Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2021 r. w G. sprawy z powództwa J. Ł. (1) przeciwko U. J. (1), D. T. (1), M. G. (1) z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. G.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym U. J. (1), D. T. (1), M. G. (1), aby opuścili, opróżnili i wydali powodowi J. Ł. (1) nieruchomość przy ul. (...) w G.;

II.  orzeka o uprawnieniu pozwanej U. J. (1) do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu i wstrzymuje względem niej wykonanie punktu I. niniejszego wyroku do czasu złożenia jej przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

III.  orzeka o braku uprawnienia pozwanych D. T. (1) i M. G. (1) do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

IV.  zasądza solidarnie od pozwanych U. J. (1), D. T. (1), M. G. (1) na rzecz powoda J. Ł. (1) kwotę 200 zł (dwustu złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  kosztami interwencji ubocznej obciąża Gminę M. G., uznając je za poniesione.

Sygn. akt I C 466/20

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

U. J. (1) zamieszkała na nieruchomości przy ul. (...) w G. w 1991 r., wówczas była żoną P. T. (1). Budynek mieszkalny posadowiony na tym gruncie jest podpiwniczony, nie ma możliwości przeniesienia go w inne miejsce. W 1988 r. babka P. T. – J. T. zawarła z ówczesnym (...) umowę dzierżawy. W (...) urodziła się córka U. D. T.. U. J. (1) i D. T. (1) zamieszkują na przedmiotowej nieruchomości do chwili obecnej. Ponadto w 2018 r. do budynku wprowadził się i zamieszkuje w nim do dziś partner D. M. G.. Zamieszkujące nieruchomość trzy osoby prowadzą jedno wspólne gospodarstwo domowe. U. J. (1) posiada orzeczenie o niepełnosprawności. U. T. otrzymuje emeryturę w wysokości 1.200 zł. D. T. (1) (studentka) otrzymuję rentę rodzinną po zmarłym ojcu w kwocie 1.200 zł, stypendium socjalne (620 zł), stypendium dla osób niepełnosprawnych (410 zł). M. G. (1) pracuje zawodowo i uzyskuje dochód miesięczny w kwocie 3.400 zł brutto.

Dowód: zeznania U. J.

zeznania D. T.

zeznania M. G.

orzeczenie o niepełnosprawności, k. 45

zaświadczenie z ZUS, k. 46

A. S. zbył nieruchomość przy ul. (...) w G. w 2007 r. na rzecz J. Ł. (1).

Dowód: odpis aktu notarialnego, k. 6-7

Ocena dowodów

Zeznania pozwanej U. J. są wiarygodne. Zeznania D. T. są wiarygodne, różnice w pomiędzy przyjętymi przez sąd a podawanymi w zeznaniach kwotami przychodu wynikają prawdopodobnie z podawania kwot netto, a dla ustalenia poziomu przychodu gospodarstwa domowego przyjmuje się kwoty brutto (faktycznie wysokość emerytury U. J. i renty rodzinnej D. T., które ustalił sąd, to kwoty brutto z zaświadczenia ZUS, a więc 1.200 zł). Zeznania M. G. są wiarygodne. Zeznania J. Ł. nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Pozwana D. T. nie przedstawiła aktualnego zaświadczenia, że jest osobą niepełnosprawną. Ważność przedstawionego (czasowego) upłynęła.

Należy wyjaśnić, że – jakkolwiek nie wynika to wprost z oświadczeń stron – to niespornym jest, że obie strony procesu uznają, że nie łączy je jakikolwiek stosunek prawny, w szczególności dotyczący odpłatnego korzystania z nieruchomości. W tej sytuacji należy uznać, że nawet o ile kiedyś w przeszłości obowiązywała umowa dzierżawy dotycząca przedmiotowej nieruchomości, nie wywiera obecnie żadnych skutków prawnych. Z braku szczegółowych danych nie sposób stwierdzić jaki był konkretny sposób jej ustania, można jedynie poprzestać na konstatacji, że nie jest ona wykonywana od wielu lat (nie jest płacony w szczególności czynsz dzierżawny) i żadne ze stron nie twierdzi, że ta umowa obowiązuje obecnie.

Kwalifikacja prawna

Powód jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości, zaś pozwani nie posiadają tytułu prawnego uprawniającego do jej posiadania, stąd powództwo było zasadne w świetle art. 222 par. 1 k.c. (punkt I. sentencji). Należy wyjaśnić, że budynek trwale związany z gruntem dzieli los prawny nieruchomości, a więc w danym przypadku powód jest właścicielem tak gruntu, jak i znajdującej się na nim trwałej zabudowy (por. art. 46 par. 1 k.c.).

Twierdzenie pozwanej U. J., że ponosiła określone nakłady na nieruchomość nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (sprawa z powództwa windykacyjnego), są one zresztą ogólnikowe (por. również art. 461 par. 2 k.c.). Nieruchomość od 1988 r. była przedmiotem dzierżawy, zbędne jest więc także rozważanie kwestii zasiedzenia, do którego ewidentnie nie doszło. Nie miał w sprawie także zastosowania art. 30 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów […] przewidujący wstąpienie w stosunek najmu osoby, która zamieszkiwała w lokalu bez tytułu prawnego od okresu sprzed 10 lipca 1991 r. U. J. zeznała, że w 1991 r. wprowadziła się jako członek rodziny męża, którego babka posiadała umowę dzierżawy od 1988 r. Jej prawo do zajmowania lokalu (budynku) miało więc umocowanie w stosunkach prawno-rodzinnych.

Z kolei należy wyjaśnić podstawy rozstrzygnięcia w przedmiocie uprawnienia do lokalu socjalnego (punkty II. i III. sentencji).

Należy uznać, że U. J. i D. T. winne być traktowane jako byłe lokatorki, gdyż zamieszkały tam za zgodą ówczesnego właściciela. Takiego przymiotu nie można przypisać M. G., który pojawił się na nieruchomości bez zgody obecnego właściciela (czyli samowolnie) i to w okresie, gdy U. J. i D. T. także już nie posiadały tytułu prawnego do zajmowania przedmiotowej nieruchomości.

Uprawnienie do lokalu socjalnego przyznano U. J. z uwagi na przesłankę należycie wykazanej niepełnosprawności (art. 14 ust. 4 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów […]). Nie miał w stosunku do niej zastosowania art. 14 ust. 7 tej ustawy, albowiem jej tytułu do zajmowania lokalu (budynku) powstał w 1991 r.

Łączny dochód gospodarstwa domowego pozwanych zamyka się sumą 6.830 zł (1200 + 1200 + 410 + 620 + 3400). Oznacza to, że dochód na osobę wynosi 2.277 zł, a więc znacznie więcej, niż 75% najniższej emerytury, która obecnie wynosi 1.250,88 zł (tj. próg poniżej którego zgodnie z uchwałą Rady Miasta G. uzyskuje się uprawnienie do lokalu socjalnego). Należy też wyjaśnić, że wynikające długi wynikające z czynności prawnych obniżające dochód nie mają wpływu na powyższe ustalenie.

Powyższe oznacza, że D. T. (1) nie spełnia żadnej z obligatoryjnych przesłanek przyznania prawa do lokalu socjalnego, przewidzianych w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów […]. Należy przypomnieć, że nie udowodniła faktu niepełnosprawności na chwilę zamknięcia rozprawy. Nie stwierdza się także podstaw do przyznania jej prawa do lokalu socjalnego na podstawie przesłanek fakultatywnych, albowiem nie znajduje się w szczególnej sytuacji osobistej lub majątkowej, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu, studiuje i – przy obecnie bardzo niskim bezrobociu – ma pozytywne perspektywy na przyszłość. Nie podano, żadnych okoliczności dotyczących sposobu korzystania przez pozwaną D. T. z nieruchomości. Z tych przyczyn nie przyznano pozwanej D. T. uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego (art. 14 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie praw lokatorów […] a contrario). M. G. (1) jest osobą, która zajęła lokal bez tytułu prawnego, więc w stosunku do niego nie stosuje się przepisów art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów [….], co wynika z art. 17 ust. 1 tej ustawy. Nawet wszelako gdyby błędnie zakwalifikować go jako byłego lokatora, to również po jego stronie nie zachodzą fakultatywne ani obligatoryjne przesłanki przyznania prawa do lokalu socjalnego.

Koszty

W punkcie IV. na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 105 par. 2 k.p.c. zasądzono solidarnie od pozwanych na rzecz powoda koszty procesu, na które składała się wniesiona przez powoda opłata sądowa od pozwu (200 zł).

W punkcie V. kosztami interwencji ubocznej obciążono Gminę M. G., gdyż nie przyczyniła się do wyjaśnienia sprawy; jej pełnomocnik nie był obecny na żadnym terminie rozprawy (art. 107 zdanie trzecie k.p.c. a contrario).