Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 320/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 16 lutego 2021 r., sygn. V K 77/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych A. N. i P. F.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp. 1

Zarzut

Naruszenie przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 60 § 1 kk, w sytuacji gdy oskarżony P. F. w chwili popełnienia czynów był osobą młodocianą – punkt 1 apelacji obrońcy oskarżonego P. F..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sama konstrukcja powyższego zarzutu czyni tenże oczywiście bezzasadnym, wszak co do zasady nie można obrazić przepisów postępowania poprzez niezastosowanie normy materialnoprawnej.

Immanentnym jest również, że nie mogło dojść do obrazy art. 60 § 1 kk poprzez niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, które wobec sprawcy młodocianego ma charakter fakultatywny. Przepis art. 60 § 1 kk nie zawiera wszak żadnej normy stanowczej, jedynie sądowi orzekającemu pozostawiając rozstrzygnięcie co do zastosowania tej instytucji w drodze swobody ocen.

Warunkiem zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy młodocianego jest ten, aby przemawiały za tym względy z art. 54 § 1 kk. Innymi słowy chodzi o sytuację, gdy w konkretnych okolicznościach, ze względów wychowawczych, celowym jawi się orzeczenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, przy czym priorytet względów wychowawczych nie eliminuje zasad wymiaru kary określonych w art. 53 kk.

Powzięte przez sąd orzekający oceny na tej płaszczyźnie kwestionować można zatem w drodze zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (jakiego skarżący nie podniósł), bądź rażącej niewspółmierności kary (który obrońca oskarżonego sformułował w punkcie 2 apelacji, a do którego odnosi się dalsza cześć uzasadnienia - Lp. 2, Ad. 1).

Lp. 2

Zarzut

1.  Rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej P. F. w pkt I i II wyroku, a w konsekwencji kary łącznej - podczas gdy ocena okoliczności dotyczących wymiaru kar jednostkowych, stopień zawinienia oskarżonego, wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości społecznej, fakt, ze oskarżony w chwili czynów był osobą młodocianą i niekaraną, uzasadniają orzeczenie kar jednostkowych pozbawienia wolności w granicach dolnego ustawowego zagrożenia, a w konsekwencji też orzeczenie niższej kary łącznej – apelacja obrońcy P. F.;

2.  Rażąca niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemu A. N. wynikająca z orzeczenia jej według reguły pełnej kumulacji, podczas gdy okoliczności sprawy, postawa oskarżonego, silna łączność przedmiotowo-podmiotowa pomiędzy czynami, przemawiały za wymierzeniem kary o wiele łagodniejszej – apelacja obrońcy A. N.

☒ zasadny pkt 2

☒ częściowo zasadny pkt 1

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W odniesieniu do argumentacji obrońcy podnieść należy na wstępie, że w zaskarżonym wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności zostały wymierzone P. F. właśnie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, skoro za zbrodnię z art. 280 § 1 kk orzeczono oskarżonemu minimalną karę 3 lat pozbawienia wolności, zaś za pozostające w ciągu przestępstw trzy występki z art. 280 § 1 kk, z których każdy zagrożony jest karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 91 § 1 kk orzeczono jemu karę zaledwie 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zważywszy na powtarzalność zaplanowanych akcji przestępczych, podjętych wspólnie i w porozumieniu w trzyosobowej konfiguracji, nie sposób poszukiwać okoliczności łagodzących w zakresie stopnia zawinienia sprawcy. Sam bowiem fakt zaplanowanego działania, do którego sprawcy każdorazowo przystąpili wyposażeni w pomocne osiągnięciu celu akcesoria (atrapa broni palnej, nóż), decyduje o najwyższej postaci winy ( dolus premeditatus). Nie można też przyjąć, aby oskarżony P. F. pełnił w przestępstwach jedynie marginalną rolę, skoro aktywnie w nich uczestniczył, a podczas rozboju kwalifikowanego w sklepie (...) przy ul. (...) osobiście posługiwał się nożem, kierując jego ostrze w stronę ekspedientki (zeznania świadków B. (...) oraz dokumentacja fotograficzna na k. 104, 106, 107, 108, 109), wbrew wywodom skarżącego - nie kryjąc bynajmniej, że czynił to w celu zastraszenia (P. F. wyjaśnił, że pokazał ten nóż kobietom, „ żeby one się przestraszyły”– k. 404), co z kolei świadczy o użyciu określonego środka oddziaływania z pełną świadomością celu, jaki chciał osiągnąć.

W kontekście sposobu działania nie można też pomijać, że każdorazowo przebiegało ono w miejscach ogólnej dostępności publicznej – w sklepach, co obrazuje zuchwałość sprawców, zaś sama choćby powtarzalność czynów, z uwzględnieniem ich częstotliwości, przeczy tezie, jakoby P. F. nie można było przypisać cech demoralizacji - w szczególności, jeśli zważyć, że nie mając żadnych zdrowotnych ograniczeń w podjęciu pracy zarobkowej, sprawcy traktowali przestępstwo jako metodę zarobkowania (vide k. 164 – poprzedzająca rozbój wiadomość sms A. N. do P. F.: „ Dawaj zarabiać pieniądze”).

Orzeczone oskarżonemu kary jednostkowe uwzględniają zatem należycie takie okoliczność łagodzące, jak dotychczasowa niekaralność, przyznanie się do winy, czy przeproszenie pokrzywdzonych, co znalazło wyraz w ich ukształtowaniu w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Brak jest natomiast rozsądnych argumentów, które przemawiałyby na rzecz ich nadzwyczajnego złagodzenia ze względów wychowawczych. Determinacja sprawcy wyrażająca się w popełnieniu aż czterech przestępstw rozboju, w tym jednego w postaci kwalifikowanej a trzech pozostałych w ramach ciągu z art. 91 § 1 kk, w żadnej mierze nie pozwala na przyjęcie incydentalności przestępstwa w życiu P. F., zaś jego niekaralności nie można nadawać rangi okoliczności o szczególnie łagodzącym charakterze, skoro ów „dorobek” przestępczy osiągnął zanim ukończył 19 lat.

Nie tracąc zatem z pola widzenia względów wychowawczych, jakie kara winna osiągnąć wobec oskarżonego P. F., jego status sprawcy młodocianego w zestawieniu z pozostałymi okolicznościami przedmiotowymi i podmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary, nie przemawia za zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kar jednostkowych, bowiem w świetle stopnia zawinienia tego sprawcy oraz społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, a także ich seryjności, takie rozstrzygnięcie mogłoby zostać poczytane za bezkarność wpływając na rozzuchwalenie sprawcy i prowadząc do nieefektywności kary oraz do osiągnięcia przeciwnych do zamierzonych skutków na płaszczyźnie jej wychowawczego oddziaływania.

Nie podzielając zatem zarzutu rażącej niewspółmierności kar jednostkowych wymierzonych wobec P. F., Sąd Apelacyjny dostrzegł jednak niezasadność ukształtowania orzeczonej temu oskarżonemu kary łącznej w sposób zbliżony do kumulacji, co nastąpiło z pominięciem oczywistej bliskości czasowo-przestrzennej oraz przedmiotowo-podmiotowej przypisanych przestępstw, czyniąc łączną karę pozbawienia wolności nadmiernie surową.

Rozbój kwalifikowany z art. 280 § 2 kk oraz pozostające w ciągu przestępstw trzy występki rozboju z art. 280 § 1 kk zostały dokonane w tożsamej konfiguracji osobowej, charakteryzowało je podobieństwo rodzajowe, motywacja i schemat działania, dzielił zaledwie dwudniowy dystans czasowy, a wszystkie miały miejsce w W.. Okoliczności te decydują o podobieństwie zbiegających się ciągu przestępstw z art. 280 § 1 kk i przestępstwa z art. 280 § 2 kk do sytuacji po części pomijalnego zbiegu przestępstw, a po części do instytucji czynu ciągłego, gdzie fakt popełnienia przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw nie może mieć decydującego znaczenia dla podwyższenia progu represji.

Jednocześnie należało mieć na uwadze, że każdy z tych czynów samodzielnie wypełniał znamiona odrębnego przestępstwa popełnionego każdorazowo na szkodę innych pokrzywdzonych, co dla kształtu kary łącznej nie mogło pozostać obojętnym, wszak ta nie może też stanowić swoistej gratyfikacji za wielokrotne złamanie reguł karno-prawnych.

Uwzględniając wszystkie te okoliczności Sąd Apelacyjny uznał, że w odniesieniu do oskarżonego P. F. kara łączna pozbawienia wolności winna uwzględniać dalej idącą redukcję kar, niż przyjęta w zaskarżonym wyroku.

Sąd Apelacyjny nie znalazł natomiast uzasadnionych powodów, aby w drodze korekty zaskarżonego wyroku zwolnić P. F. z obowiązku zapłaty kosztów sądowych za pierwszą instancję, a i skarżący takich nie wskazał. Oskarżony ma wszelkie niezbędne warunki, aby pożytkując energię na uczciwe zarobkowanie zamiast na przestępcze pozyskiwanie środków finansowych, mógł ponieść koszty postępowania, do powstania których doprowadził swoim zachowaniem.

Ad. 2

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko obrońcy oskarżonego A. N., że wymiar kary łącznej pozbawienia wolności oparty na regule pełnej kumulacji kar jednostkowych, w tych konkretnych realiach razi swoją surowością, wszak zupełnie pomija jednoznacznie ustaloną bliskość przedmiotowo-podmiotową oraz czasowo-przestrzenną pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono skazanemu kary jednostkowe.

Skarżąca słusznie przywołuje na uzasadnienie stawianego w środku odwoławczym zarzutu ugruntowane w tej kwestii stanowisko orzecznictwa i doktryny, że zastosowanie którejkolwiek ze skrajnych zasad wymiaru kary łącznej, czy to zatem kumulacji, czy absorpcji, winno stanowić szczególnie uzasadniony wyjątek, podczas gdy zasadą priorytetową winna być asperacja (por. A. Marek, Kodeks karny, Komentarz..., 2010, s. 293; M. Szewczyk , K. Buchała (red.), Z. Ćwiąkalski, M. Szewczyk, A. Zoll, Kodeks karny, Komentarz..., s. 397-398; A. Zoll (w:) K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny, Komentarz..., s. 562; L. Tyszkiewicz, M. Kalitowski, Z. Sienkiewicz, J. Szumski, L. Tyszkiewicz, A. Wąsek, Kodeks karny, Komentarz..., t. 2, s. 262).

Jakkolwiek przepis art. 85a kk wyraźnie wskazuje na stosowanie w procesie wymiaru kary łącznej dyrektyw prewencyjnych, to z jego treści wprost wynika, że dyrektywy te Sąd „bierze pod uwagę przede wszystkim”, co oznacza, że choć ustawodawca nadaje im status priorytetowy przy wymiarze kary łącznej, to nie czyni ich jedynym kryterium wymiaru tej kary.

Regulacja art. 85a kk nie wyłącza możliwości wykorzystywania wypracowanych w doktrynie i orzecznictwie szczególnych dyrektyw wymiaru kary łącznej, których odpowiednie zastosowanie warunkuje wręcz

racjonalny wymiar kary łącznej.

Nadal aktualność zachowuje zatem przyjęta w orzecznictwie powinność uwzględnienia przez Sąd przy wymiarze kary łącznej związku czasowo-przestrzennego oraz przedmiotowo-podmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary jednostkowe podlegające łączeniu, wszak ścisły lub odległy między nimi związek, tudzież jego brak, nie pozostaje bez wpływu na wybór jednej z reguł łączenia kar a zatem kumulacji, absorpcji albo asperacji, oraz zakresu jej zastosowania.

W orzecznictwie i doktrynie podnosi się, że „charakter więzi zachodzących między pozostającymi w realnym zbiegu przestępstwami, objawiającej się bliskością (zwartością) czasową, ale i popełnieniem czynów powiązanych ze sobą wspólnym zamiarem czy ciągiem działań sprawcy, sprawia, że przy tego typu sytuacjach zaciera się indywidualny charakter poszczególnych przestępstw, a ponownej oceny wymaga całe zjawisko, na które złożyły się wszystkie przypisane czyny. Taka sytuacja może doprowadzić do zastosowania pełnej absorpcji" (vide: wyrok SA w Gdańsku z dnia 5 listopada 1998 r., II AKa 260/98, LEX nr 1681205; S. Zabłocki, P. Wypych, Orzecznictwo sądów apelacyjnych w sprawach karnych, s. 118).

Oskarżonemu A. N. przypisano popełnienie przestępstwa z art. 280 § 2 kk oraz ciągu trzech przestępstw z przestępstw z art. 280 § 1 kk, za które orzeczono kary jednostkowe odpowiednio 3 lat oraz 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Pomiędzy czynami zachodził bardzo bliski związek podmiotowo-przedmiotowy oraz czasowo-przestrzenny. Wszystkie z nich zostały wszak popełnione w takiej samej konfiguracji osobowej, charakteryzowało je podobieństwo rodzajowe, motywacja, a nawet sposób działania. Wszystkie zostały popełnione w na przestrzeni zaledwie 2 dni, na terenie W..

Owa bliskość podmiotowo-przedmiotowa oraz czasowo-przestrzenna wprowadza pewnego rodzaju podobieństwo zbiegających się ciągu przestępstw i przestępstwa, po części do sytuacji pomijalnego zbiegu przestępstw a po części do instytucji czynu ciągłego, gdzie fakt popełnienia przez sprawce dwóch lub więcej przestępstw nie może mieć decydującego znaczenia dla podwyższenia progu represji.

Jakkolwiek orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, jaką zawsze będzie jej wymiar niższy od arytmetycznej sumy poszczególnych kar, to szczególne dyrektywy wymiaru kary łącznej sprzeciwiają się in concreto ukształtowaniu jej w wymiarze równym tej sumie.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny zarzut apelacji oraz przytoczoną na jego poparcie argumentację uznał za zasadną.

Mając przy tym na uwadze wewnętrzną sprawiedliwość wyroku, nie sposób stwierdzić powodów, dla których Sąd Okręgowy zastosował wobec A. N. inne reguły łączenia kar jednostkowych, niż w przypadku pozostałych oskarżonych, będących współsprawcami tożsamych przestępstw. Nie tracąc wszak z pola widzenia dominującej roli i brutalnej aktywności A. N. w zajściach, jak i jego karalności, są to elementy istotne z punktu widzenia dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 kk, które uwzględniane muszą być przez Sąd na etapie wymiaru kar jednostkowych.

Wniosek

1.  O zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie wobec P. F. kar jednostkowych pozbawienia wolności i łącznej kary pozbawienia w łagodniejszym wymiarze – apelacja obrońcy P. F.;

2.  O zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie wobec A. N. kary łącznej w wymiarze możliwie najbardziej zbliżonym do najniższego wymiaru kary – apelacja obrońcy A. N..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny 1 i 2

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Z przyczyn wyżej wskazanych wniosek w odniesieniu do kar jednostkowych pozbawienia wolności jest niezasadny, zaś wniosek o obniżenie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności okazał się skuteczny. Zważywszy z jednej strony na bliskość przedmiotowo-podmiotową i czasowo-przestrzenną pomiędzy przestępstwami, za które orzeczono wobec P. F. kary jednostkowe, z drugiej zaś mając na uwadze godzenie w dobra prawem chronione różnych podmiotów pokrzywdzonych, a także cele wychowawcze, indywidualno-prewencyjne i potrzeby w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa, które nie mogą być określane w oderwaniu od stopnia zawinienia sprawcy oraz ładunku społecznej szkodliwości czynów, Sąd Apelacyjny obniżył karę łączną pozbawienia wolności do wymiaru 4 lat i 6 miesięcy, przy uwzględnieniu granic orzekania tej kary w przedziale od 3 lat (najwyższa z kar jednostkowych) do 5 lat i 6 miesięcy (suma kar jednostkowych) pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu Odwoławczego jest to adekwatne podsumowanie całokształtu objętej osądem przestępczej działalności oskarżonego P. F..

Ad. 2

O ile wniosek o zastosowanie przy orzekaniu kar jednostkowych reguły asperacji jest zasadny, o tyle postulat o jej zastosowanie w stopniu zbliżonym co całkowitej absorpcji kar, nie może być skuteczny.

Sprzeciwia się temu konieczność objęcia węzłem kary łącznej również kary orzeczonej na podstawie art. 91 § 1 kk za ciąg trzech przestępstw, a także względy indywidualno - i generalnoprewencyjne.

Kara łączna nie może być postrzegana w kategoriach premii podyktowanej faktem popełnienia większej liczby przestępstw, w szczególności w przypadku sprawcy, który otrzymywał już liczne ostrzeżenia ze strony wymiaru sprawiedliwości w związku z wcześniejszymi skazaniami i nie wyciągnął z nich pożądanych wniosków w zakresie swoich postaw wobec prawa. W sensie ogólnym prowadziłoby to bowiem do bezkarności sprawcy popełniającego serię przestępstw, uprzywilejowując jego sytuację w porównaniu z położeniem sprawcy jednego przestępstwa, a to z kolei wiodłoby do nieakceptowalnej kolizji z wymogami prewencji ogólnej i indywidualnej oraz ze społecznym poczuciem sprawiedliwości. W sensie zaś indywidualnym, nadmierna reedukacja kar zostałaby poczytana przez oskarżonego jako przyzwolenie na dalsze, konsekwentne łamanie prawa.

Uwzględniając zatem wszystkie podniesione wyżej okoliczności i mając na uwadze granice orzekania kary łącznej (od 3 lat i 6 miesięcy do 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności), Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w zaskarżonej części wobec A. N., obniżając łączną karę pozbawienia wolności do wymiaru 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie nieobjętym zmianami wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie podzielono innych zarzutów apelacji i nie stwierdzono przyczyn z art. 439 kpk i z art. 440 kpk.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

1.  Wyrok w zaskarżonej części w stosunku do P. F. zmieniono w ten sposób, że obniżono łączną karę pozbawienia wolności orzeczoną temu oskarżonemu w punkcie III (trzecim) do wymiaru 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy;

2.  wyrok w zaskarżonej części w stosunku do A. N. zmieniono w ten sposób, że obniżono łączną karę pozbawienia wolności orzeczoną temu oskarżonemu w punkcie XI (jedenastym) do wymiaru 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wyżej wskazanych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonemu A. N. oraz orzeczonej oskarżonemu P. F. zaliczono dodatkowo okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 16 lutego 2021 r. do 20 czerwca 2022 r.;

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.  zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. S. oraz adw. H. T. kwoty po 900 (dziewięćset) złotych podwyższone o 23% VAT za pomoc prawną udzieloną z urzędu w postępowaniu odwoławczym odpowiednio oskarżonym: A. N. i P. F.;

2.  zwolniono oskarżonych A. N. i P. F. od zapłaty przypadającej na nich części kosztów postępowania odwoławczego – ze względów słusznościowych, wobec częściowej skuteczności apelacji wniesionych na ich korzyść, a w pozostałej części wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Ewa Leszczyńska-Furtak Anna Zdziarska Paweł Dobosz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. N.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze łącznej

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana