Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny

Przewodniczący: sędzia Karol Dryjański

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2021 r. w Koninie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. Ł.

przeciwko B. J.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9.225 zł (dziewięć tysięcy dwieście dwadzieścia pięć złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 20 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.317 zł (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Karol Dryjański

Sygn. akt I C 231/20

UZASADNIENIE

B. Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanej B. J. kwoty 9.225 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 20.03.2018 r. do dnia zapłaty. Ponadto powódka wniosła o rozstrzygnięcie o kosztach według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że w latach 2010 – 2012 udzieliła pozwanej pożyczek na łączną kwotę 9.699,29 zł, a pozwana nigdy nie zwróciła udzielonych jej pożyczek.

W odpowiedzi pozwana B. J. wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powódki kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi.

Pozwana zaprzeczyła jakoby miała duże trudności finansowe, zarazem jednak potwierdziła, że od 2011 r. prowadzone były przeciwko niej postępowania egzekucyjne. Zaprzeczyła jakoby pożyczała od powódki pieniądze w kwotach wskazanych w pozwie, wskazała natomiast, że to pozwana udzielała pożyczek powódce. Zdaniem pozwanej kwoty wskazane na przekazach stanowiły zwrot tych pożyczek.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powódka i pozwana są siostrami.

dowód: bezsporne

Powódka od 2010 r. utrzymywała się z emerytury, która wynosiła wówczas 1.600 zł. Emerytura męża powódki wynosiła 1.800 zł.

B. Ł. od 2010 r. do 2015 r. pracowała w Niemczech. Zarabiała wówczas 700 – 800 EURO za 2 miesiące.

Pozwana podjęła pracę w Niemczech w 2013 r. Z czasem jej dochód osiągnął wysokość 2.000 EURO miesięcznie.

W latach 2010 – 2013 pozwana pracowała jako portierka w (...) w K.. Była już wtedy emerytką. Pracę w Niemczech pozwana podjęła w 2013 r.

dowód: zeznania B. Ł. k. 58, K. F. k. 62, B. J. k. 87

Powódka pożyczyła pozwanej przekazując za pośrednictwem R. (...):

1)  w dniu 21.01.2010 r. kwotę 474,24 zł,

2)  w dniu 16.02.2010 r. kwotę 555,42 zł,

3)  w dniu 13.08.2010 r. kwotę 392,57 zł,

4)  w dniu 28.09.2010 r. kwotę 408,80 zł,

5)  w dniu 15.11.2010 r. kwotę 422,73 zł,

6)  w dniu 11.01.2011 r. kwotę 418,45 zł,

7)  w dniu 04.03.2011 r. kwotę 939,86 zł,

8)  w dniu 25.03.2011 r. kwotę 550,17 zł,

9)  w dniu 11.05.2011 r. kwotę 941,81 zł,

10)  w dniu 10.06.2011 r. kwotę 559,32 zł,

11)  w dniu 24.06.2011 r. kwotę 293,56 zł,

12)  w dniu 04.10.2011 r. kwotę 324,72 zł,

13)  w dniu 20.01.2012 r. kwotę 503,99 zł,

14)  w dniu 16.02.2012 r. kwotę 308,18 zł,

15)  w dniu 14.03.2012 r. kwotę 302,24 zł,

16)  w dniu 11.06.2012 r. kwotę 584,11 zł,

17)  w dniu 07.09.2012 r. kwotę 507,42 zł,

18)  w dniu 05.10.2012 r. kwotę 400,98 zł,

19)  w dniu 09.11.2012 r. kwotę 306,74 zł,

20)  w dniu 13.12.2012 r. kwotę 300,58 zł,

21)  w dniu 27.03.2013 r. kwotę 204,02 zł.

dowód: potwierdzenia przekazów k. 15 – 21, tłumaczenie k. 22, 23, zeznania B. Ł. k. 58, K. F. k. 62, P. O. k. 79 – 85

W dniu 09.03.2018 r. powódka skierowała do pozwanej wezwanie do zwrotu kwoty 9.699,29 zł w terminie 7 dni.

W piśmie z dnia 25.01.2020 r. pozwana zaprzeczyła jakoby powódka pożyczała pieniądze pozwanej.

dowód: potwierdzenie nadania k. 24, wezwanie do zapłaty k. 25, pismo z dnia 25.01.2020 r., zeznania W. J. k. 62 – 63

W okresie od września 2011 r. do 2015 r. przeciwko pozwanej prowadzono 17 postępowań egzekucyjnych, w tym:

1)  KM 2551/11,

2)  KM 694/12,

3)  KM 757/12,

4)  KM 806/12,

5)  KM 1613/12,

6)  KM 1647/12,

7)  KM 1729/12,

8)  KM 1927/12,

9)  KM 78/13,

10)  KM 287/13,

11)  KM 398/13,

12)  KM 1605/13,

13)  KM 1761/13,

14)  KM 2443/13,

15)  KM 2445/13,

16)  KM 545/15,

17)  KM 546/15.

dowód: pismo z dnia 24.07.2017 r. k. 113 – 114 akt I C 2120/16

Sąd nie dał wiary zeznaniom B. Ł. w części, w której twierdziła, że przekazała pozwanej pieniądze z kredytów zaciągniętych przez powódkę i jej męża – ta część zeznań powódki nie została bowiem w żaden sposób udokumentowana, co więcej w sprawie I C 2120/16 Sąd Rejonowy w K.oddalił powództwo B. Ł. przeciwko B. J. o zapłatę oparte na twierdzeniu o spłaceniu przez powódkę i jej męża dwóch kredytów, z których środki miały trafić do pozwanej. W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania B. Ł. za wiarygodne, w tej części były bowiem spójne i logiczne, a pozostały materiał dowodowy nie dał podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności w tej części.

Sąd nie dał wiary zeznaniom K. F. w części, w której wynikało z nich, że powódka w 2010 r. prosiła pozwaną o pożyczkę i że pozwana pożyczyła powódce około 10.000 zł, a kwoty przekazywane przez powódkę pozwanej stanowiły zwrot pożyczki. Ta część zeznań K. F. nie znalazła potwierdzenia w przedłożonych przez strony dokumentach, budziła przy tym wątpliwości w świetle faktu, że przeciwko pozwanej od 2011 r. prowadzono kilkanaście postępowań egzekucyjnych. Co więcej zeznania męża pozwanej W. J. co do tego, czy pozwana pożyczała pieniądze powódce nie były zdecydowane. Sąd nie dał również wiary zeznaniom K. F. w części, w której wynikało z nich, że powódka podbierała pieniądze pozwanej podczas pobytu w Niemczech. Wprawdzie z zeznań powódki wynikało, że zarobki pozwanej w Niemczech osiągnęły znacznie wyższy poziom niż zarobki powódki, należy jednak pamiętać, że powódka uzyskiwała dochód z pracy za granica już od 2010 r., ponadto i w tym wypadku należy pamiętać, że to przeciwko pozwanej a nie przeciwko powódce prowadzone były liczne postępowania egzekucyjne. W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania K. F. za wiarygodne, w tej części nie budziły bowiem wątpliwości w świetle pozostałego materiału dowodowego.

Sąd nie dał wiary zeznaniom W. J. w części, w której wynikało z nich, że pozwana pożyczała pieniądze powódce, a powódka okradała pozwaną – z tych samych względów, dla których nie dał w tym zakresie wiary zeznaniom K. F.. Dodać przy tym należy, że zeznania W. J. co do udzielenia przez pozwaną pożyczki powódce nie były zdecydowane. W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania W. J. za wiarygodne, w tej części nie budziły bowiem wątpliwości w świetle pozostałego materiału dowodowego.

Sąd nie dał wiary zeznaniom P. O. w części, w której wynikało z nich, że powódka i jej mąż zaciągnęli kredyty dla pozwanej – z tych samych przyczyn, dla których nie dał w tym zakresie wiary zeznaniom powódki. W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania P. O. za wiarygodne, w tej części były bowiem spójne i logiczne, a pozostały materiał dowodowy nie dał podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności w tej części.

Sąd nie dał wiary zeznaniom B. J. w części, w której wynikało z nich, że przedstawione przez powódkę potwierdzenia przekazania jej kwot składających się na żądaną w pozwie sumę są zmanipulowane. Twierdzenia powódki w tym zakresie nie zostały potwierdzone żadnym dokumentem, budziły przy tym wątpliwości tym bardziej, że pozwana z jednej strony zaprzeczyła jakoby otrzymała pieniądze, o których mowa w potwierdzeniach przekazów, a w innej części zeznań twierdziła, że stanowiły one zwrot pożyczki udzielonej powódce, przy czym pozwana miała je otrzymać w mniejszej kwocie niż wynika to z dokumentów przedłożonych przez powódkę. Sąd nie dał przy tym wiary zeznaniom pozwanej w części, w której wynikało z nich, że w 2011 r. udzieliła powódce pożyczek na łączna kwotę 10.000 zł. Udzielenie tych pożyczek nie zostało przez pozwaną udokumentowane, należy przy tym zwrócić uwagę, że od 2011 r. przeciwko pozwanej prowadzone były liczne postępowania egzekucyjne. Co więcej pożyczki, o których zeznawała pozwana miały być udzielone powódce w 2011 r., tymczasem powódka już w 2010 r. przekazała na rzecz pozwanej za pośrednictwem R. (...)świadczenia pieniężne na łączną kwotę 2.253,76 zł. W pozostałym zakresie sąd uznał zeznania B. J. za wiarygodne, w tej części nie budziły bowiem wątpliwości w świetle pozostałego materiału dowodowego.

Sąd oddalił wniosek strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z zeznań E. J. uznając, że zgromadzony dotychczas materiał dowodowy, z uwzględnieniem dokumentów znajdujących się w aktach sprawy I C 2120/16, jest wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Dokumenty w oparciu o które sąd ustalił powyższy stan faktyczny nie budziły wątpliwości sądu, nie były również kwestionowane przez strony. Wyjątek stanowiły potwierdzenia przekazów przedłożone przez powódkę, co do których pozwana stwierdziła, że zostały zmanipulowane. Sąd nie uwzględnił zarzutów pozwanej w tym zakresie z przyczyn wskazanych przy ocenie jej zeznań.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W ocenie sądu powódka w należyty sposób wykazała zasadność swojego żądania.

Strony wprawdzie nie spisały umowy pożyczki, niemniej jednak fakt, że powódka pożyczyła pozwanej kwotę, o której mowa w pozwie został potwierdzony w zeznaniach powódki i P. O.. Co więcej powódka przedłożyła potwierdzenia przekazania na rzecz pozwanej świadczeń pieniężnych realizowanych od stycznia 2010 r. do marca 2013 r. na łączną kwotę 9.699,91 zł. Za uznaniem, iż świadczenia te stanowiły realizację pożyczki udzielonej przez powódkę pozwanej przemawia nadto fakt, że w latach 2011 – 2015 przeciwko pozwanej prowadzono 17 postępowań egzekucyjnych, w tym 15 wszczęto w latach 2011 – 2013, kiedy realizowane były przedmiotowe świadczenia. Nie sposób przy tym pominąć, że w latach 2010 – 2013 powódka oprócz emerytury uzyskiwała dochód z pracy za granicą, podczas gdy pozwana, która również była emerytką pracowała nadto w (...) w K. jako portierka.

Pozwana zarzucała, że przedmiotowe świadczenia pieniężne stanowiły zwrot pożyczek, których pozwana udzielała powódce, jednak twierdzenia te nie zostały udokumentowane, budziły przy tym wątpliwości z uwagi na porównanie sytuacji finansowej powódki i pozwanej. Co więcej twierdzenia pozwanej co do przedmiotowych świadczeń za pośrednictwem R. (...)były zmienne, gdyż pozwana w swych zeznaniach jednocześnie kwestionowała prawdziwość potwierdzeń świadczeń przedłożonych przez powódkę i otrzymanie przekazanych środków, a zarazem twierdziła, że świadczenia te stanowiły zwrot pożyczek na kwotę zbliżoną do ich sumy. Twierdzenia pozwanej co do pożyczek udzielonych przez nią powódce budziły nadto wątpliwości w świetle zeznań męża pozwanej W. J., które w tym zakresie nie były zdecydowane.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc oraz art. 359 § 2 kc mając na uwadze, że wezwanie do zapłaty kwoty 9.699,29 zł w terminie 7 dni powódka skierowała do pozwanej w dniu 09.03.2018 r., a powódka żądała odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty od dnia 20.03.2018 r. do dnia zapłaty.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 kpc).

Powódka poniosła koszty procesu obejmujące:

1)  wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 1.800 zł,

2)  opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł,

3)  opłatę od pozwu w kwocie 500 zł.

Powódka wygrała sprawę w całości, dlatego też należało w całości uwzględnić jej wniosek co do rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

sędzia Karol Dryjański