Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

p. o. sekr. sąd. Olga Wojtczuk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 341/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 21 marca 2022 r.
sygn. akt II K 24/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny (pełnomocnik oskarżyciela prywatnego)

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. S.

naruszenie nietykalności cielesnej pokrzywdzonej przez oskarżonego, pośrednio zakres doznanych obrażeń ciała przez pokrzywdzoną w zdarzeniu z dnia 6 listopada 2020 r.

Uzupełniająca opinia biegłego

k. 252 v

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

------------------------

-------------------------------------------

---------------------------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Uzupełniająca opinia sądowo- lekarska

Sporządzona opinia uzupełniająca jest pełna, jasna, spójna, odpowiadająca wymogom z art. 201 kpk. Ze sporządzonej opinii jednoznacznie wynika, że obrażenia ciała pokrzywdzonej spełniają kryteria z art. 217 kk. Biegły w całości podtrzymał wnioski z opinii głównej sporządzonej na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji z dnia 6 grudnia 2021 r. Biegły szczegółowo uzasadnił dlaczego przyjął, że na skutek zdarzenia z dnia 6 listopada 2020 r. i zachowania oskarżonego pokrzywdzona doznała jedynie obrażeń ciała w postaci podskórnych krwiaków po lewej stronie szyi.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty pełnomocnika oskarżycielki prywatnej:

1. naruszenie art. 7 kpk stanowiącego iż organy postępowania kształtować powinny swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez uznanie iż M. S. nie naruszył nietykalności cielesnej K. S. w zakresie obszaru ściskania dłońmi za szyję, uderzeń rękami, pięściami w twarz, głowę, szyję oraz kopania pokrzywdzonej, podczas gdy z pełnej dokumentacji medycznej wynikają doznane obrażenia;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego ujętego
w art. 438 pkt 1 kpk w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu wynikających z nieuwzględnienia rzeczywistych obrażeń doznanych przez K. S.;

3. naruszenie art. art. 438 pkt 2 kpk poprzez nieuwzględnienie wniosku z dowodu opinii uzupełniającej podczas gdy spełnione są warunki określone w art. 201 kpk i pomimo wyczerpania możliwości określonych w tym przepisie nie doszło w trakcie przesłuchania biegłych - autorów opinii do usunięcia jej braków czy też występujących w niej niejasności lub sprzeczności.

Zarzuty obrońcy oskarżonego:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:

1. art. 497 § 1 kpk poprzez nierozpoznanie sprawy z oskarżenia wzajemnego M. S. pomimo złożenia wzajemnego aktu oskarżenia w terminie, o którym mowa w wyżej wymienionym przepisie;

2. art. 7, 410 kpk przez nienależytą ocenę zeznań pokrzywdzonej K. S. i przyznanie im waloru wiarygodności w części pomimo licznych sprzeczności zawartych tak w treści tych zeznań, jak również zachodzących pomiędzy nimi, a dokumentacją medyczną i treścią opinii z dnia 6 grudnia 2021 r.;

3. art. 7, 410 kpk poprzez nienależytą ocenę dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego M. S., jak również
w postaci zeznań świadków Z. S. i E. S., w sytuacji gdy osoby te podają, iż pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzoną doszło do rękoczynów podczas stosowania przez oskarżonego obrony przed atakiem ze strony K. S., co jednocześnie tłumaczy powstanie
u pokrzywdzonej obrażeń;

4. art. 7, 410 kpk przez zaniechanie dokonania całościowej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym w zakresie stosowania przez K. S. przemocy względem M. S., kolejności działań podejmowanych przez uczestników zajścia, co uniemożliwia dokonanie prawidłowej oceny zachowania oskarżonego w kontekście przypisanego mu czynu;

5. art. 167 kpk poprzez nie przeprowadzenie dowodów zgłoszonych w prawidłowo złożonym wzajemnym akcie oskarżenia, w sytuacji gdy Sąd ich nie oddalił na zasadzie
art. 170 § 1 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skarżących okazały się niezasadne.

Wobec tożsamości podnoszonych przez skarżących zarzutów związanych przede wszystkim ze sferą oceny zgromadzonego materiału dowodowego, zazębiana stanu faktycznego podniesione zarzuty zostały rozpoznane łącznie.

Odnosząc się do sposobu redakcji zarzutów pełnomocnika oskarżycielki prywatnej ubocznie należy podnieść, że w orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że odwołanie się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu, lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (postanowienie Sądu Najwyższego z 4 maja 2005 r., sygn. II KK 478/04). Obraza prawa materialnego polega na nieprawidłowym jego zastosowaniu (lub niezastosowaniu) po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych.

Nie można zatem podnosić zarzutu naruszenia prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać na naruszeniu przepisów procesowych, które to zarzuty podniósł pełnomocnik oskarżycielki prywatnej, jednocześnie zarzucając Sądowi pierwszej instancji przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej czynu.

Wadliwie skonstruowane zostały również zarzuty przez obrońcę oskarżonego związane z zestawieniem w jednym zarzucie naruszenie art. 7 oraz 410 kpk.
W doktrynie oraz orzecznictwie dominuje pogląd, iż przepisy art. 7 kpk oraz art. 410 kpk mają charakter rozłączny.

Analizując zarzuty apelacyjne, w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji nie naruszył żadnej z norm przepisów prawa procesowego.

Sąd I instancji ocenił zeznania poszczególnych świadków i wyjaśnienia oskarżonego, jak również opinie biegłego zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, szczegółowo analizując poszczególne kwestie.

W niniejszej sprawie brak jest podstaw, aby przyjąć, że doszło do naruszenia
art. 497 § 1 kpk. Jak wynika z dołączonego do apelacji dokumentu prywatny akt oskarżenia został wniesiony do Sądu Rejonowego w Łukowie w dniu 18 sierpnia 2021 r. około godz. 12:28 (dane z prezentaty), a rozprawa odbyła się w dniu 19 sierpnia 2021 roku. Z kolei w protokole rozprawy z dnia 19 sierpnia 2021 r. brak jest adnotacji, aby obrońca zgłosił fakt wniesienia wzajemnego prywatnego aktu oskarżenia przeciwko K. S.. Oskarżony udzielił upoważnienia do obrony w dniu 22 marca 2021 r., a więc ponad 4 miesiące wcześniej od rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej w dniu 19 sierpnia 2021 r. W dniu 19 maja 2021 roku odbyło się również posiedzenie pojednawcze. W tych okolicznościach trudno przyjąć, że Sąd pierwszej instancji naruszył art. 497 kpk skoro faktycznie w dniu 19 sierpnia 2021 r. nie miał wiedzy o wniesionym wzajemnym akcie oskarżenia, a z protokołu nie wynika, aby obrońca poinformował o podjętej czynności procesowej (zarzut 1 obrońcy oskarżonego).

W konsekwencji niezasadny jest zarzut naruszenia art. 167 kpk poprzez
nieprzeprowadzenie dowodów zgłoszonych w prawidłowo złożonym, zdaniem obrońcy oskarżonego, wzajemnym akcie oskarżenia, w sytuacji gdy Sąd ich nie oddalił na zasadzie art. 170 § 1 kpk lub kierując się innymi przesłankami (zarzut 5 obrońcy oskarżonego).

Przechodząc do oceny zarzutów związanych z naruszeniem przepisów prawa procesowego w zakresie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy zaznaczyć, że nie można mówić o naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, jeżeli Sąd oceniając dowód z zeznań świadka czy też wyjaśnień oskarżonego uzna za niewiarygodną określoną część depozycji takiego źródła dowodowego, a w pozostałej części obdarzy je wiarą.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 stycznia 2015 r. o sygn. II KK 186/14 odnosząc
się do omówionej wyżej kwestii wyraził, pogląd w pełni akceptowany przez
Sąd Okręgowy, że wymogiem jest, aby uzasadnienie takiej oceny było wnikliwe
i by zawierało wyjaśnienie, z jakich powodów i w oparciu o jakie dowody
lub okoliczności tylko określona część zeznań lub wyjaśnień została obdarzona wiarą.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy przyjąć że ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego była pełna, spójna, jasna, logiczna, zgodna z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a zarzuty obu skarżących stanowią jedynie polemikę, przedstawienie własnej oceny dowodów w sprawie.

Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że pomiędzy zarówno pokrzywdzoną, oskarżonym oraz jego rodzicami od wielu lat istnieje silny konflikt. Każda ze stron zdarzenia z 6 listopada 2020 r. w ocenie Sądu Okręgowego miała
na celu wyolbrzymienie całego zdarzenia, a celem oskarżonego było przerzucenie ciężaru odpowiedzialności za zdarzenie na pokrzywdzoną.

Zarzuty naruszenia art. 7 i 410 kpk okazały się niezasadne. Po dokonanej analizie zgromadzonego materiału dowodowego brak podstaw, aby ocena zeznań pokrzywdzonej K. S. została przeprowadzona nienależycie. Zeznania pokrzywdzonej są wiarygodne w zakresie, w jakim pokrywają się z dokumentacją medyczną oraz zeznaniami świadków A. S., J. B.
i P. S..

Brak podstaw co do uznania wiarygodności zeznań świadka K. S. związanych z biciem, kopaniem w brzuch i plecy na wysokości żeber, uderzeniami w okolicach głowy, twarzy i szyi przez oskarżonego, ponieważ nie znajduje to odzwierciedlenia w dokumentacji medycznej oraz opiniach biegłego - głównej i uzupełniającej. Z kolei zeznania świadków Z. S. i E. S. są wiarygodnie jedynie w zakresie potwierdzenia zdarzenia w dniu 6 listopada 2020 r. Pozostałe depozycje budzą wątpliwości, które prawidłowo doprowadziły Sąd Rejonowy do odmowy nadania im waloru wiarygodności. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny także zeznań świadków Z. S. i E. S.. Zeznania w/ w świadków miały na celu uwiarygodnienie, wzmocnienie linii obrony przyjętej przez oskarżonego, a także przerzucenie odpowiedzialności za całe zdarzenie na pokrzywdzoną. Wymienieni świadkowie podali dość szczegółowo odległość w jakiej mieli się znajdować od obu uczestników zdarzenia, która jest tożsama się z odległością podaną przez oskarżonego. Jednakże należy podkreślić, iż okoliczność odległości świadków od uczestników zdarzenia została podniesiona przez oskarżonego dopiero w złożonych wyjaśnieniach w dniu 9 grudnia 2020 r., ale już miejsce zdarzenia nie zostało zgodnie wskazane przez świadków po okazaniu fotografii. Wymienieni świadkowie pominęli bliższe szczegóły udziału w zajściu oskarżonego stwierdzając, że M. S. bronił się przed atakiem pokrzywdzonej, choć świadkowie twierdzili, że stali tak blisko, ale z ich zeznań wynika, aby nie udzielili pomocy wielokrotnie, jak twierdzili, uderzanemu synowi, co wydawało się logiczne w takiej sytuacji. W związku z tym wyjaśnienia oskarżonego w powiazaniu z zeznaniami wyżej wymienionych świadków stanowią przyjętą przez niego linię obrony. Świadkowie J. B., A. S. i P. S. spójnie i stanowczo, zeznali, iż z relacji przekazanej przez pokrzywdzoną wynika, że podczas szarpaniny nie było żadnych świadków. Odpierając potencjalną wątpliwości w zakresie wiarygodności przekazanej informacji przez pokrzywdzoną świadkom, należy podkreślić, iż zdaniem Sądu pokrzywdzona przekazała te informację niezależnie, w dniu zdarzenia będąc siłą rzeczy z w stresie w związku z całym zdarzeniem, udzielonej pomocy medycznej, niejako na bieżąco. Wobec tego nie miała czasu „przygotować” wersji zdarzenia. Zeznania świadków J. B., A. S. i P. S. Sąd Rejonowy prawidłowo obdarzył walorem wiarygodności. Wymienieni świadkowie znali przebieg zdarzenia z relacji pokrzywdzonej, co nie dyskwalifikuje ich depozycji w zakresie wiarygodności. Dodatkowo świadek A. S. i P. S. w dniu zdarzenia byli w gospodarstwie pokrzywdzonej w celu pomocy przy oporządzaniu zwierząt i wtedy zauważyli doznane przez pokrzywdzoną obrażenia ciała w szczególności na szyi, które powstały na skutek zajścia z oskarżonym. Pokrzywdzona nie pokazywała innych obrażeń ciała, a mówiła jedynie o bolesności żeber, co jak wykazano wyżej nie mogło być podstawą opiniowania przez biegłego. Jednocześnie należy podkreślić, że wydaje się, iż opisane zachowanie pokrzywdzonej nie mogło spowodować powstania obrażeń ciała u oskarżonego wskazanych na załączonej fotografii, gdy pokrzywdzona miała go zaatakować od tyłu, a obrażenia to głównie krwiaki pod oczami, zaś nie wykonano fotografii zadrapań na twarzy i szyi.

(zarzuty 2,3,4 obrońcy oskarżonego, zarzut 1 pełnomocnika oskarżycielki prywatnej)

W sprawie sporządzono łącznie dwie opinie sądowo-lekarskie główną (na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji) oraz uzupełniającą przed Sądem drugiej instancji. W kontekście sporządzonych opinii biegłego głównej jak i uzupełniającej brak podstaw do obiektywnego przyjęcia, aby pokrzywdzona doznała innych obrażeń ciała poza krwiakami podskórnymi na szyi. W opinii głównej biegły ustalił, że pokrzywdzona na skutek zdarzenia z dnia 6 listopada 2020 r. doznała obrażeń ciała w postaci podskórnych krwiaków po lewej stronie szyi.

W opinii uzupełniającej biegły szczegółowo odniósł się do zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej oraz wyjaśnił, że:

- stłuczenie żeber po lewej stronie zostało stwierdzone na podstawie wywiadu uzyskanego od pokrzywdzonej, a nie badania przedmiotowego, co wynika z chronologii opisu przeprowadzonego badania,

- żebra, mostek, kręgosłup, obojczyki, łopatki i tkanki miękkie łączące w/w elementy stanowią rusztowanie klatki piersiowej, którego głównym zadaniem jest ochrona narządów znajdujących się wewnątrz klatki piersiowej oraz funkcji oddechowych, zaś żadna z tych funkcji, jeśli doszło do stłuczenia żeber nie została naruszona.

Niewątpliwie opinia wydana przez specjalistę chirurga nie może opierać się na przypuszczaniach, czy domysłach, nie może również odnosić się do samych twierdzeń pokrzywdzonej o odczuwaniu bolesności. Z historii choroby wynika, że przeprowadzono wywiad z pokrzywdzoną i zgłaszała ona szereg dolegliwości – subiektywne zawroty głowy, ból ucha prawego i żeber po stronie prawej. Natomiast w badaniu przedmiotowym zapisano bolesność żeber po stronie lewej, ale co ważne, również ustalono to na podstawie wypowiedzi pokrzywdzonej. Jedyny zapis dotyczący tego co lekarz zaobserwował odnosił się do liniowego podbiegnięcia krwawego na szyi po stronie lewej. Na podstawie samych odczuć, zgłaszanych dolegliwości bólowych pokrzywdzonej nie można było przyjąć, że doszło do stłuczenia żeber czy głowy. Przedstawione wyżej okoliczności potwierdzają twierdzenia biegłego, że nieprecyzyjny opis dokonany w placówce medycznej, skomplikował wydanie opinii sądowo – lekarskiej. Również skarżący we wniesionym akcie oskarżenia wskazał jedynie, że pokrzywdzona miała jedynie podbiegnięcia krwawego na szyi i to w jego ocenie tylko te elementy miały spowodować naruszenie narządów ciała na czas powyżej 7 dni, a w tym zakresie aktualne pozostaje orzecznictwo wskazane przez Sąd I instancji.

Trudno wobec powyższego przyjąć, iż w realiach niniejszej sprawy doszło do popełnienia czynu z art. 157 kk, który zarzucono oskarżonemu, a zmiana przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej na art. 217 kk była słuszna i prawidłowa, bowiem odtworzenie przebiegu zdarzenia zostało poprzedzone wszechstronną analizą całokształtu materiału dowodowego, a w szczególności takie wnioski płynął z opinii sądowo- lekarskiej. Powoływane przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 9 września 1969 r., sygn. akt V KRN 106/69 w którym to Sąd Najwyższy dokonuje rozróżnienia, kiedy dany czyn może być zakwalifikowany jako naruszenie nietykalności cielesnej, a kiedy jako spowodowanie (lekkiego) uszkodzenia ciała, w ocenie Sądu Odwoławczego potwierdza prawidłową kwalifikację prawną czynu oskarżonego przyjętą przez Sąd pierwszej instancji (zarzuty 1, 2, 3 pełnomocnika oskarżycielki prywatnej). Również rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postepowania było zasadne i zostało należycie uzasadnione, a wysokość orzeczonej nawiązki uwzględnia przyjęte prawidłowo naruszenie nietykalności cielesnej i wynikającą z tego tytułu krzywdę.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku

a) w pkt. 1 poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres do 1 roku próby, ewentualnie wymierzenie kary grzywny w liczbie 20 stawek po 300 zł dziennie, zobowiązanie oskarżonego do przeproszenia oskarżycielki prywatnej na piśmie, zobowiązanie oskarżonego zakazu zbliżania się do oskarżycielki posiłkowej na odległość nie mniejszą niż 15 metrów.

b) w pkt 2 poprzez

2. Zmianę orzeczonej nawiązki poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki kwoty 5000 zł tytułem nawiązki;

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz
437 § 1 kpk wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
II Wydziałowi Karnemu w Łukowie, ewentualnie o jego zmianę poprzez uniewinnienie M. S. od zarzuconego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów skutkowała bezzasadnością wniosków każdego ze skarżących.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 21 marca 2022 r. sygn. akt
II K 24/21- utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności zarzutów skarżącego wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III, IV

Na podstawie art. 636 § 2 i 3 kpk w zw. z art. 633 kpk Sąd Okręgowy
w punkcie II zasądził od oskarżonego M. S. na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych opłaty za postępowanie odwoławcze, w punkcie
III zasądził od oskarżycielki prywatnej K. S. na rzecz Skarbu Państwa 60 złotych opłaty za postępowanie odwoławcze.

Natomiast w punkcie IV Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego oraz oskarżycielkę prywatną od wydatków postępowania odwoławczego przejmując je na rachunek Skarbu Państwa i przyjął, że koszty związane z zastępstwem procesowym przez obrońcę i pełnomocnika ponoszą strony, które ich ustanowiły. Za takim rozstrzygnięciem w zakresie kosztów procesu przemawiały względy słuszności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach
z 16 grudnia 2021 roku sygn. II K 396/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 21 marca 2022 r. sygn. akt
II K 24/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana