Pełny tekst orzeczenia

☐ w całości

☒ w części

orzeczenie rażąco niewspółmiernie surowej kary roku pozbawienia wolności wobec oskarżonej wskutek nadmiernej jej wysokości i dolegliwości oraz niezastosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia kary, co ostatecznie doprowadziło do wymierzenia kary bezwzględnej, nie odpowiadającej jej celom i nie uwzględniającej ustawowych dyrektyw wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny.

- „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej traktuje treść art.438 pkt 4 kpk zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art.53 kk i art.54§1 kk oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyką orzeczniczą. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można by nazwać, także w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco niewspółmierną”, to jest w stopniu nie dającym się zaakceptować;

- w ocenie Sądu Okręgowego orzeczona kara roku pozbawienia wolności nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk; niewątpliwie bowiem ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanych oskarżonej czynów, a także prezentowane przez wymienioną właściwości i warunki osobiste powodują, że niepodobna jest skutecznie wywodzić, że wymierzona oskarżonej kara razi surowością;

- Sąd I instancji przeprowadził wszelkie te dowody, które leżały u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie wymiaru kary względem oskarżonej, a swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił. Sąd odwoławczy stanowisko to podziela;

- rozstrzygając w tej materii Sąd Rejonowy należycie ocenił okoliczności łagodzące zwłaszcza przyznanie się do winy, dotychczasową niekaralność i obciążające, działanie umyślne, we współdziałaniu z innymi osobami, determinację w działaniu na szkodę osób starszych, działanie w warunkach przestępstwa ciągłego oraz znaczne skutki przestępczego działania. W tej sytuacji apelacja obrońcy jest wyłącznie polemiką z rozstrzygnięciem Sądu I instancji;

- nie bez znaczenia jest, że orzekając karę sąd uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Chodzi tu o wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, o potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawcy są sprawiedliwie karani; wymierzona w niniejszej sprawie kara bezwzględna pozbawienia wolności powyższe kryteria spełnia; w sytuacji bowiem czynów o tak znacznym stopniu społecznej szkodliwości, wymierzanie - wnioskowanej przez obrońcę - kary pozbawienia wolności równą dolnej granicy ustawowego zagrożenia ( i dodatkowo z warunkowym zawieszeniem jej wykonania), nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia.

Z kolei kwestia cytowanych przez obrońcę innych wyroków zapadłych w podobnych sprawach, stanowi wyraz nieuznawania przez skarżącego reguły wyrażonej w art. 8 § 1 k.p.k.; tak przyjęta strategia jest całkowicie skazana na niepowodzenie, skoro pomija autonomiczny charakter niniejszego postępowania, jak i zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego o jakiej mowa w art. 8 § 2 k.p.k.

Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego tylko wymierzenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności w orzeczonej wysokości, będzie właściwą karą dla osiągnięcia wobec oskarżonej wszystkich jej celów, a nade wszystko skłoni ją do przemyśleń nad własnym postępowaniem i być może zmobilizuje go do poprawy zachowania w przyszłości.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż ewentualnie orzeczona wobec E. K. kara łagodniejsza nie spełniałaby zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą. Nie ma zatem żadnych podstaw do orzeczenia kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

Z kolei wysokość orzeczonej kary nie daje podstaw do rozważań o warunkowym zawieszeniu jej wykonania.

Wniosek

O zmianę wyroku i wymierzenie kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek co do postulowanego wymierzenia oskarżonej kary łagodniejszej z przytoczonych wyżej powodów niezasadny; wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił żadnej przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku; w ocenie Sądu Okręgowego tylko wymierzenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności w orzeczonej wysokości, będzie właściwą karą dla osiągnięcia wobec oskarżonej wszystkich jej celów, a nade wszystko skłoni ją do przemyśleń nad własnym postępowaniem i być może zmobilizuje ją do poprawy zachowania w przyszłości; ewentualnie orzeczona wobec E. K. kara łagodniejsza nie spełniałaby zakładanych przez ustawodawcę celów i nie byłaby karą sprawiedliwą.

Nie ma zatem żadnych podstaw do orzeczenia kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o karze .

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej. Stan sprawy nie uprawnia do wymierzenia oskarżonej kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia