lokalu.

(bezsporne)

Pozwani aktualnie nie figurują w ewidencji Miejskiego Urzędu Pracy w O. dotyczącej osób bezrobotnych. Pozwany M. K. pobiera świadczenie rentowe w kwocie 1604,41 zł, jednakże w związku z zadłużeniami alimentacyjnymi wysokość świadczenia pozwanego do wypłaty wynosi 379,73 zł. Natomiast pozwany S. K. nie pobiera świadczeń emerytalnych bądź rentowych. Nadto, pozwany S. K. korzysta z świadczeń pomocy społecznej, zaś M. K. nie korzysta z takowych świadczeń.

(bezsporne; ponadto: pismo k. 40-41,42,44,52-53,79, raport k. 4551 - 33)

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wobec zaistniałych na rozprawie w dniu 28 września 2017 r. przesłanek, tj. niestawiennictwa pozwanych M. K. i S. K. na rozprawę Sąd, uznając twierdzenia pozwu za prawdziwe, na zasadzie art. 339 k.p.c. wydał wyrok zaoczny w całości uwzględniający roszczenie.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwany wniósł o przyznanie mu lokalu socjalnego podając, że jest osobą schorowaną a ponadto posiada bardzo trudną sytuację materialną.

Zgodnie z art. 347 k.p.c. po ponownym rozpoznaniu sprawy (na skutek złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego) sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Przepis art. 332 § 2 stosuje się odpowiednio.

W niniejszej sprawie wskazać należy, iż pozwany w należyty sposób wykazał słuszności podnoszonych przez niego twierdzeń.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, w następstwie twierdzeń i dowodów złożonych przez powoda, to na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających słuszność przyznania mu lokalu socjalnego.

Zgodnie z art. 222 Kc Właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Zgodnie 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 150) Sąd w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób których nakaz dotyczy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Jednocześnie, w art. 14 ust. 4 cyt. ustawy określone zostały przypadki, w których Sąd zobowiązany jest do ustalenia prawa do lokalu socjalnego. Tak więc art. 14 ust. 4 wskazanego przepisu określa, że Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Zważywszy na treść przytoczonego powyżej przepisu należało stwierdzić, iż okoliczności przedmiotowej sprawy uzasadniały przyznanie pozwanemu M. K. lokalu socjalnego. Ze zgromadzonych w sprawie dokumentów wynika bowiem, że pozwany M. K. jest rencistą. Co więcej wskazać należy, iż pozwany posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, co czyni go osobą częściowo niezdolną do pracy z uwagi na silne zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych. Nadto, cierpi na dyskopatię. Ponadto, pozwany znajduję się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Pozwany pobiera rentę w wysokości 1604,41 zł, jednak w związku z zadłużeniami alimentacyjnymi wysokość świadczenia pozwanego do wypłaty wynosi 379,73 zł. Dodatkowo pozwany zobowiązany jest do uiszczenia czynszu za lokal mieszkalny w kwocie 409 zł, co z uwagi na w/w okoliczności jest praktycznie niemożliwe.

W ocenie Sądu, powyższy przepis - w świetle wskazanych powyżej okoliczności - stanowił podstawę do przyznania pozwanemu lokalu socjalnego. Spełniają one bowiem przesłanki wskazane w art. 14 ust. 4 pkt 2 i 4 ustawy.

Mając na uwadze fakt uprzedniego wydania wyroku zaocznego, Sąd w postępowaniu wywołanym sprzeciwem wydał wyrok, którym wyrok zaoczny utrzymał w mocy z wyjątkiem pkt II w części dotyczącej M. K., który zmienił w ten sposób, że przyznał prawo do otrzymania lokalu socjalnego i nakazał wstrzymać wykonanie orzeczenia do czasu złożenia pozwanemu przez Gminę O. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu M. K. z urzędu Sąd nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa , o czym orzeczono w pkt. II wyroku zgodnie z § 2 pkt 1 i 2 w zw. z § 13 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

SSR Arkadiusz Ziarko